Boiling Point (2021)

Een film die gekenmerkt wordt door uitstekend acteerwerk. Je kunt mij zo wijsmaken dat deze mensen daadwerkelijk in een restaurantkeuken werken. De hele film is (lijkt) ook in één take opgenomen.

Helaas komen wel alle stressvolle-keuken-clichés voorbij, wat de film erg voorspelbaar maakt. Zoals drugsgebruik, geldproblemen, iemand met een allergie, de onverwachte recensenten, lastige gasten enzovoort.

Desondanks keek de film, dankzij het goede acteerwerk, lekker weg.

7/10

Heerlijk realistisch!

Met mijn onder of bovenbuurman compleet mee eens. Deze film moet het hebben van de sterke acteerprestaties. De close-up beelden bij de personages spelen boekdelen. Net alsof ik als "gast" in een restaurant zit en dit vanuit mijn oogpunt allemaal observeer. Heel netjes gedaan. Met name Graham (die je eigenlijk nooit teleurstelt)

*4+

Thriller....dit genre mag wat mij betreft er vanaf. Tot deze was afgelopen had ik.het idee dat hij eindelijk op gang was. Voor mijn beoordeling was het gemiddelde 3.68. Ik ben benieuwd waar deze op uit gaat komen.

Boiling Point van regisseur Phillip Barantini is de verlenging van zijn eigen korte film met dezelfde naam. De korte film werd in één take opgenomen. De lange versie van 92 minuten werd dat ook. De film maakt indruk met een dynamische regie en geeft een interessante inkijk in de arbeidsethos van een haute cuisine restaurant.

Iedereen heeft wel eens in een reastaurant gegeten. Slechts weinigen hebben enig idee wat zich in de keuken afspeelt en met hoeveel stress de bereiding van een signatuur gerecht gepaard kan gaan. Juist deze inkijk biedt de film Boiling Point.

De regisseur die zelf ook werkzaam is geweest in de gastronomie heeft veel eigen ervaringen in zijn film opgenomen. Er werd gedraaid in een heus restaurant in Londen. Een restaurant waar Barantini zelf ooit gewerkt heeft. In totaal werden drie opnames gemaakt. Na de derde keer was Barantini tevreden.

De film speelt zich af op een drukke avond. Het restaurant is overvol. Iedere werknemer kampt met privé kwesties. Er is onderlinge haat en nijd. En ondertussen komen de bestellingen binnen. De grens van de druk wordt continu naar boven verlegd. Spin in het chaotische web is een fantastisch spelende Stephen Graham. Het acteerwerk is over de hele linie erg goed.

Magnifiek camerawerk trouwens .In een relatief kleine ruimte draait de camera om de personages heen, loopt met de personages mee en wipt van de ene ruimte naar de andere. De camera switcht snel en schiet heen en weer van gebeurtenis naar gebeurtenis. Van personage naar personage. Het werkt turbulent en zeer hectisch. Toch verlies je als kijker nooit het overzicht. Je leert zelfs het personeel goed kennen. In ieder geval goed genoeg om mee te leven met persoonlijk leed en vervelende encounters met gasten, waarbij het personeel in het aangezicht van de gast gereserveerd blijft en zich achter de schermen laat gaan. Er waren gasten bij die ik graag persoonlijk de deur had uitgetrapt.

Boiling Point is een spannend gastronomisch drama. De one take is niet enkel een leuke technische gimmick maar draagt wezenlijk bij aan de turbulente en de emotionele spanning. De betrokkenheid bij het gebeuren is groot. Knap gedaan. Genoten!

Doorgaans ben ik niet zo van long shot-camerawerk. Daarom ben ik aangenaam verrast door deze innemende “one take”-film zonder onderbrekingen, die je op een slimme manier door de keuken en het restaurant leidt. Al doende weet regisseur Barantini de nodige spanning op te bouwen, al is de genreaanduiding “thriller” overdreven. Knap gedaan.

Bij een volgende keer uit eten gaan zal ik allicht toch wel eens aan deze film terugdenken en wat er allemaal komt kijken om mij te midden van alle andere gasten lekker te laten eten.

Een long shot is eigenlijk een shot waarbij iets van enige afstand in beeld is gebracht. Het zegt dus wat over het kader. Andere varianten zijn het medium shot en de close-up. Een scene die doorloopt zonder cuts, wat naar ik begrijp hier het geval is, wordt een long take genoemd. Je kan ook spreken van een continuous shot. Het verwarrende is dat het begrip take eveneens gebruik wordt in het opnameproces. Befaamd is dat er drie takes nodig waren om Russian Ark in één long take op te nemen.

1917 uit het jaar 2019 lijkt ook ( met nadruk op lijkt ) het eerste half uur achter elkaar geschoten , en die scene is fenomenaal . Zelden zoiets gezien .

