Licorice Pizza (2021)

Wat een creatief genie is het toch.

Zaterdag op 70mm in Kino.

Iedere avond zelfs lijkt het volgens hun programmering en ook wisselend in EYE

Zoals we enigszins gewend zijn bij Anderson heeft de film weinig plot maar zijn de scenes steevast vermakelijk en interessant. In feite vertelt het een clichématige romance – jongen valt voor meisje dat echter afhoudt omdat hij niet het soort man is waar ze in is geïnteresseerd maar ze hebben een klik, zijn jaloers als de ander een scharrel heeft en uiteindelijk beseft ook zij dat hij de ware voor haar is – maar doet dat op authenthieke wijze waarbij de film autobiografisch voelt en met name ook het tijdsbeeld van begin jaren ’70 dus van 50 jaar terug (met ook leuke muziek uit die tijd) overtuigend wordt overgebracht.

Dit soort "coming-of-age" films zien we meer en meer de laatste jaren. Verhalen zijn regelmatig flinterdun, eindes ontbreken. Eigenlijk zijn net een tal van losse scènes.

Na een uur dacht ik; waar zit ik Eigenlijk naar te kijken? Film gaat zomaar van Hot naar haar, scène na scène. Niet mijn ding in ieder geval. Ondanks de coole setting, 70s in Californië, valt de film tegen. Paar flauwe cameos van oa Penn en Cooper....

Magere 2,5 ☆

De grote boer/zus van Punch Drunk Love. Ook hier twee verliefden die onhandig om elkaar heen dansen. De kern is dan ook hun romance en iedere scene zorgt ervoor dat onze geliefden steeds weer naar elkaar toe komen of meer van elkaar af komen te staan. Een soort magnetisch spel van aantrekken en afstoten. Hierdoor voelt de film wel wat fragmentarisch en onsamenhangend; maar zo is het echte leven natuurlijk ook.

Ik had wel wat moeite met het einde, omdat de hoogtepunten meer in het midden van de film zitten

Heerlijk om ook weer naar de bios te mogen. Kleine 4,5*

Licorice Pizza is een heerlijk wispelturig coming of age-drama - VPRO Cinema

PTA levert weer een pareltje af! Eentje waarvan ik ook verwacht dat die de volgende kijkbeurt nog beter bevalt, zoals ik dat met al zijn films heb.

Gezien op 70 mm in Kino. Wel een blow up van 35, maar dat mag de pret niet drukken. Het zag er prachtig uit en het belangrijkste verschil met digitaal is toch de warmte en dat het echt leeft. Dat past de film ook goed, want zelden worden we getrakteerd op zulke echte en warme personages.

Beide hoofdrolspelers zijn fantastisch, maar het tijdsbeeld dat PTA hier schets is zo mogelijk de grootste ster van deze show. Hij weet Encino begin jaren 70 echt tot leven te wekken. Gevuld met kleurrijke personages en dito art direction. Ik verlang er nu alweer terug naar!

4,5

Nietszeggende ongerichte moodpiece, sterk gecast en geacteerd, en erg leuke cameo's, maar inhoudelijk niks om het lijf. Nipt wel/niet vermakelijk. Dat deed Tarrantino met z'n 70s hommage een stuk beter.

Als puberliefde je niks zegt, is de romantiek voor je verloren. Of heb je die nooit gekend?

Tarantino’s homage heeft hier afgezien van het tijdperk echt geen enkele overeenkomst mee. Maar ben het wel eens met he dat die film nog beter was.

Ik vond dit overigens echt duizend keer herkenbaarder, overtuigender en romantischer dan die hele Before reeks.(Ik noem deze omdat die serie voor vele het soort summun is van romantiek. Ik vind het totale fake en deze film versterkt mij in die mening)

Dat clichématige liefdesverhaaltje kwam op mij hier over als niet meer dan een kapstokje om (weer zo) een 70s film te maken met leuke cameo's. Meer makkelijk effectbejag dan originaliteit en overtuigingskracht. Warrig, zwak geleid verloop, teveel onverklaarbare zijstapjes "om de leuk". Inherent Vice was veel beter geslaagd.

Verpakt als een romantisch komisch drama is dit in feit een portret van seksisme en marginalisering van vrouwen in de jaren ’70. Op campus doet Gary [Cooper Hoffman, die als twee druppels water op zijn vader lijkt] een poging om Alana [Alana Haim] over te halen om met hem uit eten te gaan. Alana volgt Gary naar een plaats waar foto’s worden gemaakt. Wanneer ze daar wegloopt slaat de fotograaf de in korte broek rondlopende Alana pardoes voor de kont. Het is een achteloos gebaar maar Anderson zorgt ervoor dat dit moment in je geheugen gegrift blijft. Alana moet ‘sexy praten’ om een waterbed te verkopen, maar gaat daar te ver in; ze gaat mee met het flirtgedrag van filmster Jack Holden [Sean Penn], die haar echter (letterlijk) laat vallen als een baksteen. De seksualisering en marginalisering van Alana loopt als een rode draad door deze briljante aaneenschakeling van bizarre ontmoetingen, kleurrijke karakters en ongemakkelijke situaties waarin de lange tijd ongedefinieerde “relatie” tussen Gary en Alana centraal staat. Naast Penn leveren ook Skyler Golisondo en Bradley Cooper memorabele bijdrages maar Harriet Sansom Harris steelt de film in een scène waarin Alana bij haar solliciteert als actrice en de opdracht heeft gekregen om élke vraag met ja te beantwoorden. Werkelijk een unieke film, geen seconde vervelend en voorzien van een ronduit geniale soundtrack.

