Elvis (2022)

"The showman and the snowman."

Door de annulering van 'The Black Phone' in de Nederlandse bioscopen ben ik maar bij deze film beland.

In dergelijke biopics wordt er vaak een vast stramien gevolgd. In 'Elvis' is dat niet veel anders. Op deze wijze zie je het standaard rise and fall verhaaltje uitgesponnen worden. Het enige verschil is dat het ditmaal vanuit een ander perspectief wordt verteld. Dit kon voor interessante invalshoeken zorgen, maar jammer genoeg is de focus ver te zoeken.

De film speelt zich namelijk af als een lange videoclip, waarbij de jaren voorbij vliegen. Door de snelle cuts en vele optredens vraag je je dan ook af waar het dramatische aspect is als alles zo flashy gebracht wordt. Het geheel is zo overvol te noemen dat de dramatiek slechts oppervlakkig aan bod komt. Zelf had ik graag meer willen zien van Elvis zijn neergang, maar dat lijkt niet belangrijk te zijn.

Austin Butler zet Elvis erg sterk neer. Hoewel hij qua gelijkenis niet zozeer op hem lijkt, ga je er door zijn vlekkeloze performance wel makkelijk in mee. Daarentegen vind ik Tom Hanks iets te veel een typetje spelen. Desondanks had ik meer dramatische scènes tussen deze twee gewild om hun onderlinge conflicten beter uit te kunnen lichten. Uiteindelijk blijft er onder alle glitter louter leegte over.

Al met al een aardige biopic, echter had ik met zo een lange speelduur wel iets meer diepte verwacht.

3,0 Sterren.

Prima film die alleen niet heel pakkend is. Elvis als persoon en als zanger is zo'n beetje onsterfelijk, over 100 jaar luisteren we nog naar hem. Zijn stijl en muziek is vrij uniek en op dat vlak kon deze film ook niet teleurstellen. Dat is gelukkig ook niet gebeurd. Zo'n beetje elke grote hit komt wel terug en het is heerlijk om er naar te luisteren, ook als een ander het zingt. Elvis behoort toch wel in het rijtje grootste artiesten aller tijden, met Freddie Mercury, Michael Jackson en ik vergeet er dan vast nog wel een of twee.

Maar de film voelt wat afstandelijk. We bekijken Elvis hier ook vooral uit het perspectief van Colonel Tom Parker, de Nederlandse begeleider van Elvis die vooral aan Elvis wilde verdienen en hem uit heeft geperst tot hij zo ongeveer bezweek. Best een goede rol van Tom Hanks, al was het ook wel een tikkeltje karikatuur. We zien vanuit zijn ogen de opkomst en de topjaren van Elvis, gespeeld door de vrij onbekende Austin Butler die misschien wel de rol van zijn leven mag spelen. Hij zet Elvis erg sterk neer, alleen qua uiterlijk vind ik hem er weinig op lijken. Maar de maniertjes, de optredens...uitstekend. Het is net niet van het niveau Rami Malek in Bohemian Rhapsody, maar je hebt wel het idee dat je naar The King kijkt. Jammer dat de film vooral visueel heel aantrekkelijk is met veel flitsende kleuren (Vegas!) en tof camerawerk, maar dat Elvis zijn levensverhaal me emotioneel niet zo veel deed. Op het begin na zie je weinig van zijn familie terug, zijn relatie met Priscilla is vrij vlak tot ze plots bij hem vertrekt en ook had ik veel meer confrontaties tussen Elvis en de Colonel willen zien. De scène waarin hij hem tijdens een live optreden ontslaat vond ik goed, maar ik had op meer gehoopt.

En wat ik ook jammer vind is dat ze de laatste fase van Elvis zijn leven skippen. Je hoort hem nog klagen dat hij bijna 40 is en kort daarna krijg je al tekst in beeld dat hij op 42-jarige leeftijd overleden is. Je ziet hem wel medicatie gebruiken, maar de film breekt wel abrupt af en dat had niet gehoeven want met een ruime 2,5 uur speeltijd had je tijd genoeg voor alles. De film duurde me ook wel echt te lang, half uurtje korter was beter geweest. Juist omdat het me emotioneel niet zo raakte als in bv Bohemian Rhapsody kent de film hier teveel herhaling en te weinig is er toegewerkt naar iets groots. Ik denk wel dat deze film een goed beeld weer geeft hoe Elvis destijds was en hoe hij is geleefd en lichamelijk is gesloopt. Zo'n pretje lijkt me zo'n opgejaagd leven niet. Uitstekende film, maar het had nog beter gekund.

3,5*

Een halve ster aftrek vanwege het marchanderen met de werkelijkheid. Kleine details (nummer draaien in 1958 wat pas in 1961 werd geschreven) en grotere feiten (mensen aanwezig laten zijn bij gebeurtenissen waar ze niet bij waren) plus het goochelen met tijd (gebeurtenissen vrijwel gelijktijdig plaats laten vinden terwijl er in werkelijkheid enkele maanden tussen zit); het is de artistieke vrijheid die men zichzelf heeft toegeëigend bij het maken van deze film. Zolang we de werkelijke geschiedenis maar niet herschrijven, dan mag het van mij.

Een mooie film om nieuwe generaties kennis te laten maken met de opkomst van idolen en de staat van de VS op het gebied van rassenscheiding in de jaren 50 en 60 van de vorige eeuw. Met hier en daar een knipoog naar de werkelijkheid.

