Speak No Evil (2022)

Afgelopen zondag gezien tijdens de sneak preview...opbouw is goed, de onderhuidse spanning ook, zouden ze het dit keer toch anders doen? Maar dan...het moment waarop ik al 10x m'n koffers had gepakt en met gierende banden teruggereden was naar Denemarken, besluit meneer om terug te rijden voor de knuffel van zijn dochter. En dan ben je mij kwijt‍♀️ Het voelt allemaal rommelig aan, ondanks dat er echt mooie beelden in zitten. En waarom klinken die Nederlandse dialogen toch zo vaak alsof je je nagels over een krijtbord haalt, jemig...Helaas! 2*

De film is een tamelijk recht-toe-recht-aan-horrorfilmpje c.q. thriller volgens het bekende stramien, dus veel nieuwe of verrassende elementen bevat het niet, maar verder doet het eigenlijk niets verkeerds: de spanning wordt goed opgebouwd (en al vanaf het begin kondigt enge muziek het komende onheil aan zodat meteen duidelijk is in welk genre de film zich beweegt), we zien het Deense stel bij tijd en wijle twijfelen en weifelen maar laten zich toch weer overhalen totdat het te laat is… Je kunt vragen stellen bij de geloofwaardigheid – komt er geen zoekactie op gang als er zo veel gezinnetjes op deze plek verdwijnen? – maar tegelijk is het realistisch in z’n sociale ongemak en de zwakheid van de beschaafde mens, die niet meer op z’n instincten durft of kan vertrouwen, het conflict vermijdt en altijd netjes wil blijven, tegenover het beest c.q. de crimineel die neemt wat hij wil omdat de ander het hem toestaat c.q. het laat gebeuren. Al met al een fijne film die me zeker niet is tegengevallen voor een deels Nederlandse productie.

Hele sterke, intense thriller/horror film die goed is opgebouwd. Je voelt je ongemakkelijk, er zitten momenten in de film, wat je niet verwacht dat zij dat zouden doen. Onverwachte keuzes in het verhaal waarbij je met verbazing zit te kijken.

De regisseur maakt goed gebruik van muziek, onder andere tijdens establishing shots om aan te geven dat ze in gevaar zijn. Het kruipt onder je huid.

Er word goed geacteerd. Zelf de Nederlanders weten overtuigend een familie neer te zetten. Ze zijn nieuwsgierig, de man is speelt het best, is heel intens en weet de kijker enorm ongemakkelijk te voelen.

Het is echt een film wat zou jij doen in die situatie. Er zaten een paar momenten in, waar ik mij aan irriteerde. Keuzes van de hoofdrolspelers waar ik dacht ''waarom doe je dit niet'' Maar nergens waar ik echt mee zat.

Er zit één moment in, waar tandenpoetsen in voorkomt. Wat een originele, claustrofobische, creepy scene.

Het geluid van iemand die met een tandenborstel tandenpoetst was nog nooit zo eng.

Gek eigenlijk. De film zit vol plotholes (zie elders in deze reacties) en is regelmatig totaal ongeloofwaardig, en toch vond ik het een boeiende zit.

Ten eerste vond ik het echt mega-eng. Ik kan met een glimlach kijken naar mensen die elkaar in mootjes hakken, maar de spanning die aan dat soort bloederige scènes voorafgaat, kan mijn maag nauwelijks aan. Ik doorzie het trucje, maar tegelijkertijd word ik er totaal onpasselijk van. Wat dat betreft deed deze film me denken aan Funny Games, maar ook wel een beetje aan I know what you did last summer. Meer enge films heb ik niet gezien in mijn leven.

Het ongemak en de manier waarop het Nederlandse gezin langzaam maar zeker macht kreeg over het Deense, vond ik erg sterk. De beste scène wat dat betreft is als ze net terug zijn gegaan om dat stomme konijn op te halen. De Denen leggen uit wat ze stoort, een vrij plausibel verhaal, en de Nederlander weerleggen al die dingen en weten zichzelf in de slachtofferrol te manoeuvreren. Een sterk staaltje gaslighting.

Het slot vond ik, hoewel naar, ook erg mooi. Dat ze zich zonder protest uitkleden, terwijl ze weten wat ze te wachten staat, totaal gebroken. En dan in elkaars armen overlijden terwijl ze de liefde aan elkaar verklaren. Intens.

Realistischer kan een horrorfilm niet zijn. daarom is het het ook geen horrorfilm. Het is echt.

We staan niet op tegen onrecht en geweld, heel angstig durven we met een hees piepend stemmetje iets van onze waarden en normen te laten horen, maar op het het moment supreme kruipen we bang onder dekens.

Als ons en de onzen maar niks gebeurt. als wij maar geen koude voeten krijgen. Als Haarlem maar geen Marioepol wordt. Ik zag Psycho, met de douchescene, ik zag Rosemary's baby, en ik zag het antwoord op de vraag: " waarom? "

Er is geen waarom. Het bestaat omdat we het toestaan, toelaten, en ons niet verzetten

De genre aanduiding horror is al een spoiler van jewelste. Zo weet je dat het slecht zal aflopen….alleen nog niet hoe precies.

Voor de rest is het helemaal geen echte horrorfilm.

Het was niet spannend, niet grappig niet realistisch, en zonder innerlijke logica, met plotgaten zo groot als de zandafgraving.

De muziek was vooral storend suggestief, en weinig subtiel.

En Nederlanders ( of Denen) die Engels praten is over het algemeen ook geen fijne filmervaring, al is het hier ten minste functioneel.

Tijdens een vakantie leert het Deense stel Bjørn [Morten Burian] en Louise [Sidsel Siem Koch] de Nederlanders Patrick [Fedja van Huêt] en Karin [Karina Smulders] kennen. Wanneer ze enige tijd later een ansichtkaart ontvangen met een uitnodiging om langs te komen, reizen ze tegen beter weten in af naar ‘het platteland’ in Zuid-Nederland. “Hoe erg kan het zijn?”, vragen ze zich af. Best erg, zo blijkt. De sinistere score van Sune Kølster wekt hoge verwachtingen die nooit worden ingelost, ook al omdat het scenario snel aan geloofwaardigheid inboet. Na de eerste nacht in Nederland gaat het in alle opzichten bergafwaarts.

Net gezien en vond dit toch wel uiterst boeiende film, het gros vd film is het zeker geen horror pur sang, maar de sfeer die heerst vond ik een zekere en beklijvende spanning opleveren. Ook een sterke Fedja van Huêt als Patrick. Het Deens duo vond ik net wat minder bijbrengen. Het einde is natuurlijk bikkelhard.

