Boiling Point (2021)

Een film die gekenmerkt wordt door uitstekend acteerwerk. Je kunt mij zo wijsmaken dat deze mensen daadwerkelijk in een restaurantkeuken werken. De hele film is (lijkt) ook in één take opgenomen.

Helaas komen wel alle stressvolle-keuken-clichés voorbij, wat de film erg voorspelbaar maakt. Zoals drugsgebruik, geldproblemen, iemand met een allergie, de onverwachte recensenten, lastige gasten enzovoort.

Desondanks keek de film, dankzij het goede acteerwerk, lekker weg.

7/10

Heerlijk realistisch!

Met mijn onder of bovenbuurman compleet mee eens. Deze film moet het hebben van de sterke acteerprestaties. De close-up beelden bij de personages spelen boekdelen. Net alsof ik als "gast" in een restaurant zit en dit vanuit mijn oogpunt allemaal observeer. Heel netjes gedaan. Met name Graham (die je eigenlijk nooit teleurstelt)

*4+

Boiling Point van regisseur Phillip Barantini is de verlenging van zijn eigen korte film met dezelfde naam. De korte film werd in één take opgenomen. De lange versie van 92 minuten werd dat ook. De film maakt indruk met een dynamische regie en geeft een interessante inkijk in de arbeidsethos van een haute cuisine restaurant.

Iedereen heeft wel eens in een reastaurant gegeten. Slechts weinigen hebben enig idee wat zich in de keuken afspeelt en met hoeveel stress de bereiding van een signatuur gerecht gepaard kan gaan. Juist deze inkijk biedt de film Boiling Point.

De regisseur die zelf ook werkzaam is geweest in de gastronomie heeft veel eigen ervaringen in zijn film opgenomen. Er werd gedraaid in een heus restaurant in Londen. Een restaurant waar Barantini zelf ooit gewerkt heeft. In totaal werden drie opnames gemaakt. Na de derde keer was Barantini tevreden.

De film speelt zich af op een drukke avond. Het restaurant is overvol. Iedere werknemer kampt met privé kwesties. Er is onderlinge haat en nijd. En ondertussen komen de bestellingen binnen. De grens van de druk wordt continu naar boven verlegd. Spin in het chaotische web is een fantastisch spelende Stephen Graham. Het acteerwerk is over de hele linie erg goed.

Magnifiek camerawerk trouwens .In een relatief kleine ruimte draait de camera om de personages heen, loopt met de personages mee en wipt van de ene ruimte naar de andere. De camera switcht snel en schiet heen en weer van gebeurtenis naar gebeurtenis. Van personage naar personage. Het werkt turbulent en zeer hectisch. Toch verlies je als kijker nooit het overzicht. Je leert zelfs het personeel goed kennen. In ieder geval goed genoeg om mee te leven met persoonlijk leed en vervelende encounters met gasten, waarbij het personeel in het aangezicht van de gast gereserveerd blijft en zich achter de schermen laat gaan. Er waren gasten bij die ik graag persoonlijk de deur had uitgetrapt.

Boiling Point is een spannend gastronomisch drama. De one take is niet enkel een leuke technische gimmick maar draagt wezenlijk bij aan de turbulente en de emotionele spanning. De betrokkenheid bij het gebeuren is groot. Knap gedaan. Genoten!

Doorgaans ben ik niet zo van long shot-camerawerk. Daarom ben ik aangenaam verrast door deze innemende “one take”-film zonder onderbrekingen, die je op een slimme manier door de keuken en het restaurant leidt. Al doende weet regisseur Barantini de nodige spanning op te bouwen, al is de genreaanduiding “thriller” overdreven. Knap gedaan.

Bij een volgende keer uit eten gaan zal ik allicht toch wel eens aan deze film terugdenken en wat er allemaal komt kijken om mij te midden van alle andere gasten lekker te laten eten.

In lange takes met een in de hand gehouden camera gefilmd drama begint vlak voor chef-kok Andy [Stephen Graham] de eerste gasten van de dag ontvangt in zijn restaurant. Een kritische inspecteur [Thomas Coombes] meldt hem dat zijn restaurant van 5 naar 3 sterren gaat maar Andy lijkt er met zijn gedachten niet helemaal bij te zijn. Wat er precies aan de hand is blijkt lange tijd onduidelijk, maar Andy’s gebrekkige concentratie loopt als een rode draad door de avond waarin allerlei kleine incidenten zich opstapelen en de stress bij zowel personeel als bij enkele klanten richt het spreekwoordelijke kookpunt uit de titel brengen. Goed geregisseerd onafhankelijk gemaakt drama speelt zich af in real time en zit vol rake momenten waarin ruimte is voor ieder lid van de cast om indruk te maken, maar is verankerd door Grahams beheerste centrale vertolking.

