Licorice Pizza (2021)

Droppizza. Beide etenswaren een eigenzinnige smaak, wat op het eerste gezicht niet bij elkaar past. Naar mate je er meer van proeft kan het best wel een prima combinatie zijn. Iets wat ik ook had met de hoofdpersonen. Wellicht is dit dan ook zo de uitleg geweest van meneer Anderson, wie weet.

De film gaat alle kanten op, en je ziet niet waar het heen gaat. Ik kon weinig meer uit het verhaal halen dan "een periode uit het leven van", maar toch bleef het me boeien. Wist eerst niet dan "de zoon van" meedeed in de film, maar hij lijkt er ongelooflijk veel op. Zowel qua gezicht, als qua spel; verborgen talent.

Ik had nog nooit van Alana Haim gehoord, maar die stal op alle fronten de show; een frisse wind door Hollywood. De film toont het "simpele leven" van de 70's, toen alles nog kon en niets te gek was. En dat doet het goed. Je waant je ook echt in die periode. Prima film en wellicht in de toekomst nog het herzien waard. Voor nu 3,5*

Dat dacht ik eerst ook, maar Licorice Pizza is de benaming voor een elpee. Kan dus ook een verwijzing xijn naar nostalgie.

Met tegenzin de film opgezet omdat hij me niet aansprak. Ik weet niet waarom. Misschien omdat ik geen drop lust. Geen trailers vooraf gezien en geen echte connectie met het werk van Anderson (i know, shame on me).

Wel laat het dan een dubbele schande zijn dat ik zo bevooroordeeld was want wat heb ik hiervan genoten. Alana en Gary zijn zo verschrikkelijk aandoenlijk samen en hun relatie komt heel geloofwaardig over. De sfeer, de beelden, de warmte, de soundtrack lieten me nostalgisch worden naar een tijd die ik nooit meemaakte. Prachtig vormgegeven en een verhaal dat alle kanten op gaat, in de goede zin dan wel.

Persoonlijk favorietje geworden deze.

4,5*

Sympathieke maar niet echt geslaagde film waarin Anderson te veel leunt op de twee hoofd karakters en losse ideeën (lange scenes) aan elkaar knoopt zonder dat er echt lijn in zit. Het lukt niet echt mee mee te leven met Gary en Alana, vooral omdat de avondturen die zij beleven nogal vergezocht zijn en de dialogen vaak matig zijn. Zo praat Gary als een veertiger en komt niet over als een onbevangen jongen, wat hij wel speelt. De sluimerend romance tussen die twee komt (onder andere) hierdoor dan ook totaal niet uit de verf.

Onderhoudende d e c e p t i e, maar Alana Haim maakte het sowieso de moeite waard. -edit- En ik vermoedde het al, Cooper Hoffman blijkt inderdaad 'de zoon van'.

De kleine rollen van grote namen (vooral die van Penn - waarom weet ik niet, maar ik kan hem soms gewoon niet uitstaan) waren overbodig, ook al zie ik Tom Waits altijd graag.

Leuke film! Wat vooral te danken is aan het innemende spel van Haim en Hoffman. En PT Anderson die het iets losser laat dan in there will be blood of the master.

Na herziening toch maar voor de volle 5 sterren gegaan. De eerste keer was het al erg fijn om naar dit tijdsbeeld te kijken, maar bij de tweede keer heb ik me volledig laten omarmen door het liefdesverhaal. Scheelt natuurlijk ook of je tijdens het kijken van deze film zelf vlinders hebt of niet.

Vanaf het begin is onze charismatische hoofdpersoon stapelverliefd op een meisje dat tien jaar ouder is dan hem. En vanaf de start doet onze hoofdpersoon geen enkele concessie aan zijn eigen charisma. Het is de droom van bijna iedere verliefde puber om zo direct te kunnen zijn naar een meisje toe, maar worden getroffen door onzekerheid. Wat volkomen normaal en gebruikelijk is.

Ook qua ondernemendheid is Gary een voorbeeld. Met zijn oog voor carrière en toekomst gaat hij over vol voor, weet precies hoe hij zijn omgeving moet inschatten en heeft nog succes ook. Het is weer een soort utopisch beeld van hoe pubers zichzelf willen zien. Vindingrijk, romantisch, ondernemend, assertief.

En telkens wanneer Gary net een beetje te ver gaat, besef je als kijker dat dit juist het verschil maakt tussen de veels te charismatische Gary en een dromende, onzekere jongen.