Vanaf de eerste scène was ik verkocht aan deze heerlijke feel good, coming-of-age van PTA. Bijna ontroerd was ik om zulke mooi cinema te beleven, sinds de laatste lockdown. Eigenlijk is het 2 uur lang een vreemd voortkabbelend filmpje, maar in elke scène zit zoveel liefde en gevoel van de filmmaker dat voortkabbelen geweldig kan zijn. Wat ben ik dankbaar dat er nog regisseurs zijn die op deze manier films blijven maken. Niet voor de bühne of box office, maar vanuit eigen gevoel. Tarantino had het voorgedaan met Once upon a time in hollywood en PTA pakt het nog relaxer aan in zijn film.

Voor nu 4,5*, maar verwacht bij herziening zeker een verhoging. Weg urgentie en ingewikkelde plots, welkom voor alle regisseurs die een sfeervolle film durven te maken in deze barre Marvel/Disney- tijden.

Ik zie nu pas dat 1 van de Haim zusjes de hoofdrol speelt. Leuk.

PTA, niet mijn favoriete regisseur, maar wel eentje die ik sterk apprecieer en wel graag met stip noteer als er een film van verschijnt. Louter en alleen daarom naar de zalen getrokken om Licorice pizza te gaan zien. Vreemde titel, verwijzend naar de zwarte vinylplaat, maar bij deze ook o zo seventies. En dat is wat deze Licorice pizza zo sterk maakt. Zowat elke scène ademt de jaren 70 uit. The glamour enerzijds met zijn disco en ondernemerschap (the American dream ten top), maar eveneens de moeilijke tijden met de oliecrisis.

Een film die inderdaad een bepaalde feeling neerzet. De film bruist van de energie, maar kabbelt tegelijkertijd verder zonder een duidelijk plot of einde. Ik vond de diverse gebeurtenissen niet altijd even samenhangend waarom iets wel of niet gebeurde, maar PTA zorgt toch voor een mooi geheel. Behalve op amoureus vlak leek Gary een manusje-van-alles te zijn: acteur, ondernemer en zaakvoerder. En ook zijn buddy Alana evolueert sterk doorheen de film met diverse eigenschappen.

De film wordt verder gekenmerkt door een aantal toffe scènes zoals die twee telefoongesprekken (de stilte wanneer Gary Alana opbelt, de verkoop van een waterbed) of het sollicitatiegesprek waarop Alana steeds 'ja' moest antwoorden. Ook de scènes met de vrachtwagen (en Bradley Cooper waren fijn). De film staat eigenlijk bol van dergelijke gebeurtenissen. Leuk, amusant en luchtig, aangenaam om naar te zien, al had ik me nog beter vermaakt met een iets duidelijker verhaal.

Juist het gebrek aan verhaal maakt deze film voor mij zo genietbaar. PTA is duidelijk geïnspireerd door de laatste van Tarantino en geeft een prachtig sfeerbeeld van de Valley in de jaren 70. Enorm genoten van de sterke performances en heerlijke soundtrack.

Voor mij de meest herkijkbare en misschien wel leukste film uit z'n oeuvre. Gaat ongetwijfeld nog veel keer herbekeken worden.

Hoe doet Bradley Cooper het?

Heeft geen grote rol, maar de momenten met hem waren echt genieten. Een beetje zoals Matthew Mcconaughey deed in The Wolf of Wall Street. Ik hoop dat PTA hem vaker gaat uitnodigen.

Wat ongelooflijk genieten was dit. De film gaat voor mij over de tijd dat je als tiener de hele wereld aankan. Start een bedrijf, een band, deze jongens kunnen het allemaal en geen enkele volwassene vertelt ze dat het niet zou kunnen. Ze komen eigenlijk geen tegenslag tegen in deze film. Wij zien dat gary zijn dagen als acteur wel geteld zijn, maar in deze film mag hij blijven dromen. Alana is ouder, zij weet al dat dromen niet altijd uitkomen, maar vlucht naar de droomwereld van gary. Toch twijfelt ze, vindt dat ze iets verantwoordelijks met haar leven moet doen, ze voelt als enige dat het leven geen spel is en een gevaarlijke autorit niet enkel avontuur is, maar ook verkeerd kan uitpakken. De paar volwassen mannen in haar leven blijken zulke eikels, dat haar twijfel begrijpelijk is, er ligt weinig in het verschiet voor de vrouwen in deze film. Daarnaast vlucht ook de parade aan b-sterren en b-politici in een schijnwereld zonder echte verantwoordelijkheden. Dan toch liever onze dromerige gary, die naïef is, maar ook oprecht.]