Knap in elkaar gezette film, opgenomen in één take, over het reilen en zeilen in een londense bistro op de drukste avond van het jaar. Stephen Graham is uitstekend als altijd in de hoofdrol en de hele cast doet het prima, al kan niet voorkomen worden dat er her en der wel wat dode en vooral vergezochte momenten zijn. Dat is natuurlijk ook onvermijdelijk bij een dergelijk experiment. Niettemin een fascinerende kijkervaring, toewerkend naar een toepasselijk dramatische finale.

#4000.

Op deze site mis ik nog 10 films, maar dit was de 4000ste film die ik mocht aanschouwen. Ik koos voor deze specifieke film vanwege het one-take concept en het feit dat het lijkt op mijn eigen werkomgeving. Dat een film als deze me dan automatisch meer aanspreekt is dan logisch te noemen. Dat verdient een speciale gelegenheid.

Opvallend aan deze film is inderdaad dat het via erg lange takes wordt opgenomen. Op die manier zit je middenin de film waardoor de stress en angst van de baan op een drukke avond met allerlei opstapelende problemen snel toeneemt. Mocht je binnen deze industrie werken, zal je waarschijnlijk al snel de fouten kunnen ontdekken die ervoor zorgen dat het scenario in de film escaleert.

Het acteerwerk is sterk maar het duurt even voordat de switch naar stress wordt gemaakt bij de kijker. De opbouw is niet erg keurig gedaan, uiteindelijk is er vooral 'opeens' paniek. De aanleidingen zijn er vaak wel, maar de keerpunten zijn zelden te ontdekken. Jammere is verder ook dat er wel heel veel moeite wordt gedaan om het verhaal extra zwaar te maken. Enkel de focus op de stress van de baan was meer dan voldoende geweest.

Ook de allerlaatste sequentie vond ik wat buiten de toon vallen, maar verder kijkt de film goed weg en is het regelmatig spannend. Het is geen thriller zoals je zou verwachten. Geen scenario's waarin personages achter moordenaars aangaan of bijna-dood ervaringen hebben. Het is meer thriller in het kader van psychologische escalatie, en dat heeft zeker z'n interessante momenten. Goede film. Blij dat ik deze gekozen heb.

Hoeveel kan er in één lange take van anderhalf uur speeltijd misgaan voor en achter de coulissen van een drukbezocht restaurant? Boiling Point laat je door zijn rigoureuze aanpak regelmatig naar adem happen.

Verder lezen

"You're an animal, man. Look at you."

Het blijft altijd knap om dergelijke films te maken.

In 'Boiling Point' volg je chef-kok Andy die alle zeilen moet bijzetten in zijn restaurant op kerstavond. Hij loopt vanaf het begin al achter de feiten aan en dan moeten de gasten nog arriveren. Het belooft in ieder geval een zeer enerverende avond te worden die hem nog lang zal heugen.

Doordat de film in een long take is opgenomen (naar verluidt take drie van de vier) word je als kijker zowat 90 minuten lang meegenomen in het reilen en zeilen van een restaurant. Het is een ware snelkookpan waar nauwelijks rust in is te vinden; er word je geen adempauze gegund. Op deze wijze is de stress goed voelbaar en is de vraag wanneer het spreekwoordelijke kookpunt bereikt wordt.

Via verscheidene personages word je van het ene naar het andere conflict geleid. Dit creëert interessante subplots, gesteund door gedegen acteerwerk, waarbij elk karakter zo zijn eigen karakteristiek heeft. Het vliegende camerawerk sleurt je hier werkelijk mee in de actie. Op een gegeven moment wordt het allemaal wel iets te veel van het goede qua gebeurtenissen, maar dat mag de pret zeker niet drukken.

Al met al een heerlijke thriller die je voor even in de waan laat dat je daadwerkelijk aan het meelopen bent in een echt restaurant. Als je trouwens blijft zitten bij de eindcredits, dan zie je de selfie die ze aan het begin maken.

Dikke 3,5 sterren.

