Smile (2022)

Klassieker!

Deze film gisteren gezien. Als ik het vergelijk met de meeste rommel van de laatste jaren (wat horrorfilms betreft), vind ik deze niet slecht. Er zitten echt wel schrikmomenten in. En net als 'notsub' vind ik ook dat je bij dit soort films niet al te kritisch moet zijn. Heb al veel slechtere gezien!

Boring en voorspelbaar zoals elke horrorfilm vandaag de dag..

Wat vreselijk ongeloofwaardig en daardoor enorm slecht!

Prima film met lekkere spanning. Geen 'gore horror' wat ik altijd wel prima vind. Wel jammer van het één in een dozijn einde. De laatste 15 min was het van A tot Z te voorspellen. Was dat wat origineler geweest dan was ie bovengemiddeld. Ook het stukje met de dode kat valt 'theoretisch' een beetje uit de toon, gezien de demon werkt - op het eind na - met hallucinaties en niet werkelijk het slachtoffer of anderen tussentijds overneemt en dingen laat doen. Maar ach, side note bij een horror ! Prima 3,0.

Werdt groots aangekondigd maar zooo voorspelbaar. Vooral als ze voor de zoveelste keer wakker schrikt en o, het was maar een droom/inbeelding. Zucht.

Naast de gimmick van een malicieuze grijnslach is 'Smile' (2022) eigenlijk best een voorspelbaar genrefilmpje. Echt veel nieuwigheden brengt het niet, maar de neerwaartse helletocht van een oersympathieke Dr Rose Cotter (Sosie Bacon) weet te beklijven. Ik heb er wat gemengde gevoelens over dat de demonische entiteit uiteindelijk vol in beeld komt.'Smile' (2022) was enger geweest als er wat meer in het midden werd gelaten of de dokter zelf gek aan het worden is of dat er een bovennatuurlijk kwaad op haar pad komt. Het voelt wat gemakzuchtig om de grijnslachende demon vol in beeld te brengen. Neemt niet weg dat 'Smile' (2022) vermaakt van het ijzersterke begin tot aan de redelijk onderhoudende opbouw naar een onafwendbaar noodlot.

Zat er in het begin prima in, maar de achtbaan met spectaculaire en onverwachte wendingen bleef achterwege. Neemt niet weg dat snelheid prima was als ook enkele loopings..

Overall is het Joost Klein. De echte finale bleef weg..

Deze vanavond zitten kijken op 't Paramount Kanaal.

Begint goed en onvoorspelbaar, maar hoe langer het duurt hoe minder ik het vond worden.
Film weet vooral te overtuigen door sterk spel van hoofdrolspeelster, waarop alles vooral drijft.
Rest van acteurs en plot zijn niet meer dan o.k.
De eng bedoelde lachende personen zijn niet allen even overtuigend, of eng. De psychologe stond voornamelijk enorm te schmieren.
Niet slecht en lijkt voor niet heel veel geld gemaakt, maar uiteindelijk nooit echt geweldig, laat staan moderne klassieker.
Leuk voor een keertje.

Een dikke zes, ofwel droie sterren.

Horror is altijd nogal erop of eronder voor mij, maar de laatste jaren vooral eronder. Het zijn met name de klassiekers waar ik op zijn tijd van kan genieten, maar moderne horrorfilms leunen naar mijn mening vaak op uitgekauwde premises en schrikmomenten waarbij de volumeknop gauw omhoog gedraaid wordt. Lang bijblijven doen veel van die films me niet.

Smile is me echter wel bijgebleven. Ik weet niet wat het is, maar dit vond ik een behoorlijk onbehaaglijke zit. De glimlach die de slachtoffers vlak voor het uitkiezen van een nieuw slachtoffer tevoorschijn toveren vond ik in ieder geval maar vervelend. Dat deze film er wel in zou slagen om me enige angst aan te jagen werd me al in de eerste minuten duidelijk: wat een (in positieve zin) afschuwelijke openingsscène. Er worden eigenlijk slechts weinig middelen ingezet, maar de toon is wel meteen gezet.

Dat hoge niveau weet de film lange tijd goed vast te houden. Parker Finn heeft gewoon een aantal scènes in petto die je gemakkelijk bijblijven, waaronder natuurlijk het verjaardagsfeestje, het bezoek aan de gevangenis en de laatste therapiesessie. Wat een sfeer tijdens die momenten! Jump scares komen ook hier weer aan bod. Ze helpen de film er niet op vooruit qua kwaliteit, maar toch kon ik zelfs deze best hebben hier. Dat schrikmoment met de zus van Rose aan de auto vond ik bijvoorbeeld best creatief. Wel weer jammer dat dit even later nog eens dunnetjes overgedaan moet worden, maar vooruit... Sosie Bacon is overigens ook een fijne hoofdrolspeelster en ik leefde wel gemakkelijk met haar personage mee.

De film gaat mijns inziens pas onderuit richting het einde. Het in beeld brengen van de entiteit doet toch een beetje afbreuk aan het mysterie en ook de flauwe twist na de climax komt niet geheel onverwacht. Jammer dat er voor zo'n voor de hand liggend slot gekozen wordt. De muziek die gekozen wordt om de aftiteling mee in te luiden vond ik dan wel weer leuk.

Al met al kan ik niet om Smile heen. Is het een perfecte film? Nee, zeker niet. Clichés worden van stal gehaald en ik blijf erbij dat ik het einde eigenlijk een afknapper vind, die me er bijna van weerhoudt de score te geven die ik wil uitdelen, en er mogelijk ook voor zorgt dat die score bij een herziening niet overeind blijft. Maar toch ga ik voor het voordeel van de twijfel: de film heeft namelijk wel gedaan wat ik ervan verwachtte. Als je een horrorfilm eng vindt, wat wil je dan immers nog meer?

