Licorice Pizza (2021)

Blijf het wel raar vinden. Hier op MM staat releasedatum 27 maart en hier draait de film ook pas vanaf deze week in Pathé. Normaliter is dat een 1+1=2. Maar blijkbaar heeft deze film een hele vreemde release hier. Dan zou MovieMeter de info moeten aanpassen (niemand maakt er blijkbaar een melding van) en was het puur toeval dat de release hier in de Pathé samenhing met wat MovieMeter foutief(?) aangeeft. Ik ga elke week naar de bios. Ik zat al een tijdje op deze film te wachten, dus het is ook niet zo dat ik veel kansen heb gemist.

Erg vreemd dus allemaal. Maar sowieso blijf ik erbij dat dit soort films alleen veel stemmen halen als ze gedownload worden. Vooral als je het vergelijkt met andere grote films zoals the Batman. Of dat No Way Home blijkbaar maar iets van 240 stemmen meer heeft dan deze film. De bioscopen hebben blijkbaar stampvol gezeten voor Licorice pizza. Maar stiekem weten we het allemaal wel en hebben alleen de mensen die de film regulier hebben gekeken gereageerd op mijn bericht. Daarom zei ik dus ook bijna iedereen en niet iedereen.

Welke filmliefhebber betaalt er nou ook volle pond voor de kaartjes als je filmabonnementen hebt waar je met 2 films per maand de kosten er al makkelijk uit hebt. Zo zonde van het geld

Jij hebt geen jonge kinderen denk ik

De tijd vinden om meer dan eens per maand naar de film te gaan is lastig zat.

True. Maar blijkbaar gaan de mensen allemaal naar de bios hier gezien de bovenstaande reacties allemaal. Dus ik ga er vanuit dat ze af en toe de tijd hebben

Dit is typisch zo'n film die Pathé (in Groningen) pas gaat draaien als ie al weken in het Forum te zien is geweest. Net als Belfast, daar komen ze volgende week ook nog eens mee aankakken. En dan telkens mailtjes met wat voor toffe films er bij Pathé draaien naar me sturen. Kijk je, staat er 9 vd 10 keer

Amsterdam

Den Haag

Steek die mails dan ook maar ook in een plek waar de zon niet schijnt.

Klopt ook wel. Gebeurt wel vaker met kleinere releases. Maar het kwam perfect overeen qua releases met wat er hier op MM staat. En had bewust mijn zin aangepast omdat ik wist dat een aantal hem wel legaal hebben gezien. Maar het aantal stemmen komt overeen met blockbusters. Dus dat is iets dat totaal niet klopt. Dat lukt alleen met films die illegaal gedownload worden. Daarvoor ken ik de site en het stemgedrag te goed

En dat is jammer, want daardoor verdwijnen dit soort films wel uit de zalen en gaan ze direct naar streaming.

Ik woon helaas niet meer bij een bios in de buurt. In mijn hoogtijdagen zat ik meerdere keren per week in de bios, maar dat is nu vanwege afstand en gezin ondoenlijk. Dus als ik eens in een stad bivakkeer dan pak ik graag een film, en ja, dan is het betalen. Ik mis mijn Pathe unlimited wel

P.T. Anderson weet van Licorice Pizza een enorm eigenzinnige film te maken die zo'n ontzettend lekkere vibe heeft dat je makkelijk door de lange speelduur van de film heen kan rollen. Het helpt daarbij ook dat Haim en Hoffman (zoon van wijlen Seymour Hoffman) zo ontzettend naturel spelen in hun speelfilmdebuut dat je een op het oog zeer moeilijk thema (15 en 25 jarige) toch zonder problemen voor lief neemt. Daarbij wel weer typisch dat het eigenlijk de gehele film ontbreekt aan een duidelijk plot + rode lijn dan je soms wel enige moeite hebt om de handelingen van de twee goed te kunnen begrijpen. Verder vooral een ervaring om van te genieten en een chemie van de twee hoofdpersonen die de film met gemak dragen.

