Licorice Pizza (2021)

Paul Thomas Anderson did it again! 4 jaar na Phantom Thread maakt hij weer een geweldige film. En toch is het weer iets helemaal anders geworden. Een romantische en speelse film, gesetteld in de jaren '70. De 2 hoofdpersonages zijn nieuwe gezichten, al zullen muziekliefhebbers Alana Haim (en haar zussen in de film) misschien wel herkennen van hun band Haim. Ze laat duidelijk zien dat ze ook geweldig kan acteren. Cooper Hoffman (zoon van de legendarische Philip Seymour Hoffman) is haar tegenspeler met een personage gebaseerd op acteur en producer Gary Goetzman, die later als producer trouwens verantwoordelijk was voor films als Silence of the Lambs, Mamma Mia en Where the Wild Things Are. Al is dat eerder een leuk weetje dan relevant in deze film.

De combinatie van Paul Thomas Anderson als regisseur en schrijver van de film met de zeer fijne cast zorgt voor een hele speelse film die je als kijker de volle 2 uur aandacht laat genieten. De chemie tussen Alana en Gary in de film werkt wel, er is voldoende te zien, vele kleurrijke randfiguren die het geheel verder aankleden en je gaat buiten met een warm gevoel.

Gisteren erg kunnen genieten van Licorice Pizza, de nieuwste van Paul Thomas Anderson. De film is een absoluut feestje op het gebied van sfeer, beelden en muziek. Deze drie aspecten evoceren een zalig ongedwongen, relaxte '70s sfeer, waar ik zonder al te veel moeite twee uur lang in werd meegesleurd. Qua losse plotstructuur en geromantiseerde sfeer doet het wat denken aan Once Upon a Time in Hollywood, hoewel de vergelijkingen daar ook stoppen. De gekozen kleurfilter en het virtuoze camerawerk tonen Andersons technische kunde en vakmanschap, hoewel dat geen verrassing meer mag heten. De aandacht voor detaillering is fantastisch, er zijn denk ik weinig regisseurs die een voorbije periode zo authentiek tot leven kunnen wekken op het grote scherm. Met authentiek bedoel ik overigens niet per se realistisch in de strikte zin van het woord; dat dit een geromantiseerde en geïdealiseerde love letter is aan de jaren zeventig in z'n geheel, en aan opgroeien/volwassen worden in dat decennium in het bijzonder, wordt niet onder stoelen of banken gestoken. Rode draad in dit geheel zijn de personages Alana en Gary, en hun onlosmakelijke band van aantrekken en afstoten. Deze rollen werden méér dan fantastisch geacteerd door Alana Haim en Cooper Hoffman, die beide heel erg naturel en charismatisch overkomen. Er zitten genoeg andere klassenbakken van acteurs in bijrollen (waarbij vooral een fantastische Bradley Cooper niet onbenoemd mag blijven), maar werkelijk iedereen wordt overklast door de aanstekelijke chemie tussen Haim en Hoffman. Het einde van de film is lekker happy en lief, maar iets anders had niet bij Licorice Pizza gepast .

Niet élk gedeelte in het verhaal is even interessant, maar zoiets heb je wel vaker wanneer je te maken hebt met een lossere vertelstructuur. De momenten dat Anderson puur inzet op sfeer en gevoel, is het absoluut genieten van elke seconde, en dat soort momenten zitten er gelukkig veelvuldig in. Door de onbezorgde en spontane vibe van de film, zal het ook zeker geen straf zijn om hier nog eens naar terug te keren. 4*.

Zoals we enigszins gewend zijn bij Anderson heeft de film weinig plot maar zijn de scenes steevast vermakelijk en interessant. In feite vertelt het een clichématige romance – jongen valt voor meisje dat echter afhoudt omdat hij niet het soort man is waar ze in is geïnteresseerd maar ze hebben een klik, zijn jaloers als de ander een scharrel heeft en uiteindelijk beseft ook zij dat hij de ware voor haar is – maar doet dat op authenthieke wijze waarbij de film autobiografisch voelt en met name ook het tijdsbeeld van begin jaren ’70 dus van 50 jaar terug (met ook leuke muziek uit die tijd) overtuigend wordt overgebracht.

Verpakt als een romantisch komisch drama is dit in feit een portret van seksisme en marginalisering van vrouwen in de jaren ’70. Op campus doet Gary [Cooper Hoffman, die als twee druppels water op zijn vader lijkt] een poging om Alana [Alana Haim] over te halen om met hem uit eten te gaan. Alana volgt Gary naar een plaats waar foto’s worden gemaakt. Wanneer ze daar wegloopt slaat de fotograaf de in korte broek rondlopende Alana pardoes voor de kont. Het is een achteloos gebaar maar Anderson zorgt ervoor dat dit moment in je geheugen gegrift blijft. Alana moet ‘sexy praten’ om een waterbed te verkopen, maar gaat daar te ver in; ze gaat mee met het flirtgedrag van filmster Jack Holden [Sean Penn], die haar echter (letterlijk) laat vallen als een baksteen. De seksualisering en marginalisering van Alana loopt als een rode draad door deze briljante aaneenschakeling van bizarre ontmoetingen, kleurrijke karakters en ongemakkelijke situaties waarin de lange tijd ongedefinieerde “relatie” tussen Gary en Alana centraal staat. Naast Penn leveren ook Skyler Golisondo en Bradley Cooper memorabele bijdrages maar Harriet Sansom Harris steelt de film in een scène waarin Alana bij haar solliciteert als actrice en de opdracht heeft gekregen om élke vraag met ja te beantwoorden. Werkelijk een unieke film, geen seconde vervelend en voorzien van een ronduit geniale soundtrack.