En ja er passeren voldoende zaken/momenten die ongeloofwaardig zijn en waar je bij denkt, allé doen, waarom? Maar dat haalt de film op een of andere manier toch niet naar beneden. Oké misschien was het dan nog beter, had ik hem een 9 ipv 8 gegeven, maar als en als...

Dus van mij krijgt deze een 8/10.

Speak no evil

Ik kan me eigenlijk helemaal vinden in de reactie van jorrit3. Het is echt, het gebeurd in het echt en we staan erbij en doen niks. Ja we reageren pas nadat het eigenlijk al te laat is.

Best een intense film. Een Nederlands gezin van 3 leert in Italië een ander gezin van 3 uit Denemarken kennen. Het klikt zo goed, dat na de vakantie is afgelopen, het Nederlandse gezin hen een kaart stuurt met een uitnodiging om naar Nederland te komen. Hier gaan ze op in en plots lijkt het gezin niet meer zo gezellig te zijn. Er zijn genoeg red flags, er zijn genoeg onlogische keuzes, maar onrealistisch was het zeker niet. De muziek was bij vlagen intens en de beelden waren mooi geschoten. Ik vond het Deense stel wel overtuigender overkomen dan het Nederlandse stel.

3 sterren.

Goed.

Vanuit onverwachtse hoek komen de Denen met een horrorfilm waarin de Nederlanders als boosdoeners worden neergezet. Ze slagen er ook nog eens in om een film met Nederlanders daadwerkelijk goed te maken. Het is bijna verfrissend te noemen, al heeft de film niet echt veel Nederlandse taal waarop we kunnen haten.

Uiteraard een verkeerde instelling om er automatisch vanuit te gaan dat een Nederlandse film onmiddellijk kut is, maar toch blijft het qua acteerwerk voortdurend van het soort dat je in het echte leven nooit hoort. Van Huêt heb ik echter als acteur altijd een uitzonderlijk gevonden en ook hier doet hij het naar behoren. Smulders is wel een stuk slechter. De overige leden doen het redelijk.

Voor een lange tijd keek ik met stomme verbazing naar de film, omdat ik er voortdurend gewoon de Nederlandse cultuur in herken. Ik kan dan ook smakelijk lachen om recensies die beweren dat het gezin allang weg had moeten gaan bij dit "eigenaardige gedrag". Ik was gewoon vrolijk daar gebleven, omdat de directe taal evenals de brutale instelling juist heel herkenbaar is. Pas wanneer Van Huêt het kindje antagoneert weet je dat er iets mis is.

Een grimmige finale vormt de kers op de taart, want de rest kijkt makkelijk weg maar kan niet echt de gewenste spanning opbouwen. De derde helft van de film is een stuk gemener en ijzingwekkender, die de film toch wel over de streept trekt en vervolgens nog wat verder aan wal trekt. Ik kan de film best waarderen. Mogen ze vaker doen, buitenlanders die in Nederland een film komen regisseren. Alleraardigst werk.

Bumperkleef (Film, 2019) was er eentje waarbij je als saaie doorsnee burger in een fantasievolle bui zou in kunnen verzeild raken. Nou, deze Speak no evil slaat dezelfde weg in.

Net als de andere film moet je het geheel met een korreltje zout nemen en klopt het niet helemaal qua plotlijn, maar daarnaast is het best een amusante film. Amusant, zo begint het althans. De ongemakkelijke gênante scènes leveren wel wat humor op. Het is alleen wachten tot het écht ontaardde. Horror zou ik dit zeker niet noemen. Er zit ook geen enkele jumpscare in. Toch is de sfeer geslaagd. Die sfeer wordt te pas en te onpas ingezet met een nogal onheilspellende drastische en vooral overbodige tune.

Niets zo moeilijk om gastvrijheid te bieden wanneer culturen en waarden verschillen, maar hier had ik zelfs het gevoel dat er met de gasten nimmer rekening werd gehouden. Vreemd wel dat ze gewoon na het eerste vertrek niet gewoon vertrokken waren. Het einde is right in your face, best heftig. Daar ging de luchtigheid…

Dit had misschien wel een gigantische horrorklassieker kunnen zijn. Het heeft heel veel goede elementen. Het is alleen jammer dat het script zorgt voor een hoop ongeloofwaardigheid wat niet noodzakelijk was. Ik kan me bijvoorbeeld totaal niet inleven in het koppel dat in de ochtend naar huis gaat zonder afscheid te nemen om uiteindelijk alsnog een dag te blijven. Dat soort ongemakkelijkheid zal mij nooit overkomen. Al is het wel duidelijk wat de makers willen overbrengen. Het koppel met kind had het kunnen overleven als ze maar waren gegaan op dat moment. Dat moment komt later weer terug als de man de mogelijkheid heeft om weg te rijden met de auto als de antagonist even gaat pissen en de sleutels in het contact laat steken.
De makers willen hier naar de kijker heel erg overbrengen dat er momenten waren dat ze hadden kunnen ontsnappen maar dat ze dat niet doen. Maar erg sterk vind ik dit allemaal niet. Het is meer het psychologisch spel tussen de twee koppels en de onderhuidse spanning en mysterie dat de film goed maakt. Het einde weet ik ook niet zo goed te plaatsen. Het einde heeft een soort David Lynch of arthouse vibe dat ik ook niet echt kan plaatsen. Waarom stenen gooien als je ook iemand kan neerschieten? Zijn deze mensen dan zo extreem gestoord dat ze op deze manier koppels doodmaken. Het slaat nergens op dat als het ene koppel andere koppels lokt naar hun huis dat ze op deze manier, met rode vlaggen en andere zaken weer mensen wegjaagt i.p.v. dat ze ervoor zorgen dat het een zorgeloos weekendje is waarbij de gasten zich nooit afvragen of er misschien 'iets' mis is. Als ze dit professioneel doen waarom zouden ze dan op zo'n onprofessionele manier doen? Hier is dan weer geen antwoord op. Net zoals dat je niet weet waarom het ene koppel dit soort gruwelijkheden doen. Gaat het geld of is er een ander motief? Geen idee en daar kom je ook niet achter. Best wel jammer, hoe meer ik over deze zaken nadenk, hoe meer ik denk om een lager cijfer te geven. Als de geloofwaardigheid beter in beeld werd gebracht, was deze film veel beter geweest.