3,5*

De film pakt goed de sfeer van de jaren '70, de muziek en de kleding en de auto's.

leuke bijrollen voor o.a. Sean Penn en Tom Waits.

een minpunt vind ik de lengte van de film, het is een lange zit omdat de film geen echte verhaallijn heeft.

Wie de reacties doorleest, die ziet in hoofdzaak twee standpunten: de ene is dat Licorice Pizza een goed sfeerbeeld geeft van de jaren 70 (positieve recensies), de ander dat de film te weinig verhaal heeft (negatieve recensies).

Ik kwam twee users tegen die er wat anders (meer, zo je wilt) uithalen. mrklm benoemt de lijn van de 'seksualisering en marginalisering' van Alana. Vanaf inderdaad het opvallende en met veel nadruk gebrachte moment van de klap op de bil. mezzanine observeert vooral de wisselwerking tussen de dromen, speelsheid en naïviteit van de jeugd (Gary) en de twijfel, verantwoordelijkheid en het inzien van consequenties van de jongvolwassene (Alana). Inderdaad goed terug te zien in de reactie op de rit met de benzineloze vrachtauto!

Zo blijkt de kritiek dat het verhaal 'flinterdun' zou zijn, onterecht. De gebeurtenissen worden niet één op één aan elkaar vastgeknoopt, zoals bijvoorbeeld in een maffiafilm waar de ene moordpartij op de andere volgt, misschien wel gebeurd. Maar dat wil nog niet zeggen dat zo'n film een beter verhaal heeft, integendeel.

Recent herzag ik Magnolia (brilant!) en bij dat niveau komt Licorice Pizza absoluut niet in de buurt. Desondanks een mooie en waardevolle film. En zoals ook door de anderen al benoemd: het casten van Alana Haim en Cooper Hoffman is goud en getuigt van een eigenzinnige visie en liefde voor cinema.

eRCee: zou de seksualisering en marginalisering van Alana niet een gevolg kunnen zijn van de jaren '20-bril (van de 21e eeuw welteverstaan) waardoor we deze film aanschouwen? In die zin dat een klap op de billen nu meer wordt geseksualiseerd dan vijftig jaar geleden? En dus in die zin dat een millenial dit seksualiserender vindt dan iemand die is opgegroeid in de jaren '70?

Dat zou deels kunnen, ik weet niet of mrklm een millennial is natuurlijk. Maar als je de film door deze bril herbekijkt, dan zal je zien dat er echt héél veel scenes zijn die hierover gaan: na de klap op de bil volgt een nadrukkelijk shot van Alana die een chagrijnig gezicht trekt, je hebt de hele sequentie over het laten zien van haar borsten, dan moet ze sexy zijn bij het verkopen van een waterbed, vervolgens de auditie waar het naakt willen poseren toch net wat belangrijker is dan Latijn kunnen, je hebt Jon Peters die haar in de vrachtauto aanrandt en dan heb je aan het eind die homo die haar waardeert om haar meevoelende hart, als het ultieme contrast met dit alles, waarna ze bij Gary uitkomt. Dit is echt wel een bewuste lijn van PTA, dat kan niet anders. Ander voorbeeldje, buiten Alana om: de reclametekst voor dat Japanse restaurant.

Point taken. Ik ben zelf een millenial, maar had niet het idee naar de seksualisering van Alana te kijken. Niet dat het verschil in normen en waarden ten opzichte van onze tijd me niet opviel, meer dat ik het niet herkende als statement van de regisseur. Maar als je het zo opsomt kun je daar maar moeilijk onderuit.