Iets anders: in trailer en aftiteling zien we Bradley cooper los gaan op een stel auto’s, maar dat zit helemaal niet in de film. Had ik graag gezien.

Als je na het zien van deze film niet verliefd wordt op filmkunst, ben je voorgoed verloren. Licorice Pizza is namelijk pure cinema, volstrekt origineel, zet je soms op het verkeerde been, verrast je, en voelt voortdurend als een warm bad vol met nostalgie. Hulde voor de complete cast en de makers. Het filmjaar 2022 is bruisend begonnen. *****

PTA is terug waar hij moet zijn: Californië, en in het bijzonder de San Fernando Valley. Leuk dat hij een uitstapje maakt naar Londen met Phantom Thread, maar dit is zijn plek. Waar die -overigens goede- film Phantom Thread vooral wat kil en klinisch is, is deze Licorice Pizza een goddelijk warm bad. Echt de liefste, mooiste, warmste, fijnste film die ik in jaren heb gezien.

Alleen al die bloedmooie opening, met een zacht zwevende camera, de warmte van de Californische zomer voelbaar door het witte scherm en een prachtige dialoog tussen de twee hoofdrolspelers. Zo puur, zo naturel, zo teder, zo lief. En zo kabbelt de film voort, van episode naar episode, maar daar gaat deze film juist om en dan werkt het. Niet elke scène is even geweldig (dat stuk met Sean Penn en Tom Waits boeide matig en duurde te lang) maar er zit zo veel moois in. Soms scènes die vanuit het niets komen en helemaal niets toevoegen, maar dat is nu net het punt van de film. Dit is een slice of life waar ook niet alles logisch is of een afgerond verhaal kent (de film deed me qua opzet wel wat denken aan Tarantino's laatste telg). Deze hele film is een ode aan het leven. Geholpen door twee onbevangen hoofdrolspelers met een geweldige onderlinge chemie, vol leuke ideeën, prachtig camerawerk, visuele spielerei en een fijne soundtrack.

De film is vooral een fijne film om te zien. Zo ontregelend als vroegere films van PTA is deze film niet (en mist daardoor net dat beetje extra), maar iemand moet van goede huize komen deze film dit jaar nog te overtreffen. 4,5* en gun de beste man eens een Oscar.

Het blijft PTA, dus het is mooie cinema. Het verhaal kon me echter maar matig boeien.

Toch naar 4 sterren gegaan. Visueel blijft PT zo geweldig, maar het verhaaltje blijft erg veilig, mis toch een beetje de wilde haren van Anderson!

De film zag er gelikt uit, maar het verhaal kon me niet zoveel boeien. De saaie setting en karakters waren daar grotendeels verantwoordelijk voor. Waar Boogie Nights bijvoorbeeld nog een interessante kijk gaf in de exclusieve 'glamour' wereld van de porno-industrie, heeft deze films niks speciaals. En als het verhaal niet erg boeit dan duurt zo'n film ook wel heel erg lang. Nee, deze film is niet voor mij

Dit was echt niks voor mij.

Ik zat al 27min te kijken en vroeg me telkens af, naar waar zit ik te kijken?

27 minuten. Wow, jij bent echt iemand van de lange adem… Wellicht is de biatlon iets voor jou.

Er wordt teveel gehold in deze film. Ja ok, ik zou naar alle waarschijnlijkheid ook beginnen lopen indien ik net op een commissariaat ten onrechte van moord beschuldigd werd. En tijdens de oliecrisis was de benenwagen het enige transportmiddel. Maar dat eindeloze gehol is voor mij exemplarisch voor de onmacht van Anderson om zijn film tot iets majestueus te willen verheffen. Ondanks een setting en tijdsbeeld dat zich hiertoe leent, blijft deze Licorice Pizza een lege huls. Geen interessante evocatie van zijn tijdperk, geen meeslepend gevoel voor geografie, geen boeiende digressies. De hoofdpersonages zijn antipathiek, maar de zijsprongetjes naar bekende figuren (Lucille Ball, William Holden) zijn al helemaal nietszeggend, met als dieptepunt het aanstellerig, pijnlijk onleuk personage van Cooper. Ik begrijp niet waarom Anderson zijn personages altijd als afsotetelijke wezens in beeld brengt. Het is echt net Stanley Kubrick die een Robert Altman film probeert te remaken. Normaal gezien heb ik een zwak voor coming of age films over kalverliefde, maar bij Licorice Pizza voelde ik een enorme kloof tussen mijzelf en de bevreemdende concoctie op het scherm.