Man man man wat een ongelofelijke lege doedelzak is dat Deense echtpaar en vooral de Deense man in kwestie. Laten we vooral terugrijden voor een knuffel na al die nare ervaringen die we zojuist hebben meemaakt. En weet je wat we blijven toch dan rondhangen, ook al zat je naakt met mijn dochtertje in bed. Ook nadat hij weet dat die met gestoorde moordenaars te maken heeft en wat voor lot zijn gezin staat te wachten, stapt die moeiteloos in hun auto en vecht niet eens terug. Ja, daar lig je dan aan het einde samen als stamppot.

Wat heb ik toch een bloedhekel aan lafbekken (in films). Ook in Nocturnal Animals stoorde ik mij mateloos aan dat karakter van Jake Gyllenhaal. Dat Deens koppel onderneemt nu eens op geen enkel moment iets tegen dat duivelskoppel. Ze laten zich zomaar naar de slachtbank leiden terwijl dat duo niet eens gewapend is. Ze laten hun dochter verminken en ontvoeren en zichzelf letterlijk stenigen. Echt ongemakkelijk werd ik ervan. Typisch Europees ook om zulke ontmande man naar voren te schuiven als protagonist. Verder wordt er wel behoorlijk wat spanning opgebouwd en is het op een bepaald ogenblik echt genadeloos. Goed geacteerd, vooral door de Hollanders. Originele touch aan een klassiek thema.

Alvast meegenomen de aanwezigheid van Nederlandse acteurs in deze film van een

Deense regisseur.

Het latere grootste deel van de film speelt zich ook in Nederland af, in een afgelegen

woonst van een Nederlands echtpaar met zoontje.

Beetje bij beetje wordt duidelijk dat het bij dat Nederlandse paar niet helemaal pluis

is.

Goed acteerwerk van de acteurs, vooral Van Huet speelt sterk, maar Karina Smulders

valt in negatieve zin af en toe een beetje uit de toon.

Met een lange, langzame opbouw wordt toegewerkt naar de ontknoping die ik tamelijk

heftig vond. En wordt pas duidelijk dat we hier met een akelig en meedogenloos

Nederlands echtpaar te maken hebben.

Vriendelijke schijn die naar kan bedriegen, zo blijkt in deze onderhoudende en best

ook sfeervolle film die vooral dankzij die ontknoping voor mij bevredigend uitpakt.

Damn, dit is een onbehaaglijke film. Laatste keer dat ik zo dat gevoel had was bij de film mother! van Aronofsky. Het Nederlandse koppel is echt kwaadaardig maar komen over als een sympathiek koppel tot je ze beter leert kennen. Qua onderhuidse spanning en onbehaaglijkheid scheert de film hoge toppen want dat is prima gedaan. De geloofwaardigheid zelf is helaas wel zeker een punt aftrek waard want als je 2x wegrijdt en nog niet wegkomt dan verdien je het bijna om te sterven lol. Het is ook straf hoe dat Nederlands koppel omging met dat oncomfortabele gevoel, ze worden niet kwaad of niks. Spreken nergens van ondankbaarheid en dergelijke. Deze film had zo goed geweest als er niet zo van die ongeloofwaardige stukken in hadden gezeten. Toch nog een 3.5*.

“Because you let me.”

Ik had hier op het eerste oog toch wat meer van verwacht. ‘Speak no Evil’ (om de moeilijke naam even te vermijden) oogt namelijk vrij grauwig zeker in de trailer. Toch is de film op psychologisch gebied heerlijk in de horror-element, de personages schieten eruit en de film word eigenlijk steeds duisterder, waar ik wel van hield. Hoewel we niet altijd de volle concentratie konden vinden voor de film, en ik echt op sommige momenten meer had verwacht van het horrorgenre is deze film zeker een vermakelijke zit geweest, en is wat dat betreft ook niet héél lang waardoor het nergens echt irritant werd om te blijven kijken.

De kracht van de film zit hem in de cast, want qua verhaal vond ik het niet héél bijzonder. De cast draagt de gehele film, en ik vond het opzich best leuk om de meertalige conversaties te volgen. Zowel in het Deens als in het Nederlands maar ook in het Engels naar elkaar. Dat maakt het voor mij altijd nog realistischer, en daar hou ik wel van. Het verhaal vond ik voor een lang moment erg matig, tot eigenlijk rond het einde de spanning er heel hard invloog en dat had ik eigenlijk een tikkeltje eerder willen zien.

Ik vond dat zowel ‘Fedja van Huêt’ als ‘Karina Smulders’ het beiden leuk deden, die in het echt ook met elkaar samengaan overigens. Ze komen met vlagen heel creepy over, en daarna zien ze er eigenlijk weer uit als een normaal stel waar niks mee aan de hand is, wat hun ook ontzettend onbetrouwbaar maken. Ook ‘Morten Burian’ en ‘Sidsel Siem Koch’ deden het beiden leuk, en waren in contrast met de twee Nederlanders totaal anders, zowel in acteerwerk als in personage. Meer de rustigere versies.

Maar, waar ik me mateloos aan heb geïrriteerd en zo ook mijn kameraad met wie ik deze film samen keek; waarom deden die twee Deense mensen NIKS? Op het moment wanneer toch notabene je eigen dochter wordt ontvoerd dan handel je toch? Die man reageert niet, niet wanneer hij geslagen wordt en ook niet als zijn dochter werd aangepakt en dat vond ik toch wel de slechtste zaak. Wat daarna overigens gebeurt is ook vrij matig, en maakte de film toch minder charmant dan wat hij had kunnen zijn. En ook bepaalde keuzes in de film zijn twijfelachtig.

Dan vond ik het op psychologisch gebied best leuk, waar toch de manipulatie van het goede met het kwade overschiet, en hoewel mensen zo aardig en lief lijken er toch een ontzettende duistere kant aan kleeft, in dit geval lig je gestenigd op een zandvlakte ergens in Nederland. Leuk alleen had er meer uitgehaald mogen en moeten worden want de film is soms iets te liefjes, of vooral spanningsloos waardoor de concentratie maar moeilijk was om vast te houden.

Had ik hier dus nogmaals meer van verwacht? Ja, dat ongetwijfeld, zowel meer horror willen zien. De film leunt nu vooral heel erg op het dramatische aspect van de film, en eigenlijk mogen die genres van mij wel omgewisseld mogen worden. De combinatie van twee landen vond ik gaaf, ook het ontstaan van de vriendschap was leuk waar je al snel de houding van vooral ‘Patrick’ mee krijgt; en die is niet best.