Geen wow film voor mij. Hoewel heel goed geacteerd vond ik de hele opzet rond Alana en Gary onrealistisch. De 15-jarige gast kwam soms ouder over dan de jonge vrouw... Je kan wel zeggen dat sommige jongens vooruit lopen op hun leeftijd maar een 15-jarige die zaken doet in waterbedden en zich laat assisteren door een tien jaar oudere vrouw? Kom nou ... Wat is die leeftijdskloof tussen beiden slecht gebracht. En een bijna dertigjarige die als vriendenkring een vijftienjarige en zijn maatjes heeft... Hoewel Anderson zich duidelijk helemaal bewust is van wat hij doet, stoorde mij dit eigenlijk de hele film door. Vreemde keuze. De soundtrack, de kledingstijl en enkele nieuwsfeiten schetsen prima de jaren '70 zonder daarin te overdrijven. Het einde is het cliché waarop ik zat te wachten.

Dropdeeg.

Dat Licorice Pizza een bijzondere film is ontdek je als kijker gelijk tijdens een magnifieke openingsscène, waarin de hoofdrolspelers aan hun liefdesavontuur beginnen. Want ondanks alle zijsprongen, vreemde karakters en andere pogingen om je uit balans te krijgen (of juist niet), dat romantiek hier de boventoon voert is helder. Een simpele romcom is het echter niet geworden, dat zou te makkelijk zijn voor de roemruchte regisseur Paul Thomas Anderson. Gelukkig maar, want daarvan zijn er al meer dan genoeg natuurlijk.

Op bijzondere wijze word je meegenomen door twee jonge maar sterke acteurs. De debuterende zoon van acteerlegende Philip Seymour, Cooper Hoffman, en de indrukwekkende Alana Haim. Eerstgenoemde heeft weliswaar nog niet de ervaring van zijn vader, de prestatie is er niet minder om. Het woord ‘veelbelovend’ is een understatement. De tweede is eigenlijk het stralende middelpunt van de film. Het is niet haar eerste verschijning op een scherm, aangezien ze met haar zingende zussen van de band ‘Haim’ al in vele videoclips verscheen.

Toegeven; dit is geen ‘Magnolia’ of ‘The Master’ om maar eens wat titels te noemen uit het imposante oeuvre van de filmmaker. Die eerste titel zal hij sowieso wel nooit meer evenaren, maar hoop doet leven. Dit is uiteraard ook een volstrekt andere film. Eentje waarin het met name draait over de licht komische zoektocht van een jongvolwassen meisje naar liefde en wellicht zichzelf. Ze krijgt de ene na de andere teleurstelling te verduren maar belandt wel bij de ware uiteindelijk. Klinkt cliché? Is het ook, maar de weg ernaartoe geenszins.

Hier verliest de filmmaker zich misschien want de dropjes op deze pizza zijn op zichzelf weliswaar smakelijk, maar het blijft een vreemde combinatie met de tomaten en het deeg. Vinyl of niet, Sean Penn en de ietwat schmierende Bradley Cooper zijn behalve smaakmakers bovenal een vreemde eend in de bijt. Al moet gezegd dat laatstgenoemde aanzet is voor een welkom eindverhaaltje waarin Haim op bloedstollende wijze een vrachtwagen parkeert.

***½

Met dank aan Universal voor het recensie-exemplaar.

Uitstekende film over een jongen en een jonge vrouw die elkaar ontmoeten en samen nogal ondernemend zijn. Niet echt een verhaal, maar dat is zeker geen gemis hier. Genoeg goeie scenes en de film is heerlijk nostalgisch met een prachtige aankleding en fijne soundtrack. De twee frisse gezichten in de leads pakt bijzonder goed uit hier. Absoluut niet de beste film van Paul Thomas Anderson, maar 4.0 sterren zijn nog net op zijn plaats.

Tegenvallertje. Lange zit, gebeurt weinig. Kan er weinig van maken.

Herzien.

Blijft erg fijne film met lekkere sfeer en dito soundtrack. Maar wel net iets te lang. Had kwartiertje korter gemogen.

