The Lost Daughter (2021)

Voor mij werkte deze film ook niet. Wat ik er een beetje goed aan vond is hoe een moeder die geen moeder kan zijn geportreteerd wordt. Daarin deed The Lost Daughter me denken aan The Mother. Er worden keuzes gemaakt die 'we' niet begrijpen, simpelweg omdat ze niet in de verwachting liggen van wat een moeder moet zijn. Alsof het feit dat je kinderen kan baren ook betekent dat je in de wieg gelegd bent om zorgzaam en zelfopofferend te zijn, je geheel aan je kroost te wijden zonder weinig of geen andere ambities te hebben.

Fijne actrice, die Maggie Gyllenhaal. En niet zonder succes in haar professie. Genomineerd voor een Oscar en winnares van een Golden Globe. Maar ja, succes leidt vaak tot zelfoverschatting en dan begint het te knagen. Wat nu? En dan lokt de regisseursstoel. En dat gaat niet altijd goed. Veel eerstelingen van acteurs met het geweldige idee eens een film te regisseren, werden geen succesnummers en bleken eenmalige exercities. In het geval van Gyllenhaal hoeft dat niet het geval te zijn. Met de adaptie van een roman van Elena Ferrante, levert Gyllenhaal een uitstekende film af.

Bij aanvang heb je nog het idee dat de film zich zal ontwikkelen tot een simpele romantische komedie. Dat blijkt niet zo te zijn. The Lost Daughter is geen gemakkelijke crowdpleaser. The Lost Daughter is meer dan alleen een film over een eigenzinnige vrouw van middelbare leeftijd (Leda) die vakantie viert op een idyllisch Grieks eiland en aldaar prettige en minder prettige botsingen heeft met locals en toeristen. De film gaat verder dan dat.

Hoofdthema van de film is het moederschap. Een jonge moeder op het strand (een opwindende Dakota Johnson) die moeizaam met haar dochtertje aanklooit is aanleiding voor Leda om haar eigen moederrol te overpeinzen. De film glijdt met behulp van flashbacks regelmatig terug in het verleden waarin de jonge Leda in haar moederrol wordt geobserveerd. Ze is geen slechte moeder. Ze houdt van haar kinderen. Ze voelt zich alleen erg ongemakkelijk in de rol van moeder. Ze is geen zichzelf wegcijferend natuurtalent. Bovendien lonkt de carrière.

De film combineert vakantieperikelen met fragmenten uit Leda’s verleden als moeder van twee kinderen. Een periode in haar leven die niet als vanzelfsprekend een gelukkige periode is. De wrijving tussen onvoorwaardelijk moederschap, egocentrisme en de impact daarvan op haar psychische gezondheid en op de relatie met de vader van haar kinderen is als het kijken naar een slingerende rivier die nu eens kalm en dan weer woest voorbij stroomt. Bijzonder intrigerend.

De film laat veel open. De film toont Leda als een ongrijpbaar personage dat begrijpelijke en onbegrijpelijke dingen doet. Olivia Colman is Leda. Haar jongere ik is Jessie Buckley. Beide vrouwen slagen er met fijn acteerwerk in die ongrijpbaarheid goed gestalte te geven. De kijker mag zelf het gedrag van de oude Lena analyseren in het licht van de fragmentarische blikken in haar verleden. En dat stemt tevreden.

Voor liefhebbers van kindergejank.

Juist niet toch?

Teleurstelling.

Kon me nooit echt inpalmen zoals een film over "regrets in a life time" zou moeten zijn.

Traag, betekenisloze scènes, meerdere parsonages vaag getypeerd en zonder belang.

Redelijk sterk drama. Het verhaal is best aardig en heden en verleden worden vakkundig in elkaar verweven. De uitwerking is goed, hoewel Gyllanhaal wel de kijker wat misleidt want gezien de opbouw van het verhaal verwacht je een mysterie met thrillerachtige trekjes, maar dat blijft uit. Het is puur een drama en dat deel van de is goed film geslaagd. Het acteerwerk is uitstekend, Colman is een topper. Prima drama. 3.5/4.0

Orna Donath - Regretting motherhood

Dat is 'm, dank!

Toch was Ferrante dus eerder.

Opmerkelijk debuut van Maggie Gyllenhaal. Het niet alledaagse verhaal over een moeder die geconfronteerd wordt met haar eigen keuzes ten aanzien van haar gezin, wordt op een rustige en weinig spectaculaire manier verteld. Omdat het decor het Griekse vakantie eiland Spetses is krijgt de film een warme en lichte speelsheid die mij erg bevalt.

