Licorice Pizza (2021)

Iets te lang en fragmentarisch, maar wat een fijne jaren '70 sfeer en wat een innemende hoofdrolspelers. Cooper Hoffman (zoon van) doet het prima en Alana Haim doet het zo mogelijk nog beter. Het ontbreken van een duidelijk plot speelt de film hier en daar parten en de subplot met Sean Penn is op het pretentieuze af, maar afgezien daarvan valt er veel te genieten. Echt zo'n film waar je of volledig in meegaat of direct bij afhaakt. Niet één van Paul Thomas Anderson's beste films, maar wel eentje die doorspekt is met geweldige momenten.

Wat een heerlijke film, helemaal mijn soort.

Boy meets girl en dan met een happy ending.

De hoofdrol spelers zetten wat moois neer, de wisselwerking is fraai.

Langzaam aan zie je dat het goed komt, maar dat weet je al als de film begint he.

Enige minpunt zijn de uitbarstingen van Gary zo in het midden, die kon ik niet echt plaatsen.

Anna betoverd met haar heerlijke lach.

Veel grotere PTA fans dan mij zul je niet snel op MM vinden denk ik. Ik hou zo van zijn films. Nou gaat hij met 'Licorice Pizza' ook nog eens terug naar zijn vertrouwde Valley, dus mijn verwachtingen waren hoog. Maar waar Tarantino met zijn laatste film die verwachtingen makkelijk inloste, doet Anderson dat hier gewoon niet (niet dat de films verder wat met elkaar te maken hebben, maar qua opzet, sfeer, tijdsbeeld, etc. doen ze aan elkaar denken). Ik moet toch kritisch zijn en dat doet me eigenlijk wel een beetje pijn in mijn hart.

'Licorice Pizza' lijkt snel op te stijgen na de sterke openingsscène, waar de dialoog nog zo fris en gevat is, maar uiteindelijk komt het geheel nooit echt van de grond. Een geheel wordt het ook nooit echt. Nou hoeft dat ook niet perse, maar dit voelde wel erg onsamenhangend, waardoor het me gewoon niks deed. Het stukje met Bradley Cooper is best geinig, vooral omdat de scene met de achteruitrijdende vrachtwagen echt geweldig is, maar net als de stukken met Safdie en Penn / Waits voelde het allemaal nogal nietszeggend.

Uiteindelijk best wel een vermakelijke film. Het vlotte schrijfwerk helpt daarbij, maar niet meer dan dat. Ik dacht soms echt ''wat wil je nou eigenlijk man?'', ''wat kan mij die Safdie en z'n vriend en dat vage afspraakje in dat restaurant nou schelen'', ''wat moet ik hiermee?''. Nou helemaal niks natuurlijk, maar voor mij blijft het dan wel oppervlakkig. Het ligt 'm ook echt niet aan de casting, want Cooper en Haim doen het goed, maar waar Anderson zijn personages me anders goed wisten te raken, doen ze dat hier niet. Jammer PTA, liever weer een mozaïek-werkje in de toekomst, i.p.v. zo'n fragmentarische film.

Anderson wordt steeds meer een favoriete regisseur van me. De laatste tijd kijk ik regelmatig films van hem. Nog niet alles van hem heb ik gezien, maar elke keer word ik aangenaam verrast. Afgelopen zondag bij Inherent Vice in Pathe City, en voor dinsdag stond There will be blood in De Uitkijk A’dam op mijn agenda, maar door de gijzeling in de Apple store mocht ik de pub niet uit op het Leidseplein, en miste zo de film. Dus gisteren opnieuw naar de bios, ditmaal naar Anderson nieuwste film: Licorice Pizza.

De film nodigt uit om onderuit te zakken en ruim twee uur lang mee te leven met de twee karakters die hun spel van aantrekken en afstoten geweldig in beeld brengen. Een heerlijk relaxed voortkabbelend verhaal. De prille ontluikende liefde is mooi om te zien, net zoals de jaloezie en de daarop botsende ego’s pijnlijk (herkenbaar) in beeld worden gebracht. Tot het eind toe blijf je je afvragen of deze twee mensen elkaar gaan vinden of niet.