Kleine 4,5 blijft staan.

Ik kon ook niet helemaal mee in de geloofwaardigheid van de relatie tussen de twee hoofdrolspelers. Het gaat wel erg snel allemaal en de beweegredenen waren ook niet helemaal duidelijk. Het jochie is veel te handig voor zijn leeftijd. Overigens wel fijn geacteerd door de zoon van wijlen Philip.

Gelukkig zorgen muziek, sfeer en de heerlijke 70ies vibe voor een aardige kijkervaring. Ondanks dat zo’n beetje het hele slotstuk eruit geknipt had mogen worden. Penn en Cooper (Bradley) hebben leuke gastrollen.

Schrale voldoende, meer niet.

2,5*

Komedie zonder diepgang. Gisteren gezien, vandaag vergeten. Dat gezegd zijnde, ik heb 'm wel kunnen uitzien, wat ik niet kan zeggen van Inherent Vice. Het goede nieuws is dat PTA zijn nieuwe Philip Seymour Hoffman heeft gevonden. Dat zit dus wel snor voor de komende jaren.

Eens te meer: wat eRCee zegt! Wie de voorgaande kritieken doorneemt, kan er niet omheen: het sfeerbeeld van de jaren ’70, de speelse coming of age-romantiek (alsof een adolescent het verhaal van aantrekken en afstoten bij elkaar gehaspeld heeft, zo wispelturig steekt de plot in elkaar), de saillante details in de cinematografie, …

Toch kan er wat mij betreft niet voldoende accent gelegd worden op wat mrklm reeds aanhaalde: de in de tijdsgeest gebeitelde rolpatronen die Paul Thomas Anderson schijnbaar luchtig op het publiek loslaat. Hoe slaafs de vrouwen zich te onderwerpen hebben aan het verlangen van de man – van een klopje op de kont tot een heuse versierpartij in een vrachtwagen, in bijzijn van de vermeende minnaar! – maar ook: hoe Alana gevangen zit in de doctrine van haar gezin, hoe de staat een minderjarige zomaar achter tralies kan zetten zonder ook maar enige verantwoording te moeten afleggen, en hoe Gary op zijn beurt naar de pijpen danst van een kapitalistische succeslogica (willen uitblinken, menen een beroemd gezicht te moeten zijn om iets te betekenen, financiële opportuniteiten als hoogste doel in het leven cultiveren)...niet bepaald wat je noemt "vrijheid", terwijl de film zich in de "vrije seventies" situeert. Nou.

Tegenover dat onwrikbare en verstikkende ideologische kader, plaatst Paul Thomas Anderson enerzijds de vrijheid van ontluikende verliefdheid, en het onvermogen van jongeren om taal en teken te geven aan wat ze voelen voor elkaar. De wereld raast door, onderwijl denken ze te weten wat ze willen, maar eigenlijk is de ander het enige dat ze nodig hebben. Een prachtig, universeel register! Daarnaast integreert de regisseur Hollywood (bij de gratie van enkele extravagante verschijningen) als droomfabriek die toelaat om uit de wurggreep van de ideële verhaaltjes van die tijd te ontsnappen. Deze figuren scheppen niet alleen op het witte doek een alternatieve werkelijkheid waar er zich heus geen oliecrisis voordoet (een relevant referaat naar de wereld vandaag trouwens), maar ook ernaast: in hun eigenlijke leven komt de grens tussen feit en fictie, tussen goed en kwaad, tussen wet en wetteloosheid te vervallen. Wat naadloos terugvoert naar de zedenschets van de zeventiger jaren, waar tallozen de latente sociale repressie ondergingen, en enkelingen er zich met een waanzinnige attitude tegen afzetten. Cinema als poort naar het vrije denken?

