Guzen to Sozo (2021)

Eén van de twee nieuwe Hamaguchis.

Een echte favoriet zal hij nooit worden, maar kwaliteit afleveren kan hij wel. Beetje hetzelfde als Koreeda, niet toevallig werken de twee ook geregeld samen. Wheel of Fortune and Fantasy is een anthology bestaande uit drie shorts, Hamaguchi houdt het echter simpel en blijft bij dezelfde formule. Alleen de personages en verhaaltjes zijn wat anders.

Visueel vond ik het iets te karig, ook de soundtrack had wel iets sterk gekund. Het is leuk dat Hamaguchi zich liever op personages en dialoog richt, maar dat is eigenlijk geen excuus. Niet dat de stilering lelijk is, gewoon iets té kaal bij momenten.

De personages en conversaties zijn gelukkig wel echt top. Altijd mooi hoe Japanners enerzijds erg eerlijk en open kunnen zijn, maar dan op de meest beleefde en gesloten manier mogelijk. Het creëert een fijne spanning die ervoort zorgt dat deze twee uur durende film nooit saai of vervelend wordt.

4.0* en een uitgebreide review

Vanaf 16 juni 2022 in de bioscoop (September Film)

Bij vlagen betoverend drieluik over mensen, die door een opponent in een onverwachte positie worden gemanoeuvreerd. Van de drie verhalen sprak het derde over een vermeende vroegere relatie mij het meeste aan. Een stemmige film met uitgelezen achterwerk en mooie dialogen. Meer dan de moeite waard.

Drie korte verhalen. Ik hou wel van zo'n omnibus, zodat we even meegenomen worden in een boeiend verhaal zonder dat het te lang wordt uitgetrokken. Drie verhalen rond ontmoetingen die anders uitdraaien dan je eerst verwacht. Het is nooit groots uitgepakt of visueel bijzonder, maar de acteurs doen het wel goed en de filmmaker weet snel de aandacht vast te grijpen. Mijn tweede film van Ryusuke Hamaguchi na zijn Oscarwinnende film Drive my Car. Hier moet ik zeker meer van zien.

Wederom een erg sterke film van Hamaguchi! Heel anders dan Drive My Car dat ondanks de lengte iets makkelijker wegkijkt (en ik snap waarom juist die als Oscarinzending werd gekozen), maar wat mij betreft net zo goed. Hamaguchi weet een speciaal soort spanning en onbestemd gevoel op te roepen waar ik de vinger nog moeilijk op kan leggen, maar er hangt altijd iets in de lucht. Zijn personages zijn menselijk en tegelijk ongrijpbaar.

Veel meer dan in Drive My Car ligt in Wheel of Fortune and Fantasy de aandacht allereerst bij de karakterstudies, in drie kortverhalen die alle op hun manier intrigeren met een mix van komedie en zwaarmoedigheid. Sommige scenes komen erg Bergmanesk over, waarschijnlijk intentioneel, ook gezien de cameravoering die soms zeer typisch inzoomt op een van de karakters. De rol van seksualiteit is ook fascinerend, met een schitterend erotisch hoogtepunt in het tweede verhaal (het voorlezen van de erotische scene van de professor). Zelden zo gebiologeerd een scene beleefd.

Zoals de personages, zijn ook de films van Hamaguchi als zodanig enigszins ongrijpbaar. De karakters zijn allemaal zoekende naar de betekenis van de menselijke verhoudingen in hun leven. Naast onbestemdheid zou ik Hamaguchis filmwereld en mensbeeld als enigszins pessimistisch interpreteren, met veel aandacht voor het toeval van ontmoetingen en de arbitraire keuzes om het leven en menselijke verhoudingen op een bepaalde manier te interpreteren. Ondanks, of juist dankzij het raadselachtige en onbestemde gevoel dat hij achterlaat is Wheel of Fortune and Fantasy een erg fijne film die alle aandacht verdient.

