Skunk (2023)

Ik was voorbereid op een heftige film, en dat is het ook. Skunk is een steengoede film over huiselijk geweld en de gevolgen daarvan. Het komt zeer realistisch over, voornamelijk door weergaloos goed acteerwerk van de protagonist Thibaud Dooms, wat een talent zeg! Skunk shockeert, kruipt onder je huid en ontroert.

Ik heb deze film bekeken op: www.streamz.be. Het is een mooie film. Al was ik blij dat er ondertiteling was. Want verstond veel zinnen niet. Zelf ben ik van België, West-vlaanderen, maar dialect hoor ik niet graag. Ik praat mooi algemeen Nederlands. Maar in de film hoorde ik soms wel eens iets en dat was dialect. Dialect is niets voor mij. Ook had ik het einde anders verwacht.

Uitstekende film over een jongen die wordt weg gehaald bij zijn gewelddadige en verslaafde ouders. Een hoop ellende hier dat rauw en realistisch in beeld gebracht is. Een bij vlagen intens portret waarbij de jonge Thibaud Dooms weet te overtuigen in de hoofdrol. Ondanks dat het einde misschien iets te ver gaat, werkt het op zich wel.

Bijna een documentaire over de jeugdzorg die met alle goede bedoelingen toch faalt om een heftig getraumatiseerde jongen te gelpen.

Zeer authentiek geacteerd. Thibaud Dooms is super. Heftige beelden.

Tamelijk gefragmenteerd en een aantal flash backs.

De film riep bij mij emoties op. Vooral doordat je het gevoel krijgt dat Liam jonmachtg is im de situatie te veranderen. De wraak is zuur.

Een Vlaams pareltje.

phoe, wat een deprimerende film, die alleen verliezers kent, en alleen maar bergafwaarts gaat.

De cast is geweldig, en vooral de ouders zetten tenenkrommende personages neer.

een film die eindigt met een brok in je keel, en dan word het nog afgesloten dat het tevens gebaseerd is op waargebeurde gebeurtenissen.

Je gunt die jongen zoveel liefde wat hij nooit heeft gekend, en begrijpt dan tevens ook de woede en de acties.

Een van de weinige films die ik hoog beoordeel, maar toch maar 1 keer hoef te zien.

complimenten voor de makers & cast.

Sterke Vlaamse film die bijna aandoet als een documentaire. Zo rauw gefilmd en sterk geacteerd. Dit rauwe realistische beeld wordt soms afgewisseld met wat over-the -top scenes. Deze scenes staan wat mij betreft teveel in contrast met het realisme wat de film uit wil stralen. De film komt echt wel binnen, maar wat mij betreft had Mortier de laatste scene waarbij de ouders worden vermoord weg kunnen laten. De moord op Momo was al schokkend genoeg en was voldoende geweest om de boodschap over te brengen. De moord op de ouders en de manier waarop, ontsteeg voor mij net het gevoel van realisme. Dat vond ik jammer. Verder weer een fantastische film van onze zuiderburen.

Ja daar wordt een mens ook niet gelukkig van.

Is het een goeie film? Zeker.

Zou ik hem ooit herbekijken? Nooit van m'n leven.

Puntje van kritiek wel: Ik heb Sarah Vandeursen heel graag, maar hier speelt ze echt alsof ze een marginaal typetje speelt uit een sketch uit De Ideale Wereld. Het was TE.

Sorry Sarah, still love you.

Thibaud heeft me dan weer verbaasd. Niet gedacht na z'n passage in De Slimste Mens.

Rauwe, uitzichtloze film zeg. En wat een acteerprestatie van de hoofdpersoon, hiervoor sowieso een hoge score. Uiteindelijk is het er allemaal net een beetje 'over' en weet ik niet echt wat ik ermee aan moet.

Skunk volgt de levens- en lijdensweg van Liam die uit huis is geplaatst en in een internaat met probleemjongeren is ondergebracht om aldaar de weg naar een normaal leven te leren en op te pakken. Gebaseerd op de gelijknamige roman van Geert Taghon die op ware verhalen is gebaseerd. De film Skunk schetst niet alleen het portret van de protagonist maar is ook een schets van een sociaal milieu. Een schets die met behulp van de dagelijkse gebeurtenissen in het internaat en door de flashbacks van Liam tot leven komt.

De verteltrant is losjes en nuchter. Skunk is geen vooropgezet emotioneel spektakelstuk, hoewel de film in zijn geheel wel aangrijpend is. De film toont de rauwe werkelijkheid en vult die werkelijkheid niet met verheven accenten. De rauwe werkelijkheid is aangrijpend genoeg. Helaas blijft Liam een ietwat vlak personage te midden van de rauwe werkelijkheid. Zijn karakterisering komt vrijwel enkel tot stand door de nare ervaringen die hij heeft. Het beeld dat de kijker van hem heeft, ontstaat niet door een intensieve karakterstudie maar wordt bepaald door gebeurtenissen. Die aanpak is overigens altijd nog beter dan de sobere manier waarop de andere personages worden ingekleurd. Over de andere jongeren en over de begeleiders kom je bijna niets te weten. De andere jongeren vertonen uiteraard onaangepast gedrag, maar van hun achtergronden weet je amper iets. Hetzelfde geldt voor de begeleiders. Bevlogen mensen. Intrigerende mensen. Maar het zijn slechts schimmen.

De magere karakterschetsen zijn verklaarbaar. Het vertelperspectief ligt bij Liam. Hij is bijna voortdurend in beeld en we kijken mee door zijn ogen. Liam is in zichzelf gekeerd en heeft afstand tot zijn omgeving. Logisch, want zijn leven wordt voortdurend door verwaarlozing en geweld ontsierd. Hij is steeds maar aan het overleven. Hij is slechts op die manier geïnteresseerd in zijn omgeving. Het verklaart waarom in de film de personages terloops en bijna gemakzuchtig worden vormgegeven. Soms behangen met een zweem van wazigheid of juist met opvallende primaire kenmerken.

