Péril en la Demeure (1985)

Al te complexe en zeker niet echt duidelijke psychologische thriller met een stel bekende en bekwame Franse acteurs die het beste van de film uitmaken. Film blijft wel een hele tijd boeien (dank zij Garcia, Böhringer, Anemone...) maar eindigt niet bepaald logisch en aanvaardbaar.

Michel Deville hanteert hier een houterige manier van filmen. De gesprekken zijn niet vloeiend, maar lijken op stukjes toneel en dan niet geweldig gespeeld. Maar ook omdat het verhaal niet alles duidelijk vertelt blijf je toch geïnteresseerd zitten kijken. De klassieke muziek die zichzelf herhaalt vult dat mooi op. Een paar erotische scenes. Dit is weer een film waarin de mogelijkheden van Michel Piccoli maar heel beperkt benut worden. Imbd heeft wat hogere waarderingen voor deze film, maar die deel ik niet.

Bijzondere sfeer in deze thriller op zijn frans, met een vleugje erotiek. Een muziekleraar wordt door het koppel Tombsthay in dienst genomen om gitaarlessen te geven aan hun dochter. Al onmiddellijk wordt hij verleid door mevrouw Tombsthay en worden ze minnaars. Hij wordt ook vriend aan huis bij de buurvrouw Edwige, een oversekste en voyeuristische vrouw met een mobiele handicap. Tot slot wordt hij tijdens een overval gered door Daniel, een huumoordenaar...

Ik snap niet wat zo moeilijk is aan deze film... Zowel Tombsthay als Edwige als Daniel spelen spelletjes met David... mevrouw wil hem gebruiken om aan haar man te ontsnappen, Edwige maakt stiekem beelden omdat ze voyeuristisch is en betrekt hem in haar spel, en Daniel is in feite een man die met zelfmoordgedachten zit. . Wel enigszins grappig hoe de wat naieve muziekleraar alles met enige onverschilligheid over zich heen laat gaan. Hij gaat met de flow mee en komt hierdoor in een aparte situatie terecht. Het kan wat afstandelijk aanvoelen en de dialogen zijn vaak dubbelzinnig, toch voelde het bij mij geslaagd aan en komen uitdrukkelijke noir-accenten bovendrijven. Deville kreeg hier de César voor beste regisseur voor.