De film bevat veel grappige scenes, en behoudt de positieve feel ook wanneer het het stel tegenzit. De jaren 70 worden daarnaast wederom fantastisch neergezet, daar is Anderson toch echt een meester in.

Een film om zeker vaker te kijken.

4*

Innemende film met leuke hoofdrolspelers in een bijna zorgeloos aandoend jaren '70 sfeertje en een wholesome doch soms behoorlijk fragmentarisch plot.

Cooper Hoffman doet het erg goed en ook Alana Haim is prima als debuterend talent.

De film was soms wat vreemd en hoewel het main plot wel interessant was, was niet alles even sterk. Vooral de 'losse' scenes met bekende acteurs (Sean Penn, Tom Waits, Bradley Cooper) vond ik wat overbodig en leken niet veel toe te voegen aan het verhaal.
Daarnaast zag ik soms ook niet zo goed waar de film naar toe wilde; een echte rode draad zou dan de vriendschappelijke relatie tussen Alana en Gary, en hoe (vooral) Alana op zoek lijkt te zijn naar bevestiging en een doel in het leven. Dat ze die dan uiteindelijk toch vindt in de 10/13 jaar jongere Gary is...bijzonder maar voelt ergens toch wel wholesome.

Niet zo sterk als zijn vroegere films (Boogie Nights, Magnolia, There Will Be Blood) maar zeker vermakelijk te noemen.

3,75*

Anderson blijft geniaal. In het op het eerste gezicht simplistische verhaaltje zitten diepere thema's dan alleen maar een coming of age drama / romantische komedie. Dat het niet helemaal aan mijn verwachtingen heeft voldaan, heeft te maken met de speelduur en momentjes dat het wat sleepte. Desalniettemin is het nog steeds van bovengemiddelde kwaliteit. Visueel zeer fraai, een heerlijk nostalgisch 70's sfeertje en dito muziek, en geweldige hoofd- en bijrollen.

4*

Ik denk dat de setting en m'n voorliefde voor dit soort verhaaltjes mijn mening een beetje beïnvloed, want objectief vond ik hem niet heel bijzonder. Maar ik heb er wel van genoten op een bepaalde manier en dat is ook wel wat waard. 3*

Dit is zo'n ontzettend warme film. Het gevoel van nostalgie dat Anderson hier opwekt is vreselijk aanstekelijk. Ik hou van dit soort films waarbij de persoonlijke connectie en liefde van een regisseur voor een tijd en plaats van het scherm spat. Alles ziet er ook echt fantastisch uit, in die mate dat je bijna zou kunnen denken dat de film ook echt in de jaren zeventig is geschoten. Zonder te romantiseren wordt het tijdsbeeld heel overtuigend weergegeven. We krijgen niet alleen de mode en de hitjes (in een waanzinnige soundtrack) voorgeschoteld, maar ook het racisme en seksisme.

De film deed me sterk denken aan uitstekende films als American Graffiti en Dazed and Confused, alleen is deze film een heel stuk maffer en rommeliger. Normaal waardeer ik rommelige films niet altijd even veel, maar in deze film werkt het gewoon. Waarschijnlijk vooral dankzij de twee zo innemende centrale personages. De keuze om de onervaren Cooper Hoffman (de zoon van Philip Seymour Hoffman) en Alana Haim (een van de HAIM-zussen) deze rollen te laten vervullen mag je gerust een indrukwekkend staaltje stunt casting noemen.

Vooral Haim is echt onweerstaanbaar als een vurige, sarcastische en onzekere 25-jarige die nog zoekende is naar haar plaats in het leven. Haar komische timing is fantastisch, en ze heeft bijzonder veel chemie met Hoffman. Haim haar zussen en ouders hebben overigens ook nog kleine rolletjes in de film. Haar vader steelt zelfs behoorlijk de show in een kleine komische rol. Dat kan ook van een intense Bradley Cooper gezegd worden, en de film zit nog best vol met allerlei leuke cameo's en zelfs nog een spannende actiescène. Phantom Thread deed me niet zoveel, maar met Licorice Pizza is Anderson weer helemaal terug.

Seventiesnostalgie...