Zo is ‘Licorice Pizza’ alleszins meer dan een vlot behapbare romcom. Daarom nog geen meesterwerk, maar wel een film die ondanks de nonchalante en geïmproviseerde schijn doelbewust prikken uitdeelt naar de toeschouwer vandaag. En dat terwijl er onderweg voortdurend hilariteit sluimert...genieten, kortom!

3,25*

Wat nou als je de rollen eens omdraait , dan word het een totaal ander verhaal .

En bovendien,,,

De wereld zou te klein geweest zijn .

Verder prachtig gefilmd , ongelofelijk goed acteer werk . Maar niet het nieuwe meesterwerk van Anderson waar ik hoop hoopte !.

2,5 voor het tegen geluid .

Filmisch toch wel een erg fijn filmpje.

Sowieso een geniale keuze om de twee onbekende en nogal onstereotype acteurs te laten opdraven - waarmee ik dan maar even eufemistisch probeer te omschrijven dat ze gewoon lelijke koppen hebben. Maar in de jaren-70 had iedereen dat, of dat nou door de kapsels kwam of iets anders, sorry. Als ik nog naar de klassenfoto’s van mijn lagere school kijk, dan klopt het plaatje gewoon echt helemaal met wat we hier zien, en is Alana Haim ineens het mooiste meisje van de klas.

De setting met de waterbedden is best geniaal, maar ik mis aan de andere kant ook Elvis wel een beetje. Misschien dat dat toch geen wereldwijd fenomeen was zoals ik toen dacht, maar je had toen toch echt iets van de ‘Elvissers’, jongens met leren jasjes en vetkuifen, en als ze dat betalen konden in een A-team busje. En van die bespottelijke fietsen voor de stoere jongens - je zou daar nu dood nog niet mee gezien willen worden, vanzelf, al maken ze nu een rentree bij de bezorgpubers. Maar toch mist het in het tijdbeeld, net als de lelijke brommertjes.

Zoals vaker genoemd, de scenes met de vrachtwagen zijn wel het hoogtepunt van de film. Alles wat daarna komt is meer iets van wat al uitgesteld was vanaf halverwege de film, wat voor iedereen de voorspelbare afloop moest zijn. Maar ook dat past wel bij de sfeertekening van de jaren-70, zo gingen de dingen toen.

Leuke sfeer, maar de film springt van hot naar her zonder verdere uitleg, context of resolutie. Moeilijk te volgen en daardoor soms zelfs gewoonweg frustrerend om te kijken.

Wat een heerlijke film is dit geworden zeg. Hij duurt lang dat zeker en had volgens mij nog wel een aantal uren kunnen duren. Het is een soort van road movie geworden waar men steeds kiest voor een andere plaats. Hij moet wel op gang komen als een diesel, maar dan wordt het een echt "feestje" om naar te kijken. Hij is gewoon aan alle kanten heel erg leuk gemaakt en dat komt vooral door het Oscarwaardige spel van Alana Haim die eigenlijk zangeres is. Feitelijk is dit ook haar debuutfilm. Nou ik wil graag heel veel meer van haar zien, want talent heeft ze zeker. De wat drukke Cooper Hoffman is zo'n typetje dat je wel vaker ziet in Amerikaanse films. Niet heel bijzonder wel leuk. Dat verkiezingsgebeuren had voor mij niet echt gehoeven in deze film maar ach het kan er meer door. Er zitten zeker veel leuke momenten in de film zoals met die vrachtwagen achteruit rijden en dat waterbed natuurlijk. Ook andere acteurs weten soms iets te geforceerd hier een leuke prent neer te zetten. Dat Alana soms verassend grof uit de bek kan komen vond ik zeer geslaagd. Ze is bepaald niet op haar mondje gevallen. Hier en daar zitten er ook sexgrappen in. Zelfs in de extra's komen ze vrolijk voorbij maar borstjes gaan we niet zien. Die toont ze alleen aan de hele "wereld", maar niet aan ons en Coopertje. Het eind is zoals je verwacht en daar is echt helemaal niks mis mee. Ik ga deze film zeker nog wel een keer bekijken. Overigens is de muziek (divers) en ook een prettige meerwaarde van Suzi Quatro en Chris norman (Smokie) tot Paul McCartney!