Mocht je hem een keer willen zien op een druilige zondagmiddag dan kan ik hem zeker aanraden, je zit wel in een constante verwachting dat er iets gaat gebeuren en het Nederlandse tintje maakt het voor mij (en ik denk voor de vele Nederlandssprekende mensen) toch wel weer wat leuker. Alleen als horror had er zoveel meer uit gehaald kunnen worden, en dan komt de film eigenlijk alleen op het einde tot zijn recht.

Twee gezinnen ontmoeten elkaar op vakantie in Toscane. Eenmaal terug thuis krijgt het Deense echtpaar Louise en Bjørn een uitnodiging van de Patrick en Karin om eens naar hun stulpje te komen in de bossen, ergens in het zuiden van Nederland. Dat is de opzet van deze rustige thriller met verontrustend einde (horror lijkt me niet echt de juiste classificatie). Het is natuurlijk geen grote onthulling dat er iets niet in de haak is...De film laat vanaf de aankomst niet heel veel meer zien dan sociale ongepastheid van het Nederlandse stel. Ongemakkelijk was dat wel...maar heel schokkend...? (hangt natuurlijk af van of je veel horrorfilms kijkt) Opvallend ook hoe ‘praterig’ de film was! Veel van de spanningen worden gewoon uitgesproken...De film had dan wel weer een goed opgebouwde sfeer. De vier hoofdrollen worden eveneens goed neergezet, met karaktereigenschappen die vooral nuttig zijn voor de eindconclusie. Maar dat einde was absoluut memorable!

Zorgvuldig opgebouwde, langzaam escalerende thriller over een deens gezin dat op vakantie in Italië bevriend raakt met een ogenschijnlijk onschuldig nederlands stel. De onbehaaglijke sfeer is knap getroffen en de film weet met weinig middelen een nachtmerrie-achtig gevoel op te wekken, subtiel maar genadeloos. In de bijzonder naargeestige finale overspeelt regisseur Christian Hafdrup helaas een beetje zijn hand, maar tot die tijd is dit een beklemmende, ongemakkelijke kijkervaring.

Als je het zóver laat komen dan is er toch echt iets mis. De spanningsopbouw is goed, maar het plot vind ik toch hier en daar tegenvallen en soms iets te doorzichtig. Het slot vond ik helemaal uit de toon vallen. Toch waren de acteerprestaties prima. In het begin was de muziek iets te overdadig terwijl er in feite nog weinig gebeurde. Over het geheel: helaas, niet helemaal mijn ding.

Goeie film over twee gezinnen die elkaar tijdens een vakantie ontmoeten en bevriend raken met elkaar. De onderlinge verhoudingen tussen de twee koppels zijn goed uitgewerkt en zorgen voor genoeg spanning. In dat kader is de eerste helft dan ook het beste met een aantal ongemakkelijke situaties. De tweede helft gaat een stuk meer richting thriller. Fedja van Heut weet hier en daar best dreigend over te komen.

Verontrustend!

Af en toe zie je gelukkig nog films die flink nazinderen. Dit is er zo een, de film laat maar moeilijk in zijn kaarten kijken en kent een gruwelijk einde passend bij het gekke, ongemakkelijke plotverloop. Nergens wordt ook gerept over motieven, allemaal duidelijke meerwaarden. De wereld is soms gewoon een gekke plek.

Jammer dat vele mensen hier dan vallen over alle ongeloofwaardigheden. Ja, de hoofdpersonen maken aparte keuzes, maar daar lijken de makers zich duidelijk bewust van. Waarom zou je dat de film dan aanrekenen?! 4*

Bizarre, originele thriller waarbij de twist een fameus horrorgegeven heeft en het slot een naar gevoel weet te creëren. Goed acteerwerk en een dikke duim voor de geduldige opbouw en niet voor de hand liggende uitwerking van het verhaal. 7/10

Hagelslagsandwich

Shit man. Ik wist niet wat me overkwam. Bij de beruchte scene, waarbij je al snel iets van meekrijgt na het eerste halfuur stond ik daar... met gebalde vuisten, zwarte ogen en hijgend door mijn tanden naar het tv-scherm te staren. Op den duur ging ik er zelfs voor staan. Mijn hersenen kookten over en het liefst wou ik gewoon weer terug op de bank om nog een slokje bier te nemen. In een seconde dacht ik dat mijn televisie aan groezelementen zou gaan liggen, maar gelukkig... Man, rustiger worden. Als er iemand naast me had gezeten zou hij vrees ik snel mijn deur uitgelopen zijn. Ik heb dit nog nooit bij een film gehad. Ik barstte wel eens in huilen uit bij Megan is Missing of Enter the Void... Maar dit... Heb ik misschien überhaupt nooit gehad. Ik moet zeggen dat ik sinds deze week overspannen ben, maar om daar nou meteen een link mee te gaan zoeken lijkt me vergezocht.
En ja, of het gek is en of het de bedoeling van de regisseur is... Ik heb wel eens verhalen gehoord over types die helemaal tekeer gaan bij een voetbalwedstrijd, zelfs dat er eens eentje een fles ketjap naar het scherm gooide.
Dus... misschien heel natuurlijk, en wellicht ook de bedoeling van de regisseur.

Speak No Evil. In beginsel mag je nog raden welke kant dit opgaat. En dat vond ik al de eerste positieve aanmerking. Ondanks je weet dat het niet de goede kant opgaat, lijkt het antwoord nog heel ver te liggen. Misschien zal het allemaal wel weer meevallen en is dit weer zo'n einde die weer gerecycled gaat worden.
We beginnen in Toscane, waar een Deens gezin Bjorn en Karin, samen met dochtertje Agnes van de zon, natuur en de idyllische kiekjes genieten. Dat deze film een gesplitste nationaliteit moest hebben lijkt al snel ter sprake te zijn als dit gezin kennis maakt met een Nederlands gezin. Erg goed en overtuigend neergezet door onze Fredja van Huet en de voor mij nog onbekende Karina Smulders. Je weet nogmaals dat er iets niet pluis is met die twee, maar je moet nog maar geduld hebben waarom. Dat ze een zoontje hebben die erg afstandelijk en zwijgzaam is, zal al het eerste boekdeel moeten spreken.

Zo wordt de film een taalmengeling van Deens, Nederlands en steenkolen Engels. De twee gezinnen zijn ijzersterk vertolkt. De onvoorspelbaarheid en de wispelturigheid bij de Nederlandse... en de goedgelovigheid en sub-assertiviteit van de Deense. Björn lijkt in deze kwestie wel vrijwel alles te slikken, terwijl Karin op zekere hoogde nog wel de voorhand moet nemen. Maar ze zijn goedgelovig genoeg om in te gaan op een uitnodiging van dit Nederlandse gezin.