Een gevolg van zijn jarenlange omgang met geweld (als slachtoffer) is trouwens dat hij zelf ook de neiging heeft om geweld te gebruiken om zijn onvrede of onmacht uit te drukken. Een verdedigingsmechanisme en een vicieuze cirkel. Ook in het internaat heeft hij amper mogelijkheden dat geweld te ontlopen. Toch probeert hij het. De film wisselt scènes af waarin zijn progressie zichtbaar is met scènes waarin Liam terugvalt in zijn oude patroon. Geen scènes waarin het sentiment wordt gezocht. Het is rauw. Het is aangrijpend.

Het verhaal wordt met regelmaat onderbroken door flashbacks die een bescheiden inkijk geven in Liam’s leven voor zijn opvang in het internaat. Fragmentarische terugblikken die niet veel antwoorden bieden maar wel heel pijnlijk en schokkend zijn om te zien. De flashbacks maken in ieder geval duidelijk waarom Liam is zoals hij is. Liam wordt uitstekend gespeeld door Thibaud Dooms. Hij wist mij met zijn impressie van de mishandelde en verwaarloosde Liam af en toe stevig te raken. Skunk is een heftige film.

Sterke en buitengewoon deprimerende film over de zelfkant van de Vlaamse maatschappij.

Behoorlijk sobere film over de onfortuinlijke Liam, die door ouderlijke verwaarlozing noodgedwongen in een jeugdinstelling verblijft. Samen met enkele verklarende flashbacks levert dat bij wijlen (op zijn zachtst gezegd) onprettige situaties op. De rauwe realiteit wordt op het einde ietwat verdrongen door absurditeit, maar daardoor galmt de onderliggende boodschap van Skunk juist flink na.

3,5 * Zachte heelmeesters maken stinkende wonden

Heerlijk hallucinante Vlaamse misère. Of zoals je het wel aan regisseur Koen Mortier kunt overlaten om af te dalen in de lelijke zelfkant van neonazi's en beschadigd jongeren. Fraai in beeld gebracht: diep schrijnend en toch poëtisch. Ergens in zijn jonge leven heeft Liam (Thibaud Dooms) besloten om zijn ontlasting te laten lopen om anderen op afstand te houden. Ze kunnen beter van je walgen dan je pijn doen. Even lijkt er een oprechte band te ontstaan met hulpverleenster Pauline (Natali Broods) en haar oprechte pogingen om een moederfiguur te worden voor de worstelende jongeman. Maar Liam's trauma is te diep en zijn onveilige gevoelens blijven oplaaien. Het is knap hoe 'Skunk' (2023) je vanaf de allereerste scène laat zien hoe deze herstelpoging zal aflopen, maar het naargeestige einde komt alsnog binnen als een mokerslag. Hoe wreed kan een mens worden als diens pijn stelselmatig niet begrepen wordt.

Aangrijpend, zeer grimmig belgisch drama over de zwaar verwaarloosde Liam (Thibaud Dooms) die door de sociale dienst in een gesloten inrichting wordt geplaatst, waar hij moet proberen zijn innerlijke demonen het hoofd te bieden. De rauwe, bijna documentaire-achtige aanpak van regisseur Koen Mortier en de onvergetelijke rol van Dooms resulteren in een naargeestige mokerslag van een film, die onder de huid gaat zitten en lang in het hoofd blijft naspoken.

Ijzersterke film weer van Mortier, wat een regisseur is dat toch.

Na het knappe maar mij ietwat minder bijgebleven Un ange komt hij met een mokerslag aanzetten die je niet alleen met een stomp in de maag achterlaat maar dit keer ook echt weet te ontroeren.

Een film die op schrijnende manier aantoont hoe belangrijk het is in welk nest je opgroeit en hoe moeilijk het is om als mens nog te herstellen van een loodzware jeugd.

Skunk is bij momenten haast een sobere registratie uit de jeugdzorg maar Mortier zou Mortier niet zijn zonder de registers te gepasten tijde wagenwijd open te zetten. Het laatste kwartier, als het verhaal al diep onder je huid zit, vond ik niks minder dan briljant.

De bekende(re) koppen in de bijrollen (de ouders en begeleiders) komen uitstekend voor de dag, maar het is toch nieuwkomer Dooms die met de film aan de haal gaat.

Kopstoot van een film die de status van Mortier in het Vlaamse filmlandschap bevestigt en zelfs nog wat verder opkrikt.

Een goede film, maar wel ook heel treurig. Het einde vond ik eerlijk gezegd wel bevredigend. Ik snap voor die jongen dat hij zoiets kan doen. Ik keur het niet goed, maar het is wel te begrijpen. Totaal van God los.

De zorginstelling heeft wel een opknapbeurt nodig. Wat een onveilige situaties ontstaan daar.

Kies bijvoorbeeld niet voor 'metaalbewerking' als je zulke agressieve cliënten hebt.

Kies voor aparte douchcabines, als je zulke kwetsbare cliënten hebt.

Kies voor sloten op de kamers, zodat cliënten niet verkracht of bij elkaar op de kamers kunnen komen als begeleiding niet in zicht is.

Kies een Time-Out waar veilige deuren automatisch geopend kunnen worden.

Ik heb zelf met agressieve cliënten gewerkt en dit zou bij ons allemaal niet door de keuring komen. Maar goed, België is wat dat betreft een Apenland vergeleken met Nederland.