Film 4,0

Beeld 4.0

Geluid 4.5

Prettige film met een heerlijk jaren zeventig-sfeertje, die zich afspeelt rondom Encino in de San Fernando Valley. Staat weer bol van de soms absurde bijrolletjes, zoals die van Sean Penn, Tom Waits, een grappige Bradley Cooper en een onherkenbare John C. Reilly, om er even een paar te noemen. En een speciale vermelding voor de bebaarde volwassen vent die tegen de flipperkast stond te rijen (en ook tegen wat anders, als je heel goed kijkt richting het einde .

Minpuntje vond ik wel dat de hoofdpersoon (Cooper Hoffman) veel te oud oogt dan de vijftien jaar waarvoor hij door moet gaan. Alana Haim vond ik dan weer een verademing om naar te kijken, lekker ongedwongen (zo oogt het) en naturel. Nooit van gehoord, maar ze zit blijkbaar in de band "HAIM" met haar twee zussen, die ook in de film haar zussen spelen. Haar echte ouders spelen trouwens ook haar ouders in de film. 4*

Wat voor genre was deze film?

Ik had eerder het idee dat het om een documentaire ging over de jaren zeventig.

Het verhaal ging nergens naartoe, het draaide rond zijn as zonder te weten waar het nu naartoe wou.

En het prachtige einde natuurlijk waar het stel al lachend en huppelend de zonsopgang tegemoet gaat.

Om nog maar te zwijgen over de geforceerde bijrollen van Cooper en Penn, die uiteraard niks konden toevoegen aan dit zwakke verhaal.

Pluspunten dan; de jaren zeventig wordt mooi in beeld gebracht en Alana Haim vond ik een frisse wind met een natuurlijke flair.

Kortom een draak van een film naar de standaard van iemand als PTA, waar ik veel meer van verwacht had aangezien wat absolute topfilms deze man al op zijn palmares had staan.

Zonde van de tijd maar vooral zonde van PTA zijn tijd in mijn opinie.

Best geinig om naast Alanah ook Danielle en Esté in de film te zien als haar zussen. Gewoon een fijne sfeerschets over opgroeien in de valley begin de jaren 70. Er gebeurt weinig in de film en tegelijk erg veel en doet op die manier wat denken aan het liefdeskind van Boogie Nights en Once upon a time in Hollywood, maar dan bitterzoet en lief.

Bittersaai

Licorice Pizza is een hate it or love it gevalletje want je gaat dit als kijker of helemaal fantastisch vinden, of geen zak aan. Ik val onder de tweede categorie en ik kan je vertellen dat wanneer je na het eerste uur moeite hebt om door te blijven kijken, het er niet beter op gaat worden.

In eerste instantie was ik gecharmeerd door de cinematografie, de dialogen en het feit dat ik geen idee had waar dit verhaal heen zou gaan, dat ik nog wel door het totaal onrealistische gedrag van de 15-jarige Gary Valentine heen kon kijken. Hij leek namelijk wel de levenswijsheid van een 30-jarige man te hebben waardoor zijn personage totaal niet realistisch op mij overkwam. Op het moment dat ik na een uur nog steeds niet wist waar de regisseur nu precies heen wilde met alle compleet willekeurige gebeurtenissen waar de twee personages in terecht kwamen, begon bij mij de verveling in te zetten. Het tweede uur dendert vervolgens maar een beetje door zonder een verdere indruk op mij achter te kunnen laten.