Voor regisseur Paul Thomas Anderson geen onbekend terrein. Deze film is doordrenkt van nostalgische jaren '70 Amerikaanse televisie- en film- wereldgeschiedenis. Een tijd voordat de grootmacht zijn laatste laagje onschuld te verliest. Maar op een vreemde manier werkte deze sfeer, nostalgie en kalverliefde toch best goed!

De reden hiervoor is de plagerige chemie tussen de 15-jarige Gary Valentine (Cooper Hoffman, zoon van de overleden acteur Philip Seymour Hoffman) en de tien jaar oudere Alana Kane (Alana Haim van pop-rocktrio HAIM waarvan eveneens de hele familie is te zien) Zowel Hoffman als Haim komen naturel ‘gewoontjes’ over, met puisten, niet-gestylede kapsels en weinig make-up. Dat maakt inleven een stuk makkelijker. Het zijn niet de mooie mensen die men meestal in film ziet! En door hun atypische band; ze hebben geen relatie, want ze twijfelen continu over hun gevoelens voor elkaar. (ergens tussen aantrekkingskracht en afstoting) werkt de film!

De film bestaat grotendeels uit losse anekdotes en scènes rondom de levens van Gary en Alana tijdens ongeveer één zomer. Dit is ook niet de gehele tijd een film over een relatie tussen twee personen maar meer een film over de tijd en de wereld waarin ze leven en de ervaringen die ze opdoen. Het neemt de tijd voor allerlei zijsporen en zijdelingse gebeurtenissen, zodat het verhaal niet teveel van A naar B loopt. (Het will-they-won’t-they-plot, waar je van tevoren kan uittekenen: de jongen krijg het meisje) Er zijn verschillende ontmoetingen met bekende namen in bijrollen. Deze zijn voor het grootste gedeelte de minder geslaagde momenten in de film!

Sketches met gedoe rond een oude Hollywoodster (gebaseerd op William Holden, gespeeld door Sean Penn) die aangespoord door Rex Blau (Tom Waits) zijn stunt nadoet, de tenenkrommende slapstick met filmproducent Jon Peters (Bradley Cooper), het rare fragment met foute Japans restauranteigenaar John Michael Higgins en een burgemeesterskandidaat (Benny Safdie, regisseur van Good Time en Uncut Gems) Ze variëren van aardig tot rond vervelend. Maar daar waar de film ‘gewoon’ blijft, was dit een fijne film..!

Saillant detail; Licorice Pizza (droppizza) is de naam van een keten platenzaken die in de jaren zeventig populair was in en rond Los Angeles. Waarbij de eigenaars hadden gekozen voor een grap van komiek Bob Hope; Licorice is vertaald drop en pizza (behoeft natuurlijk geen uitleg) en daarnaast vormen de beginletters ook LP. (elpee)

Ondermaatse PTA.

En dat wil wat zeggen wanneer de uiteindelijke score op een 3,5* zit. Ondanks dat er zeker wat stijlelementen van de beste man verborgen zitten in de film, moet ik zeggen dat dit een heel andere film is dan ik had verwacht. Niettemin blijft het een film die op niveau zit, en veel meer chemie kan benutten dan de gemiddelde romcom.

Wat fijn aan deze film is, is dat de castleden het erg goed met elkaar kunnen vinden. De namen hebben me ook positief verrast. PTA heeft ze er wel bijgehaald. Sommige leden zijn zangeressen, andere leden zijn zonen van overleden acteurs. Het is altijd een beetje riskant als je leden erbij neemt die nog niet veel hebben gedaan in de filmwereld, maar in dit geval blijkt de keuze uitzonderlijk effectief.

Vooral de eerste 45 minuten zijn erg schattig te noemen. De opening zelfs naadloos. Licorice Pizza stort zich meteen in een heel ander tijdperk waarbij PTA geen enkele moeite heeft om de kijker erdoorheen te leiden. Ik heb die tijden zelf nooit meegemaakt, maar niettemin lijkt het alsof deze film een erg geloofwaardig geheel van die setting maakt. Kan ik altijd goed naar kijken.

Minder vond ik het nogal uitgerekte gevoel van de film. Eenmaal het avontuur van start gaat, gaat dit ten koste van de chemie. Het fijne is dat PTA de film altijd wel apart en in zijn eigen categorie houdt, maar gaandeweg er veel andere personages worden geïntroduceerd begint de film zichzelf wat te verliezen. Ik vond het wat minder strak overkomen, en dat is jammer.