Ik lees veel commentaren dat de film realistisch is. Terwijl als de film nu iets niet is, dan dat wel. De film is gebaseerd vermoedelijk op echte ervaringen maar dan wel alle ellende van 20 jaar (en wat aangedikt) verpakt in een avond van anderhalf uur. Dat is echt veel te veel en begon al snel te irriteren om uiteindelijk in pure ergernis te eindigen. De te laat komende collega, de keukenjongen die zich snijdt en allerlei ruzies gewoon midden in het restaurant zijn dan nog wel de minste frustraties. Maar goed, als er een vrouw binnenkomt met een notenallergie dan ben ik er wel klaar mee als ze per abuis toch iets binnenkrijgt. Ik spoiler dit maar, maar dit lag er zo dik bovenop. Net als die bidon die uiteindelijk gevuld bleek met drank. Neem je je kijker dan niet serieus dat je als maker dit later toch wel brengt alsof dit nieuwe informatie is? Uiteraard is er ook een zwarte serveerster met een racist als klant, want er kan best nog wat drama - nee DRAMA- bij.

Dan is er dus die meneer die er racistische denkbeelden op nahoudt maar hij had wel 100% gelijk over het amateurisme van de serveerster die niet weet hoe ze wijn moet inschenken. Blijkbaar speelt dit alles zich af in het hogere segment, maar behalve de prijs van de wijn kan ik dat nergens uit afleiden. Niet alleen niet weten hoe je moet serveren maar ook erg frivool gedrag van personeel, gerechten die er ook niet heel bijzonder uitzien, ruzies op de werkvloer, fouten die gemaakt worden, een keukenhulp die de handen op de verkeerde plek wast, iemand die oesters niet schoonmaakt met handschoenen. De hele film ademt een amateuristische bende in een gezellige kroeg, maar ook niet meer dan dat. Als gezegd, in 20 jaar kan dat allicht weleens voorkomen (en zelfs dan is het overdreven) maar in deze ene avond? Dit sloeg echt nergens op.

Die lange take voegt ook weinig toe. Ik ben enorm fan van zulke takes maar vaak wel binnenin een normale film. Meestal is een film in één zo'n take een gimmick die vaak ook de aandacht op zichzelf vraagt. Nu moet ik zeggen, dat gebeurde hier niet. Als er nu iets wel naturel was dan was het de sfeer, de belichting, het achtergrondgeluid en het camerawerk dat heel knap ongedwongen voelde. Op deze manier volgt de camera ook knap steeds wat andere mensen, hoewel iedereen eigenlijk te weinig screentijd krijgt. Dus hoewel de film inhoudelijk een absoluut wangedrocht is, is deze nu ook weer niet de aller slechtste ooit. Maar soms past een proteststem. Dat was hier het geval. 0,5*.

NB: Ergens halverwege wordt gezegd door een recensent dat je moet beoordelen wat het is, niet wat het niet is. Dat doe ik dan ook maar. Voor wat het had kunnen zijn verwijs ik naar bijvoorbeeld El Bulli: Cooking in Progress (Film, 2010) - MovieMeter.nl waar je wel ziet hoe een professionele brigade werkt in een toprestaurant.

Met name interessante vanwege dat de film in één take genomen is. Long take scènes hebben toch altijd een wat ander ritme voor mijn gevoel. In ieder geval zorgt het hier voor een soort van documentaire gevoel, wat bevorderlijk is gezien het plot.

Dat plot is dan weer wat minder indrukwekkend. Een stressvolle dag in de keuken van een restaurant. Mijn vriendin werkt zelf in de culinaire industrie en was niet onder de indruk, want de stress waarbij niet altijd alles op rolletjes loopt die de film laat zien is voor haar dagelijkse routine, waarbij er veel minder ruimte is voor relatief lange dialogen zoals in de film. Verder zie je bepaalde zaken natuurlijk al mijlenver aankomen zoals de dame die een notendressing voorgeschoteld krijgt, terwijl ze een notenallergie heeft. Het einde voelt dan ook wel erg dramatisch aan.

Ik weet het niet. Het voelt dus een beetje over de top aan, we gaan inderdaad naar een boiling point, maar als het dan toch niet helemaal realistisch is, had het wat mij betreft ook wel wat spectaculairder gemogen. De long take is gaaf, maar verder valt het toch wat tegen. 3*.

Goeie film over een drukke avond in een restaurant. Een mooie inkijk in het reilen en zeilen tijdens een avond in een restaurant (de wrijvingen tussen het personeel onderling en ook de interactie met de gasten). De film is in één take opgenomen en dat maakt het allemaal net wat urgenter. Sommige plot-elementen werken echter wat minder goed.

