Tout S'est Bien Passé (2021)

En alweer een nieuwe van Ozon...!

Ozon blijft bijna in Woody Allen tempo films afleveren.

Vanaf 16 december in de bioscoop (September Film Distribution)

Degelijke nieuwe film van Ozon die ik alleen omwille van Ozon ben gaan kijken in de zalen. Sereen en authentiek, maar ook niet meer dan dat. Bevindt zich wat mij betreft in de middenmoot van zijn oeuvre die ik over het algemeen meer dan goed vind.

Euthanasie blijft vaak een heikel thema en is op zich een gedroomd onderwerp voor een sterke dramafilm. Ozon neemt hier toch een standpunt in waarbij euthanasie in Frankrijk bij wet verboden is waardoor mensen dienen uit te wijken naar het buitenland. Heel even flirt hij even met religie, maar ook welvaart speelt een rol. De euthanasiebegeleiding in Zwitserland is blijkbaar niet goedkoop. Zieke armen vallen ook hier uit de boot...

Termen als leven en overleven of zelfdoding, moord en euthanasie worden opgeworpen en maken de film tot een gelaagd drama. Ook liefde komt aan bod zelfs al was de band niet geweldig tussen vader en dochter. Uitstekende rollen van Sophie Marceau en André Dussollier. Fijn!

ja,ja,ja? nee

Bijzonder ontroerende film.Het verhaal wordt zo naturel gebracht dat het heel dichtbij komt

Sommige scènes zijn zo indringend,dat ik soms dacht dat het een infofilm was voor medische studenten en me een beetje schuldig voelde dat ik bij dit proces betrokken was.

Geeft je na afloop geen “avondje uit” gevoel,maar zet je wel aan het denken over dit beladen thema.

Na een beroerte is André Bernheim [André Dussollier] deels verlamd. Daarom vraagt hij zijn oudste dochter Emannuèle [Sophie Marceau] om hem te helpen zijn leven te beëindigen. Dit is uiteraard een flinke last op haar schouders en het heeft nogal wat voeten voor ze haar zus Pascale [Géraldine Pailhas] maar ook haarzelf ervan heeft weten te overtuigen dat ze dit moet doen, ook al omdat hulp bij zelfdoding illegaal is in Frankrijk. Zoals gebruikelijk in een film van Ozon is het acteerwerk van zeer hoog niveau. Het scenario stelt echter teleur: het komt niet veel verder dan geschipper over de vraag “doet hij het of doet hij het niet”, zonder inzicht te geven in de emotionele en morele complicaties die dat met zich meebrengt. Hanna Schygulla, een veteraan van de Franse cinema, is wél memorabel, als de Zwitserse vrouw die hulp biedt bij zelfdoding.

Voor het eerst in lange tijd dat ik weer eens een film van Ozon aandurf, en dat bleek een goede keuze want deze valt veel beter in de smaak dan alles uit de periode 2009-2014. Geen makkelijk onderwerp, maar met rust en integriteit gebracht - misschien deels omdat de basis van het verhaal het autobiografische boek van de 'echte' Emmanuèle Bernheim is - overigens niet de eerste keer dat Ozon met haar samenwerkt, want ook Sous le Sable, Swimming Pool en 5x2 komen uit haar pen. Wellicht geen toeval dat ik die films ook als het beste van Ozon's werk zie.

De politieke achtergrond van het voltooide leven wordt in de film niet behandeld, maar wellicht is dat ook wel een goede keuze, want daarmee ontstaat de ruimte waarin iedereen dat voor zichzelf kan invullen - en dat gezegd hebbend, kan ik het natuurlijk toch niet laten om toch even te droppen dat het me daarbij vooral verbijstert dat mensen altijd zo graag hun eigen overtuiging op het leven van een ander willen projecteren. Waar bemoei je je mee, dat zouden we ons allemaal misschien eens wat vaker moeten afvragen.

Marceau speelt haar rol geloof ik beter dan ik haar ooit eerder heb zien doen - met voldoende tegenspel van Pailhas. Verder Rampling die ik eigenlijk gewoon miscast vind, en een onherkenbare Schygulla. Maar alle credits vooral voor Dussollier, die je gewoon uit elkaar ziet vallen, zo ellendig hij er uit ziet. Erg knap, en erg ontluisterend ook. Gelukkig leert de imdb dat hij volop bezig is met nog een paar films, dus het was wel gespeeld - ik twijfelde echt even.