PTA, niet mijn favoriete regisseur, maar wel eentje die ik sterk apprecieer en wel graag met stip noteer als er een film van verschijnt. Louter en alleen daarom naar de zalen getrokken om Licorice pizza te gaan zien. Vreemde titel, verwijzend naar de zwarte vinylplaat, maar bij deze ook o zo seventies. En dat is wat deze Licorice pizza zo sterk maakt. Zowat elke scène ademt de jaren 70 uit. The glamour enerzijds met zijn disco en ondernemerschap (the American dream ten top), maar eveneens de moeilijke tijden met de oliecrisis.

Een film die inderdaad een bepaalde feeling neerzet. De film bruist van de energie, maar kabbelt tegelijkertijd verder zonder een duidelijk plot of einde. Ik vond de diverse gebeurtenissen niet altijd even samenhangend waarom iets wel of niet gebeurde, maar PTA zorgt toch voor een mooi geheel. Behalve op amoureus vlak leek Gary een manusje-van-alles te zijn: acteur, ondernemer en zaakvoerder. En ook zijn buddy Alana evolueert sterk doorheen de film met diverse eigenschappen.

De film wordt verder gekenmerkt door een aantal toffe scènes zoals die twee telefoongesprekken (de stilte wanneer Gary Alana opbelt, de verkoop van een waterbed) of het sollicitatiegesprek waarop Alana steeds 'ja' moest antwoorden. Ook de scènes met de vrachtwagen (en Bradley Cooper waren fijn). De film staat eigenlijk bol van dergelijke gebeurtenissen. Leuk, amusant en luchtig, aangenaam om naar te zien, al had ik me nog beter vermaakt met een iets duidelijker verhaal.

PTA is terug waar hij moet zijn: Californië, en in het bijzonder de San Fernando Valley. Leuk dat hij een uitstapje maakt naar Londen met Phantom Thread, maar dit is zijn plek. Waar die -overigens goede- film Phantom Thread vooral wat kil en klinisch is, is deze Licorice Pizza een goddelijk warm bad. Echt de liefste, mooiste, warmste, fijnste film die ik in jaren heb gezien.

Alleen al die bloedmooie opening, met een zacht zwevende camera, de warmte van de Californische zomer voelbaar door het witte scherm en een prachtige dialoog tussen de twee hoofdrolspelers. Zo puur, zo naturel, zo teder, zo lief. En zo kabbelt de film voort, van episode naar episode, maar daar gaat deze film juist om en dan werkt het. Niet elke scène is even geweldig (dat stuk met Sean Penn en Tom Waits boeide matig en duurde te lang) maar er zit zo veel moois in. Soms scènes die vanuit het niets komen en helemaal niets toevoegen, maar dat is nu net het punt van de film. Dit is een slice of life waar ook niet alles logisch is of een afgerond verhaal kent (de film deed me qua opzet wel wat denken aan Tarantino's laatste telg). Deze hele film is een ode aan het leven. Geholpen door twee onbevangen hoofdrolspelers met een geweldige onderlinge chemie, vol leuke ideeën, prachtig camerawerk, visuele spielerei en een fijne soundtrack.

De film is vooral een fijne film om te zien. Zo ontregelend als vroegere films van PTA is deze film niet (en mist daardoor net dat beetje extra), maar iemand moet van goede huize komen deze film dit jaar nog te overtreffen. 4,5* en gun de beste man eens een Oscar.

De film zag er gelikt uit, maar het verhaal kon me niet zoveel boeien. De saaie setting en karakters waren daar grotendeels verantwoordelijk voor. Waar Boogie Nights bijvoorbeeld nog een interessante kijk gaf in de exclusieve 'glamour' wereld van de porno-industrie, heeft deze films niks speciaals. En als het verhaal niet erg boeit dan duurt zo'n film ook wel heel erg lang. Nee, deze film is niet voor mij

Er wordt teveel gehold in deze film. Ja ok, ik zou naar alle waarschijnlijkheid ook beginnen lopen indien ik net op een commissariaat ten onrechte van moord beschuldigd werd. En tijdens de oliecrisis was de benenwagen het enige transportmiddel. Maar dat eindeloze gehol is voor mij exemplarisch voor de onmacht van Anderson om zijn film tot iets majestueus te willen verheffen. Ondanks een setting en tijdsbeeld dat zich hiertoe leent, blijft deze Licorice Pizza een lege huls. Geen interessante evocatie van zijn tijdperk, geen meeslepend gevoel voor geografie, geen boeiende digressies. De hoofdpersonages zijn antipathiek, maar de zijsprongetjes naar bekende figuren (Lucille Ball, William Holden) zijn al helemaal nietszeggend, met als dieptepunt het aanstellerig, pijnlijk onleuk personage van Cooper. Ik begrijp niet waarom Anderson zijn personages altijd als afsotetelijke wezens in beeld brengt. Het is echt net Stanley Kubrick die een Robert Altman film probeert te remaken. Normaal gezien heb ik een zwak voor coming of age films over kalverliefde, maar bij Licorice Pizza voelde ik een enorme kloof tussen mijzelf en de bevreemdende concoctie op het scherm.