Film met als sterkste punt het acteerspel. Het mag duidelijk zijn dat dit het grote aandachtspunt was van de regisseur, ook de camera of de composities staat volledig in dienst van de acteurs. En desondanks de behoorlijk lange zit heb ik 'm toch in één keer uit kunnen kijken. Wat me wel stoorde waren de dikwijls vreemde of rare reacties van de karakters en zeker de te nadrukkelijke vervelende kinderen. Subtiel was het zeker niet. Daarom een 6/10.

Een film over moederschap en ik misschien is het omdat ik zelf geen kinderen heb dat de film niet zo echt binnen komt. Al heb ik wel genoeg empathie om mee te leven met de personages. De film is vooral een karakterfilm met dank aan actrices Olivia Colman, Jessie Buckley en Dakota Johnson. Een interessante film en boeiende personages. Maggie Gyllenhaal pakt ook niet visueel groots uit of met een spannend verhaal. Maar ze weet wat ze filmt en wat ze wil vertellen. Een film met een hart dus en daarom alvast de moeite om te zien.

Mijn god wat een bagger. Graag, gaat nergens over… ieder zijn ding, laten we het daar maar op houden.

Slechtste film die ik in jaren heb gezien.

Mwah.

Misschien moet je kinderen hebben, maar dat staat gewoonweg veel te ver van me af. Of is wat de oudere Leda doet en laat ook voor door de wol geverfde, gepokte en gemazelde ouders ontoegankelijk - wat de jonge doet snap ik dan een stuk beter eerlijk gezegd. Dat is ook razend knap, niet alleen lijkt de jonge Leda van Jessie Buckley geloofwaardig op de oude van Olivia Colman, maar ze is het ook gewoon in alle opzichten - maniertjes, kleding, manier van praten. Het klopt gewoon helemaal, en dat is toch vrijwel uniek in de filmwereld. Alleen de stem, daar heb ik erg het idee van dat Colman die ingesproken heeft, maar zo niet dan is dat helemaal onwaarschijnlijk knap. Dat is overigens ook wel het positieve wat ik te melden heb, verder ben ik dan eigenlijk niet zo enthousiast. De oudere Leda is nogal een vervelend mens eigenlijk, en dat maakt het wat lastig om sympathie op te brengen voor de problemen die ze grotendeels zelf maakt. Je zal er maar mee op vakantie zijn, schiet me dan door mijn hoofd.

Gyllenhaal heeft de regie goed onder controle in haar eerste film, dat wel. Er zijn er toch bosjes die de draai van acteur naar regie minder fraai maken. Hopen dat ze voor haar volgende film een wat sympathieker onderwerp kiest.

Je hoeft er geen sympathie voor te hebben om tot nadenken te worden gezet hoe zoiets is voor iemand. En aangezien het krijgen van kinderen één van de grootste en belangrijkste menselijke ervaringen is, lijkt me dat ook relevant voor praktisch iedereen. Juist net zo goed voor mensen zonder kinderen.

Tsja, misschien ook niet een heel logisch verhaal wat ik er van gemaakt had - het was ook best laat. Laat ik eens wat toevoegen:

Het was de eerste zin van Film Pegasus die me op die gedachte bracht "je moet er zelf kinderen voor gehad hebben". En dat zette me dan op de herinnering van alweer lang geleden toen ik drie katten had - niet hetzelfde, maar wel in de verte vergelijkbaar, en net als Leda heb ik wel eens lelijk tegen ze gedaan als ik bezig was en ze stoorden. Dat zijn de dingen die je je dan achteraf herinnert - de highlights zowel positief als negatief. Tot dat punt in de film vond ik het met Leda wel meevallen, want iedereen heeft wel van dit soort negatieve herinneringen - dat betekent niet dat het totaal tot iets negatiefs optelt. Maar dat lijkt bij Leda aan het einde van de film toch echt anders te zijn, het lijkt er het meeste op dat ze gewoon niet zo goed spoort en eigenlijk onsympathiek is. Vandaar mijn tweede zin - 'of is ze voor ouders even ontoegankelijk'.

Blijft natuurlijk een volstrekt subjectief iets. Waarom vind je sommige mensen aardig, en anderen absoluut niet. Inzicht en begrip van iemands beweegredenen telt daar voor mij kennelijk ergens stiekem best zwaar in mee, en waar de jonge Leda daar behoorlijk scoort doet de oude Leda dat absoluut niet. En wat haar nekt voor mij is dat ze op vakantie is, maar niet lijkt te proberen om er wat van te maken - een beetje narrig lopen doen kan je ook wel als je thuis bent, denk ik dan. Maar ook dat is wellicht vooral getriggerd door wat ik aan herinneringen in mijn eigen hoofd heb.

Niet mijn film. In eerste instantie is het verhaal veelbelovend. Het ontaardt echter al snel in onnatuurlijke dialogen en onherkenbaar menselijk gedrag.

