Tout S'est Bien Passé (2021)

Degelijke nieuwe film van Ozon die ik alleen omwille van Ozon ben gaan kijken in de zalen. Sereen en authentiek, maar ook niet meer dan dat. Bevindt zich wat mij betreft in de middenmoot van zijn oeuvre die ik over het algemeen meer dan goed vind.

Euthanasie blijft vaak een heikel thema en is op zich een gedroomd onderwerp voor een sterke dramafilm. Ozon neemt hier toch een standpunt in waarbij euthanasie in Frankrijk bij wet verboden is waardoor mensen dienen uit te wijken naar het buitenland. Heel even flirt hij even met religie, maar ook welvaart speelt een rol. De euthanasiebegeleiding in Zwitserland is blijkbaar niet goedkoop. Zieke armen vallen ook hier uit de boot...

Termen als leven en overleven of zelfdoding, moord en euthanasie worden opgeworpen en maken de film tot een gelaagd drama. Ook liefde komt aan bod zelfs al was de band niet geweldig tussen vader en dochter. Uitstekende rollen van Sophie Marceau en André Dussollier. Fijn!

Na een beroerte is André Bernheim [André Dussollier] deels verlamd. Daarom vraagt hij zijn oudste dochter Emannuèle [Sophie Marceau] om hem te helpen zijn leven te beëindigen. Dit is uiteraard een flinke last op haar schouders en het heeft nogal wat voeten voor ze haar zus Pascale [Géraldine Pailhas] maar ook haarzelf ervan heeft weten te overtuigen dat ze dit moet doen, ook al omdat hulp bij zelfdoding illegaal is in Frankrijk. Zoals gebruikelijk in een film van Ozon is het acteerwerk van zeer hoog niveau. Het scenario stelt echter teleur: het komt niet veel verder dan geschipper over de vraag “doet hij het of doet hij het niet”, zonder inzicht te geven in de emotionele en morele complicaties die dat met zich meebrengt. Hanna Schygulla, een veteraan van de Franse cinema, is wél memorabel, als de Zwitserse vrouw die hulp biedt bij zelfdoding.

Voor het eerst in lange tijd dat ik weer eens een film van Ozon aandurf, en dat bleek een goede keuze want deze valt veel beter in de smaak dan alles uit de periode 2009-2014. Geen makkelijk onderwerp, maar met rust en integriteit gebracht - misschien deels omdat de basis van het verhaal het autobiografische boek van de 'echte' Emmanuèle Bernheim is - overigens niet de eerste keer dat Ozon met haar samenwerkt, want ook Sous le Sable, Swimming Pool en 5x2 komen uit haar pen. Wellicht geen toeval dat ik die films ook als het beste van Ozon's werk zie.

De politieke achtergrond van het voltooide leven wordt in de film niet behandeld, maar wellicht is dat ook wel een goede keuze, want daarmee ontstaat de ruimte waarin iedereen dat voor zichzelf kan invullen - en dat gezegd hebbend, kan ik het natuurlijk toch niet laten om toch even te droppen dat het me daarbij vooral verbijstert dat mensen altijd zo graag hun eigen overtuiging op het leven van een ander willen projecteren. Waar bemoei je je mee, dat zouden we ons allemaal misschien eens wat vaker moeten afvragen.

Marceau speelt haar rol geloof ik beter dan ik haar ooit eerder heb zien doen - met voldoende tegenspel van Pailhas. Verder Rampling die ik eigenlijk gewoon miscast vind, en een onherkenbare Schygulla. Maar alle credits vooral voor Dussollier, die je gewoon uit elkaar ziet vallen, zo ellendig hij er uit ziet. Erg knap, en erg ontluisterend ook. Gelukkig leert de imdb dat hij volop bezig is met nog een paar films, dus het was wel gespeeld - ik twijfelde echt even.

Qua soundtrack en ook de emoties van de zusjes blijft het allemaal wat vlak en veilig - ja, alle cliché familie-ellende komt wel langs, maar het blijft wel bij wat stemmige pianostukjes van Chopin. Wat saai, maar dan denk ik ook weer terug aan waar ik mee begon - beheersing. Hoe mooi ik een Ministry of Neurosis ook vind, het had afgeleid.

Degelijke Ozon film over euthanasie, nog altijd een heikel onderwerp. Ozon stuurt zijn protagonisten Marceau en Dussolier vakbekwaam langs mogelijke valkuilen. Vooral laatstgenoemde maakt indruk. Sophie Marceau zie ik toch liever in meer frivole romcoms en kostuumfilms.

Iemand schreef hier dat hij of zij vindt dat de film te traag gaat. Wel ik ervaarde juist het tegendeel: de gebeurtenissen gaan juist razendsnel. Boeiende, ontroerende film met ook nog de nodige humor. Prachtprent en absolute aanrader!

Ozon durft gevoelige thema's aan. Dat weten we al een tijdje, maar hij komt ook vaak verrassend uit de hoek. Niet alleen omwille van de titel waarbij ge toch eerder een goede afloop van het verhaal zoudt verwachten , maar ook omwille van de soms controversiële sfeer die er in zit: ernst, drama, speelsheid, humor...
Een scène als deze in het restaurant is er toch ééntje waarbij ge even denkt : kan dit ? Maar ja, André was een levensgenieter. Dus komt goed uit of niet ?
André Dussolier is lovenswaardig in zijn rol en Sophie Marceau, toch meestal in luchtige komedies te zien, brengt het er ook goed van af.
Genietbare Ozon die toch weer boeit.