Iets te lang en fragmentarisch, maar wat een fijne jaren '70 sfeer en wat een innemende hoofdrolspelers. Cooper Hoffman (zoon van) doet het prima en Alana Haim doet het zo mogelijk nog beter. Het ontbreken van een duidelijk plot speelt de film hier en daar parten en de subplot met Sean Penn is op het pretentieuze af, maar afgezien daarvan valt er veel te genieten. Echt zo'n film waar je of volledig in meegaat of direct bij afhaakt. Niet één van Paul Thomas Anderson's beste films, maar wel eentje die doorspekt is met geweldige momenten.

Veel grotere PTA fans dan mij zul je niet snel op MM vinden denk ik. Ik hou zo van zijn films. Nou gaat hij met 'Licorice Pizza' ook nog eens terug naar zijn vertrouwde Valley, dus mijn verwachtingen waren hoog. Maar waar Tarantino met zijn laatste film die verwachtingen makkelijk inloste, doet Anderson dat hier gewoon niet (niet dat de films verder wat met elkaar te maken hebben, maar qua opzet, sfeer, tijdsbeeld, etc. doen ze aan elkaar denken). Ik moet toch kritisch zijn en dat doet me eigenlijk wel een beetje pijn in mijn hart.

'Licorice Pizza' lijkt snel op te stijgen na de sterke openingsscène, waar de dialoog nog zo fris en gevat is, maar uiteindelijk komt het geheel nooit echt van de grond. Een geheel wordt het ook nooit echt. Nou hoeft dat ook niet perse, maar dit voelde wel erg onsamenhangend, waardoor het me gewoon niks deed. Het stukje met Bradley Cooper is best geinig, vooral omdat de scene met de achteruitrijdende vrachtwagen echt geweldig is, maar net als de stukken met Safdie en Penn / Waits voelde het allemaal nogal nietszeggend.

Uiteindelijk best wel een vermakelijke film. Het vlotte schrijfwerk helpt daarbij, maar niet meer dan dat. Ik dacht soms echt ''wat wil je nou eigenlijk man?'', ''wat kan mij die Safdie en z'n vriend en dat vage afspraakje in dat restaurant nou schelen'', ''wat moet ik hiermee?''. Nou helemaal niks natuurlijk, maar voor mij blijft het dan wel oppervlakkig. Het ligt 'm ook echt niet aan de casting, want Cooper en Haim doen het goed, maar waar Anderson zijn personages me anders goed wisten te raken, doen ze dat hier niet. Jammer PTA, liever weer een mozaïek-werkje in de toekomst, i.p.v. zo'n fragmentarische film.

Anderson wordt steeds meer een favoriete regisseur van me. De laatste tijd kijk ik regelmatig films van hem. Nog niet alles van hem heb ik gezien, maar elke keer word ik aangenaam verrast. Afgelopen zondag bij Inherent Vice in Pathe City, en voor dinsdag stond There will be blood in De Uitkijk A’dam op mijn agenda, maar door de gijzeling in de Apple store mocht ik de pub niet uit op het Leidseplein, en miste zo de film. Dus gisteren opnieuw naar de bios, ditmaal naar Anderson nieuwste film: Licorice Pizza.

De film nodigt uit om onderuit te zakken en ruim twee uur lang mee te leven met de twee karakters die hun spel van aantrekken en afstoten geweldig in beeld brengen. Een heerlijk relaxed voortkabbelend verhaal. De prille ontluikende liefde is mooi om te zien, net zoals de jaloezie en de daarop botsende ego’s pijnlijk (herkenbaar) in beeld worden gebracht. Tot het eind toe blijf je je afvragen of deze twee mensen elkaar gaan vinden of niet.

De film bevat veel grappige scenes, en behoudt de positieve feel ook wanneer het het stel tegenzit. De jaren 70 worden daarnaast wederom fantastisch neergezet, daar is Anderson toch echt een meester in.

Een film om zeker vaker te kijken.

4*

Innemende film met leuke hoofdrolspelers in een bijna zorgeloos aandoend jaren '70 sfeertje en een wholesome doch soms behoorlijk fragmentarisch plot.

Cooper Hoffman doet het erg goed en ook Alana Haim is prima als debuterend talent.

De film was soms wat vreemd en hoewel het main plot wel interessant was, was niet alles even sterk. Vooral de 'losse' scenes met bekende acteurs (Sean Penn, Tom Waits, Bradley Cooper) vond ik wat overbodig en leken niet veel toe te voegen aan het verhaal.
Daarnaast zag ik soms ook niet zo goed waar de film naar toe wilde; een echte rode draad zou dan de vriendschappelijke relatie tussen Alana en Gary, en hoe (vooral) Alana op zoek lijkt te zijn naar bevestiging en een doel in het leven. Dat ze die dan uiteindelijk toch vindt in de 10/13 jaar jongere Gary is...bijzonder maar voelt ergens toch wel wholesome.

Niet zo sterk als zijn vroegere films (Boogie Nights, Magnolia, There Will Be Blood) maar zeker vermakelijk te noemen.

3,75*

Ik denk dat de setting en m'n voorliefde voor dit soort verhaaltjes mijn mening een beetje beïnvloed, want objectief vond ik hem niet heel bijzonder. Maar ik heb er wel van genoten op een bepaalde manier en dat is ook wel wat waard. 3*

Seventiesnostalgie...

Voor regisseur Paul Thomas Anderson geen onbekend terrein. Deze film is doordrenkt van nostalgische jaren '70 Amerikaanse televisie- en film- wereldgeschiedenis. Een tijd voordat de grootmacht zijn laatste laagje onschuld te verliest. Maar op een vreemde manier werkte deze sfeer, nostalgie en kalverliefde toch best goed!

