The Long, Hot Summer (1958)

Fijne film ja, beetje in de traditie van de Tennesse Williams films, maar dan van Faulkner .

Broeierigheden in het zuiden van de US compleet met rijke landeigenaren, familie-intriges, zwarte bedienden en Southern Belles. Altijd fijn voor op de zondagmiddag.

Orson Welles is duidelijk het hoogtepunt van de film, heerlijke rol.

Ik herinner mij de gelijknamige tv-serie uit medio jaren ’60 met Roy Thinnes als Ben Quick en Woodward-look-a-like Nancy Malone als Clara Varner. Maar deze speelfilm had ik nooit eerder gezien. Ik verwachtte eigenlijk zoiets als Cat on a Hot Tin Roof, ook uit 1958.

Er zijn wel enige overeenkomsten tussen dat broeierige verhaal van Tennessee Williams en deze verfilming van een paar korte verhalen van William Faulkner, maar qua inhoud, uitvoering én acteerwerk is deze film een stuk minder dan Cat on ....

Het interessantste is eigenlijk nog de interactie tussen Joanne Woodward en Paul Newman, die kort na de voltooiing van de film met elkaar in het huwelijk traden (januari 1958). Opvallend is verder de letterlijk en figuurlijk gezwollen rol van Orson Welles, die trouwens een stuk minder subtiel is dan de vergelijkbare rol van Burl Ives in Cat ....

Samengevat, een interessante film die het bekijken zeker waard is, maar wat verbleekt als je z’n concurrent (ook met Newman) uit hetzelfde jaar al gezien hebt.

Redelijke film waarin een man een stadje binnen komt en gaat werken voor de machtigste man daar. Alhoewel de personages goed neergezet zijn, weet het verhaal en hun onderlinge verhoudingen niet altijd te boeien. Voornamelijk omdat het allemaal wat impact mist. De cast stelt allerminst teleur.

Acteerduel tussen Orson Welles en Paul Newman in melodrama dat gebaseerd is op het werk van William Faulkner. Newman speelt Ben Quick, de archetypische nieuwkomer in het huishouden van grootgrondbezitter Will Varner [Welles], wiens komst vooral het leven opschudt van Wills dochter [Joanna Woodward] en zoon Jody [Anthony Franciosa]. Passie, jaloezie en alle twijfelachtige daden die daarmee gepaard gaan passeren de revue in een goed geacteerde, maar niet bijzonder intrigerende soap die lijkt te werken naar een spectaculaire finale, maar ook dat valt wat tegen.

Broeierig sfeertje daar, in een film die me aan andere Amerikaanse producties uit die tijd deed denken, met niet zo'n buitengewoon verhaal, maar met heel wat passie, verhitte emoties en vooral veel dialoog- en monoloogwerk, dat erg kunstig, literair tot hoogdravend aandoet.
Paul Newman is goed gecast als de "smart guy" en Orson Welles als de niet tegen te spreken, stijfhoofdige, harde vader, waarvan eigenlijk niemand echt kan houden, tenzij Faulkner, the american way, in het slot alles in de perfectie doet vallen.
En ja, er is zelfs even wat humor, als Welles in een brandende schuur opgesloten zit en smeekt om de poort open te maken en er uiteindelijk aan toevoegt "laat dan tenminste de paarden vrij"....the american way.

Toch een wat onderschatte film vind ik. Mooi en vakkundig gefilmd door Martin Ritt, met bovendien een leuke cast. Welles herkende ik vreemd genoeg niet meteen.

Het scenario had qua plot wat beter en spannender kunnen zijn, maar heel erg vind ik dat niet. Dialogen en interacties zijn namelijk meer dan prima. Fijne Americana.