Controversiële biografie van Elvis Presley [Austin Butler] vertelt vanuit het perspectief van zijn (bewezen) onbetrouwbare manager [Tom Hanks] die door lange tijd door het leven ging als Colonel Tom Parker schildert Elvis af als iemand die zich als kind volledig thuis voelde in de zwarte gemeenschap en daar ook op handen werd gedragen toen hij doorbrak met zijn baanbrekende “junglemuziek”. In 150 minuten komen de belangrijkste fases uit Elvis’ leven en carrière voorbij, waarbij meteen opvalt dat zijn acteercarrière grotendeels wordt genegeerd en zijn weigering om zich uit te spreken over sociaal-maatschappelijke thema’s buiten de radar valt. Tom Hanks grijpt de kans om een zeer twijfelachtig persoon te spelen met beide handen aan en geeft één van zijn beste vertolking ooit, maar wordt desondanks overschaduwd door Butler, die volledig opgaat in het personage en het niveau van een imitatie ver ontstijgt, daarbij in grote mate geholpen door het feit dat Luhrmann goed gekeken heeft naar Elvis’ concertfilms uit de jaren ’70 en die tot in detail heeft gereconstrueerd. Technisch fenomenaal en een triomf qua acteren, maar te suggereren dat al het goede in Elvis’ carrière te danken was aan zijn eigen talent en visie en al het slechte te wijten was aan ‘The Colonel’, is te simplistisch en valt zeker niet bij iedereen in goede aarde.

Ik ben niet bepaald fan van Baz Luhrmann, maar met Elvis maakt hij toch wel een boeiende film. Een moeilijk concept, omdat Elvis al tijdens zijn leven een bijzonder kleurrijk figuur was en nadien nog meer uitgroeide tot een persiflage van zichzelf. Met tal van biopics, figuranten die vooral zijn Las Vegas periode herinneren en Elvis-figuranten in zoveel films en series. Maar Luhrmann maakt een levendige film die een mooie weg zoekt tussen waarheid en sfeer. Maar nog meer de mix tussen de jonge man uit Memphis, de entertainer op het podium en gelukkig niet al te veel het stripverhaal dat hij na zijn dood geworden is in het collectieve geheugen.

Het verhaal is een rise en fall zoals we wel meer zien bij biopics. Maar op zich stoort dat niet, dat is ook wel het leven van zowat alle popsterren. Ze worden bekend en gaan dan helaas na verschillende jaren ten onder. Elvis werd bekend met muziek van vooral zwarte muzikanten, maar daar wordt ook in de film voldoende aandacht aan besteed. Complimenten aan de verantwoordelijke(n) van de muziek, want de muziek vloeit tussen muziek van Elvis, de originele nummers van de (vooral) zwarte artiesten en de arrangementen tot en met hiphop die zo de kijker meenemen naar het leven van de King. Want door er hier en daar wat moderne tinten aan te geven en veel flitsende beelden te gebruiken, ervaren we toch wat meer hoe jongeren ooit keken naar de rockster. In plaats van zomaar terug te blikken naar een artiest die ondertussen al langer dood is dan dat hij geleefd heeft.

Een mooie film over een zanger waar toch al veel van bekend is en zowat alles al een keer verteld. Het blijft boeiend, de muziek is heerlijk en de cast doe het best goed. Misschien spreekt de muziek van Elvis nog eens de jongeren aan. Ik mag me er zelf bij rekenen, ik ben pas geboren een jaar nadat Elvis stierf.

Een film waar ik naar uitgekeken heb en die me niet teleurgesteld heeft. Niet alleen heb ik van elke minuut genoten, bij momenten heeft de film me goosebumps bezorgd. Zo straf vond ik de prestatie van Austin Butler die helemaal in de huid van Elvis kroop. Het levensverhaal van Elvis is mij welgekend dus het was een trip van herkenning maar toch heb ik er ook hier en daar wat van opgestoken.

In de carrière van Elvis zijn drie fases te onderscheiden. De eerste is meteen ook de belangrijkste: zijn bestorming van de Amerikaanse hitlijsten in de fifties, maar belangrijker nog dan dat is de manier waarop. Zijn seksualiserende performance als Elvis ‘The Pelvis’ slaat in als een bom in het conservatieve USA want dit was nog nooit gezien. De juiste man op de juiste plaats met de juiste moves. En natuurlijk die stem van hem. Dus het is terecht dat heel wat schermtijd wordt uitgetrokken voor deze periode van zijn leven. Na zijn terugkeer uit het leger begint dan fase 2 van zijn carrière: een schier eindeloze reeks pulpfilms in Hollywood. Dik betaald maar artistiek gezien een dieptepunt. Vandaag de dag werken vele van die films enkel nog als camp. Ook weer een te begrijpen beslissing van de makers om aan deze periode - die toch wel liefst 9 jaar van zijn leven in beslag neemt - niet al te veel aandacht te geven. Het wordt wel duidelijk gemaakt dat het voor Elvis noch persoonlijk noch artistiek als een hoogvlieger werd ervaren. En vervolgens is er de beroemde come-back special en de laatste fase van z’n carrière wanneer hij rondhuppelt in spacy jumpsuits. De Elvis die op den duur een karikatuur van zichzelf lijkt te worden. En meteen ook het tweede zwaartepunt van de film.