Geen doorsnee film, en het type film die echt je cup of tea moet zijn.

Hij is entertained met een eenvoudig verhaal.

Wel een film, die wat real life achtig overkomt.

En zich afspeelt in de seventies.

Met ook hele leuke muziek uit de seventies.

Zelf had ik veel meer verwachting, van deze film.

De ontroering, zat er voor mij niet in, wat ik wel verwacht had.

De humor was mild en niet sterk aanwezig.

Een prima film, maar wat mij betreft niet bij de betere

Een film met een vergelijkbare titel Mystic Pizza .

En met kleine raakvlakken.

Voor toen een beroemde eighties film.

Met Julia Roberts was wat mij betreft veel beter en met meer feel good sfeer en drama als deze film.

Deze kleurrijke film bekeken en was wel een leuke film. Toffe muziek en ook de cast was goed op dreef. Het verhaal verveelde ook niet.

Zo zit ik er ook in. Was alleen even jaloers, hij mocht kijken en wij mochten niet kijken, dat is niet aardig.

Zo is de film ook niet bedoeld natuurlijk.

Onsamenhangende film. Jammer.

Even meegepikt op de BBC en dan vooral vanwege de goede beoordelingen. Want Licorice Pizza was 2 jaar terug toch wel een hele grote naam bij de Oscar uitreikingen, dus dat wekt altijd wel de interesse. Het sluit echter niet uit dat je er vervolgens niks mee hebt, want daar draaide het vervolgens helaas wel op uit.

Paul Thomas Anderson is anders wel een regisseur die ik goed kan waarderen met There Will Be Blood, Magnolia en Boogie Nights. Toch heeft hij ook wel eens een missertje want zo lijkt de Phantom Thread niet helemaal te slagen net als The Master, en zo deed Licorice Pizza mij ook eigenlijk niets. Duidelijk is wel wat Anderson voor ogen lijkt te hebben met een fase uit het leven van de jonge Gary met zijn vlam en anders kan er gemakkelijk een ode voor nostalgie in gezien worden. Want het geheel heeft regelmatig een mooi tijdsbeeld, een fraaie soundtrack en een apart en tevens dromerige sfeertje.

Maar dat is het dan ook wel en daarmee te weinig. Want eerlijk gezegd heb ik geen moment iets met Gary en Alana terwijl een ander het aandoenlijk, realistisch en betoverend vind. Tsja, en er valt van te zeggen, de schuchtere stappen van een jonge stel. De onzekerheid, het verlangen, momenten van teleurstelling en wrijving. Buiten dat zijn er teveel lange scenes waarin voor mijn gevoel te weinig gebeurd, snap ik ook niet wat zo'n karakter als Jack Holden met zijn motorsprong nu eigenlijk toe moet voegen. Het is allemaal verre van doorsnee en cliché maar zal ze eens gezegd heb ik er ook helemaal niets mee. Een voldoende voor de moeite wat mij betreft maar dan snel door met de volgende.

Ja Leuk!

Niks van te voren gelezen, en na een stroeve start echt wel een leuke film.

4 is teveel, maar 3.5 *** zeker

Echt weer een geweldige film van PTA. Ik vind het zijn beste sinds There Will Be Blood, al zijn al zijn films geweldig. Ik heb het kijken om onbegrijpelijke redenen zo lang uitgesteld. Ik dacht dat het een mindere film zou zijn.

De long shots, sfeer, tijdsbeeld, muziek. Ik houd er van en vind het geweldig. De onbekende hoofdrolspelers (geweldig chemie) icm bekende bijrollen werkt fantastisch. De tijdsgedreven avonturen van onder meer waterbedden, pinballmachines en de oliecrisis, werkt als een trein en zorgt voor meer dan genoeg verhalende cohesie. Maar uiteindelijk is het gewoon een romkom. 4,25 sterren.

Weer een leuke en frisse film van Paul Thomas Anderson. Deed me heel erg denken aan The Master, in de zin dat het eigenlijk een verzameling losse scenes is. Je kan stukken ook afzonderlijk bekijken, want de relatie tussen de hoofdrolspelers gaat nogal van hot naar her. Als je op zoek bent naar een goed plot met een afgesloten verhaal, dan is dat wel even schrikken, maar als je je laat meenemen door de sfeer, dan is het goed te doen!