Ik heb gemengde gevoelens na het kijken van Boiling Point.
De dynamiek in het restaurant komt goed over doordat de camera alle personages dicht op de huid volgt.
Maar wat me uiteindelijk tegen begon te staan, is het belabberde niveau van de chef. Zijn gedrag is meermaals onprofessioneel en chef onwaardig. Welke chef doet de lepel die hij al in zijn mond heeft gehad, nogmaals in een gerecht? Zijn gedrag is veel te nonchalant waardoor hij moet overcompenseren en steeds overal te laat is. Wel mooie rol van Stephen Graham. Ook vond ik het nogal overtrokken die reactie op een klant die lamsvlees doorbakken wil. Dat lijkt me dagelijkse kost zulke klanten, daar ga je toch als restaurant professioneel mee om.
Uiteindelijk een halve ster aftrek voor het einde.
De chef heeft 200.000 pond schuld, doet zijn administratie waardeloos waardoor het restaurant niet goed loopt ivm misgelopen bestellingen, maar hij blijkt ook nog eens cokesnuiver. Beetje too much vind ik dat.
Ik had het leuker gevonden als er een meer Michelin waardige chef had gestaan. Die heeft al genoeg uitdagingen op zo'n avond. Wat er nu allemaal bij wordt gehaald aan privé sores vind ik een beetje jammer.

Knap staaltje techniek komt er kijken bij zo'n 'one-taker'. Vooral als je beseft dat het restaurant ook een echt restaurant was, en dus geen verplaatsbaar decor. Je moet toch rekening houden met het licht, de ruimte, focus op de juiste onderwerpen, en de crew moet niet in beeld komen. Bewonderenswaardig!

En dan heb ik het nog niet eens over de acteerprestaties. Dat Graham kon acteren wist ik al wel (Time (Serie)), maar Vinette Robinson deed het ook fantastisch. Al met al een zeer goede en knap gemaakte film.

Sterk aan deze film is niet zozeer dat het 1 take was, maar wel dat het allemaal in 1 avond afspeelt en je in zo'n hectische restaurantavond wordt gezogen. De docu stijl van filmen (die onlosmakelijke met deze manier van filmen te maken heeft) werkt hierbij goed en soms heb je het idee dat je naar een docu aan het kijken bent.
De overdreven problemen en issues maken echter wel weer duidelijk dat het om een film gaat en juist die scenes halen het concept van deze film deels onderuit. Het einde gaat daarin ook veel te ver. De hectiek, druk en uitdagingen in en buiten de keuken is genoeg om tot een 'boiling point' te komen, zeker met acteurs als Graham en zeker ook Robinson, en daar zijn schuldeisers, depressies, scheidingen, ambulances en verslavingen helemaal niet bij nodig.

Na The Menu (Film, 2022) op korte tijd een andere gastronomische film. Geheel in een ander genre weliswaar waarbij we hier de avondshift meepikken van een gerenommeerd restaurant. Boeiend in die zin dat er nooit rust of controle lijkt te zijn in de keuken. Dat heeft veel te maken met chef Andy die de greep op zichzelf en het gehele gebeuren verliest.

Dat laatste is naast de basis van de film ook zijn achilleshiel. Dat werken in de horeca en specifiek in de keuken erg chaotisch en bijzonder stressvol is, kan ik best volgen. Niet echter dat de chef schijnbaar zelf de zwakste schakel is van het proces. In geen enkele scène komt de chef Andy over als een chefkok. Ik miste zijn gedrevenheid, zijn perfectionisme of zijn overzicht. Ik zag er ook geen leider in die zijn personeel op sleeptouw nam met ZIJN creaties. Integendeel.

Maar wel knap is de weergave van de dynamiek in de keuken en de service. Daar deed de one shot techniek erg veel aan. Fijn ook die onvoorspelbare klanten die zowel arrogant, onbeleefd, opdringerig of veeleisend kunnen zijn. Goed om gezien te hebben, maar niet alles was even overtuigend.

Waar ligt het omslagpunt tussen koken en overkoken? Philip Barantini regisseert een zenuwslopend anderhalf uur, waarin naderend onheil almaar sterker voelbaar wordt, tot het zich van binnenuit manifesteert: een mokerslag, hoewel die zich in het lang en het breed aandient.