Weergaloze film by the way .

Al iets bekend over een release op een On Demand dienst?

In lange takes met een in de hand gehouden camera gefilmd drama begint vlak voor chef-kok Andy [Stephen Graham] de eerste gasten van de dag ontvangt in zijn restaurant. Een kritische inspecteur [Thomas Coombes] meldt hem dat zijn restaurant van 5 naar 3 sterren gaat maar Andy lijkt er met zijn gedachten niet helemaal bij te zijn. Wat er precies aan de hand is blijkt lange tijd onduidelijk, maar Andy’s gebrekkige concentratie loopt als een rode draad door de avond waarin allerlei kleine incidenten zich opstapelen en de stress bij zowel personeel als bij enkele klanten richt het spreekwoordelijke kookpunt uit de titel brengen. Goed geregisseerd onafhankelijk gemaakt drama speelt zich af in real time en zit vol rake momenten waarin ruimte is voor ieder lid van de cast om indruk te maken, maar is verankerd door Grahams beheerste centrale vertolking.

Knap in elkaar gezette film, opgenomen in één take, over het reilen en zeilen in een londense bistro op de drukste avond van het jaar. Stephen Graham is uitstekend als altijd in de hoofdrol en de hele cast doet het prima, al kan niet voorkomen worden dat er her en der wel wat dode en vooral vergezochte momenten zijn. Dat is natuurlijk ook onvermijdelijk bij een dergelijk experiment. Niettemin een fascinerende kijkervaring, toewerkend naar een toepasselijk dramatische finale.

#4000.

Op deze site mis ik nog 10 films, maar dit was de 4000ste film die ik mocht aanschouwen. Ik koos voor deze specifieke film vanwege het one-take concept en het feit dat het lijkt op mijn eigen werkomgeving. Dat een film als deze me dan automatisch meer aanspreekt is dan logisch te noemen. Dat verdient een speciale gelegenheid.

Opvallend aan deze film is inderdaad dat het via erg lange takes wordt opgenomen. Op die manier zit je middenin de film waardoor de stress en angst van de baan op een drukke avond met allerlei opstapelende problemen snel toeneemt. Mocht je binnen deze industrie werken, zal je waarschijnlijk al snel de fouten kunnen ontdekken die ervoor zorgen dat het scenario in de film escaleert.

Het acteerwerk is sterk maar het duurt even voordat de switch naar stress wordt gemaakt bij de kijker. De opbouw is niet erg keurig gedaan, uiteindelijk is er vooral 'opeens' paniek. De aanleidingen zijn er vaak wel, maar de keerpunten zijn zelden te ontdekken. Jammere is verder ook dat er wel heel veel moeite wordt gedaan om het verhaal extra zwaar te maken. Enkel de focus op de stress van de baan was meer dan voldoende geweest.

Ook de allerlaatste sequentie vond ik wat buiten de toon vallen, maar verder kijkt de film goed weg en is het regelmatig spannend. Het is geen thriller zoals je zou verwachten. Geen scenario's waarin personages achter moordenaars aangaan of bijna-dood ervaringen hebben. Het is meer thriller in het kader van psychologische escalatie, en dat heeft zeker z'n interessante momenten. Goede film. Blij dat ik deze gekozen heb.

Hij was van de week de sneakfilm, dus krijgt kennelijk nog een theatrical release. Volgens IMDb via Paradiso. /cc kappeuter

Vanaf 6 oktober 2022 in de bioscoop (Paradiso Entertainment).

Als voorpremière te zien tijdens het Pathé Festival op 11 september 2022.

Hoeveel kan er in één lange take van anderhalf uur speeltijd misgaan voor en achter de coulissen van een drukbezocht restaurant? Boiling Point laat je door zijn rigoureuze aanpak regelmatig naar adem happen.

Verder lezen

"You're an animal, man. Look at you."

Het blijft altijd knap om dergelijke films te maken.

In 'Boiling Point' volg je chef-kok Andy die alle zeilen moet bijzetten in zijn restaurant op kerstavond. Hij loopt vanaf het begin al achter de feiten aan en dan moeten de gasten nog arriveren. Het belooft in ieder geval een zeer enerverende avond te worden die hem nog lang zal heugen.

Doordat de film in een long take is opgenomen (naar verluidt take drie van de vier) word je als kijker zowat 90 minuten lang meegenomen in het reilen en zeilen van een restaurant. Het is een ware snelkookpan waar nauwelijks rust in is te vinden; er word je geen adempauze gegund. Op deze wijze is de stress goed voelbaar en is de vraag wanneer het spreekwoordelijke kookpunt bereikt wordt.