Fantastische performance van Austin Butler die zich alle moves eigen heeft gemaakt en erin slaagt om niet te vervallen in clichés. Hij maakt van Elvis een mens. Hoe sterk is dat.

Ik keek er eerlijk gezegd tegenop om Tom Hanks aan het werk te zien omdat ik om één of andere reden afgelopen jaren een afkeer van die man heb gekregen. Maar het moet gezegd. Voor mij doet hij het uitstekend in deze film. Misschien perfect om een zwendelaar als Colonel Parker te spelen. Hier op het forum lees ik dat sommigen hem karikaturaal vinden overkomen. Dat gevoel had ik alleszins niet. Wanneer je de echte Tom Parker alias Andreas Van Kuijk hoort spreken in filmpjes zie je ook maar een marchandeur die het heel ver geschopt heeft, mét cowboyhoed én accent.

Schitterend idee ook om de film op te bouwen vanuit het standpunt van Parker. Dat geeft de kijker de mogelijkheid om de carrière van Elvis in een bepaalde context te plaatsen, vanuit de commentaar die Parker tijdens de film levert. De nadruk ligt dan toch vooral op die carrière al komen ook de persoonlijke issues van Elvis langs. De familie van Elvis krijgt zeker wel aandacht. Zijn liefdesleven komt uiteraard ook aan bod maar toch eerder beperkt. Dat laatste lijkt me begrijpelijk omdat het hier gaat over een Amerikaans icoon wiens weduwe en nazaten meekijken. Waarschijnlijk vond men het niet kies om zijn reeks minnaressen in de verf te zetten, al wordt zijn promiscuïteit wel duidelijk aangegeven op bepaalde momenten. Eenzelfde insteek voor zijn drugsgebruik. Het is alom geweten dat hij zich daaraan te buitenging, dus heeft men voor enkele sobere maar niet mis te verstane verwijzingen geopteerd. Als je niets kent van zijn verhaal, kan het misschien wel minder duidelijk overkomen.

Elvis komt eruit als wat hij in essentie was: een rasperformer. En daarmee heeft men m.i. het belangrijkste doel van dergelijke biopic gerealiseerd. En wel met heel veel brio. Petje af.

Elvis is in het eerste uur een extreem trippende achtbaanrit waarin de film zo druk gemonteerd is dat je je zorgen maakt of de film überhaupt wel goedlopende dialogen krijgt en daarmee ook de kijker voor zich weet te winnen. Want het schort daar toch wel echt aan, ondanks dat "the rise of Elvis" wel voldoende aandacht krijgt. In het doel als achtbaanrit weet Luhrmann 100% te overguigen. Het is een audiovisueel spektakel en het is bij tijd en wijle genieten en erg catchy met de welbekende songs en danspasjes, maar ook de manier waarop Luhrmann ondanks zijn 59 jaar oud films regisseert alsof hij nog 20 jaar jonger is.

Dan zitten er wat tijdsprongen in de film waarbij je merkt dat hier in de film geknipt is. De periode van Elvis zijn leven vanaf de stationering in Duitsland, de obligate hitjes en de ene na de andere filmrol waar hij door de kolonel in geronseld wordt komt niet echt over.

Dan schakelt de film over naar het laatste gedeelte van zijn carrière+leven en dan weet Luhrmann toch wel weer de juiste toon te vinden. Erg knap, omdat de film anders van toon wordt/moet worden.

Vooral op emotioneel vlak weet Elvis je te raken en ik hoop ook dat veel mensen zullen begrijpen wat voor onrecht hem is aangedaan en zich niet alleen zullen laten verblinden door de pracht en praal die deze film verder te bieden heeft. De film beantwoord wellicht ook goed mijn vragen die ik had naar aanleiding van Elvis Presley: The Searcher (Film, 2018) . Hoe kan het toch dat Elvis zich elke keer weer liet foppen en de kolonel niet gewoon ontsloeg toen hij hem zat was?Deze film laat de enorme slinksigheid van deze zaakwaarnemer zien en hoe hij elke kans benutte om Elvis te overtuigen van hetgeen hij wilde.

Butler en Hanks overtuigen in hun rollen, weten goed om te gaan met Luhrmann's visie over hoe de film er uit moet zien en weten vooral op de juiste momenten de goede emoties te laten zien. Ze gaan precies goed mee in het tempo van de film en voelen de vibe goed aan.

Verder loopt Elvis ook in dezelfde val als vele biopics. Er moeten meerdere decennia overbrugt worden en daardoor komt niet elke periode even sterk over en ontbreken er simpelweg zaken omdat de film nou eenmaal keuzes moet maken. En daar wringt de schoen dan ook regelmatig. De film duurt minimaal een half uur te lang, want door de achtbaanrit word je letterlijk lamgeslagen. Maar tegelijkertijd is er veel meer tijd nodig om nog meer uitdieping te krijgen in bepaalde periodes van Elvis zijn leven en de relaties die hij heeft onderhouden.

Zodoende zul je nooit in het biopic genre dat ene meesterwerk vinden. Dat is gewoon te moeilijk, maar wel begrijpelijk. Gelukkig maakt Luhrmann er geen standaard werkje van en draagt de film wel zijn stempel dat je ook als niet Elvis fan van deze film kan genieten. Wel moet je van zijn extravagante stijl houden.

