Presque (2021)

Igor Parat heeft een lichamelijke handicap ten gevolge van een hersenletsel. Hij woont zelfstandig en wordt alleen van tijd tot tijd door zijn moeder bijgestaan. Hij zou graag meer sociale contacten hebben, aangezien hij het grootste deel van zijn vrije tijd besteedt aan het lezen van boeken over filosofie. Hij levert biologische groenten aan klanten op zijn driewielige fiets en probeert mensen te ontmoeten voor een drankje. Louis Caretti runt een begrafenisonderneming waar hij zelf een handje toesteekt en zelfstandig de lijkwagen bestuurt. Tijdens een van zijn leveringen groeten, wordt Igor aangereden door Louis, waarop hij hem naar het ziekenhuis brengt. Hij wint al snel het vertrouwen van de lichtelijk geïrriteerde en gestresste Louis en spreekt de wens uit om vrienden met hem te worden. Wanneer Louis op weg gaat om het lichaam van een dode vrouw naar de Cevennen te vervoeren, kruisen de paden van de twee mannen elkaar opnieuw en ontwikkelt zich een heel bijzondere road-trip met interessante ontmoetingen en momenten. Kan Louis zich inlaten met Igor's pittige uitspraken en gebaren van vriendschap?

“Presque” van Bernard Campan en Alexandre Jollien toont twee verhalen die elkaar kruisen in een kort moment van onachtzaamheid en uiteindelijk uitgroeien tot een avontuurlijke road-trip. Het is ook een vrij intelligente kijk op verschillen en vooroordelen over invaliditeit en bevat een dosis tederheid. Het verhaal gaat over de sociale behandeling van mensen met een handicap, over vriendschap en het leven zelf. De film wordt vooral gedragen door het talent en de knappe prestatie van Alexandre Jollien, die zijn afstandelijke en lachende blik werpt op een intolerante wereld. “Presque” maakt je aan het lachen maar weet ook echt te ontroeren en blijft lang in je geheugen gegrift.

Een sympathieke, grappige, ontroerende komedie met delicaat metafysische resonanties die bij veel mensen erg in de smaak zal vallen.

De film wordt vergeleken met Intouchables en Hors Normes en volgt inderdaad het wat clichématig concept in dat soort films waarin vooroordelen worden overwonnen waardoor vriendschap kan ontstaan tussen vreemden, dat met name een lans breekt voor gehandicapten die volstrekt menselijk blijken en dan ook als volwaardige mensen moeten worden behandeld en dat tegelijk humoristisch is om met de gehandicapten mee in plaats van uit te lachen waarmee het ook niet te zwaar wordt.

Maar deze film beviel me eigenlijk nog beter dan de twee eerder genoemde Franse films, wellicht omdat de thematiek wat universeler is zoals de gehandicapte man in deze film aldoor levenslessen van filosofen citeert. In feite gaat de film enerzijds over een man die weet hoe te leven (dat heeft ie geleerd van de filosofen) maar door z’n handicap zich niet heeft kunnen ontplooien waarin verandering komt door een toevallig en gelukkig ongelukje waardoor hij z’n papieren vrienden (de filosofen) kan inruilen voor een echte vriend en de geleerde levenslessen in de praktijk kan brengen. Die echte vriend is een begrafenisondernemer die in feite zelf al half dood is, maar door de gehandicapte man die zich nogal aan hem opdringt (weer) leert hoe te leven, dat wil zeggen te genieten van vriendschap en het leven door zich te bevrijden van het formele, al te verantwoordelijke leven zoals de gehandicapte man zich weet te bevrijden van de beperking van zijn handicap.

De film is wat over the top en ook in die zin wat clichématig maar evengoed is het een fijne film met een prima levensles.

Begrafenisondernemer Louis [Bernard Campan] leidt Igor [Alexandre Jollien] aan en brengt hem naar het ziekenhuis. Igor heeft een fysieke beperking als gevolg van een hersenbloeding bij zijn geboorte en dat moet voor de kijker voldoende reden te zijn om de tegeltjeswijsheden en constante verwijzingen naar filosofen voor lief te nemen. Ik zou ‘m het liefst een keer op z’n smoel timmeren! Het moge duidelijk zijn wat mijn inziens het enige goed moment is in deze sentimentele, formulematige flauwekul.

Ja toch wel een hartverwarmende film.

Ik was op voorhand wat sceptisch. Ik dacht weer een film over iemand met een beperking en een vriend die door diegene een ontwikkeling doormaakt, weer makkelijk scoren in het spoor van Intouchables.

Maar ik moet zeggen het is me reuze meegevallen.

Die Alexandre Jollien is een grappig kereltje. Alexandre Jollien heb ik in interviews gezien en daarin is zijn motoriek hetzelfde. Het is dus niet een acteur die een gehandicapt persoon of typetje speelt. Dat vind ik een belangrijk detail.

Dat hij zoveel tegeltjeswijsheden opratelt is wat simpel, maar het werkt wel degelijk in de film.

Ik heb zelf een haat-liefde verhouding met filosofie en dat heb ik ook met deze wijsheden. Maar ik ben er toch ook niet helemaal ongevoelig voor.

Die scène met die prostituee leek me wat onrealistisch. Soit.

Die begrafenisondernemer blijft aanvankelijk een wat eendimensionaal persoon, maar bij de begrafenis komt er de nodige verdieping en leer je zijn personage echt kennen.

Het einde is ontroerend.

Ik vind Intouchables toch wel de betere film, maar het is natuurlijk niet zo dat er binnen dit genre niet meer films mogen zijn die een vergelijkbare setting hebben. En er zijn ook genoeg verschillen.

Raakt bij momenten de warme amusementswaarde van "Untouchables", deze comédie à la française, die op geen enkel ogenblik grof of banaal aandoet.

Het is genieten van de filosofie van Igor en de geleidelijke "vermenselijking" van Louis, beide rollen verbluffend knap vertolkt door Alexandre Jollien en Bernard Campan.

Een goed gevoel hou je er aan over en de bedenking dat zo'n filmke altijd welkom is.

Dit is een aardige film. De man met zijn lichamelijke beperking is toch ook in zijn 'karakter' soms wat irritant, vind ik.

Op zich is het een mooi verhaal en zitten er goede dialogen in. Toch raakte de film mij niet echt. De acteurs doen prima hun best en de locaties zijn ook prachtig. Soundtrack is ook 'okay'.

Dus als je niet te hoge verwachtingen hebt, krijg je gewoon een prima 'drama'. Maar kan niet tippen aan, bijvoorbeeld 'Intouchable'.