130 minuten is nogal lang, wat mij betreft. Uiteindelijk lost PTA veel zelf op een knappe wijze op door de film altijd apart aan te laten voelen, verder had ik wat moeite met het middenstuk. Ik vind het verder knap hoe PTA me het gevoel geeft dat hij nog altijd wel een beetje zijn jongere zelf is in zijn recentere films. Zo geweldig als hem in de jaren '90 vind ik hem niet meer, maar het blijft een regisseur met klasse. Ook deze film is bovengemiddeld.

“A star is born”, want de casting van Alana Haim is een schot in de roos. Samen met Cooper Hoffman (Philip Seymour’s zoon) maakt zij deze film tot een bijzonder aangename verrassing. Een sfeerrijke film over de jaren 70, toen de wereld met een “alles kan, alles mag”-mentaliteit nog voortborduurde op het revolutionaire decennium daarvoor. Een heerlijke film met een dito soundtrack. Naar mijn bescheiden mening PTA’s beste film sinds Magnolia (1999).

Voor een film waarin eigenlijk niet heel veel bijzonders gebeurd gleed ie wel aangenaam snel voorbij. Bij PTA is het bij mij niet altijd raak, sommige van zijn films vind ik geweldig, andere niet veel aan. En deze zit daar dan tussenin, leuke film, maar ik denk niet dat ik em nog eens ga kijken, wat ik met mijn favoriete PTA films wel heb.

Ik ben iets minder enthousiast dan de meeste commentaren voor mij.

Het is ieder geval geen 13 in een dozijn romcom bomvol cliches, dat zeker niet.

Maar het is wel een merkwaardig verhaal ( van waterbed tot flipperkast) met nog meer merkwaardige karakters en personages die je voorgeschoteld krijgt in de dikke 2 uur.

Barslecht is het niet. Maar het was niet echt mijn ding.

2.5*/3*

Zoals veel PTA films is het dit precies. Achteraf denk je van waar heb ik naar gekeken maar je blijft wel kijken. Soms lijkt het wel een verzameling korte sketches.

PTA begint wat dat betreft wel steeds meer op een vroege Robert Altman te lijken, in alles.

Met bekende acteurs was dit trouwens zoveel minder geweest, met name Haim is wel echt een vondst, benieuwd of we die nog vaker gaan zien.

Ook de soundtrack is prettig, met gelukkig niet weer de overbekende 70s hits maar een fijne collectie sfeertracks.

Ik vind dat 'waar heb ik naar gekeken'-aspect nou net de kracht van PTA. Werkt altijd weer verfrissend. Aangezien je inderdaad geboeid blijft kijken, zegt dat wel het een en ander.

Ontzettend fijn voortkabbelende film, die vooral uitblinkt in presentatie. Het hele seventies-sfeertje wordt overtuigend neergezet. Het gebrek aan plot draagt daar aan bij. Anderson neemt de ruimte om allerlei zijpaden te bewandelen die aan het plot niks bijdragen, maar aan de kijkbaarheid des te meer. Ik heb de jaren '70 nooit meegemaakt, maar ik kan me goed voorstellen dat dit een nostalgische werking heeft op de oudere generaties.

Als je de beschrijving leest dan zegt het totaal helemaal niks. Dus daar moet je het niet van hebben, maar de beoordelingen spreken toch anders. En naar een nieuwe Paul Thomas Anderson ben ik altijd wel benieuwd.

Net maar meteen gekeken en het is echt een hele mooie film, goed verhaal en heel goed geacteerd en vond het wel grappig dat de vader van Leonardo DiCaprio een rolletje heeft als beddenverkoper. ook een hele aardige cast met Bradley Cooper, Sean Penn, Tom Waits en zelfs de jonge acteurs deden het heel goed. Echt een geslaagde film van Paul Thomas Anderson, maar had ook niet anders verwacht.

300 stemmen is. Holy moly. Bijna iedereen hier heeft dit dus illegaal gekeken tot vandaag. Slechte zaak die late releases hjer.

Euh ja, hoezo?