Enkele maanden later reizen ze af naar Nederland, om in een beboste omgeving in Brabant op deze uitnodiging in te gaan. Ze leven in een groot huis en de klik lijkt er in eerste instantie snel te zijn... Toch? Nou... Ja... Ja en nee...
Hierbij lijkt het erop dat de methode van Funny Games hier op een geheel eigen wijze wordt herbruikt. Het begint allemaal onschuldig, waarbij je als kijker nog denkt: "och, kan gebeuren" "och, een slechte bui of inschattingsfout". Het begint bij lichtelijk intimiderend gedrag tot... ja, tot hoe ver gaan we straks komen?

Nederland wordt hier ook op een spottende wijze neergezet en het gedrag van het stel is ook in principe typisch Nederlands. (De mentaliteit van: Och, moet toch kunnen? We hebben slechts lol met elkaar! Maar zo bedoelde ik het niet..., ja, maar jij...! Wil je stoppen met dat geluidje/beweging/houding/blik? Ja, maar dat heb ik nooit gezegd/heb je me niet verteld..) Een café waar ze stamppot serveren, desnoods met een haring met uitjes, Trijntje Oosterhuis, een complete middle of nowhere met slechts een molentje in het midden... Het lijkt er zelfs op alsof Nederland hier de boeman en/of karikatuur in het verhaal is, misschien omdat de regisseur een slechte ervaring heeft onthouden van de Nederlanders en dat dat is vastgeroest. Misschien wel door het Nederlandse stel die hij zelf heeft ontmoet en waarvan hij de uitnodiging heeft afgeslagen. (zijn uitleg over de film)

Maar de film gaat onder je huid zitten en ondanks je het al aan je water voelt worden de grimmige zaken steeds zichtbaarder en opvallender, daar waar het eerst nog zo lang mogelijk subtiel wilt blijven. Onvergetelijke momenten als de douche/tandenpoets-scene, die brul-scene, die dansscene, (waarbij die kinderen niet eens weten wat voor grove teksten er worden gezongen), die rit van het café terug naar huis. Het lijkt erop alsof de regisseur hier wel degelijk de mosterd bij Haneke en Lanthimos heeft gehaald.

En ja, mij viel het ook op; scenes waarbij ik echt dacht: dit klopt gewoon niet. De babysitter, het toch nog terugrijden voor dat konijn, dat het gezin dan toch nog een nacht wil blijven ondanks dat ze bijvoorbeeld hun dochtertje naast de naaktslapende Patrick hebben gevonden en de karakters steeds sinisterder en dominanter worden. Dat de regisseur dit expres heeft gedaan (you made me do it) kan ik me nog wel indenken, maar sommige dingen konden gewoon echt niet, als je je beetje verstand gebruikt. Of is het Deense gezin zo teer en het Nederlandse gezin zodanig manipulatief.

Het begin van deze recensie raadde het al. Het einde is echt onbedenkelijk ziek. En dat terwijl je nog bijna zou denken dat het om kinderporno of een snuffkelder zou gaan draaien. Nee dus... Maar de gruwelijkheden zitten er absoluut niet ver naast. Zeer gedurfd, het maakt je hysterisch, maar zet je ook aan het denken. Die nostalgische flashback-shots van Agnes op het laatst zijn daarbij de bittere pijnstillers... of doen misschien alleen maar nog meer pijn.

En wie wordt het volgende gezin?

Een behoorlijke overtuigende horrorfilm waarin we wederom kunnen zien dat de mens het grootste monster is en waarbij er niet zo'n sympathieke ansichtkaart van Nederland wordt gemaakt.

Enfin: ondanks de film zich in Brabant afspeelt, is het in Friesland opgenomen.

4,0* (Enkele punten aftrek door enkele loopjes met het realisme)

Een Nederlands gezin nodigt een Deens gezin uit om bij hen een leuk weekend door te brengen. Men kent elkaar van de zomervakantie en kon het samen goed vinden. Het weekend begint vrolijk, maar dan ontstaan kleine irritaties bij het Deense gezin die ervoor zorgen dat de stemming af en toe wat gespannen aanvoelt. Het ongemak wordt veroorzaakt door vreemd gedrag van het Nederlandse gezin. Gedrag dat vervelend aanvoelt en net wel/net niet binnen de grenzen van het betamelijke past. Het foute aspect eraan is moeilijk te duiden. De Denen weten er niet goed raad mee en hopen maar dat het zich vanzelf oplost.
De film slaagt er goed in het ongemak dat bij het Deense gezin leeft invoelbaar op de kijker over te brengen. Steeds merkwaardiger en hardvochtiger worden de gebeurtenisjes. Steeds indringender en beklemmender wordt de sfeer. Steeds wanhopiger en hulpelozer worden de Deense gasten.
Behalve een bijtende satire tegen een samenleving die onfatsoen en disrespect met fatsoen en met stilzwijgen beantwoordt, is de film ook een spannende psychologische thriller die zonder bombastisch spektakel maar met pijnlijke en beschamende interacties een verontrustende sfeer oproept. Het acteerwerk dat van goed niveau is, helpt fundamenteel mee aan de totstandkoming van die sfeer.
Helaas verstapt de film zich in de tweede helft een beetje. De passiviteit die het Deense gezin aan de dag legt als reactie op het merkwaardige gedrag van het gastgezin kun je in het kader van hun gevangenschap in conventies in eerste instantie nog als begrijpelijk wegzetten. Op den duur zijn de grenzen vwat vage an de conventies wel bereikt en is de inactiviteit eerder enigszins belachelijk. De inleving in verhaal en personages wordt op dat moment iets aangetast. Als vervolgens de motivering achter het hele gedoe onduidelijk blijft en je het moet doen met duistere gebeurtenisssen die naar een einde leiden dat deze kijker niet naar tevredenheid kan uitleggen, dan kan ik afsluiten met de constatering dat de film ijzersterk begint en in het verloop minder tot de verbeelding spreekt.
Goeie film. Dat wel.

Tja, Hollandse toeristen... Een thriller die zich langzaam open plooit omdat het zit in de kleine dingen zodat het even duurt voor je door hebt hoe het in elkaar steekt. De aanzwellende muziek zet al meteen de sfeer en het verlaten platte land in Nederland is blijkbaar een ideale setting. Groots is de film nooit, maar goed genoeg om te genieten. Een spannende indie horror.