Drama dat op een of andere manier niet beklijfd. Het verhaal is aardig uitgewerkt met flashbacks naar het moederschap van de hoofdpersoon, goed neergezet door Colman. De flashbacks en afwisseling naar het heden moet een beeld geven van de strijd die ze indertijd moest leveren om moeder te zijn terwijl ze daar niet echt voor in de wieg gelegd bleek in combinatie met het jonge gezin dat ze nu op vakantie treft met soortgelijke issues waardoor alles nog heftiger door haar herbeleefd wordt...het lijkt wat vergezocht en komt ook niet helemaal uit de verf. Waar het hem dat precies in zit, is lastig te verklaren. Want ja...is ze nou inderdaad een dochter kwijt, heeft ze er niet voor gezorgd, is ze manisch of lijdt ze aan een bipolaire stoornis...? Opties genoeg in deze film maar daar eindigt het dan ook wel een beetje mee. En nee, niet alles hoeft per se afgevinkt te worden aan het eind van een film maar door het rommelige script blijf je met teveel vragen achter, helaas.

Sterk regiedebuut van Gyllenhaal. Colman en Buckley – zo blij met haar Oscarnominatie – zijn fenomenaal, maar dit is zoveel meer dan slechts een acteursfilm. De manier waarop in een karakterstudie van een super boeiend personage suspense wordt gecreëerd zonder dat er nou echt veel gebeurt is echt waanzinnig knap. Een hoop gebeurt in het hoofd van hoofdpersoon Leda, en ook de regie en indringende score roepen een soms haast ondragelijk en ongemakkelijk gevoel van suspense op.

Fijn ook om Mescal in deze film te zien, en Harris, Sarsgaard en Johnson zijn allemaal ook echt goed. Bij laatstgenoemde verraste me dat wel. Bewonderingswaardig is ook het gedurfde onderwerp van een moeder die liever iets anders zou doen. Daar rust toch een behoorlijk taboe op. Dat je Leda als personage niet meteen afstotelijk vindt zodra je dat te weten komt pleit echt voor het spel van de actrices en de kwaliteit van de film. Vond hem overigens op momenten wel net ietsje te traag.

Ik betrap mezelf er nog steeds op dat wanneer een film genomineerd is voor een Oscar, ik denk dat dat dan meteen een goede film is.

Helaas kon deze prent me ook niet echt bekoren. Ondanks de goede acteurs komt het verhaal er niet uit voor mij. Te langdradig, vage scènes idd. Einde is ook vaag. Helaas.

2,5 ☆

Een heel aardige film, vooral omdat ik Olivia Colman en met name Jessie Buckley fijne actrices vind. Ook het Griekse vakantieoord en de struggles van de (jonge) Leda maken het wel de moeite waard. Iemand die het lastig heeft met het moederschap en liever voor haar carrière (en romances) gekozen had, zo lijkt het. Ook weleens een aardig thema om te zien.

Maar alles wat zich verder afspeelde in Griekenland daar kon ik niet zo bijster veel mee. Met Leda's eigen gedrag tegenover anderen, maar vooral niet met het rare vijandige sfeertje tussen Leda en de Amerikaanse familie. Vraag me af of ik iets obvious gemist heb of dat het, gezien het een boekverfilming is, er gewoon niet helemaal lekker uitgekomen is. Dat met de pop vond ik enigszins vaag, net als het begin en einde waarvan we eerst moeten denken dat ze blijkbaar dood is door (zelf)moord, maar later toch nog gewoon blijkt te leven en nog wel een oke band met haar dochters lijkt te hebben.

De film is een aardige rit, maar de uiteindelijke bestemming wat twijfelachtig wat mij betreft. Zal vooral wel komen doordat het een literaire verfilming is. Iets wat je in een boek kunt psychologiseren door middel van gedachten en taal werkt niet op dezelfde manier in een film en denk dat deze film daar wat last van had.

3,5*

Aparte film met een uitstekende Olivia Colman als Leda en Jessie Buckley als de jongere Leda.

Opvallend is de ongebruikelijke editing en het camerawerk. Door dicht op de huid te zitten met closeups en qua editing af en toe 2 momenten door elkaar te laten lopen ontstaat een ongemakkelijk gevoel dat, gevoed door de intro, het idee geven dat er iets ergs te gebeuren staat.

Dat wordt niet in de laatste plaats versterkt door de soms voortekenen die iets horroresk aandoen; een dennenappel die uit het niets op haar rug valt, de hatelijke blikken van de grote familie op het strand, de cicade op het kussen, de worm uit de pop, de constante angstige blikken van Olivia Colman.

Uiteindelijk wordt tegen het einde niet alle verwachtingen ingelost, maar misschien heeft dat meer mijn perceptie en verwachtingen te maken dan met de kwaliteit van de film. Het is best een goede film, en ik kan me ook zeker goed inleven in Leda, maar tegelijkertijd heb ik wel het gevoel dat er nog iets mist.