Via verscheidene personages word je van het ene naar het andere conflict geleid. Dit creëert interessante subplots, gesteund door gedegen acteerwerk, waarbij elk karakter zo zijn eigen karakteristiek heeft. Het vliegende camerawerk sleurt je hier werkelijk mee in de actie. Op een gegeven moment wordt het allemaal wel iets te veel van het goede qua gebeurtenissen, maar dat mag de pret zeker niet drukken.

Al met al een heerlijke thriller die je voor even in de waan laat dat je daadwerkelijk aan het meelopen bent in een echt restaurant. Als je trouwens blijft zitten bij de eindcredits, dan zie je de selfie die ze aan het begin maken.

Dikke 3,5 sterren.

Boiling Point is een simpele maar heerlijke film die hoofdchef Andy en z’n team op de drukste avond in het restaurant volgt. Het is altijd leuk om naar mensen aan het werk te kijken, zeker als het druk is en de spanningen hoog zijn; de film bevat herkenbare karakters – de een werkt hard of voelt zich verantwoordelijk om het goed te doen en de ander lanterfantert of maakt plezier – en moeizame verhoudingen tussen collega’s en tussen leidinggevende en ondergeschikte die de film geloofwaardig en overtuigend maken. Andy lijkt het allemaal nog net onder controle te hebben – z’n restaurant is ook succesvol en het eten is ook deze avond lekker – maar er zijn scheurtjes, waarbij Andy meer problemen heeft dan alleen een drukke avond, en de film is vooral sterk in het weergeven van de sociale dynamiek binnen het kookteam, met het bedieningsteam en met de gasten welke dynamiek steeds meer knettert en zich naar een climatisch ‘boiling point’ ontwikkelt. Dat de film in één take is opgenomen geeft aan de stressvolle avond een achtbaangevoel waardoor je van begin tot eind aan het doek gekluisterd zit.

De serie 'The Bear' is trouwens van harte aan te bevelen, mochten jullie meer hectiek in de keuken willen zien. Eén aflevering is zelfs ook in een long take geschoten.

Tof. Dat het in 1 take is maakt het natuurlijk bijzonder en er is daarin ook slim geregisseerd, geschakeld tussen sublijntjes om de boel boeiend te houden, niettemin dankzij het veelzijdige en boeiende script. Iedereen die in horeca heeft gewerkt herkent bepaalde situaties, al zul je ze nooit zo ineens op één avond meemaken (hoop je).

Graham vond ik wat te onderkoeld, afwezig, zonder veel uiterlijke blijk van het innerlijk koken noch onderdrukken ervan. Qua acteren vond ik juist Vinette Robinson het indrukwekkendst.

In veel opzichten puik werkje.

Ik lees veel commentaren dat de film realistisch is. Terwijl als de film nu iets niet is, dan dat wel. De film is gebaseerd vermoedelijk op echte ervaringen maar dan wel alle ellende van 20 jaar (en wat aangedikt) verpakt in een avond van anderhalf uur. Dat is echt veel te veel en begon al snel te irriteren om uiteindelijk in pure ergernis te eindigen. De te laat komende collega, de keukenjongen die zich snijdt en allerlei ruzies gewoon midden in het restaurant zijn dan nog wel de minste frustraties. Maar goed, als er een vrouw binnenkomt met een notenallergie dan ben ik er wel klaar mee als ze per abuis toch iets binnenkrijgt. Ik spoiler dit maar, maar dit lag er zo dik bovenop. Net als die bidon die uiteindelijk gevuld bleek met drank. Neem je je kijker dan niet serieus dat je als maker dit later toch wel brengt alsof dit nieuwe informatie is? Uiteraard is er ook een zwarte serveerster met een racist als klant, want er kan best nog wat drama - nee DRAMA- bij.

Dan is er dus die meneer die er racistische denkbeelden op nahoudt maar hij had wel 100% gelijk over het amateurisme van de serveerster die niet weet hoe ze wijn moet inschenken. Blijkbaar speelt dit alles zich af in het hogere segment, maar behalve de prijs van de wijn kan ik dat nergens uit afleiden. Niet alleen niet weten hoe je moet serveren maar ook erg frivool gedrag van personeel, gerechten die er ook niet heel bijzonder uitzien, ruzies op de werkvloer, fouten die gemaakt worden, een keukenhulp die de handen op de verkeerde plek wast, iemand die oesters niet schoonmaakt met handschoenen. De hele film ademt een amateuristische bende in een gezellige kroeg, maar ook niet meer dan dat. Als gezegd, in 20 jaar kan dat allicht weleens voorkomen (en zelfs dan is het overdreven) maar in deze ene avond? Dit sloeg echt nergens op.