Drie verhalen over relaties en bedrog, elk nauwkeurig opgebouwd, uitstekend geacteerd en onvoorspelbaar. In “Magic (or Something Less Assuring)” doet Meiko [Kotone Furukawa] tijdens een gesprek met haar beste vriendin Tsugumi [Hyunri] een schokkende ontdekking over haar eigen liefdesleven. In “Door Wide Open” haalt een student [Shouma Kai] zijn echtgenote [Katsuki Mori]] over om een poging te doen zijn voormalige professor [Kyyohiko Shibukawa] in zijn kantoor te verleiden omdat die zijn studiecarrière heeft gedwarsboomd. “Once Again” speelt zich af in een toekomst waarin een wereldwijd virus heeft geleid tot het einde van Internet. Moka [Fusako Urabe] is onderweg naar de de reünie van haar middelbare school wanneer ze een vrouw [Aoba Kawai] ziet die ze van vroeger meent te kennen. Het gesprek dat daarop volgt krijgt een verrassend staartje.

Lichtelijk briljant. Ik ben normaal totaal niet van de praatfilms. Maar qua vorm van de gesprekken is dit ontzettend intrigerend en vermakelijk, zowel psychologisch inhoudelijk als qua plotverloop; ik zat op de punt van m'n stoel en 3x met hand voor de mond van...verrassing, plezier, bewondering, soms geraakt door inhoudelijke schoonheid. De focus op de diverse personages verschuift subtiel en organisch zodat er een sublieme balans ontstaat. Sterk gecast, mooi geacteerd.

Op een of andere manier moest ik aan een Aziatische Kieslowski denken.

Ehm, misschien ben ik wel gek (ja) maar ik vond het best sensationeel. Dik genoten.

Briljante en warme film van Hamaguchi die me nog beter beviel dan de Oscar-winnende Doraibu Mai Kâ (Drive My Car). Dat deze film niet zo veel aandacht krijgt zal ermee te maken hebben dat de film niet zo cinematografisch is: er zijn slechts de meesterlijke verhalen en het sterke acteerwerk zodat het ook een toneelstuk of zelfs verhalen in een boek hadden kunnen zijn. Maar de verhalen zijn zo sterk met dialogen waarin elke nuance raak is en die zo de kern van het mens-zijn typeren dat ik het een van de beste films van de laatste jaren vind. De serie van briljante verhaaltjes, verbonden door een thema, doen in dat opzicht denken aan Relatos Salvajes maar het thema hier is niet wraak maar liefde waarbij het intelligente gesprek en meditatie daarover doet denken aan de Before-trilogie van Linklater.

Elk verhaal heeft daarbij z’n eigen motieven maar ook universele motieven zoals eigenzinnige vrouwen en de wisselwerking tussen lot en toeval alsmede tussen woord en ervaring. De titels van de drie verhalen zeggen eigenlijk al waar ze over gaan waarbij het eerste de magie van de liefde onderzoekt met het subthema van jaloezie, het tweede de verleiding met het subthema van zelfwaarde en het derde het verlangen met het subthema van identiteit. Dat ze tot uiting worden gebracht in originele, verrassende verhalen en fascinerende, knetterende dialogen maakt de film een monument voor de liefde als het hart van de mens.

Ah, ben ik toch niet gek Mooi omschreven, filosoof, ik kan me er helemaal in vinden.

Erg goede scenarist, die Hamaguchi!

Lichte tegenvaller. Vooral als film dan. Heel veel gepraat en hoewel op momenten boeiend en goed geacteerd wel erg saai in beeld gezet. De film wist me nooit echt te binden. Visueel ook wat karig. Dan zijn de stukken soms buiten vel beter, vooral met het fijne sound design met het warme geluid van de motor van een bus of auto, de geluiden van de stad en gedrenkt in een vaak warm groenachtig licht. En met hoogtepunt het voorlezen van het verhaal. Drive My Car was direct weg zijn en 3 uur lang heerlijk wegdwalen, dit is 3 maal opnieuw opstarten zonder echt succes. De film is zeker niet slecht en boeit nog wel voldoende, maar dat is het dan ook. 3,0*.

Met open mond gekeken (met name het derde deel), vervuld van verbazing en verwondering en nog zoveel meer subtiele, onbenoembare emoties. Meesterlijk!

Nee, dit werkte niet voor mij. De stijl van de regisseur leent zich denk ik beter voor verhalen die langzaam garen, en niet voor dit snelle werk. Net als je een indruk van de gevoelens krijgt, begint het volgende verhaal al weer.