Het idee van een restaurant als kruispunt van talloze verhalen en verledens is zonder meer fascinerend. Barantini haalt er allicht niet alle potentieel uit, maar verdienstelijk is dat hij een polyfonie presenteert die verteerbaar blijft, met tentakels naar alle geledingen van de samenleving. In essentie is ‘Boiling point’ een portret van hoe mensen met elkaar omgaan: van spelenderwijs flirtend tot nodeloos hard, zonder voorspelbaar leidmotief. De willekeur heerst, of liever: de vooroordelen. Want wie zwart is, of een atypisch accent: zonder meer een easy victim.

Er sluimert maatschappijkritiek doorheen dit meeslepend verfilmde debacle: is het immers niet vooral het moordende ritme waarop ineens alles moet gebeuren dat mensen ten gronde richt – het restaurant kortom als metafoor voor de Grote Wereld Daarbuiten...?

Hoewel het langgerekte shot van een bijzondere cinematografische beheersing getuigt - Barantini moet niet onderdoen voor het even beruchte 'Russian Ark' of 'Victoria', blijft de psychologie evenwel haperen in algemeenheden en stereotiepen rond de horecasector. Het is de keerzijde van de prijzenswaardige "veelheid": op anderhalf uur ontstaat niet al te veel diepte.

Met andere woorden verre van onaardig als concept en als artistiek visitekaartje, maar eigenlijk pas waarlijk intens aan het slot – wanneer Barantini de puzzelstukjes netjes bij elkaar legt.

3*

Onverwacht lieve film. Je denkt dat het een bepaalde kant opgaat wanneer chefkok Andy (Stephen Graham) foetert tegen zijn keukenpersoneel wanneer zijn sterrenrestaurant negatief uit de voedselinspectie komt. Een bitterkomische eruptie van opgebouwde frustraties. Maar 'Boiling Point' (2021) toont toch vooral empathie naar een man die de controle heeft verloren over zijn eigen leven. Maakt het in dit stadium eigenlijk nog uit of het zijn eigen schuld is of dat onfortuinlijke omstandigheden zich hebben opgestapeld!? Ook knap hoe het perspectief steeds verschuift naar de andere personeelsleden die de schuld krijgen van Andy's halfslachtige management. Ook zij worstelen allemaal met verslavingen, een negatief zelfbeeld, suïcidale gedachten of frustraties over slechte werkomstandigheden. Het maakt 'Boiling Point' (2021) tot een beklemmende microkosmos van klassenverschillen en psychische problemen.

De cast is leuk en fris, het one take gebeuren maakt de film dynamisch. Wel echt jammer dat de dramatische gebeurtenissen wel erg zijn opgestapeld.

Beetje uitgeschoten met het zout maar wel aardig om gezien te hebben.

De film speelt zich in een beperkte setting af, maar storend was dit niet. Er viel genoeg te gebeuren in de redelijk korte tijdspanne.

De acteurs deden het prima en doordat alles in één take is opgenomen, maakt het wel iets speciaals. Was wel eens het bekijken waard.

Goed.

Niet dat het per se iets is wat punten scoort, maar ik ben wel een liefhebber van lange takes. Een one-take is dan nog een stapje verder. De keuze om dat te doen in een 'kleine' setting werkt gewoon perfect. Het is bovendien uitstekend uitgevoerd. De film kijkt vlot weg, de camerabeweging is vlot. Het helpt voor het nerveuze sfeertje, om zo van personage naar personage (en dus naar verschillende plekjes, tafels, ..) te springen.

Stephen Graham is simpelweg een goede acteur, die past perfect in een setting als deze. Dat het inhoudelijk soms iets te gemakkelijk drama is, neem ik er voor 'n keertje wel bij. Het werkt uiteindelijk ook een geslaagde climax niet tegen. Leuk.

3,5

Weer een grootse Graham in deze fantastische film. Het begint met een strenge voedselinspecteur. Ik denk dat hij nog veel werk heeft over de plas, want hygiene is daar in vele restaurants echt erbarmelijk.

Hoewel, ik denk dat je hier in veel keukens van restaurants gaat kijken, de honger snel over is.

Bleef mij boeien tot de laatste minuut. Een baas van een zaak, of het nu een restaurant of iets anders is, die wel de theorie kent maar niet weet hoe het op de werkvloer echt werkt, is echt ook niets nieuw.

En mensen die onder zware druk staan, die snuiven en drinken is meer dan aannemelijk.

De film raast door en neemt je helemaal mee....super