De reden hiervoor is de plagerige chemie tussen de 15-jarige Gary Valentine (Cooper Hoffman, zoon van de overleden acteur Philip Seymour Hoffman) en de tien jaar oudere Alana Kane (Alana Haim van pop-rocktrio HAIM waarvan eveneens de hele familie is te zien) Zowel Hoffman als Haim komen naturel ‘gewoontjes’ over, met puisten, niet-gestylede kapsels en weinig make-up. Dat maakt inleven een stuk makkelijker. Het zijn niet de mooie mensen die men meestal in film ziet! En door hun atypische band; ze hebben geen relatie, want ze twijfelen continu over hun gevoelens voor elkaar. (ergens tussen aantrekkingskracht en afstoting) werkt de film!

De film bestaat grotendeels uit losse anekdotes en scènes rondom de levens van Gary en Alana tijdens ongeveer één zomer. Dit is ook niet de gehele tijd een film over een relatie tussen twee personen maar meer een film over de tijd en de wereld waarin ze leven en de ervaringen die ze opdoen. Het neemt de tijd voor allerlei zijsporen en zijdelingse gebeurtenissen, zodat het verhaal niet teveel van A naar B loopt. (Het will-they-won’t-they-plot, waar je van tevoren kan uittekenen: de jongen krijg het meisje) Er zijn verschillende ontmoetingen met bekende namen in bijrollen. Deze zijn voor het grootste gedeelte de minder geslaagde momenten in de film!

Sketches met gedoe rond een oude Hollywoodster (gebaseerd op William Holden, gespeeld door Sean Penn) die aangespoord door Rex Blau (Tom Waits) zijn stunt nadoet, de tenenkrommende slapstick met filmproducent Jon Peters (Bradley Cooper), het rare fragment met foute Japans restauranteigenaar John Michael Higgins en een burgemeesterskandidaat (Benny Safdie, regisseur van Good Time en Uncut Gems) Ze variëren van aardig tot rond vervelend. Maar daar waar de film ‘gewoon’ blijft, was dit een fijne film..!

Saillant detail; Licorice Pizza (droppizza) is de naam van een keten platenzaken die in de jaren zeventig populair was in en rond Los Angeles. Waarbij de eigenaars hadden gekozen voor een grap van komiek Bob Hope; Licorice is vertaald drop en pizza (behoeft natuurlijk geen uitleg) en daarnaast vormen de beginletters ook LP. (elpee)

Ondermaatse PTA.

En dat wil wat zeggen wanneer de uiteindelijke score op een 3,5* zit. Ondanks dat er zeker wat stijlelementen van de beste man verborgen zitten in de film, moet ik zeggen dat dit een heel andere film is dan ik had verwacht. Niettemin blijft het een film die op niveau zit, en veel meer chemie kan benutten dan de gemiddelde romcom.

Wat fijn aan deze film is, is dat de castleden het erg goed met elkaar kunnen vinden. De namen hebben me ook positief verrast. PTA heeft ze er wel bijgehaald. Sommige leden zijn zangeressen, andere leden zijn zonen van overleden acteurs. Het is altijd een beetje riskant als je leden erbij neemt die nog niet veel hebben gedaan in de filmwereld, maar in dit geval blijkt de keuze uitzonderlijk effectief.

Vooral de eerste 45 minuten zijn erg schattig te noemen. De opening zelfs naadloos. Licorice Pizza stort zich meteen in een heel ander tijdperk waarbij PTA geen enkele moeite heeft om de kijker erdoorheen te leiden. Ik heb die tijden zelf nooit meegemaakt, maar niettemin lijkt het alsof deze film een erg geloofwaardig geheel van die setting maakt. Kan ik altijd goed naar kijken.

Minder vond ik het nogal uitgerekte gevoel van de film. Eenmaal het avontuur van start gaat, gaat dit ten koste van de chemie. Het fijne is dat PTA de film altijd wel apart en in zijn eigen categorie houdt, maar gaandeweg er veel andere personages worden geïntroduceerd begint de film zichzelf wat te verliezen. Ik vond het wat minder strak overkomen, en dat is jammer.

130 minuten is nogal lang, wat mij betreft. Uiteindelijk lost PTA veel zelf op een knappe wijze op door de film altijd apart aan te laten voelen, verder had ik wat moeite met het middenstuk. Ik vind het verder knap hoe PTA me het gevoel geeft dat hij nog altijd wel een beetje zijn jongere zelf is in zijn recentere films. Zo geweldig als hem in de jaren '90 vind ik hem niet meer, maar het blijft een regisseur met klasse. Ook deze film is bovengemiddeld.

“A star is born”, want de casting van Alana Haim is een schot in de roos. Samen met Cooper Hoffman (Philip Seymour’s zoon) maakt zij deze film tot een bijzonder aangename verrassing. Een sfeerrijke film over de jaren 70, toen de wereld met een “alles kan, alles mag”-mentaliteit nog voortborduurde op het revolutionaire decennium daarvoor. Een heerlijke film met een dito soundtrack. Naar mijn bescheiden mening PTA’s beste film sinds Magnolia (1999).