Niet slecht gefilmd hoor, mooie ervarinkjes steeds, maar ook niet meer dan dat: ervarinkjes. Er blijft bijzonder weinig hangen.

Jemig, wat een ongelooflijke saaie bedoeling. Oeverloze dialogen, dialogen, dialogen, dialogen. Ik viel er net niet bij in slaap. Ook de verhaaltjes kunnen in een namiddag geschreven worden. Het acteerwerk wordt nogal geprezen maar ik vond dat de personages maar wat ongeïnspireerd voor zich uit stonden te mompelen. Nee, niet voor mij dit terwijl ik wel van arthouse hou.

Rohmer wordt vanzelfsprekend vaak genoemd als referentie, maar in de emotionele volatiliteit en subtiliteit van het eerste verhaal zag ik verwantschap met Cassavetes, en het laatste deel met het spel van (h)erkenning en de lading van de feilbaarheid van het geheugen hoorde ik een echo van Resnais (Last year at Marienbad) alsook de postmoderne narratieve speelsheid van Sang-soo Hong. Hoe dan ook, Hamaguchi toont zich een meester die zich bewust plaatst in een filmische traditie.

Na Hamaguchi's Drive my car was ik wel benieuwd naar deze film van zijn hand die in hetzelfde jaar uitkwam. Wheel of Fortune and Fantasy is een drieluik van drie aparte verhalen die los staan van elkaar. De ontmoetingen lijken telkens iets in gang te zetten. Het valt ook op hoe de Japanse cultuur telkens bijzonder sterk naar voren komt. Die gereserveerdheid en beleefdheid enerzijds die tegelijk gepaard gaat om direct en rechtuit te zijn.

Het acteerwerk en de dialogen zitten goed, mag ook wel als je er zoveel aandacht aan besteedt. Kan misschien een tikkeltje saai overkomen, maar ik vond het best onderhoudend. Ik hou wel van de Japanse cultuur en vind altijd wel details terug die ik als Westerling fascinerend en opmerkelijk vind.

Er is niet echt een verhaal dat er voor mij bovenuit springt, maar het eerste verhaal vond ik het meest intrigerend waarbij de climax niet kon uitblijven, maar ook het tweede verhaal dat wat erotisch getint was leidde naar een ongemakkelijk gebeuren tussen de gerenommeerde prof en jonge studente. Het laatste verhaal vond ik minder, maar daarom zeker niet slecht.

Stuk voor stuk zeer overtuigende acteurs en interessante verhalen. Leuk om gezien te hebben

Hamaguchi is een filmmaker die wat te zeggen heeft en ook weet hoe hij het moet zeggen. Bergman inderdaad, daar moest ik ook aan denken, hoewel dan meer in de aanpak dan wat er daadwerkelijk tussen de personages voorvalt en besproken wordt (hoewel, Tystnaden...). De fraaie belichting en het ingetogen geluidsdesign, met een passende Schumann, het was fraai. In tegenstelling tot Drive my car zijn er echter enkele momenten dat je je afvraagt hoe lang de film al bezig is.

Na "Drive my Car" nu deze "Wheel of Fortune and Fantasy". Twee zeer knappe films in één jaar. Well done,Mr Ryûsuke Hamaguchi.

Een drieluik met telkens een vrouw, of vrouwen, in het middelpunt. Allen betrachten iets maar doorgaans houden ze er eerder wat spijt dan voldoening aan over. Het derde luik is misschien een uitzondering. Wellicht het besef dat een nieuwe ontgoocheling hun niet gelukkiger zal maken.

Kenmerkend voor de ganse film is het doorwegen van het dialoog in het gebeuren. Vooral het tweede luik is op dat punt effenaf schitterend.

Merkwaardig, naar mijn gevoelen, is dat ondanks weinig naar wens verloopt, over de film een zekere schalksheid hangt. In het eerste is er pech meegemoeid, wat nog wel eens voorkomt, in het tweede is de voorlezing toch wel erg gedurfd en in het derde berust de ontmoeting tussen de twee toch op een potsierlijk misverstand.

Lang, uiteraard, maar boeiend over de ganse lijn.