Wat een geweldige Drama / Horror film was dit en zeker in het eerste uur. Buitenlanders die deze film in hun eigen land kijken om een idee te krijgen van het leven in Nederland (om bijvoorbeeld op vakantie te gaan of om asiel aan te vragen), zullen nu wel niet meer komen Zeker bepaalde Nederlandse rechtse politieke partijen zullen blij zijn met deze film. Ook voor Nederlandse kaasboeren is dit een soort van promotiefilm, want Nederlandse kaas wordt tijdens een etentje zeer gepromoot en daarbij wordt o.a. gezegd "Niks stilton, niks gorgonzola. Hollandse kaas is de beste".

Wie herkent het niet? Onder het genot van een hapje, drankje en de zon, leer je mensen kennen waar het zo mee klikt, dat je afspreekt om elkaar te blijven zien, in de hoop er straks nieuwe vrienden bij te hebben. En daar gaat het in deze film in feite over, want dit verhaal draait rond een Deense gezin, bestaande uit Bjørn (Morten Burian), Louise (Sidsel Siem Koch) en hun dochtertje Agnes (Liva Forsberg), die op vakantie in Italië een Nederlands gezin, bestaande uit Patrick (Fedja van Huêt), Karin (Karina Smulders) en hun zoontje Abel (Marius Damslev), ontmoeten en met wie het meteen klikt. Wanneer ze weer thuis in Denemarken zijn, krijgen ze per post van Patrick en Karin een uitnodiging om een weekend bij hen te komen logeren op het Hollandse platteland. Na wat initieel getwijfel (“We hebben al twee keer gevlogen dit jaar. Wel lang bij iemand die je niet echt kent”) besluiten ze om de reis per boot en auto te maken. Wat een idyllisch weekend had moeten worden ontaardt langzaam in een verschrikkelijk bezoekje, want het Nederlandse stel is heel anders dan ze zich voordeden. Ondertussen proberen de Denen beleefd te blijven, ondanks alle onaangenaamheden...

‘Wat is het ergste dat kan gebeuren?’, vragen de duidelijk links-liberale Bjørn en Louise zich nog af, wanneer ze de uitnodiging accepteren van het Nederlandse gezin dat ze op vakantie in Toscane ontmoetten. Dan weet je dat het erg wordt in deze intrigerende film, over hoe om te gaan met wel heel lomp, direct en uiteindelijk zelfs gewelddadig gedrag van het Nederlandse gezin "from hell". En de muziek, die zeldzaam onheilspellend is, maakt vanaf het begin (dan zien we ook het Nederlandse gezin in het donker aankomen in Toscane) al duidelijk dat er erge dingen gaan gebeuren.

M.u.v. de eerste circa 20 minuten, speelt deze film (van de Deense regisseur Christian Tafdrup) zich grotendeels af in Nederland. We zien een wat zoetsappig (zo laat Bjørn wat traantjes bij het horen van een muziekstuk en haalt hij de verloren knuffel van zijn dochter terug) en braaf Deens stel dat op vakantie bevriend raakt met een Nederlands stel, dat sterk gespeeld wordt door Fedja van Huêt en Karina Smulders en die in het echte leven toevallig ook een stel zijn. Het Deense tweetal kijkt een beetje op tegen deze Nederlandse levensgenieters, waarbij Patrick zich voordoet als een dokter en hij geeft ook aan dat hun zoon Abel aangeboren "aglossie" heeft, wat betekent dat hij geboren is zonder of met een veel kleinere tong dan gewoonlijk en dat hij dus niet kan praten. Patrick weet in ieder geval meteen wat voor vlees hij in de kuip heeft met Bjørn en Louise en voor hem zijn ze makke lammetjes voor naar de slachtbank (wat op het einde ook gaat gebeuren met hen).

Na een leuke vakantie samen (te zien in de eerste circa 10 minuten) wordt het Deense stel uitgenodigd door het Nederlandse stel om eens op bezoek te komen en ze besluiten erop in te gaan. Eenmaal aangekomen in Nederland, blijkt het toch allemaal nogal ongemakkelijk en stapelen de eigenaardigheden zich op. Want nog voor de eerste maaltijd wordt Louise, die duidelijk in Italië had aangegeven vegetariër te zijn (en waar Patrick ook zeer over te spreken was), quasi gedwongen om van het zwijn dat voor het avondeten gebraden is te proeven. En voor Agnes blijkt niets meer voorzien te zijn dan een klein matrasje op de grond naast het bed van Abel, die volgens Patrick en Karin sinds het einde van de reis over Agnes is blijven praten. Bjørn en Louise lossen dit probleem op door Agnes bij hun te laten slappen in hun niet al te grote tweepersoonsbed, wat natuurlijk niet handig is (zeker als ze met elkaar willen vrijen).

Wat de film lang heel goed doet, is op subtiele manieren laten zien dat er iets niet in de haak is. Zo vertelt de Deense vrouw op vakantie dat ze vegetariër is en toch krijgt ze direct in Nederland een gigantisch wild zwijn geserveerd dat ze van de Nederlanders echt móét proeven. Ongemakkelijk, denk je als kijker, dat Nederlandse koppel is wellicht niet zo leuk als dat ze op vakantie leken. Tegelijk kun je ook zeggen dat die Denen een beetje aanstellers zijn. Dat sociale ongemak, in een thrillerachtige horrorsetting, is uitstekend uitgedacht.

En hoe langer de film duurt, hoe ongemakkelijker je je als kijker (en zeker als Nederlander ) gaat voelen. Zo nodigen ze na een wandeling het Deense stel uit voor een etentje in een restaurant (beter gezegd een truckerscafé) met Nederlandse keuken, waar Patrick een bittergarnituur, boerenkool met worst en spek, hutspot, hete bliksem met klapstuk en haring met uitjes besteld, dat ontaardt in een brasfeest (zo is er muziek te horen van Herman Brood en wordt er gedanst en wild gezoend door Patrick en Karin) waarna Bjørn zelf de rekening voor iedereen moet betalen en er gezegd wordt:

Patrick: Iemand heeft zich goed vermaakt vanavond.
Bjørn: Wil je dat we mee betalen?
Patrick: Bedankt, man.
Bjørn: Dus wij betalen het eten?
Patrick: Dat is heel aardig. Bedankt, man, bedankt.

Op de terugweg zet Patrick dan in beschonken toestand een cassettebandje op in de auto op hoog volume en horen we keihard het nummer "Sound Of The Psycho" van de Nederlandse rockband "Claw Boys Claw", waarop Louise vrij snel zegt:

"Zet die kutmuziek zachter."