Licorice Pizza is een opeenvolging van anekdotische fragmenten uit het leven van een initiatiefrijke tienerjongen en een ouder meisje dat zoekende is. De episoden spelen zich af in begin jaren 70 en worden in chronologische volgorde afgewerkt. Niet dat dit veel uitmaakt overigens. Elke andere volgorde zou volgens mij even goed werken. Elke episode staat min of meer op zich en doet het als losstaand verhaaltje uitstekend. Een heuse rode draad ontbreekt tussen de episoden. Nou ja, de enige rode draad die ik met wat goede wil kon ontwaren is dat de wegen van de jongen en het meisje elkaar steeds kruisen.

Door de bonte aaneenschakeling van vertelseltjes dacht ik de link met de titel gevonden te hebben. Op een pizzabodem gooi je immers ook allemaal losse ingrediënten die niet noodzakelijkerwijs complementair zijn. Ik zat alleen nog met het woord licorice in combinatie met de pizza. Daar kon ik niks mee. Dat hoefde ook niet, zo bleek later. Dat ik met mijn deductie totaal verkeerd zat, blijkt wel uit de woorden van schrijver en regisseur Paul Thomas Anderson. "If there's two words that make me kind of have a Pavlovian response and memory of being a child and running around, it's 'licorice' and 'pizza'. It instantly takes me back to that time." He added that the words "seemed like a catch-all for the feeling of the film [...] that go well together and maybe capture a mood”.

Rode draad of niet. Losstaande episoden of niet. Ik heb van alle anekdotes genoten. Licorice Pizza vertelt zeer amusante verhaaltjes en laat de kijker ook nog eens genieten van fijn camerawerk en eigenaardige passanten, die de beide protagonisten tijdens hun belevenissen ontmoeten. Er hangt trouwens ook een energieke sfeer in de film, die aangenaam aanvoelt. Een sfeer die misschien wel tekenend is voor de vroege jaren 70. Een tijd waarin alles veel minder aan banden werd gelegd en grenzen daadwerkelijk konden worden opgezocht en opgeschoven. Een tijd van mogelijkheden. Een andere tijd.

Licorice Pizza is een hele aangename en goed toegankelijke mix van drama, komedie, coming of age en romantiek. De beide hoofdrollen worden ingevuld door Alana Haim en Cooper Hoffman, die de jonge vrouw en de tienerjongen op een indrukwekkende manier vertolken. Het was erg leuk om deelgenoot te zijn van hun anekdotische belevenissen.

P.T. Anderson weet van Licorice Pizza een enorm eigenzinnige film te maken die zo'n ontzettend lekkere vibe heeft dat je makkelijk door de lange speelduur van de film heen kan rollen. Het helpt daarbij ook dat Haim en Hoffman (zoon van wijlen Seymour Hoffman) zo ontzettend naturel spelen in hun speelfilmdebuut dat je een op het oog zeer moeilijk thema (15 en 25 jarige) toch zonder problemen voor lief neemt. Daarbij wel weer typisch dat het eigenlijk de gehele film ontbreekt aan een duidelijk plot + rode lijn dan je soms wel enige moeite hebt om de handelingen van de twee goed te kunnen begrijpen. Verder vooral een ervaring om van te genieten en een chemie van de twee hoofdpersonen die de film met gemak dragen.

3,5*

De film pakt goed de sfeer van de jaren '70, de muziek en de kleding en de auto's.

leuke bijrollen voor o.a. Sean Penn en Tom Waits.

een minpunt vind ik de lengte van de film, het is een lange zit omdat de film geen echte verhaallijn heeft.

Wie de reacties doorleest, die ziet in hoofdzaak twee standpunten: de ene is dat Licorice Pizza een goed sfeerbeeld geeft van de jaren 70 (positieve recensies), de ander dat de film te weinig verhaal heeft (negatieve recensies).

Ik kwam twee users tegen die er wat anders (meer, zo je wilt) uithalen. mrklm benoemt de lijn van de 'seksualisering en marginalisering' van Alana. Vanaf inderdaad het opvallende en met veel nadruk gebrachte moment van de klap op de bil. mezzanine observeert vooral de wisselwerking tussen de dromen, speelsheid en naïviteit van de jeugd (Gary) en de twijfel, verantwoordelijkheid en het inzien van consequenties van de jongvolwassene (Alana). Inderdaad goed terug te zien in de reactie op de rit met de benzineloze vrachtauto!

Zo blijkt de kritiek dat het verhaal 'flinterdun' zou zijn, onterecht. De gebeurtenissen worden niet één op één aan elkaar vastgeknoopt, zoals bijvoorbeeld in een maffiafilm waar de ene moordpartij op de andere volgt, misschien wel gebeurd. Maar dat wil nog niet zeggen dat zo'n film een beter verhaal heeft, integendeel.

Recent herzag ik Magnolia (brilant!) en bij dat niveau komt Licorice Pizza absoluut niet in de buurt. Desondanks een mooie en waardevolle film. En zoals ook door de anderen al benoemd: het casten van Alana Haim en Cooper Hoffman is goud en getuigt van een eigenzinnige visie en liefde voor cinema.

Geen wow film voor mij. Hoewel heel goed geacteerd vond ik de hele opzet rond Alana en Gary onrealistisch. De 15-jarige gast kwam soms ouder over dan de jonge vrouw... Je kan wel zeggen dat sommige jongens vooruit lopen op hun leeftijd maar een 15-jarige die zaken doet in waterbedden en zich laat assisteren door een tien jaar oudere vrouw? Kom nou ... Wat is die leeftijdskloof tussen beiden slecht gebracht. En een bijna dertigjarige die als vriendenkring een vijftienjarige en zijn maatjes heeft... Hoewel Anderson zich duidelijk helemaal bewust is van wat hij doet, stoorde mij dit eigenlijk de hele film door. Vreemde keuze. De soundtrack, de kledingstijl en enkele nieuwsfeiten schetsen prima de jaren '70 zonder daarin te overdrijven. Het einde is het cliché waarop ik zat te wachten.

