The Long, Hot Summer (1958)

Deze film is een favoriet van mijn moeder. Ik wil hem toch wel eens een keer zien.

Niet eens zo slecht herverfilmd voor TV; met Don Johnson in de hoofdrol.

Very sexy.

Heb je het nu over Don Johnson, Jos?

Kijk 'ns goed....

Hij heeft het over Paul Newman op de poster

Zondermeer. De man straalt in deze film behoorlijk wat sex uit. Uiterst zinderende film.

Zinderende film ja. Deze broeierige boekverfilming (een verfilming van een boek van William Faulkner) doet me dan ook denken aan Cat On A Hot Tin Roof, ook een melodrama gesitueerd in het Zuiden van de US. Alleen is die film een pak beter. Grootste boosdoener hier is het script; het laatste kwartier van de film is een absolute onlogische zooi. Jammer, want wat vooraf ging was erg meeslepend. Newman en Woodward zijn verder erg goed op dreef maar Orson Welles is wisselvallig; in de ene scene steelt ie de show, in een andere scene maakt ie zich compleet belachelijk. De dialogen zijn trouwens een grote trekpleister. Heerlijk. 3,5* Erg vermakelijk, maar verre van meesterlijk.

Script van William Faulkner en dat werpt hier op zijn zachtst gezegd zijn vruchten af, want godallemachtig wat een prachtdialogen! Soort film waarbij je denkt “Waarom kan Hollywood dit niet meer?”. One-liners vliegen om je oren en het is vrij seksueel geladen voor 1958 standards. Orson Welles steelt de show als bullebak die in een jeep het stadje doorscheurt, en Paul Newman doet zijn best James Dean te evenaren. Het enige anco, waardoor de film niet de impact achterlaat van de klassieke Dean/Brando-films is een gebrek aan drama. Uiteindelijk is de film niet meer dan een vrolijke zomervertelling en loopt alles met een sisser af. Maar we hebben wel erg gelachen!

Aardig niet meer en niet minder:3,0

Mooie, vreemd genoeg best onbekende film. Want je zou toch verwachten dat een bewerking van Faulkner met Newman en Welles toch een stuk bekender zou moeten zijn, zeker omdat het absoluut geen slechte film is. Integendeel, hij is geweldig. Newman speelt traditioneel zijn coole zelf en doet dat met verve, maar het is vooral Welles die straalt als de luidruchtige 'Boss Hogg' achtige Will Varner. Brullend scheurt hij zijn kinderen aan flarden, sentimenteel denkt hij terug aan zijn vrouw, grijnzend ziet hij in Quick zijn opvolger, de man weet elke regel tekst genadeloos goed te brengen, en tel daar dan nog maar eens bij op dat de dialogen sowieso al geweldig zijn. Wat uiteindelijk de film tegenwerkt, is het gebrek aan verhaal, of beter het gebrek aan een overheersend conflict. Het blijft allemaal teveel aan de oppervlakte. Daarnaast is een klein minpuntje de make-up van Welles. De ene keer overtuigend, de andere keer ziet het er absoluut niet uit (zoals de eerste scene waarin hij terug komt uit het ziekenhuis). Vreemd en een beetje jammer.

Een onderhoudend, grappig, broeierig, ontwikkeld, maar ook licht en opgewekt familie(melo)drama, spelend in het statige, verheven zuiden van de USA. Doordat personen (karakters) en conflicten bij aanvang duidelijk zijn, zit je snel midden in het verhaal, vol met subtiele en openlijke seksuele insinuaties, kwellingen en lust (zonder zichtbaar seksueel contact is er genoeg vuur) en langzaam wordt toegewerkt naar de escalatie. Geweldige cast, Paul Newman speelt feilloos en vooral Orson Welles blaast leven in de brouwerij. De dialogen zijn het hoogtepunt van deze film.

Fijne film ja, beetje in de traditie van de Tennesse Williams films, maar dan van Faulkner .

Broeierigheden in het zuiden van de US compleet met rijke landeigenaren, familie-intriges, zwarte bedienden en Southern Belles. Altijd fijn voor op de zondagmiddag.

