Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga (2020)

Ik ben eruit, smaakt verschilt maar Will Ferrell is voor mij duidelijk de minst grappige persoon op deze aardkloot.

Humor is voor mij: originaliteit, verassing, onverwachte twist, spontaniteit -> lachen

Ferrell is voor mij: cliché op cliché, krankzinnig voorspelbaar, diepgang van een plat bord -> wekt vooral irritatie op.

Dialogen zijn pijnlijk kut, script slaat als een tang op een varken, acteerwerk... welk acteerwerk?

Om maar niet te spreken hoe ongemakkelijk ik het vond om te kijken naar een 53 jarige man die doet alsof hij nog een tiener is, met Pierce Brosnan (68) als "vader" ....

0,5* voor het script van Ferrell (lees: 2 a 3 écht geslaagde grapjes in 122 minuten, en 0 logica)

0.5* voor het acteerwerk van Ferrell (lees slechts 2 standen: emotieloze baksteen of schreeuwende imbiciel)

0.5* voor de productie van Ferrell (opgenomen in 2019 tijdens ESF Tel Aviv...)

Brrr snel vergeten.

Volgens mij door Netflix - nadat het al geproduceerd was - aangekocht. Ik las dat ze de film van plan waren rondom het Eurovisie 2020 uit te brengen en toen dat door de Corona pandemie geen doorgang kon vinden dat ze het aan Netflix hadden verkocht. In het Engelse Wikipedia artikel staat ook dat de film op verschillende publieke zenders is uitgezonden van deelnemende landen. Wikipedia

Leuker dan verwacht. Bij camp als het Songfestival hoort natuurlijk een extreem campy film, en 'Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga' (2020) voorziet daarin ruimschoots. Met lekker vet aangezette clichés over IJsland als wanneer walvissen uit het water springen bij een zoenscène of magische elfjes die wensen vervullen of slechteriken vervloeken. Of de hommages aan semi-hippe songfestivalmuziek vol middelmatige B-bands, rookmachines en gekke outfits. Ook droog dat Will Ferell als gevoelige songfestivalnerd steeds de erkenning probeert te krijgen van Pierce Brosnan als stoïcijnse vissersvader. Wel lafjes dat 'Eurovision Song Contest: The Story of Fire Saga' (2020) opzichtig wegblijft van 't queer-aspect rond deze muzikale traditie. Op een veilige manier wordt de diversiteitsboodschap (accepteer jezelf zoals je bent!) opgehangen aan een heteroseksueel liefdeskoppel. En dat terwijl er expliciet een politiek geladen boodschap is gekoppeld aan een onsympathieke Russische kandidaat.

Het Eurovisie Songfestival is natuurlijk groots en overdreven, maar voor de rest doet het wel erg Misfit 1, 2 en 3 aan.

Had veel meer ingezeten, maar goed, leuk idee, hadden we nog niet gehad.

Zojuist nog even de powerballad geluisterd waar de film mee eindigt. En ik realiseer mij dat ik dit met enige regelmaat doe. Het is gewoon een steengoed nummer met een fantastische melodie. (Staat op Spotify)

Het onderstreept hoe belangrijk het is dat een film over fictieve muzikanten ook goede muziek heeft die speciaal voor die film geschreven is. Recent de film "I used to be famous" gezien waar dit nogal tegenviel.

Zou zomaar even de biografie van Joost kunnen geweest zijn, maar liefst vier jaar voor data gefilmd. Wanneer realiteit de fictie eigenlijk inhaalt en zelfs overtreft. En het is verdorie een komediefilm, een film die nooit bedoeld was om serieus te nemen. Al was hij misschien wel wat te braafjes zelfs.

Vermakelijke film met een leuk thema dat heel wat amusante scènes weet te brengen en de kijker voldoende weet te entertainen met muziek, humor en dramatiek. 6/10