Woodstock 99: Peace, Love, and Rage (2021)

Rare docu.

De sfeer van Woodstock 99' werd goed in beeld gebracht en ook de juiste mensen voor de documentaire werden geïnterviewd, althans op Moby na. Alleen zat er een raar politiek en reclame randje aan de documentaire. Het politieke randje was nog licht aanvaardbaar, omdat de gemiddelde student ook een aso is die die denkt dat die alles kan maken en schijt aan alles en iedereen heeft, maar de slechte organisatorische factor is denk ik nog groter. Daarbij vond was het opmerkelijk te ien dat de organisatie nog steeds zelf geen verantwoordelijkheid neemt voor deze wanorganisatie tijdens Woodstock '99. Ook de reclame op het eind van Coachella was raar. Woodstock 99' werd volgens sommigen in de documentaire te zien als te commercieel. Daarbij promoot je op het einde, Coachella een van de meest commerciële festivals op de wereld waar elke student/tiener heen wil om te pronken op Instagram.

Het Woodstock Festival van 1969 kreeg in 1994 een vervolg dat zo succesvol was dat Michael Lang en John Scher besloten hun geesteskind in 1999 opnieuw op te zetten. Die editie staat nu echter in ons geheugen gegrift als het festival waarbij Limp Bizkit-frontman Fred Durst het publiek zo opzweepte dat het festival uitliep op vernieling, plundering en het in brand steken van één van de drie podia. Deze documentaire kijkt terug op de organisatie en het verloop van het festival aan de hand van de organisatoren, optredende artiesten en een flink aantal bezoekers, waarvan sommigen deelnamen aan het vandalisme en de brandstichting. Price gebruikt de terugblik op dit festival om een culturele kentering bloot te leggen en daar een verklaring aan te geven, maar hij verzuimt duidelijkheid te verschaffen wanneer getuigenissen elkaar tegenspreken waardoor een paar belangrijke vragen onvoldoende beantwoord worden.

Eigenlijk is het een beetje te gekleurd. Je merkt wel dat het idee is om de organisatie een beetje voor het blok te zetten, maar zoals de heren toen reageerden op de persconferentie(typisch Amerikaans, er is niks aan de hand.. kleine groepjes blabla) reageren ze nu ook nog.

Iedere editie Woodstock was eigenlijk een fiasco. Tot aan 2019 toe, toen de 50e verjaardag door het toilet ging. Het publiek staat me 100% ook niet aan op deze 1999 editie.. maar alle elementen waren gunstig voor disaster. Zo leren we bijvoorbeeld ook niets van Altamont in 1969, nota bene een paar maanden na de originele Woodsrock waar alles als een soort blauwdruk voor 30 jaar later naar de shit ging; dat was een goed voorbeeld wat er gebeurd als je je zaakjes niet goed regelt en te veel mensen op je event af komen. Deze keer pikte het publiek het alleen niet.

Ziehier, de mens. Meer woorden wil ik er niet aan vuilmaken.

Interessant.

Documentaire over een gebeurtenis van ondertussen weer 23 jaar terug. Het is geen tijd die ik voor me kan houden, maar toch blijft het een leuk onderwerp om een momentopname van te maken. Dat is het dan ook, want er zit niet veel educatiefs in deze docu. Eerder moraal, maar wel van een soort waarvan je mondhoeken "Duh" roepen.

Dat gezegd te hebben heb ik me kostelijk vermaakt hiermee, want de mensheid toont zichzelf weer van een erg domme kant. Niet alleen vanuit het publiek, maar ook vanuit de organisatie. De documentaire hoeft er niet eens perse veel over te analyseren, het meeste kan je wel raden met het zien van dit beeldarchief. Beelden die soms dan ook te bizar voor woorden zijn.

Mocht je veel willen leren over deze gebeurtenis dan is deze documentaire wat moeilijker aan te raden, maar voor wie er gewoon bij wil zijn is het stukken beter te doen. Wat mij betreft werkt zo'n montage waarin een rampzalige gebeurtenis wordt getoond best goed, dus ach. Dan zal ik er ook niet veel over klagen, verstand van documentaires heb ik namelijk toch al niet zo.