Hoezo heeft bijna iedereen dit illegaal gekeken. Film draait toch al twee maanden in de bios. Zelfs in 70 mm in sommige zalen.

Ik heb deze film 4 dagen na het einde van de jongste lockdown gezien in filmhuis Concordia, Enschede.

Dat was op zondag 30 januari, en dat was helemaal legaal.

Licorice Pizza is een opeenvolging van anekdotische fragmenten uit het leven van een initiatiefrijke tienerjongen en een ouder meisje dat zoekende is. De episoden spelen zich af in begin jaren 70 en worden in chronologische volgorde afgewerkt. Niet dat dit veel uitmaakt overigens. Elke andere volgorde zou volgens mij even goed werken. Elke episode staat min of meer op zich en doet het als losstaand verhaaltje uitstekend. Een heuse rode draad ontbreekt tussen de episoden. Nou ja, de enige rode draad die ik met wat goede wil kon ontwaren is dat de wegen van de jongen en het meisje elkaar steeds kruisen.

Door de bonte aaneenschakeling van vertelseltjes dacht ik de link met de titel gevonden te hebben. Op een pizzabodem gooi je immers ook allemaal losse ingrediënten die niet noodzakelijkerwijs complementair zijn. Ik zat alleen nog met het woord licorice in combinatie met de pizza. Daar kon ik niks mee. Dat hoefde ook niet, zo bleek later. Dat ik met mijn deductie totaal verkeerd zat, blijkt wel uit de woorden van schrijver en regisseur Paul Thomas Anderson. "If there's two words that make me kind of have a Pavlovian response and memory of being a child and running around, it's 'licorice' and 'pizza'. It instantly takes me back to that time." He added that the words "seemed like a catch-all for the feeling of the film [...] that go well together and maybe capture a mood”.

Rode draad of niet. Losstaande episoden of niet. Ik heb van alle anekdotes genoten. Licorice Pizza vertelt zeer amusante verhaaltjes en laat de kijker ook nog eens genieten van fijn camerawerk en eigenaardige passanten, die de beide protagonisten tijdens hun belevenissen ontmoeten. Er hangt trouwens ook een energieke sfeer in de film, die aangenaam aanvoelt. Een sfeer die misschien wel tekenend is voor de vroege jaren 70. Een tijd waarin alles veel minder aan banden werd gelegd en grenzen daadwerkelijk konden worden opgezocht en opgeschoven. Een tijd van mogelijkheden. Een andere tijd.

Licorice Pizza is een hele aangename en goed toegankelijke mix van drama, komedie, coming of age en romantiek. De beide hoofdrollen worden ingevuld door Alana Haim en Cooper Hoffman, die de jonge vrouw en de tienerjongen op een indrukwekkende manier vertolken. Het was erg leuk om deelgenoot te zijn van hun anekdotische belevenissen.

Toch raar dat ie vanaf gisteren pas bij de releases stond en ik hem ook pas sinds gisteren in de programmeringen kon vinden. En zelf dus ook pas gisteren heen ben gegaan.

Daarnaast zeg ik bijna iedereen, aangezien die 300 stemmen niet allemaal naar een obscuur filmhuisje zijn geweest die hem toevallig wel stiekem buiten de NL release om vertoonden. En ik ging er ook wel vanuit dat er vast wel een release in België was.

300+ stemmen komt al bijna in de buurt van the Batman. Ga dr vanuit dat er wat meer mensen naar de bios zijn gegaan voor die film. En ik weet ook dat deze film allang te downloaden/illegaal te bekijken is. Dus tsja...

rep_robert je vergist je, de release was al eind januari. Was al overal te zien in het land.

Film kwam eind januari in de zalen in België en ik zag hem ook daar op 31/1 of 1/2. Er zit soms wel wat verschil op die releases voor B en NL, maar de (kromme) conclusie hier dat op basis van de 300 stemmen er velen hem gepindakaast hebben, kan ik niet volgen.

In Nederland kwam hij rond dezelfde tijd uit.

Hij draait zelfs in Pathé.

Ik heb de film 3 welen geleden in Amsterdam gezien. Pathe. Niets illegaal. Het enige verdachte aan die bios was de absurde prijs van het entreeticket