Het etentje is overigens zonder kinderen (waar Louise zeer verbaasd over is). Die moeten namelijk thuisblijven en voor hen hebben Patrick en Karin een oppas geregeld, namelijk de buitenlandse man Muhajid (Hichem Yacoubi) en over hem zeggen ze ook:

"Muhajid is erg goed met kinderen. Iedereen gebruikt hem en niet alleen omdat hij goedkoop is."

Als ze thuiskomen gaat Louise onder de douche omdat ze naar rook stinkt en Patrick loopt dan gewoon de badkamer in om zijn tanden te poetsen, terwijl Louise daar staat te douchen (Patrick loopt dan ook naar de douche toe, terwijl hij zijn tanden aan het poetsen is). Als Bjørn en Louise daarna s' avonds laat gaan vrijen (dan zien we ook de borstjes van Sidsel Siem Koch) in bed (waarbij Patrick door hun glas en lood raam kijkt) en Agnes dus niet bij hen kan slapen (terwijl Agnes wel roept "Mama, ik wil bij jou slapen" en "Alsjeblieft, mag ik bij jou komen?"), gaat Louise op een gegeven moment 's nachts kijken naar Agnes en treft ze haar in bed aan tussen Patrick en Karin en waarbij Patrick naakt is. De maat is dan vol voor Louise, waarna ze in de vroege ochtend vertrekken zonder afscheid te nemen. Maar omdat Agnes denkt dat ze haar knuffel (een konijn met de naam Ninus) is vergeten, keren ze weer om en treffen ze een verontwaardigde Patrick en Karin aan. Ze praten met elkaar en Patrick en Karin weten hun daarbij te overtuigen om toch te blijven en zeggen o.a.

"Niemand dwingt je om te blijven. Maar ik hoop echt van wel, want vandaag wordt een geweldige dag. Dat beloof ik. Vandaag wordt fantastisch."

Je weet dan gelijk dat het alleen maar erger gaat worden en dat wordt het natuurlijk ook, al lijkt het eventjes de goede kant op te gaan. Zo helpt Louise Karin in de tuin en zegt deze op een gegeven moment tegen haar:

"Deze schaar knipt niets. Heel bot."

Gaat ogenschijnlijk nergens om, maar later wordt die schaar voor iets heel anders gebruikt!. En Bjørn lucht zijn hart (de nogal brave en burgerlijke Bjørn herkent in de aimabele en onconventionele Patrick namelijk de man die hij zelf graag zou willen zijn) in de auto samen met Patrick, waarna deze muziek opzet van Trijntje Oosterhuis en hij hem naar een speciale plek in de natuur brengt, waar hij lekker kan uitschreeuwen zonder dat iemand het hoort. Maar eenmaal weer terug, loopt het weer uit de hand en dat o.a. als Louise zich in de vinger snijdt en Bjørn aan Patrick vraagt om ernaar te kijken omdat hij dokter is. Patrick zegt dan:

"Ik ben geen dokter. Ik ben werkloos. Ik geloof niet in werken."

Als ze daarna samen gaan eten, begint Karin zich ineens te bemoeien met de opvoeding Agnes. Zo moet Agnes van haar de tafel dekken waarbij ze het mes en de vork verkeerd legt, moet ze ook wat groente eten van haar en vindt ze dat Agnes moet stoppen met de storende eetgeluiden (zeer herkenbaar, want ik stoor me ook regelmatig aan bepaalde eetgeluiden van familieleden). Louise wordt dan boos en zegt tegen Karin:

"Hou op met mijn dochter te commanderen. Jij bepaalt niet wat mijn dochter moet doen. Oké?"

Agnes heeft overigens samen met Abel een dansje geoefend, dat ze van Karin mogen tonen tijdens de koffie / thee. Het gedrag van Patrick tegenover zijn zoon Abel was al op bepaalde momenten heel naar, maar nu zelfs extreem naar (beschaamd om te zien) en dat omdat Abel niet in de maat danst. Patrick vernedert Abel en gooit zelfs een beker naar hem. 's Avonds als Bjørn zijn tanden staat te poetsen op de badkamer, komt Patrick gewoon binnen en gaat hij plassen. Als Bjørn daarna naar bed gaat, hoort hij Patrick schelden tegen Abel (zegt o.a. tegen hem "Kop dicht") en staat opeens de televisie keihard in de woonkamer, waardoor Bjørn niet kan slapen. Hij staat dan op en loopt naar de woonkamer.

We zijn dan circa in de 65e minuut en dan komt er een kantelpunt in het verhaal en verandert de toon ook van drama naar horror. Naar het einde toe vergaloppeert de film zich namelijk een beetje met een plottwist die stukken gruwelijker is dan al datgene dat eraan vooraf ging. De Deense regisseur Christian Tafdrup houdt er dan ook sadistische praktijken op na, die best gruwelijk zijn om te zien en die wel iets weg hadden van paramilitaire doodseskaders uit het Derde Rijk, die tijdens de Tweede Wereldoorlog actief waren aan het oostfront.

Bjørn loopt namelijk na het uitzetten van de televisie naar het tuinhuisje en daar hangen allemaal foto's aan de wand met daarop Patrick en Karin en steeds een ander kind. Abel is dus niet hun zoon (die wordt daarna ook door Patrick dood gevonden in het zwembad) en Patrick en Karin hebben het dus voorzien op hun dochter Agnes. Ze vertrekken dan midden in de nacht (zonder dat Bjørn iets zegt tegen Louise), maar dit keer worden ze achterna gezeten door een auto (met daarin natuurlijk Patrick en Karin). Deze auto dwingt ze om een alternatieve weg te kiezen en daarbij komen ze vast te zitten met de auto en loopt Bjørn naar een huis (waar niemand is) voor hulp. Als hij weer terugkomt zijn Louise en Agnes verdwenen en komt niet veel later de auto voorbij, waarin ook Louise en Agnes zitten en waarbij Louise denkt dat Bjørn Patrick heeft gebeld voor hulp.

Als Patrick in de auto stapt, weet hij dat het fout gaat aflopen en dat gebeurt ook. Op een gegeven moment stoppen ze namelijk ergens (dan krijgt Bjørn ook klappen van Patrick) en komt Muhajid aangelopen die Louise vasthoudt en dan knipt Karin met de eerder genoemde schaar de tong van Agnes eraf (dat wordt ook expliciet in beeld gebracht en Bjørn gaat daarbij over zijn nek), waarna Muhajid Agnes meeneemt en ze weer vertrekken en Bjørn en Louise in schok zijn. Niet veel later stopt Patrick op de plek waar hij al eens met Bjørn geweest is (de plek waar Bjørn kon uitschreeuwen) en daar moeten ze uitstappen. Bjørn vraagt dan nog snikkend:

"Waarom doe je dit?"