Het feit dat Licorice Plaza uniek in zijn soort is en een niet alledaagse opzet heeft zal voor sommige mensen een reden kunnen zijn om mijn kritiek weg te wuiven. Als je daarnaast na een uur nog steeds smult van alle dialogen en de absurditeit aan situaties waar de regisseur je mee bestookt, kan je dit mogelijk als een heerlijk wispelturig coming-of age drama zien, maar ik vond de film met name stuurloos en qua gebeurtenissen veel te willekeurig en gewoon niet pakkend genoeg. Dit is voor mij bijvoorbeeld totaal niet te vergelijken met het werk van een Quentin Tarantino die ook de meest bizarre situaties, en compleet willekeurige dialogen kan creëren waar je als kijker helemaal in meegesleept word. En juist het aspect van meegesleept worden ontbrak voor mij volledig. Toch hoor ik met name positieve geluiden terug waardoor ik de conclusie trek dat dit dan wel gewoon mijn ding niet zal zijn

2,0*

Mooi werkje weer van Anderson. Het is weer lang geleden dat ik iets van hem gezien.

Licorice Pizza lijkt niet echt een verhaal of samenloop te hebben. Het is gewoon een vertelling uit de zomer van 1973 in Los Angeles. Ik heb hier tussen de recensies al de 21ste eeuwste brillen voorbij zien komen en Anderson durft zijn vingers nog te verbranden aan het feit dat het toen gewoon allemaal anders en minder hysterisch was.
En dat is ook wel eens fijn.

Allereerst treffen we voormalig kindacteur Gary Valentine (sterke kennismaking met de zoon van Phillip Seymour) die in de eerste scene als een blok valt op de schoolfotograaf Alana. Gary is vijftien jaar en heeft de zaken door zijn carrière aardig op orde. Alana is vijfentwintig en ploetert nog steeds met het leven en haar karakter en woont nog thuis bij haar ouders en zusters. Daar waar Gary volhoudt wil Alana haar vingers er niet aan verbranden. Het leeftijdsverschil zou roet in het eten moeten gooien en op die manier zal er niks te bewijzen vallen. Of toch wel?

Eigenlijk richt de film zich voornamelijk op de moeizame en wispelturige band tussen dit duo. Gary probeert allerlei alternatieven te verzinnen om Alana bij zich te hebben, en Alana blijft maar worstelen met de vragen en de twijfels. Dit weet zich een lijn te trekken door de film, waarin de zomerse jaren 70 settings van een LA dat nog compleet anders is een hoofdrol spelen. Anderson lijkt hierin uiterst zijn best gedaan te hebben om de sfeer te laten voelen. De soundtracks erbij ingegrepen, de taal, de kleding... je weet het wel... Maar ook, het contrast tussen toen en nu.

Kenmerkend is inderdaad die klap op de billen maar ook voornamelijk die scenes met die waterbeddenveilingen. Hierin krijgen we een inkijk in de boomermentailiteit van de zelfbevrediging. Zonder halfnaakte dames geen show. En dat terwijl Alana zich erdoor laat verleiden om succes te maken. Iets waar men nu op terugkomt.

Onvergetelijke scenes waren die ontsnapping uit het politiebureau en die vrachtwagenscene. en ook de rol van Tom Waits was fantastisch.

Nogmaals, de film koetelt en krabbelt lekker door deze lome zomer heen en lijkt uiteindelijk wel een standpunt duidelijk te maken die we toch wel allemaal op zouden moeten volgen: Liefde overwint alles. Daar komt geen wetgeving bij kijken; en dan vind ik 15 en 25, afhankelijk van de omstandigheden, minder schokkend dan bijvoorbeeld 15 en 35.

De film eindigt wel abrupt.

Maar conclusie; dit was een prachtig experiment en de acteurs zijn fantastisch. Alana is een poeslief karakter ten opzichte van druktemaker Cooper. Maar deze afwijkingen vormen vaak een verrassende match. En dit is de zoveelste film die dat bewijst. Ook leuk dat Sean Penn weer eens te bewonderen was. Wat wordt de man grijs.

4,5*