Dropdeeg.

Dat Licorice Pizza een bijzondere film is ontdek je als kijker gelijk tijdens een magnifieke openingsscène, waarin de hoofdrolspelers aan hun liefdesavontuur beginnen. Want ondanks alle zijsprongen, vreemde karakters en andere pogingen om je uit balans te krijgen (of juist niet), dat romantiek hier de boventoon voert is helder. Een simpele romcom is het echter niet geworden, dat zou te makkelijk zijn voor de roemruchte regisseur Paul Thomas Anderson. Gelukkig maar, want daarvan zijn er al meer dan genoeg natuurlijk.

Op bijzondere wijze word je meegenomen door twee jonge maar sterke acteurs. De debuterende zoon van acteerlegende Philip Seymour, Cooper Hoffman, en de indrukwekkende Alana Haim. Eerstgenoemde heeft weliswaar nog niet de ervaring van zijn vader, de prestatie is er niet minder om. Het woord ‘veelbelovend’ is een understatement. De tweede is eigenlijk het stralende middelpunt van de film. Het is niet haar eerste verschijning op een scherm, aangezien ze met haar zingende zussen van de band ‘Haim’ al in vele videoclips verscheen.

Toegeven; dit is geen ‘Magnolia’ of ‘The Master’ om maar eens wat titels te noemen uit het imposante oeuvre van de filmmaker. Die eerste titel zal hij sowieso wel nooit meer evenaren, maar hoop doet leven. Dit is uiteraard ook een volstrekt andere film. Eentje waarin het met name draait over de licht komische zoektocht van een jongvolwassen meisje naar liefde en wellicht zichzelf. Ze krijgt de ene na de andere teleurstelling te verduren maar belandt wel bij de ware uiteindelijk. Klinkt cliché? Is het ook, maar de weg ernaartoe geenszins.

Hier verliest de filmmaker zich misschien want de dropjes op deze pizza zijn op zichzelf weliswaar smakelijk, maar het blijft een vreemde combinatie met de tomaten en het deeg. Vinyl of niet, Sean Penn en de ietwat schmierende Bradley Cooper zijn behalve smaakmakers bovenal een vreemde eend in de bijt. Al moet gezegd dat laatstgenoemde aanzet is voor een welkom eindverhaaltje waarin Haim op bloedstollende wijze een vrachtwagen parkeert.

***½

Met dank aan Universal voor het recensie-exemplaar.

Uitstekende film over een jongen en een jonge vrouw die elkaar ontmoeten en samen nogal ondernemend zijn. Niet echt een verhaal, maar dat is zeker geen gemis hier. Genoeg goeie scenes en de film is heerlijk nostalgisch met een prachtige aankleding en fijne soundtrack. De twee frisse gezichten in de leads pakt bijzonder goed uit hier. Absoluut niet de beste film van Paul Thomas Anderson, maar 4.0 sterren zijn nog net op zijn plaats.

Ik kon ook niet helemaal mee in de geloofwaardigheid van de relatie tussen de twee hoofdrolspelers. Het gaat wel erg snel allemaal en de beweegredenen waren ook niet helemaal duidelijk. Het jochie is veel te handig voor zijn leeftijd. Overigens wel fijn geacteerd door de zoon van wijlen Philip.

Gelukkig zorgen muziek, sfeer en de heerlijke 70ies vibe voor een aardige kijkervaring. Ondanks dat zo’n beetje het hele slotstuk eruit geknipt had mogen worden. Penn en Cooper (Bradley) hebben leuke gastrollen.

Schrale voldoende, meer niet.

2,5*

Eens te meer: wat eRCee zegt! Wie de voorgaande kritieken doorneemt, kan er niet omheen: het sfeerbeeld van de jaren ’70, de speelse coming of age-romantiek (alsof een adolescent het verhaal van aantrekken en afstoten bij elkaar gehaspeld heeft, zo wispelturig steekt de plot in elkaar), de saillante details in de cinematografie, …

Toch kan er wat mij betreft niet voldoende accent gelegd worden op wat mrklm reeds aanhaalde: de in de tijdsgeest gebeitelde rolpatronen die Paul Thomas Anderson schijnbaar luchtig op het publiek loslaat. Hoe slaafs de vrouwen zich te onderwerpen hebben aan het verlangen van de man – van een klopje op de kont tot een heuse versierpartij in een vrachtwagen, in bijzijn van de vermeende minnaar! – maar ook: hoe Alana gevangen zit in de doctrine van haar gezin, hoe de staat een minderjarige zomaar achter tralies kan zetten zonder ook maar enige verantwoording te moeten afleggen, en hoe Gary op zijn beurt naar de pijpen danst van een kapitalistische succeslogica (willen uitblinken, menen een beroemd gezicht te moeten zijn om iets te betekenen, financiële opportuniteiten als hoogste doel in het leven cultiveren)...niet bepaald wat je noemt "vrijheid", terwijl de film zich in de "vrije seventies" situeert. Nou.