3,5*

Ik ben niet direct een grote fan van Elvis maar de film is echt wel de moeite. Hoedje af voor vooral Austin Butler die zowat 2 jaar heeft voorbereid voor de rol. Dat is een grote verantwoordelijkheid en hij deed het uitstekend. Interviews, films, boeken en biografieën doornemen en de familie van Elvis ontmoeten. Dat is hoe het moet als je echt met je vak bezig bent. Zijn talent doet de rest. Ik kende hem van The Shannara Chronicles waar hij al wel opviel, maar nu doet hij dit en is zijn carrière ongetwijfeld gelanceerd (tenzij de filmindustrie financieel instort natuurlijk). Soms vond ik de film wel heel druk bewerkt en snelle beeldwisselingen. Ergens past dit misschien bij de extravagante, energieke Elvis maar hier en daar vond ik het eigenlijk wel storend. Dat is eigenlijk zowat het enige minpunt dat ik kan bedenken. Priscilla, gespeeld door Olivia DeJonge, deed dat ook echt goed. Ik kende haar totaal niet. 24 jaar dan nog. Ze zag er in de film veel matuurder uit al. Dat vond ik wel verrassend voor zo'n jonge actrice zo'n rol spelen. Tom Hanks is misschien niet meteen even herkenbaar voor iedereen maar ook hij doet dat wel goed. De liedjes van Elvis komen aan bod maar van mij mocht het nog meer zijn. Al had de film dan nog langer geduurd maar 3u ging even goed.

Helaas zonder ondertiteling gezien. Dat is soms niet nodig, maar vooral Hanks is hier bijzonder slecht te verstaan. In het begin is dat niet zo erg, want de film is erg spetterend, zoals ik dat al wel eerder heb gezien bij Luhrmann. Maar zodra de onvermijdelijke downfall van Elvis inzet, worden de beelden ook veel minder spectaculair.

Hoe waarheidsgetrouw deze film is, weet ik niet. Ik had nooit veel interesse in Elvis, al wakkerde deze film die interesse iets meer aan. Wat me opvalt is dat de concerten in de film veel meer energie hebben dan de plaatopnamen die ik ken. Wellicht kon men in die tijd nog niet zo dynamisch muziek opnemen. Elvis komt in ieder geval betreurenswaardig over in de film, iemand die duidelijk gemanipuleerd wordt door Hanks, waarbij het eens verfrissend is dat de laatstgenoemde een keer niet een sympathiek personage speelt.

Maar goed, wat blijft is dat de eerste helft veel beter is dan de tweede visueel gezien. 2,5*.

Veel biopics kampen met hetzelfde euvel: ze willen een heel leven tonen waardoor zo'n film van moment naar moment hopt, je de persoon nooit leert kennen en eigenlijk niets nieuws leert als je die persoon een beetje kent. Vaak zijn het dan ook matige films.

Luhrmann kiest voor een iets andere insteek maar vooral verkiest hij het filmische boven het biografische gedeelte. Na deze film kennen we Elvis nog steeds niet echt (zijn manager nog des te meer) maar dat is minder een probleem omdat Luhrmann meer een showstuk wilde maken dan een biografische film en op dat vlak is hij zeker geslaagd. Heerljk gemonteerd en druk op een fijne manier, simpelweg gemaakt door een regisseur die dat kan. De personages zijn eigenlijk poppetjes om de regisseur zijn ding te laten doen dus op emotioneel vlak is de film erg vlakjes, maar dit ding vermaakt wel. De sfeer, de invloed van zwarte muziek (dat is duidelijk een bedoelde invalshoek) en het tijdsbeeld zijn prima neergezet. Butler doet zijn best en dat lukt prima, maar mist simpelweg één eigenschap om Elvis echt geloofwaardig te maken: charisma.

Uiteindelijk duurt de film wel iets te lang, voelde ik wel vermoeidheid richting het einde toe. En de film is een showstuk maar wel een leeg showstuk, vermakelijk en goed gemaakt maar geen film die onder de huid kruipt. 3,5.

De carrière van Elvis Presley van begin tot eind in vogelvlucht. Voor Elvis fans is zijn levensloop gesneden koek, voor niet ingewijden valt er genoeg te vinden op internet, bijvoorbeeld: Hoe werd Elvis Presley ‘The King’? | NPO Kennis - npokennis.nl.

Zonder de inhoud van het verhaal ter discussie te stellen, zit deze film van Luhrmann ongelofelijk goed in elkaar. Er is niet voor een Elvis dubbelganger gekozen maar voor een acteur die niet krampachtig probeert te imiteren en toch een geloofwaardige Elvis neerzet inclusief zang. Tom Hanks speelt een geweldige rol als Colonel Parker, een man die veel heeft betekend voor de doorbraak van Elvis. Het verhaal wordt geheel vanuit zijn gezichtspunt verteld en dat bepaald gelijk de sfeer van de film. Deze man was op geld belust, Elvis was voor hem vooral een melkkoe en dat werd niet onder stoelen of banken geschoven. De uitbundige leefstijl van Elvis en hoe zijn hele familie meeliftte op het succes komt goed aan bod.

