No Man of God (2021)

Oh oh oh, wat zijn we toch goed bij de FBI. We kunnen niks maar we zeggen gewoon elke keer dat we weer een hoop doden hebben voorkomen. Zo'n beetje wat de standaard is geworden tegenwoordig op allerlei vlakken. Niemand kan namelijk het tegendeel bewijzen.

Maar goed, deze film is niet slecht maar gewoon 30 jaar te laat en nul actie. Hoe f*cking boring kan je werk zijn. Vijf jaar van je leven kwijt aan profiling met alle politieke achterklap op de koop toe. Iedereen moet natuurlijk zelf weten hoe ie z'n tijd verdoet maar politieagent is toch wel de meest suffe.

De synopsis van de film zegt dat Bundy veel van zijn misdaden bekende tegen Bill Hagmaier. Er komt, bijna aan het einde, slecht één bekentenis. Dat vond ik wel teleurstellend. Ik had verwacht dat hij meer 'los' zou gaan. Er bestaan echte tapes waarop enkele van de gruwelijke bekentenissen van Bundy te horen zijn. Ik meen op de tapes van detective Robert Keppel. Maar hij bekende niet tegen één man, maar tegen diverse rechercheurs van diverse county's waar hij zijn moorden gepleegd had. Hij deed dat in de hoop dat hij, letterlijk en figuurlijk, uitstel van executie zou krijgen. Het mocht hem niet baten. Van vele vermoedelijke slachtoffers is dus nog niet bekend OF en HOE hij ze gepleegd heeft. Nu de film: de acteur Luke Kirby speelt een magnifieke Ted Bundy en kruipt echt in zijn huid. Zijn bewegingen, zijn praten, zijn oogopslag, zijn een perfecte imitatie van de echte Bundy. Ik heb veel documentaires over Bundy bekeken en Kirby slaat de spijker op zijn kop met zijn versie. Ik vond het ook jammer dat de film niet de executie toonde, want hij schijnt spierwit en doodsbang geweest te zijn. En dat voor een man die 10-tallen vrouwen een gruwelijk einde heeft bezorgt. Ga dan in ieder geval nog met opgeheven hoofd op die stoel zitten. John Wayne Gacy nam tenminste nog in stijl afscheid met zijn laatste woorden: 'You can all kiss my ...'

Een bekrompen docu. Saai en niet uitgewerkt, de uitgewerkte had ik meer van gehoopt.

Ach, een verhaal over een idioot die nooit zijn ware heeft laten zien.

Was het dan nodig om hier een simpele en saaie docu over te maken?, nee.

Is het geslaagd in een goed verhaal?, nee.

Slechte exercitie.

In 1984 stelde President Reagan vijf CIA-agenten aan als ‘profilers’. Hun opdracht was meer inzicht te krijgen in de psyche van seriemoordenaars in de hoop dat die kennis zal helpen om toekomstige seriemoordenaars sneller te kunnen identificeren. Eén van die profilers was Bill Hagmaier en hij besloot zich te gaan richten op Ted Bundy, ook al was algemeen bekend dat Bundy een ontzettende hekel had aan CIA-agenten. Scenarist Kit Lesser baseerde zich op transcripties van de gesprekken die Hagmaier [Elijah Wood] en Bundy [Luke Kerby] voerden en Hagmaiers persoonlijke herinneringen voor dit intrigerende psychologische drama. Ondanks het statische basisgegeven weet Sealey dit visueel interessant te houden en het sterke spel van de twee hoofdrolspelers maakt dit de moeite meer dan waard.

Wie een film verwacht vol grafische taferelen van bloed- en moordzucht wordt teleurgesteld. No Man of God biedt geen spektakel van die orde. Het grootste deel van de film laat twee mannen zien die in een sobere kamer in de gevangenis met elkaar praten. De één is Bill Hagmaier, een profiler van de FBI. De ander is seriemoordenaar Ted Bundy. Van 1984 tot 1989 voerde Hagmaier gesprekken met de seriemoordenaar.