Waarop Patrick antwoordt:

"Omdat je het mij laat doen."

Ze moeten zich daarna volledig uitkleden (dan zien we Morten Burian en Sidsel Siem Koch ook volledig naakt) en naar de bodem van de plek lopen en dan zegt Bjørn nog "Sorry" tegen Louise, waarna ze door Patrick en Karin doodgegooid worden met stenen en keien. Daarna bevinden we ons net zoals het begin van de film weer in Toscane in Italië en zien we daar gelukkige gezinnen plezier hebben tijdens hun vakantie. We zien dan Patrick, Karin en Agnes in hun auto rijden op weg naar de bestemming in Toscane, waarna de geschiedenis zich dus weer zal herhalen en dan is de film ook na 93 minuten afgelopen.

Het acteurskwartet speelt het voortreffelijk en het is met name het ongemak en de bezwaardheid van het Nederlandse stel, die de film zo sterkt maakt. Uiterst zorgvuldig wordt de onderhuidse spanning opgevoerd, waarbij je je als kijker steeds afvraagt, wat gaat er gebeuren? Fedja van Huêt is in bloedvorm als de charmante en vriendelijke vakantievriend, die steeds meer grimmige trekjes laat zien. En zijn vrouw Karina Smulders ontpopt zich ook steeds meer tot een tiran, die niets duldt. Van het Deense stel speelt met name Morten Burian overtuigend als de ingedutte Bjørn, voor wie de vriendschap met het Nederlandse stel als een zegen komt. De film zet hem effectief neer als een man die vastzit in een patroon van sleur en regelmaat. Zo’n typische man die "van alle soorten muziek houdt" (en wat hij ook letterlijk zegt), oftewel iemand waarvan je weet dat het lichtje achter de ogen al geruime tijd op de sluimerstand staat.

De manier waarop het Deense gezin met het steeds vreemder wordende gedrag van hun nieuwe vrienden omgaat, zal voor veel mensen misschien wel herkenbaar zijn. Je snapt ze eigenlijk ook, maar op een gegeven moment weet je, wegwezen hier en die kans heeft het Deense gezin twee keren gehad en zelf misschien drie keren. Want als Bjørn op het einde niet zo laf was geweest om niet weg te rijden met de auto, terwijl Patrick buiten stond te plassen en de sleutel nog in het contactslot zat, hadden ze het misschien nog kunnen overleven).

"Speak No Evil" is een goed opgebouwde, naargeestige psychologische Drama / Horror film die overtuigt en het is een soort van perverse kruising tussen "Borgman (2013)", "Funny Games (1997)" en het grimmigste werk van regisseur Lars von Trier. Regisseur Christian Tafdrup wilde naar eigen zeggen kijken hoever hij kon gaan in het uittesten van zijn publiek en slaagt "glansrijk" in die missie (de film bevat zonder twijfel één van de gruwelijkste horror scènes in een auto, sinds het "open autoraam" in "Hereditary (2018)").

Hoewel "Speak No Evil" heerlijk begint als een soort van zwarte komedie, ontvouwt de film zich gaandeweg steeds meer als een psychologische helletocht, waarbij een duister spel wordt gespeeld met de personages als ook met de kijkers! Waarom het Nederlandse stel het allemaal doet blijft onduidelijk en je moet het maar doen met Patrick's antwoord "Omdat je het mij laat doen". Na het zien van de film, bedenk je je waarschijnlijk wel een tweede keer voordat je op bezoek gaat bij je nieuwe vakantievrienden.

Er worden onlogische keuzes gemaakt zoals wel vaker in dit soort films verder is het vrij voorspelbaar.dan de scène in de auto, als dat mijn kind had geweest had ik me dood gevochten. Muziek die af en toe irritant hard is op verkeerde momenten.

Halverwege de film hadden was er een korte dialoog tussen Ms. Milton en mij of dit nu horror was of thriller. Ik vond het een thriller die onder je huid kruipt door een gestaag groeiend gevoel van ongemak, maar zij hield voet bij stuk dat dit een horror betrof. Tegen de tijd dat de aftiteling rolde, moest ik haar helemaal gelijk geven, en zat ik (niet daardoor) wat verslagen op de bank.

Na 10.000 stemmen en een keur aan horrorfilms is JM niet meer zo makkelijk van zijn stuk te brengen. En als het gebeurt, is het niet vanwege geweldig gelukte jump scares, of dat iets nagelbijtend spannend is... Dit gevoel treedt op wanneer een film echt onder mijn huid kruipt, en het ongemak verandert in iets dat me echt 'ontredderd' achterlaat, om wat voor reden dan ook.

Eden Lake lukte dat. Funny Games U.S. in zekere mate. Misschien Under The Skin. Wellicht enkele Franse titels die aanmerking komen. En nu Speak no Evil. Je kunt je druk maken over de passiviteit waarmee Bjørn en Louise hun groeiend ongemak ondergaan om maar niet onbeleefd te zijn, het feit dat ze tot 2 keer toe terugkeren, of de gelatenheid waarmee ze hun uiteindelijke noodlot ondergaan, maar ik vond juist dat laatste niet onrealistisch, gezien Fedja van Huêts Patrick hen echt geselecteerd lijkt te hebben vanaf het moment dat hij het bezette zonnebed vriendelijk opeiste. Dat dochtertje. Wat een intense narigheid..

Wat wil regisseur Christian Tafdrup hiermee zeggen over de menselijke natuur? Is het ook een kritiek op onze hedendaagse maatschappij, en de plek van de man daarin, of staat het los van gender? Ik durf het zo nog niet te zeggen, maar ik ben er nog niet over uitgedacht en ga zeker nog het een en ander lezen en kijken aan interviews.

Wat een rotfilm... In a very good way.

4*

Een uitgeblust stel ontmoet op vakantie de perfecte vrienden, maar niets is minder waar. Wat volgt is een reünie vol ongemakkelijke sociale situaties met in ieder geval een onvergetelijke climax. De regisseur vliegt qua soundtrack en karakters hier en daar wel wat uit de bocht, maar dat geeft deze film gek genoeg ook wat smoel.

3,5 * Ongemakkelijke horrorvakantie