De film zit boordevol muziek en dat zijn niet steeds typische Elvis liedjes. We zien en horen waar Elvis zijn inspiratie vandaan haalde en het knappe is dat er ongemerkt muziekstijlen te horen zijn die pas generaties later zijn ontstaan. Je hoort hedendaagse rapmuziek subtiel verweven met originele versies, een vette knipoog naar de invloed van Elvis op de hedendaagse popmuziek. Elvis conformeerde zich naar zwarte artiesten en introduceerde de muziekstijl van Afro-Amerikanen onder een blank publiek. Deze film is geen typische ode aan de muziek van Elvis, we zien Elvis als een geboren artiest die niets liever doet dan optreden en daarmee veel geld verdient.

De film eindigt met origineel beeld van Elvis met een van zijn laatste optredens in Las Vegas waarna gelijk de aftiteling start. Op dat moment was het muisstil in de bioscoopzaal die gevuld was met jong en oud. Een teken dat de film toch zeker indruk heeft gemaakt zonder expliciet op het sentiment in te spelen. Wat betreft stijl, acteerprestaties, regie en muziek is deze film een hoogstandje. Over smaak en inhoud valt te twisten.

Regisseur Baz Luhrmann blijkt de juiste man te zijn voor dit project; zijn bombastische visuele aanpak past perfect bij het onderwerp en ook qua muziek weet hij bij vlagen spectaculair uit de hoek te komen. Natuurlijk staat of valt een film over Elvis Presley met de hoofdrolspeler en Austin Butler doet het hier geweldig. Tom Hanks als manager Colonel Parker is wat aan de karikaturale kant, maar de rol wordt wel vermakelijk neergezet. De vakkundig in beeld gebrachte ups en downs volgen elkaar in rap tempo op en de film is mooi in balans, ondanks de forse lengte.

Film brengt niet wat ik verwachtte, of eigenlijk: hoopte. De focus is vooral gericht op de relatie tussen Elvis en zijn konkelachtige manager Colonel Parker. Dat gaat ten koste van de muziek van “The King”, die relatief weinig aandacht krijgt. Ik vind dat een manco, c.q. een gemiste kans. Jammer.

Een tegenvaller. Een groot Elvis fan ben ik niet, hoewel ik zijn muziek prima kan luisteren. Het levensverhaal kende ik in grote lijnen, en was dus benieuwd wat deze film zou gaan brengen. Gisteravond zag ik Elvis in de bioscoop maar al tijdens het kijken stoorde ik me enorm aan de overkill aan cgi effecten, de vele onnodige cameratruuks en de haast waarmee de film zijn verhaal wil vertellen. De kijker wordt overspoeld met logo’s, plaatsnamen, krantenknipsels, voiceover, korte shots, heel korte dialogen, veel achtergrond muziek, sowieso een surreële mix van Elvis’ klassiekers en moderne hip hop, en droomachtige beelden van colonel aan de goktafel. Wellicht bewust om zo de intensiteit van Elvis’ leven weer te geven, maar het werkte voor mij juist averechts, en kon weinig meeleven.

De film bevat een aantal leuke scenes (zijn kennismaking met de zwarte muziek, de gospel, zijn vervoering tijdens de kerkdienst) maar zelfs deze worden er met zo’n snelheid doorheen geramd dat het amper kan bezinken. Voor je goed en wel beseft wat er gebeurt ben je alweer twee scenes verder. Ook de dood van Elvis’ moeder wordt letterlijk met een kortstondige fade tussen een paar beelden getoond. Dit belangrijke moment had best meer aandacht mogen krijgen. De film probeert het hele verhaal van Elvis te vertellen en dat is wellicht te veel voor een film.

Een ander groot minpunt is het personage van colonel Parker. Nu geloof ik best dat hij een hardvochtige zakenman was, maar het maakt de film er niet leuker op om het geheel door zijn kille blik te moeten aanschouwen. Vanaf het begin is duidelijk dat hij Elvis gebruikt en twee uur later is dat beeld niet verandert, enkel verslechterd. Over een gebrek aan karakterontwikkeling gesproken. Dat geldt overigens voor vrijwel alle karakters in deze film: ze voelen plat, stereotype aan: de kille manager, de romantische gevoelige muzikant, de bezorgde moeder, de soulvolle en immer gezellige zwarte muzikanten... stereotype en dus moeilijk om in mee te gaan. Zelfs Priscilla wordt terloops geïntroduceerd als een mooi meisje en dat is dat. De liefde van zijn leven had meer aandacht verdiend, nu voelt zelfs deze relatie leeg.

De film sluit gelukkig af met prachtige beelden van de echte Elvis die tot slot nog even laat horen wat hij kon. Kippenvel. Dat maakte het einde goed, en liet me met een goed gevoel naar huis gaan. Maar tot de derde akte had ik niet het gevoel naar een echte speelfilm te kijken. Het voelde voor mij als een trailer van 2 uur, die daarna niet meer te redden was.

2*

Indrukwekkend. Drama aspect goed weergegeven. Je wordt de film ingetrokken. Glansrol voor Tom Hanks als gluiperd. We hebben genoten van deze film. Ook door zijn muziek. 4 points

Teleurstellend. De structuur zit slecht in elkaar. Belangrijke scenes krijgen precies niet de tijd die ze nodig hebben. Ik krijg het gevoel alsof ze gewoon snel van de ene scene naar de andere willen gaan. hierdoor kan je ook moeilijk meeleven met 1 van de karakters.

een uitstekende film (biografie-drama-muziek) waarin Colonel Parker (gespeeld door Tom Hanks)

ook erg goed wordt uitgelicht hoe en wat hij een enorme invloed had op Elvis.

het begin, zijn liedjes zijn liefde, alles wordt wel in deze best wel lange film van 2,5 uur prima neergezet.

aan het eind nog wat originele beelden.

fantastische aanrader ..