Vooralsnog een 3,5* +

The Lost Daughter is een saai gedrocht van de buitencategorie. Waar te beginnen? We zien Leda, een dame van middelbare leeftijd die op (werk)vakantie is in Griekenland, maar gek genoeg komt ze in de hele film niet één Griek tegen. De verhuurder van het appartement is een Amerikaan, net als de barman, en een naburige villa wordt eveneens gehuurd door Amerikanen. Heel vreemd.

Wanneer Leda een moeder met haar dochter ziet, denkt ze terug aan haar eigen dochters en krijgen we flashbacks voorgeschoteld. Wat precies haar grieven zijn is amper uit de beelden te destilleren, maar het lijkt erop dat ze meer bezig was met carrière maken en kinderen meer als een last dan een lust heeft ervaren. En daar heeft ze nu spijt van, zo neem ik maar aan, dus jat ze een pop, achtervolgt ze een stelletje, gaat ze dansen op een feestje maar zegt Ed Harris dat ze beter weg kan gaan en nog meer totaal willekeurige shit. Het slaat allemaal nergens op.

Dit alles uitgesmeerd in dik twee uur. Twee uur van je leven die je niet meer terug krijgt.

Je zou er bij in slaap vallen als je niet vol ongeloof naar het scherm aan het kijken was. Want allerlei vragen dringen zich op.

Waarom maakten ze deze film?

Waarom is "gebaseerd op een boek" tegenwoordig geen garantie meer voor een goede film?

Waarom werkt de geweldige actrice Olivia Colman hier aan mee?

En wie heeft bedacht dat Maggie Gyllenhaal moet regisseren? De film is feitelijk een aaneenrijging van closeups. Niet alleen is het heel raar geframed (halve hoofden vallen buiten beeld) maar soms is zelfs het onderwerp van gesprek niet eens in beeld.

Leda complimenteert iemand met een zwangere buik, zonder dat je de buik ziet.

Leda krijgt een taartje aangeboden, weigert, neemt het toch aan, eet een hap, en geeft het terug, en dat allemaal zonder dat je het taartje ooit ziet.

Continu closeups. Gyllenhaal wilde hiermee vast een statement maken, of een diepere laag aanbrengen, maar het statement luidt eigenlijk vooral "laat mij nooit meer regisseren" en de diepere laag is "Maggie Gyllenhaal kan helemaal niks".

Als kers op de taart hebben ze de film een titel gegeven die nergens op slaat. Ja, een dochter is heel even zoek, maar deze triviale gebeurtenis is verder irrelevant en het niet waard om als inspiratie voor een titel te dienen. De film had net zo goed "the man who bought a silver banana" of "the five-legged donkey" kunnen heten.

0.5 ster en dan ben ik nog royaal.

Je hoort vaak zowel bij publiek als filmcritici dat een goed verhaal en een sterke cast de bovenhand hebben op heel wat andere filmaspecten zoals spanning, mooie filmlocaties, effecten, muziek, humor, originaliteit, kleding, ... . Iets wat jammer is want zo hebben dit soort films meestal een streepje voor. Een goed verhaal is zeker belangrijk, tevens het acteerwerk...helaas lijken die andere aspecten dan ook minder belangrijk. Gezien de vele goede recensies deze film een kans gegeven en snap de hoge scores totaal niet. Het verhaal over een zeer egoïstische moeder is saai en niet te vatten op sommige momenten. Denk aan bepaalde handelingen van haar en de onverklaarbare reden van de familie van het kind die de vrouw totaal niet kan hebben. Ook de titel is heel misleidend want uiteindelijk is dat maar een zeer korte scène die weinig voor het verhaal betekent. De pop van het kind is een ander verhaal. Een zeer bizar gegeven. De hoofdrolspeelster zet wel een degelijke rol neer, maar dat maakt de film niet. Dakota Johnson is een aangename mooie verschijning, maar krijgt eigenlijk weinig invulling. Overige filmaspecten ontbraken waardoor deze film een zeer lange zit werd. 3/10

Wat een raar verhaal, ik begreep er helemaal niets van. En toen was de film afgelopen. Wat een tijdverspilling zeg…

Rare, trage film over een vrouw die op werkvakantie is en die door bepaalde gebeurtenissen allemaal herinneringen krijgt. Wij volgen haar en zien terwijl haar herinneringen.

Ik weet niet goed wat te denken van deze film, het zal zeker niet voor iedereen zijn want uiteindelijk gebeurt er niet zo veel.

De vrouw gedraagt haar een beetje gestoord en worstelt met haar verleden.

Voor de liefhebber van trage "kunstzinnige" films.

Soms doe je een daad die gewoon zou voorbij gaan. Zonder drama maar wat met je daad na een drama. Daar moest ik veel over nadenken tijdens de film. Colman is wel een krachtige karakteractrice