Tegenover dat onwrikbare en verstikkende ideologische kader, plaatst Paul Thomas Anderson enerzijds de vrijheid van ontluikende verliefdheid, en het onvermogen van jongeren om taal en teken te geven aan wat ze voelen voor elkaar. De wereld raast door, onderwijl denken ze te weten wat ze willen, maar eigenlijk is de ander het enige dat ze nodig hebben. Een prachtig, universeel register! Daarnaast integreert de regisseur Hollywood (bij de gratie van enkele extravagante verschijningen) als droomfabriek die toelaat om uit de wurggreep van de ideële verhaaltjes van die tijd te ontsnappen. Deze figuren scheppen niet alleen op het witte doek een alternatieve werkelijkheid waar er zich heus geen oliecrisis voordoet (een relevant referaat naar de wereld vandaag trouwens), maar ook ernaast: in hun eigenlijke leven komt de grens tussen feit en fictie, tussen goed en kwaad, tussen wet en wetteloosheid te vervallen. Wat naadloos terugvoert naar de zedenschets van de zeventiger jaren, waar tallozen de latente sociale repressie ondergingen, en enkelingen er zich met een waanzinnige attitude tegen afzetten. Cinema als poort naar het vrije denken?

Zo is ‘Licorice Pizza’ alleszins meer dan een vlot behapbare romcom. Daarom nog geen meesterwerk, maar wel een film die ondanks de nonchalante en geïmproviseerde schijn doelbewust prikken uitdeelt naar de toeschouwer vandaag. En dat terwijl er onderweg voortdurend hilariteit sluimert...genieten, kortom!

3,25*

Filmisch toch wel een erg fijn filmpje.

Sowieso een geniale keuze om de twee onbekende en nogal onstereotype acteurs te laten opdraven - waarmee ik dan maar even eufemistisch probeer te omschrijven dat ze gewoon lelijke koppen hebben. Maar in de jaren-70 had iedereen dat, of dat nou door de kapsels kwam of iets anders, sorry. Als ik nog naar de klassenfoto’s van mijn lagere school kijk, dan klopt het plaatje gewoon echt helemaal met wat we hier zien, en is Alana Haim ineens het mooiste meisje van de klas.

De setting met de waterbedden is best geniaal, maar ik mis aan de andere kant ook Elvis wel een beetje. Misschien dat dat toch geen wereldwijd fenomeen was zoals ik toen dacht, maar je had toen toch echt iets van de ‘Elvissers’, jongens met leren jasjes en vetkuifen, en als ze dat betalen konden in een A-team busje. En van die bespottelijke fietsen voor de stoere jongens - je zou daar nu dood nog niet mee gezien willen worden, vanzelf, al maken ze nu een rentree bij de bezorgpubers. Maar toch mist het in het tijdbeeld, net als de lelijke brommertjes.

Zoals vaker genoemd, de scenes met de vrachtwagen zijn wel het hoogtepunt van de film. Alles wat daarna komt is meer iets van wat al uitgesteld was vanaf halverwege de film, wat voor iedereen de voorspelbare afloop moest zijn. Maar ook dat past wel bij de sfeertekening van de jaren-70, zo gingen de dingen toen.

Wat een heerlijke film is dit geworden zeg. Hij duurt lang dat zeker en had volgens mij nog wel een aantal uren kunnen duren. Het is een soort van road movie geworden waar men steeds kiest voor een andere plaats. Hij moet wel op gang komen als een diesel, maar dan wordt het een echt "feestje" om naar te kijken. Hij is gewoon aan alle kanten heel erg leuk gemaakt en dat komt vooral door het Oscarwaardige spel van Alana Haim die eigenlijk zangeres is. Feitelijk is dit ook haar debuutfilm. Nou ik wil graag heel veel meer van haar zien, want talent heeft ze zeker. De wat drukke Cooper Hoffman is zo'n typetje dat je wel vaker ziet in Amerikaanse films. Niet heel bijzonder wel leuk. Dat verkiezingsgebeuren had voor mij niet echt gehoeven in deze film maar ach het kan er meer door. Er zitten zeker veel leuke momenten in de film zoals met die vrachtwagen achteruit rijden en dat waterbed natuurlijk. Ook andere acteurs weten soms iets te geforceerd hier een leuke prent neer te zetten. Dat Alana soms verassend grof uit de bek kan komen vond ik zeer geslaagd. Ze is bepaald niet op haar mondje gevallen. Hier en daar zitten er ook sexgrappen in. Zelfs in de extra's komen ze vrolijk voorbij maar borstjes gaan we niet zien. Die toont ze alleen aan de hele "wereld", maar niet aan ons en Coopertje. Het eind is zoals je verwacht en daar is echt helemaal niks mis mee. Ik ga deze film zeker nog wel een keer bekijken. Overigens is de muziek (divers) en ook een prettige meerwaarde van Suzi Quatro en Chris norman (Smokie) tot Paul McCartney!

Film 4,0

Beeld 4.0

Geluid 4.5

Wat voor genre was deze film?

Ik had eerder het idee dat het om een documentaire ging over de jaren zeventig.

Het verhaal ging nergens naartoe, het draaide rond zijn as zonder te weten waar het nu naartoe wou.

En het prachtige einde natuurlijk waar het stel al lachend en huppelend de zonsopgang tegemoet gaat.

Om nog maar te zwijgen over de geforceerde bijrollen van Cooper en Penn, die uiteraard niks konden toevoegen aan dit zwakke verhaal.

Pluspunten dan; de jaren zeventig wordt mooi in beeld gebracht en Alana Haim vond ik een frisse wind met een natuurlijke flair.