4*

“It’s smiling at me. But not a friendly smile. It’s the worst smile I’ve seen in my life”.

Deze horror film herzien op Netflix. Regiedebuut van Parker Finn, die duidelijk inspiratie heeft opgedaan bij films als Fallen 1998, The Ring 2002 en It Follows 2014, maar toch een puik horrorwerkje heeft afgeleverd.

Sosie Bacon, dochter van Kevin Bacon, zet een sterke rol neer en draagt de film. Ook Kyle Gallner, als haar ex man, vond ik goed spelen. Creepy soundtrack en een aantal goeie jumpscares.

Rond oktober dit jaar komt deel 2 uit, ben benieuwd!

Prima horror met een paar sterke schrikmomenten. Ik snap alleen niet waarom ook horrorfilms tegenwoordig 2 uur duren. Er had een hoop uitgeknipt kunnen worden.

3,5*

Zeer spannende film, met verschillende geslaagde jump scares. Het einde vond ik wel geslaagd en net leuk. Het tussenstuk is een beetje langdradig en bevat verschillende cliché's. Film kon dus beetje ingekort worden, maar algemeen is dit een film die ik zeer hard aanbeveel.

Smile is echt een enorm naargeestige film, veel meer dan ik eerlijk gezegd op voorhand had verwacht. Het doet nergens iets nieuws en baseert z'n blauwdruk bijna geheel en onbeschaamd op eerdere genre-films zoals The Ring, maar wat doet het dat bijna onverbeterlijk goed. Het is echt een hele duistere, lugubere film met een simpel maar prima concept en vooral een meedogenloos noodlottige sfeer. De neerwaartse spiraal van het sympathieke hoofdpersonage voltrekt zich zonder enig mededogen, en ook het einde biedt geen verlichting. Het creëert een heerlijke sfeer voor een horrorfilm, en daarnaast is het technisch ook een heel vakkundig gemaakt geheel. De belichting is donker, kil en klinisch. Camerastandpunten zijn niet altijd even voor de hand liggend, en bezorgen je daardoor als kijker soms een ongemakkelijk gevoel. Je verwacht continu jump scares. Soms komen die, soms niet. En soms ook niet hélemaal wanneer je het verwacht. Normaal gezien vind ik het één van de flauwere trucjes in het horrorgenre, zeker wanneer het niet goed wordt toegepast, maar er zitten écht een aantal goede schrikmomenten in deze film. Maar losstaande daarvan zit de engheid ook echt onderhuids, én in de beelden, én in het concept op zich. Wanneer die psychiater, of haar ex-vriend eerst gewoon met haar zitten te praten, en dan toch langzaam die gruwelijke glimlach verschijnt; mijn god, wat is het voorspelbaar, maar zo effectief.. Hetzelfde geldt voor de dode kat die uit de cadeauverpakking wordt gehaald, en dan dat meisje dat daar in de hoek zit te glimlachen. Het bezorgt me een aantal dagen later nog steeds rillingen. Dat doet heus niet elke horrorfilm met me, zeker niet. De film is me echt onder de huid gekropen.

Goed acteerspel ook. Sosie Bacon doet dat heel verdienstelijk, want moet toch wel bijna de hele film dragen, maar ook Kyle Gallner vond ik leuk. In principe is het enige echte minpunt voor mij het tonen van de ware gedaante van de demon. Als dat impliciet was gelaten, was het enger geweest. Die vage tekening eerder in de film was genoeg voor mijn verbeelding om mee aan de slag te gaan. 'Jammer' dat er dan toch nog een beeld op wordt geplakt, al is het ook geen heel grote smet. Gewoon een iets mindere beslissing, die gewoon een stukje harder opvalt omdat het verpakt zit in een film die vooral heel slimme en goede beslissingen neemt.

Nee, Smile is me echt énorm goed bevallen. 4*. Een vervolg kon natuurlijk niet uitblijven, maar ik zou liegen als ik nu zeg dat ik daar toch niet benieuwd naar ben geworden.

Kan niet zeggen dat het een topper is maar zeker bij het genre horror is dit wel een van de betere van de laatste jaren. Is de film de hele tijd goed? nee dat is die niet, maar de film is wel bijna de hele speelduur spannend met soms wat rare stukken erin en heel wat gore. Ja dit is wel wat een horror voor mij moet hebben. Zou hem het liefst een 7.5 geven.

Na het lezen van de verschillende reviews dacht ik bij mezelf van ga ik deze film een kans geven of niet. Mensen die de film niet goed vonden hebben blijkbaar een andere film gezien want ik vind dit een hele leuke horrorfilm die geen seconde heeft verveeld en alles bevat wat een film van dat genre nodig heeft. Vergelijken met andere films doe ik niet want alles is al een keer gefilmd maar de makers van Smile hebben een goeie horrorfilm op de markt gebracht.

Ik vond hem echt goed. Tof concept, hoofdactrice acteert sterk.

Goed. Smile is een film die de spreuk 'lachen is gezond' ietwat tegenspreekt. Opnieuw onderhoudend, vakkundig verteld, opgebouwd, goede schrikmomenten. Maar toch niet overtuigd. Dat het personage ongeveer een half uur nodig heeft om het patroon uit te vissen terwijl na welgeteld 5 minuten (de opening met het meisje op de poster) reeds alle elementen werden vrijgegeven. Dan de onhandige poging om te linken aan trauma van zelfmoordpoging in het verleden terwijl dat achteraf gezien er niks toe doet. Regisseur Parker Finn doet weinig verrassende dingen maar slaagt er blijkbaar wel in om reeds een tweede deel uit te brengen. Is een franchise maken nu het hoofdoel voor deze generatie filmmakers ?