De film laat de bijzondere verhouding zien tussen de profiler en zijn project. De aanvankelijke afstand en het aanvankelijke wantrouwen waarmee Bundy de gesprekken inging, verdwijnen langzaam. Hagmaier komt nader tot Bundy door een eerlijke interesse in zijn persoon. Hij benadert het kwaad op een onderzoekende manier. Hij praat niet beoordelend met Bundy. Hij wil Bundy begrijpen. Hij wordt gaandeweg zelfs een vertrouweling.

Dat proces is interessant en levert prachtige scènes op. Niet in de laatste plaats is het goede acteerwerk hiervoor verantwoordelijk. Elijah Wood heeft nog steeds iets jongensachtigs over zich en bekleedt zijn karakter met een mix van (gespeelde) naïviteit, onbehagen en fascinatie. Zijn verbale opponent Luke Kirby vertolkt de rol van Bundy als een ogenschijnlijk normale man waarin bijna onzichtbaar het kwaad sluimert dat af en toe ook even opflakkert. De personages zijn interessant. De gesprekken zijn spannend.

No man of God vertelt over de laatste gevangenisjaren van Ted Bundy. De film heeft amper handeling. Schokkende bekentenissen zijn er ook amper. Toch is de registratie van de gesprekken zeer interessant en erg pakkend. Een film die aanzet tot contemplatie. Zit achter de vriendelijke, scherpzinnige en soms bijtende façade van Ted Bundy een waanzinnge gek verborgen of niet. En is die façade wel een façade. En kun je Bundy eigenlijk wel als mens betitelen. In hoeverre is Hagmaier nog een objectieve onderzoeker door zijn vriendschappelijke omgang met zijn project.

Van die dingen.

Aardige film over een FBI-analist die een aantal interviews heeft met de seriemoordenaar Ted Bundy. Een dialoog gedreven film (de film bestaat grotendeels uit scenes van twee mannen in een kamertje). Niet alle dialogen zijn echter even boeiend, en tegen het einde wordt het clichematiger. Het acteerwerk is goed, maar 3.5 sterren zou net te veel zijn.

Een bijzonder sterke film die een inkijkje geeft in de psyche van de waanzin en passie van de beruchte seriemoordenaar Ted Bundy. Luke Kirby heeft echt de look van Bundy mee, en aapt de typische gezichtsuitdrukkingen, gebaren en spreekstem van Bundy goed na (hoewel hij soms wat overdrijft). Zelfs Elijah Wood, die nochtans helemaal niet gelijkt op Hagmaier, heeft me toch overtuigd. De relatie tussen beiden wordt, nadat Bundy Hagmaier bijna als een psycholoog heeft afgetast, steeds intiemer totdat het moment komt waarop Bundy hem even meeneemt in zijn (gewelddadige) waanzin en ongeremde passie voor jonge, aantrekkelijke vrouwen. Op het einde vertolkt Kirby op overtuigende manier de angst en hopeloosheid die aan zijn straf voorafgaat. De sobere muziekscore onderstreept de emoties op passende wijze. Hoewel de hele film zich zowat in één kamertje afspeelt en we niets anders te zien krijgen dan de gesprekken tussen Bundy en Hagmaier, verslapte mijn aandacht geen moment. Gelukkig is de speelduur ook niet te lang en is er dus geen onnodige opvulling.

De conversatie tussen een misdaadanalyticus en een vrouwenmoordenaar zorgt gaandeweg voor enige spanning, maar teleurstellend is hoe weinig je te weten komt over een beruchte mysogynist. Ik vind dit docudrama te afstandelijk en als film niet erg geslaagd. Lijkt wel een debatwedstrijd.

Vooral een film die interessant is voor mensen die geintresseerd zijn in serie-moordenaars. Voor de leek lijkt me de film wel een beetje saai.