Die lange take voegt ook weinig toe. Ik ben enorm fan van zulke takes maar vaak wel binnenin een normale film. Meestal is een film in één zo'n take een gimmick die vaak ook de aandacht op zichzelf vraagt. Nu moet ik zeggen, dat gebeurde hier niet. Als er nu iets wel naturel was dan was het de sfeer, de belichting, het achtergrondgeluid en het camerawerk dat heel knap ongedwongen voelde. Op deze manier volgt de camera ook knap steeds wat andere mensen, hoewel iedereen eigenlijk te weinig screentijd krijgt. Dus hoewel de film inhoudelijk een absoluut wangedrocht is, is deze nu ook weer niet de aller slechtste ooit. Maar soms past een proteststem. Dat was hier het geval. 0,5*.

NB: Ergens halverwege wordt gezegd door een recensent dat je moet beoordelen wat het is, niet wat het niet is. Dat doe ik dan ook maar. Voor wat het had kunnen zijn verwijs ik naar bijvoorbeeld El Bulli: Cooking in Progress (Film, 2010) - MovieMeter.nl waar je wel ziet hoe een professionele brigade werkt in een toprestaurant.

Deze zag ik dinsdag in de bioscoop en ik kan Boiling Point van harte aanbevelen. Het duurt een paar minuten en dan is de film al op de rit voor de doldwaze achtbaan in een restaurant. Veel is herkenbaar natuurlijk, maar ook voor bijvoorbeeld managers zijn hier mooie voorbeelden over hoe het wel en niet moet. Veel blijft mensenwerk en dat loopt niet altijd zoals van te voren bedacht, vooral niet als er druk op de ketel staat en de gasten een grote impact hebben op het personeel. Het mooie is dat het tempo er volop in blijft en je op een gegeven moment zelf ook met je handen in het haar naar adem begint te happen, wat een intense trip is dit.

Anderhalf uur cliché, gevolgd door een goedkoop einde.

Nu ik er nog eens over nadenk: eigenlijk hoeft er maar heel minimaal iets aan het acteren veranderd te worden (aan het script helemaal niets !) en je hebt gewoon een comedy. Was dit niet als comedy bedoeld eigenlijk?
In een comedy werken de clichés en de standaardpesonages (vervelende klant, allergische klant, influencers, hautaine gastvrouw, luie schoonmaker, snuivende chefkok, vervelende ex-collega, moederlijke keukenmedewerkster, onhandige keukenmedewerkster etc. etc.) namelijk wel. Zelfs het einde zou in een comedy te pruimen zijn.

Nee, dan heb je wel een erg slecht gevoel voor humor; drugsproblematiek, allergische aanvallen, automutilatie zijn volgens mij niet humoristisch.

Zonder meer knap dat ze die film in one-take hebben kunnen fabriceren, weet niet hoe ze dat doen, maar dat schokkerige beeld vond ik alleen maar vervelend. Wat draagt dat one shot idee nou helemaal bij ? Hoop niet dat dat een trend gaat worden.

Komt wel realistisch over, maar vond die hoofdrolspeler maar een vervelende vent met z'n geschreeuw tegen dat personeel. Kon het geduld niet opbrengen en ben na een kwartier de bioscoop uitgelopen.

Met name interessante vanwege dat de film in één take genomen is. Long take scènes hebben toch altijd een wat ander ritme voor mijn gevoel. In ieder geval zorgt het hier voor een soort van documentaire gevoel, wat bevorderlijk is gezien het plot.

Dat plot is dan weer wat minder indrukwekkend. Een stressvolle dag in de keuken van een restaurant. Mijn vriendin werkt zelf in de culinaire industrie en was niet onder de indruk, want de stress waarbij niet altijd alles op rolletjes loopt die de film laat zien is voor haar dagelijkse routine, waarbij er veel minder ruimte is voor relatief lange dialogen zoals in de film. Verder zie je bepaalde zaken natuurlijk al mijlenver aankomen zoals de dame die een notendressing voorgeschoteld krijgt, terwijl ze een notenallergie heeft. Het einde voelt dan ook wel erg dramatisch aan.

Ik weet het niet. Het voelt dus een beetje over de top aan, we gaan inderdaad naar een boiling point, maar als het dan toch niet helemaal realistisch is, had het wat mij betreft ook wel wat spectaculairder gemogen. De long take is gaaf, maar verder valt het toch wat tegen. 3*.

Of het in één take opgenomen is, is de vraag. Tegenwoordig kan je dat makkelijk digitaal suggereren. Er zijn genoeg plakmomenten te bedenken. Knap gedaan wel, maar niet bijster origineel.

Helemaal mee eens .

Ben er zelf blijkbaar helaas wel aan gewend geraakt, want heb door de jaren heen wel regelmatig heel wat erger dan dit meegemaakt in de keuken. Vergeleken met een aantal chefs waar ik voor gewerkt heb is hij wat mij betreft nog vrij mild.

Ik snap overigens ook niet waarom het een pluspunt zou zijn als deze film in one take geschoten zou zijn.

Liever niet graag. Meerdere takes heeft ook meerdere kansen op goed, of beter.