Kortom een draak van een film naar de standaard van iemand als PTA, waar ik veel meer van verwacht had aangezien wat absolute topfilms deze man al op zijn palmares had staan.

Zonde van de tijd maar vooral zonde van PTA zijn tijd in mijn opinie.

Bittersaai

Licorice Pizza is een hate it or love it gevalletje want je gaat dit als kijker of helemaal fantastisch vinden, of geen zak aan. Ik val onder de tweede categorie en ik kan je vertellen dat wanneer je na het eerste uur moeite hebt om door te blijven kijken, het er niet beter op gaat worden.

In eerste instantie was ik gecharmeerd door de cinematografie, de dialogen en het feit dat ik geen idee had waar dit verhaal heen zou gaan, dat ik nog wel door het totaal onrealistische gedrag van de 15-jarige Gary Valentine heen kon kijken. Hij leek namelijk wel de levenswijsheid van een 30-jarige man te hebben waardoor zijn personage totaal niet realistisch op mij overkwam. Op het moment dat ik na een uur nog steeds niet wist waar de regisseur nu precies heen wilde met alle compleet willekeurige gebeurtenissen waar de twee personages in terecht kwamen, begon bij mij de verveling in te zetten. Het tweede uur dendert vervolgens maar een beetje door zonder een verdere indruk op mij achter te kunnen laten.

Het feit dat Licorice Plaza uniek in zijn soort is en een niet alledaagse opzet heeft zal voor sommige mensen een reden kunnen zijn om mijn kritiek weg te wuiven. Als je daarnaast na een uur nog steeds smult van alle dialogen en de absurditeit aan situaties waar de regisseur je mee bestookt, kan je dit mogelijk als een heerlijk wispelturig coming-of age drama zien, maar ik vond de film met name stuurloos en qua gebeurtenissen veel te willekeurig en gewoon niet pakkend genoeg. Dit is voor mij bijvoorbeeld totaal niet te vergelijken met het werk van een Quentin Tarantino die ook de meest bizarre situaties, en compleet willekeurige dialogen kan creëren waar je als kijker helemaal in meegesleept word. En juist het aspect van meegesleept worden ontbrak voor mij volledig. Toch hoor ik met name positieve geluiden terug waardoor ik de conclusie trek dat dit dan wel gewoon mijn ding niet zal zijn

2,0*

Mooi werkje weer van Anderson. Het is weer lang geleden dat ik iets van hem gezien.

Licorice Pizza lijkt niet echt een verhaal of samenloop te hebben. Het is gewoon een vertelling uit de zomer van 1973 in Los Angeles. Ik heb hier tussen de recensies al de 21ste eeuwste brillen voorbij zien komen en Anderson durft zijn vingers nog te verbranden aan het feit dat het toen gewoon allemaal anders en minder hysterisch was.
En dat is ook wel eens fijn.

Allereerst treffen we voormalig kindacteur Gary Valentine (sterke kennismaking met de zoon van Phillip Seymour) die in de eerste scene als een blok valt op de schoolfotograaf Alana. Gary is vijftien jaar en heeft de zaken door zijn carrière aardig op orde. Alana is vijfentwintig en ploetert nog steeds met het leven en haar karakter en woont nog thuis bij haar ouders en zusters. Daar waar Gary volhoudt wil Alana haar vingers er niet aan verbranden. Het leeftijdsverschil zou roet in het eten moeten gooien en op die manier zal er niks te bewijzen vallen. Of toch wel?

Eigenlijk richt de film zich voornamelijk op de moeizame en wispelturige band tussen dit duo. Gary probeert allerlei alternatieven te verzinnen om Alana bij zich te hebben, en Alana blijft maar worstelen met de vragen en de twijfels. Dit weet zich een lijn te trekken door de film, waarin de zomerse jaren 70 settings van een LA dat nog compleet anders is een hoofdrol spelen. Anderson lijkt hierin uiterst zijn best gedaan te hebben om de sfeer te laten voelen. De soundtracks erbij ingegrepen, de taal, de kleding... je weet het wel... Maar ook, het contrast tussen toen en nu.

Kenmerkend is inderdaad die klap op de billen maar ook voornamelijk die scenes met die waterbeddenveilingen. Hierin krijgen we een inkijk in de boomermentailiteit van de zelfbevrediging. Zonder halfnaakte dames geen show. En dat terwijl Alana zich erdoor laat verleiden om succes te maken. Iets waar men nu op terugkomt.

Onvergetelijke scenes waren die ontsnapping uit het politiebureau en die vrachtwagenscene. en ook de rol van Tom Waits was fantastisch.

Nogmaals, de film koetelt en krabbelt lekker door deze lome zomer heen en lijkt uiteindelijk wel een standpunt duidelijk te maken die we toch wel allemaal op zouden moeten volgen: Liefde overwint alles. Daar komt geen wetgeving bij kijken; en dan vind ik 15 en 25, afhankelijk van de omstandigheden, minder schokkend dan bijvoorbeeld 15 en 35.

De film eindigt wel abrupt.

Maar conclusie; dit was een prachtig experiment en de acteurs zijn fantastisch. Alana is een poeslief karakter ten opzichte van druktemaker Cooper. Maar deze afwijkingen vormen vaak een verrassende match. En dit is de zoveelste film die dat bewijst. Ook leuk dat Sean Penn weer eens te bewonderen was. Wat wordt de man grijs.

4,5*