Nandor Fodor and the Talking Mongoose (2023)

mooie entourage, cast doet zijn best maar verhaal is er één om snel te vergeten. Het had zo aardig kunnen zijn als de mensen alleen maar hadden geneuried...

De stijl doet een beetje denken aan Wes Anderson, lekker quirky allemaal.

“Earthbound spirit”

Gezellige, komische, rustige, spraakzame film. De speelfilm is gebaseerd op het waargebeurd relaas van een Brits-Amerikaanse parapsycholoog van Hongaarse afkomst en voormalig medewerker van Sigmund Freud. Deze Nandor Fodor (gespeeld door Simon Pegg, Shaun of the Dead, Mission: Impossible films) onderzocht en bestudeerde bij de Irving-familie die wonen op Isle of Man, het geval van Gef, een pratende mangoest (hier met de stem van Neil Gaiman) in de jaren dertig van de 20e eeuw in opdracht van het 'International Institute for Psychical Research'.

De film van schrijver/regisseur Adam Sigal behandelt dat allemaal, eerst de man, dan de mangoest, in een gezellige zondagmiddagthrillerstijl. Niet dat het een nauwkeurige historische weergave van het werk van Nandor Fodor is Want het is een zwarte komedie over waarheid en werkelijkheid en waarom iemand in het bovennatuurlijke zou geloven. De algehele indruk is dus die van een whodunit, behalve dat het nooit een definitief antwoord geef op de vraag of Gef de Sprekende mangoeste een hoax was of niet.

De film is vlot, grappig (voor sommige misschien een beetje droog maar ik heb toch een paar keer flink kunnen lachen) en blijft vermakelijk. In ondersteunende rollen zijn ook Minnie Driver (assistent Anne) en Christopher Lloyd ( Dr. Harry Price) te zien. Tja het is een half-vreemd filmpje die op de een of andere manier ook zeer comfortabel aanvoelt. Tot slot: helemaal aan het einde van de aftiteling zijn er nog enkele scènes waarin de castleden de regisseur afbranden.

Komedie, staat er als genre - en wellicht is dat net als bij mij de automatische verwachting als je de naam van Pegg op de poster ziet staan. Maar toch is dat het niet echt, als er al wat te lachen is dan is dat toch wel erg subtiel. En zelfs dan is het ook nog het soort lach wat ergens halverwege al wat ontoepasselijk aanvoelt. Toch is het beslist geen slechte film - al was ‘drama’ wellicht een toepasselijker genre. Het verhaal is in historische zin beslist interessant genoeg, met een vleugje onwaarschijnlijkheid en een mespuntje ongeloof.

Jammer dat daar niet net een beetje meer van gevonden is, want Pegg en Lloyd zetten geniaal fraaie rollen neer - waarmee niets ten nadele van Driver die jammerlijk weinig ruimte krijgt. En behalve de rollen is de cinematografie ook wel heel mooi. Het is het soort film waarvan het idee je bekruipt dat als het verhaal helemaal weggelaten was het misschien een betere film had opgeleverd.

Super leuk om Lloyd weer eens te zien overigens. 84 is hij alweer, maar nog geen spatje van zijn uitstraling kwijt, en het acteren gaat hem haast nog beter af dan vroeger al.