Aardig drama. Het verhaal is redelijk bekend natuurlijk alleen belicht deze film meer de rol van Tom Parker. De uitwerking is geslaagd maar kent wat zwakheden. Zo loopt de film soms wat stroef, tegen het saaie aan en worden er met de montage soms wat aparte keuzes gemaakt. De laatste geeft aan de andere kant ook wel weer wat jus aan de film. Verder is het visueel genieten en geeft de film een mooi beeld van de komst en ondergang van Elvis en alles wat hij teweeg heeft gebracht. Het acteerwerk is erg sterk zeker Butler zet een prima rol neer. De soundtrack is uiteraard volgens verwachting. Soms wat saai maar verder een prima film. 3.5

Uitstekende film over Elvis Presley. Deze biopic over de king of rock and roll wordt verteld vanuit het perspectief van zijn manager colonel Tom Parker. Meeslepend verteld en overweldigend in beeld gebracht zoals gewend van Baz Luhrmann. Het ziet er dan ook allemaal prachtig uit. Austin Butler weet absoluut te overtuigen in de titelrol.

Ik heb van de film genoten. Fenomenale vertolking van Elvis door Austin Butler.

Ik was op voorhand nogal huiverig over de keus voor Austin Butler, omdat hij een beetje een babyface heeft en in eerste instantie uiterlijk niet zo op Elvis lijkt, maar na het zien van de film ben ik toch enthousiast. Ze hebben ook wel goed hun best gedaan om hem toch zoveel mogelijk op Elvis te doen lijken.

Opmerkelijk dat zowel Elvis als Butler beiden op hun 23e hun moeder verloren.

Baz Luhrmann gebruikt een enorme trucendoos om alles perfect in beeld te brengen, maar altijd in dienst van het verhaal en de film.

Ik wist wel het een en ander over Elvis, maar de film heeft mijn kennis enorm vergroot. Het is eigenlijk een semi-documentaire, deze biopic.

Tom Hanks als Colonel Parker vind ik goed, maar soms neigt hij iets te veel naar een typetje, door te veel z'n stem te vervormen. De overdreven gezichtsprothese vind ik ook wel wat jammer. Het is met die enorme neus soms net alsof je naar Penguin uit Batman zit te kijken, dat leidt enorm af.

Hoe Elvis enorm in de tang blijft zitten van deze Parker is vooral op het eind wrang en pijnlijk om te zien.

De beloofde wereldtoer is er nooit gekomen.

Goed.

Luhrmann is eindelijk terug in de regiestoel en dit keer neemt hij het verhaal van Elvis Presley op zich. Luhrmann is voor mij altijd een regisseur geweest met de meest interessante en energieke stijl die de minst interessante onderwerpen uitkiest. Ik zie hem zo graag bezig in andere soort films, maar deze Elvis mag er ook wezen.

Toch duurt het eventjes voordat de film echt opgang komt. Vooral omdat Luhrmann zichzelf als regisseur eerst wat naar de achtergrond lijkt te plaatsen. Nog steeds is het allemaal een kleurrijk en interessant gebeuren, maar de rise van Butler is een beduidend stuk minder interessant om te volgen dan wat later zal gaan volgen. Het duurt daarnaast ook even voordat Hanks echt opvallend begint te worden.

Wanneer de film dan over de helft dendert schroeft Luhrmann zijn energie wat op. Niet alleen wordt de regie wat indrukwekkender, ook het verhaal zelf dat een beduidend stuk emotioneler en sentimenteler wordt begint te raken. Elvis slaagt er van harte in om de kijker te betrekken in de uiteindelijke ellende van Presley, waarbij het niet moeilijk is om sympathie op te brengen voor de beste man.

Gewoonlijk vind ik Luhrmann op het vlak van stilering een stuk beter dan zijn verhalen, maar Elvis draait dit voor de verandering om. Deze heeft de elementen namelijk vooral in balans, maar kent daarbij niet echt een boem of een wow. Ook het eerste uur is iets te regulier om de rest van de film te kunnen bijbenen, maar ik moet zeggen dat ik erg geïntrigeerd was tijdens het kijken. Butler duidelijk in één van zijn betere rollen. Ik zie Luhrmann graag nog een keer bezig.

Na Queen en Elton John was het dit keer de beurt aan Elvis Presley. Waar wat langer geleden natuurlijk al Ray Charles, John Lennon en Cash hun eigen biopic kregen. Logisch, want die verdiende de King dan natuurlijk ook.

Visueel een erg boeiende film, met een bijzondere pacing. Het perspectief van de film ligt bij manager Parker en naast uiteraard Elvis draait de film echt om die twee personages. Voor de rest leer je andere personages slechts bij naam kennen. Echter hebben Hanks en Austin charisma genoeg de film te dragen. Fantastisch hoe laatstgenoemde Elvis neerzet. Die stem alleen al..

Kom maar op met die films van George Michael, MJ en David Bowie.