Qua soundtrack en ook de emoties van de zusjes blijft het allemaal wat vlak en veilig - ja, alle cliché familie-ellende komt wel langs, maar het blijft wel bij wat stemmige pianostukjes van Chopin. Wat saai, maar dan denk ik ook weer terug aan waar ik mee begon - beheersing. Hoe mooi ik een Ministry of Neurosis ook vind, het had afgeleid.

De eerste helft gaat het helemaal goed maar dan kakt de film volledig in. Ozon valt voortdurend in herhaling en de film voelt dan ook ellenlang aan. Zonder problemen hadden er zeker 10 scenes er uit gehaald kunnen worden zonder het verhaal kwaad aan te doen. Jammer want de acteerprestaties zijn uiteraard weer goed. I.p.v. 113 minuten had 90 minuten de film goed gedaan.

Degelijke Ozon film over euthanasie, nog altijd een heikel onderwerp. Ozon stuurt zijn protagonisten Marceau en Dussolier vakbekwaam langs mogelijke valkuilen. Vooral laatstgenoemde maakt indruk. Sophie Marceau zie ik toch liever in meer frivole romcoms en kostuumfilms.

Iemand schreef hier dat hij of zij vindt dat de film te traag gaat. Wel ik ervaarde juist het tegendeel: de gebeurtenissen gaan juist razendsnel. Boeiende, ontroerende film met ook nog de nodige humor. Prachtprent en absolute aanrader!

Ozon durft gevoelige thema's aan. Dat weten we al een tijdje, maar hij komt ook vaak verrassend uit de hoek. Niet alleen omwille van de titel waarbij ge toch eerder een goede afloop van het verhaal zoudt verwachten , maar ook omwille van de soms controversiële sfeer die er in zit: ernst, drama, speelsheid, humor...
Een scène als deze in het restaurant is er toch ééntje waarbij ge even denkt : kan dit ? Maar ja, André was een levensgenieter. Dus komt goed uit of niet ?
André Dussolier is lovenswaardig in zijn rol en Sophie Marceau, toch meestal in luchtige komedies te zien, brengt het er ook goed van af.
Genietbare Ozon die toch weer boeit.

Een mooie film. Het was misschien een beetje een los verhaal. Niet veel verschillende scènes, maar het was wel aangenaam om naar te kijken. Wel een beetje een dom einde.

Echt een heel mooie, ontroerende film. Krachttoer van Andre Dussolier, maar ook Sophie Marceau en Geraldine Pailhas zijn uitmuntend goed. Mooie bijrollen van de Duitse filmlegende Hannah Schygulla en natuurlijk ook van Charlotte Rampling, al is haar bijdrage te klein om echt te schitteren. Ben sowieso fan van het werk van Ozon, elke film van hem heeft wel iets speciaals of schokkend, hier iets minder maar des te meer overtuigend! Prima film!

Alles is goed verlopen - Maar dat ging niet vanzelf.

Vader André Bernheim is een man die een goed beroep had. Materiaal is er niets t kort. Hij heeft twee dochters en is de tachtig voorbij. Wanner hij een beroerte krijgt en naar het ziekenhuis moet, stort zijn wereld in, maar ook die van de dochters Emmanuèle en Pascale. Zijn vrouw leeft in een ander wereld. Later zal André zeggen dat ze een hart van beton heeft. Het is vooral Emmanuéle die het voortouw neemt, gesteund door haar man Serge en zus Pascale.

André kan geen vrede nemen met zijn toestand, wil er een einde aan maken en vraagt Emmanuèle hem te helpen. Dat is voor haar niet zo eenvoudig. Ze houdt van haar vader (ook al was de relatie vader-dochter niet altijd even denderend), maar ze zal doen wat hij vraagt. Via een contactdame komt er een oplossing in ... Bern. In Frankrijk is euthanasie niet toegelaten.

Een sterke film. Er wordt niets verbloemd. Het komt wel heftig binnen. Stel jezelf eens in de plaats van de vader of de zussen. Hoe zou jij reageren? Zelf weet ik het niet.

Ozon regisseerde een waardevolle film. Hij is een cineast van de eerste orde! Maar zonder Sophie Marceau als Emmanuèle had deze film wellicht niet zo'n diepe indruk op mij gemaakt als nu.

Over het gedrag van de moeder valt een en ander te zeggen. Ze lijkt afstandelijk, afwezig, streng. Een beklijvende vertolking van Charlotte Rampling. We krijgen haar maar korte keren te zien en te horen, maar het blijft hangen. Zijn er vrouwen met een betonnen hart?

Een film die je doet nadenken en die blijft nawerken ... (naar het gelijknamige boek van Emmanuèle Bernheim).