Orson Welles is duidelijk het hoogtepunt van de film, heerlijke rol.

Ik herinner mij de gelijknamige tv-serie uit medio jaren ’60 met Roy Thinnes als Ben Quick en Woodward-look-a-like Nancy Malone als Clara Varner. Maar deze speelfilm had ik nooit eerder gezien. Ik verwachtte eigenlijk zoiets als Cat on a Hot Tin Roof, ook uit 1958.

Er zijn wel enige overeenkomsten tussen dat broeierige verhaal van Tennessee Williams en deze verfilming van een paar korte verhalen van William Faulkner, maar qua inhoud, uitvoering én acteerwerk is deze film een stuk minder dan Cat on ....

Het interessantste is eigenlijk nog de interactie tussen Joanne Woodward en Paul Newman, die kort na de voltooiing van de film met elkaar in het huwelijk traden (januari 1958). Opvallend is verder de letterlijk en figuurlijk gezwollen rol van Orson Welles, die trouwens een stuk minder subtiel is dan de vergelijkbare rol van Burl Ives in Cat ....

Samengevat, een interessante film die het bekijken zeker waard is, maar wat verbleekt als je z’n concurrent (ook met Newman) uit hetzelfde jaar al gezien hebt.

Redelijke film waarin een man een stadje binnen komt en gaat werken voor de machtigste man daar. Alhoewel de personages goed neergezet zijn, weet het verhaal en hun onderlinge verhoudingen niet altijd te boeien. Voornamelijk omdat het allemaal wat impact mist. De cast stelt allerminst teleur.

Acteerduel tussen Orson Welles en Paul Newman in melodrama dat gebaseerd is op het werk van William Faulkner. Newman speelt Ben Quick, de archetypische nieuwkomer in het huishouden van grootgrondbezitter Will Varner [Welles], wiens komst vooral het leven opschudt van Wills dochter [Joanna Woodward] en zoon Jody [Anthony Franciosa]. Passie, jaloezie en alle twijfelachtige daden die daarmee gepaard gaan passeren de revue in een goed geacteerde, maar niet bijzonder intrigerende soap die lijkt te werken naar een spectaculaire finale, maar ook dat valt wat tegen.

Prima film met ook nog eens een deftige poging tot een degelijk verhaal, maar heel hard binnenkomen doet het (uiteindelijk) niet - het is meer een flink uitgesmeerde soap dan diepgaand drama. Welles zit hadden ze behoorlijk onder handen genomen qua make-up, maar verder vermakelijk geacteerd. Prachtige beelden en belles kan ik nog melden. Newman vind ik nog wel es te laconiek in z'n rollen, hier ook.

Drie sterren.

Broeierig sfeertje daar, in een film die me aan andere Amerikaanse producties uit die tijd deed denken, met niet zo'n buitengewoon verhaal, maar met heel wat passie, verhitte emoties en vooral veel dialoog- en monoloogwerk, dat erg kunstig, literair tot hoogdravend aandoet.
Paul Newman is goed gecast als de "smart guy" en Orson Welles als de niet tegen te spreken, stijfhoofdige, harde vader, waarvan eigenlijk niemand echt kan houden, tenzij Faulkner, the american way, in het slot alles in de perfectie doet vallen.
En ja, er is zelfs even wat humor, als Welles in een brandende schuur opgesloten zit en smeekt om de poort open te maken en er uiteindelijk aan toevoegt "laat dan tenminste de paarden vrij"....the american way.

Prachtige kleuren, dito auto's, kleding en woningen. De mooie Amerikaanse jaren 50. Aardig verhaaltje, beetje saai, en soms wat overacting ( niet door Newman).

Toch een wat onderschatte film vind ik. Mooi en vakkundig gefilmd door Martin Ritt, met bovendien een leuke cast. Welles herkende ik vreemd genoeg niet meteen.

Het scenario had qua plot wat beter en spannender kunnen zijn, maar heel erg vind ik dat niet. Dialogen en interacties zijn namelijk meer dan prima. Fijne Americana.