3,5*

Raar om 4 sterren te geven aan een film, en dan toch zeggen dat hij tegenvalt. De film was goed, alleen de manier van filmen viel voor mij erg tegen. Het kwam onrealistisch over. Daarbij gezegd vond ik Austin Butler niet de Elvis die het had moeten zijn. Zoals Val.Kilmer als Jim.Morrison dat zeker wel was in de film the Doors. Het verhaal is bekend, maar werd te snel verteld. Tom Hanks vond ik toch wat tegenvallend acteren. Toch bleef ik wel intrigerend kijken. Film kon slechter, maar ook zeker beter!

Niet gemakkelijk om een film te maken over het leven van één van 's werelds meest legendarische muzikanten. De valkuil is dan ook dat je teveel wilt vertellen en Baz Luhrmann pleurt keihard in die valkuil. Het gaat dan ook erg snel allemaal.

Ik vond de flitsende montage met letters en locaties die op de meest malle manieren in beeld gemonteerd zijn, een beetje als anachronismen aanvoelen. Het is over the top en dat heeft de film niet nodig, want met dit bronmateriaal kun je het ook zonder die opsmuk genoeg van het scherm laten spatten. Laat dat maar aan Luhrmann over, zijn CV staat vol met wansmakelijke kitsch-films dus glitter, glamour en glanzende roze Cadillacs zijn hem op het lijf geschreven.

Mer dan een film over Elvis zelf, is het een fillm over de relatie tussen Elvis en zijn manager, Colonel Tom Parker. Een mysterieuze man die eigenlijk niets anders bleek dan een op geld beluste sjacheraar die Elvis helemaal heeft leeggemolken. Omdat de focus ligt op die relatie, is het beter te verteren dat de ene periode uit Elvis' leven beter wordt belicht dan de andere.

Maar wat de film mankeert, wordt ruimschoots gecompenseerd door fenomenaal acteerwerk van Austin Butler. Tuurlijk, qua gezicht lijkt hij niet helemaal 100%, maar na drie danspassen kijk je niet meer naar Butler, maar naar Elvis. En dat draagt de hele film.

Tom Hanks is natuurlijk altijd goed, maar zijn rol is dermate karikaturaal (zeker met dat neppe Nederlandse accent) dat hij me nooit echt helemaal wist te overtuigen. Wel leuk om hem te horen vloeken in slecht verstaanbaar Nederlands (godverdomme!).

4 sterren

Nu weet ik niet of alles historisch klopt, maar wat heb ik genoten van deze film. Zelf ben ik genoten in 1976, dus Elvis is van ver voor mijn tijd, maar net als velen ken ik toch wel de zanger en zijn muziek. En ik hou er wel van. Vraag me af of alles wat ik gezien heb ook strookt met de realiteit. Maar toch een dikke pluim voor de acteerprestaties. Zowel van Austin Butler als van Tom Hanks. En ja, je kan muggenziften over gelijkenissen, maar daar gaat het mij in een verfilming niet om. Het gaat mij om de sfeer en deze is hier toch wel mooi in beeld gebracht. Zeer kleurrijk en rock and roll. En natuurlijk de muziek. Ik miste mijn favoriet ‘in the ghetto’ maar kreeg deze bij verrassing toch nog aangeboden. Speciaal in deze film is de invalshoek. Het wordt nl. verteld vanuit de visie van de manager. Origineel. Ook zwaarwichtig is de verfilming van zijn huwelijk met Priscilla. Pakte mij oprecht. Er is in de film misschien wat licht en snel over de verslaving van Elvis gegaan, mocht misschien wat dieper op ingegaan zijn, maar langs andere kant is het misschien wel bedoeling geweest om er niet te diep over in te gaan… Voor mij past deze in de reeks als verfilmingen over Tina Turner (What's Love Got to Do with It), Queen (Bohemian Rhapsodie) en André Hazes (Bloed, zweet en tranen). Hou wel van dit genre films. Melodramisch en zelden met goed einde… Elvis verdient een plaats in mijn zeldzame rij van 5*

Ben zowel van Elvis als van Luhrmann niet echt groot fan (al kan ik van beide prima begrijpen dat men er mee wegloopt), maar deze film maakte ergens toch wel indruk.

Het biedt echt precies wat ik van Luhrmann verwachtte en ik niet een liefhebber van ben.. dat theatrale en bombastisch, bijna kitscherige. Bovendien is de balngrijke rol van Colonel Parker redelijk mislukt omdat Tom Hanks diens Nederlandse accent echt totaal niet overbrengt. Hij klinkt vooral erg raar nu.

Maar toch is wat je ook van Luhrmann kunt verwachten diens visuele gave en dat komt er samen met de montage erg goed uit. De muziekkeuze is enorm gewaagd en eigenlijk heel aardig en het maakt er toch wel een meeslepend geheel van.

Op visueel gebied een zeer behoorlijke film. De hand van Baz Luhrmann is wat dat betreft duidelijk zichtbaar. Qua verhaal valt het voor een biopic echter best tegen. Onduidelijk is waarom het levensverhaal van Elvis zo nadrukkelijk door de ogen van Tom Parker wordt verteld. Parker zelf is niet echt interessant. Hoewel ik Tom Hanks doorgaans zeer kan waarderen, is dat hier niet het geval. Hij zet een typetje neer en ik vind dit een van zijn minste rollen. Het verhaal voelt erg fragmentarisch aan. Hoewel deze film ongeveer tweeënhalf uur duurt, heb ik niet het gevoel dat ik nou erg veel over Elvis te weten ben gekomen. De relaties met zijn ouders, vrouw, dochter en bandleden worden allemaal erg oppervlakkig behandeld. Butler doet het overigens prima als Elvis, het ligt echt aan het script en niet aan zijn acteerwerk dat je weinig binding met Elvis krijgt. Geen slechte film, maar uit het levensverhaal van Elvis had meer gehaald kunnen worden.

Een flitsende, vooral het eerste deel beetje hyperactieve film over Elvis, verteld vanuit het standpunt van Colonel Tom Parker. Het is voor mij een vergissing om een bekende ster als Tom Hanks Colonel Parker te laten spelen. Je ziet gewoon dat het een act is, een soort komische rol van Hanks die een typetje speelt. Misschien had men beter een onbekende acteur gekozen? De jongen die Elvis speelt heeft wel wat gelijkenissen met de jonge Elvis en hij heeft zijn karakteristieke handelingen goed geobserveerd en ingestudeerd. Maar als wat oudere Elvis overtuigt hij minder. Het meisje dat Priscilla Presley moet voorstellen, lijkt helemaal niet op haar. Het woord 'negro' wordt in deze film niet geschuwd, dat is zeker een plus in deze tijden van censuur en het oppoetsen van onze geschiedenis. Er zit behoorlijk wat lekkere zwarte muziek in de film (gospel, blues). En de Elvis songs worden deels ingezongen door Austin Butler. Ik had liever de echte Elvis gehoord, maar soit daarvoor leg ik zijn muziek wel op of een speelfilm met Elvis zelf. Dat er in een film die zich in de jaren '50-'70 afspeelt moderne Hip Hop muziek gespeeld wordt, is natuurlijk doodzonde. Can't Help Falling in Love wordt dan weer door een vrouw gezongen. Kortom, niet zo slecht als ik had verwacht maar ik zie toch liever een echte docu over Elvis in plaats van deze deels fictieve bio. Gelukkig krijgen we op het einde nog even de echte Elvis te zien, want niemand kan in de schoenen staan van de King of Rock 'n' Roll.

Een paar weken geleden bekeken, samen met een grote Elvis fan/fanaat.

Opvallend was dat zij de film beter vond dan ik, als niet Elvis fan.

Bij dit soort van films, die over een beroemd persoon gaan, heb ik altijd het gevoel dat ik beter naar een opname van het origineel kan kijken, dan naar een nagespeelde film. Zeker wanneer er tal van beelden beschikbaar zijn.

Natuurlijk: het is allemaal mooi in beeld gebracht en gemonteerd, laat dat maar aan Lurhmann over, maar de film wist mij nooit écht te overtuigen en dan met name niet de twee hoofdrolspelers. Butler doet het nog wel goed als een jonge Elvis, maar naar mate hij ouder wordt in de film gaat hij er steeds minder op lijken en ga ik ook steeds minder er in geloven.

Dat is echt nog niets in vergelijking wat Hanks er van bakt: wat is dát voor een optreden? Moet dat een Nederlands accent voorstellen? Dan is zeker zijn enige voorbereiding geweest te kijken naar Myers in "Austin Powers in Goldmember". Hij had zo samen met Peter Sellers in een Clouseau film mee kunnen doen.

Voor de rest kijkt de film wel lekker weg, de visuele flair staat buiten kijf en de film heeft ook een fijne snelle verteltrant, maar nu -een aantal weken later- ben ik 'm, waarschijnlijk daar door, ook al weer voor het grootste deel vergeten.

Een zeven, ofwel 3,5 ster.

PS: Op het eind van de film zien we nog even de échte Elvis, met eindeloos meer charisma dan hoofdrolspeler Butler waarschijnlijk ooit zal verkrijgen en kreeg ik een soort van "Game of Death" gevoel (waarin je in de laatste 10 minuten eindelijk de échte Bruce Lee ziet) en realiseer je je pas écht naar wat voor nep act je de afgelopen twee uur hebt zitten kijken.

Ik ben niet zo thuis in die muziekbiografieën en ga dus totaal onbevangen in dergelijke films. Ik moet toch geregeld vaststellen dat er weinig is om jaloers op te zijn wanneer dergelijke wereldidolen letterlijk geleefd worden en gemeen publiek goed zijn. Ik had wel te doen met Elvis wanneer die ineenstuikte, maar ze hem wel gingen oplappen met een pilletje, want het publiek staat nu eenmaal te wachten. En vierentwintig uur later staat al een ander publiek te wachten, en ga zo maar door.

Elvis groeide op wanneer de segregatiewetten in de VS zwaar deel uitmaakten van de samenleving. Ik ben me daar nooit echt bewust van geweest. Opgegroeid tussen de zwarte gemeenschap en hun 'cultuur' meegenomen om het te maken, wist ik niet dat dit hem zoveel problemen heeft opgeleverd in zijn carrière, want het ging niet louter om zijn heupbewegingen alleen.

Filmisch voorts technisch sterk. Flitsend en met een vlot tempo waardoor het nimmer stilviel. Wil je naar Elvis luisteren, dan ben je beter af met een CD of Itunes, maar deze film mag er best zijn. En inderdaad, Parker had beter niet vertolkt geweest door Tom Hanks. Voelde wat vreemd aan.