Mauvais Sang (1986)

Vandaag herzien, om maar weer es tot de conclusie te komen dat ik echt fan ben van Leos Carax. Want wat kan die man onwaarschijnlijk mooi filmen!

Het verhaal van Mauvais Sang, dat vooral om ‘ware liefde’ draait, vind ik wel wat al te onevenwichtig: de diverse liefdesverhaaltjes binnen het verhaal vind ik best mooi (met een mooie, raadselachtige, haast onaantastbare Juliette Binoche), maar het sf-misdaad-verhaal dat de film stuwt, vond ik niet zo best, het laatste halfuur zelfs op het amateuristische af. Verder bleven de personages me ook iets te veel op een afstand.

Maar de visuele flair maakt deze film toch nog wonderschoon. Carax toont een schitterend gestileerde sf-wereld, niet al te ver voor ons uit: alles is zwart, wit, felrood of felblauw, heel af en toe komen ook felgeel en felgroen langs. En dan is er ook ook nog eens heel veel aandacht besteed aan de mise-en-scene. Het maakt ieder shot tot een lust voor het oog.

Op zijn allermooist vind ik Carax’ films als ze op zijn uitbundigst zijn (zoals Les Amants Du Pont-Neuf bijna continu is). Mijn hoogtepunt in deze film is zonder meer de lyrische scene op Modern Love van David Bowie (of "L’Amour Moderne par David Bowie", zoals de radio-dj het liedje aankondigt). Wat een vrijheid, energie en ontlading gaat er van die rennende en dansende Denis Lavant uit! (overigens net als in de geweldige slotscène van Claire Denis’ Beau Travail). En dan levert het hier dankzij het straatdecor en de belichting ook nog eens prachtige beelden op.

Van Carax heb ik alleen Boy Meets Girl nog niet gezien, maar die zal ik zeker proberen te bemachtigen.

Wow, uit 1986?

Heb erg genoten van deze bijzondere film dat speelt met film-noir elementen, romantiek, een vleugje maffia en zelfs af en toe surrealistisch aan doet. Ben gek op films die een totaal eigen wereld creeeren, zonder dat elementen geforceerd tot een bepaald doel dienen, en deze film doet dat zeer origineel met een komeet die rakelings langs de aarde scheert en een zeker virus.

Zo snel mogelijk Amants du pont-neuf zien en deze binnenkort maar nog eens kijken.

Carax is inderdaad op zijn best tijdens de uitbundige scenes. Vandaar dat ik Les Amants du Pont - Neuf beter vond.

Deze film beschikt over een charismatisch hoofdpersonage. Na Beau Travail en die andere Carax film kijk ik graag naar Denis Lavant. Geweldig hoe hij zich uit weet te drukken. Zijn expressie, verraadt verschillende tegenstrijdige emoties perfect. De opbouw die uiteindelijk uitmondt in een climax, hier ondersteund door passende muziek en uitbundig camerawerk zijn de mooiste momenten.

De film ziet er visueel ook aardig uit, maar kan niet op tegen het montagegeweld van de films eind jaren `90. Vond de kraak er verder best slecht uitzien. In Rififi (1955) werd dit gegeven mooier in beeld gebracht. Vond het hier vooral kaal uitzien.

Verder wel een aparte film die zijn unieke uitgangspunt helaas niet helemaal weet te verzilveren. Hoewel de film verbeeldingskracht bezit, wordt er nog best veel in gepraat. Terwijl men mijns inziens best wat over de eigenschappen van het virus mocht uitweidden. In de praktijk immers weinig van gezien. Het ging meer over de tweestrijd die Lavant aan de hand van Binoche voerde. Leuke film dus, met een aardig slotakkoord. 3,5*

Toch wel andere koek dan z'n Pola X. Dit is vooral geen aanslag op mijn systeem, wel een fijne en apart vormgeven droom. Opvallend hoe weinig ik eigenlijk van het aanwezige verhaal heb gevolgd en hoe veel ik alleen op de sfeer en losse scenes heb gelet. Zo heb ik vrij weinig meegekregen van de jacht naar het virus en veel over Alex's mijmeringen en Anna's zachte wangetjes. Vooral zo'n film die af en toe ineens losbarst en dan weer in slaapt sust.

Nog eens zien dit, heb het idee dat ik toch wat heb gemist. Wel een fijne film verder, maar zo'n Pola X wist me toch echt een niveau dieper te raken.

In de herziening:

Samen Met Betty Blue de Franse new-wave-film (als in post-punk) bij uitstek hier tevens nog met stevige verwijzing naar de op dat moment in alle hevigheid uitgebarste angst voor AIDS.

Uitermate gestileerd Parijs dat bovendien nog snikheet is door het rakelings overkomen van de komeet van Halley - die in 1986 ook daadwerkelijk de Aarde passeerde.

Ontploffende Space-shuttles (Challenger) en kerncentrale (Tsjernobyl) en Europe (The Final Countdown) was eigenlijk het meer realistische beeld van dit jaar, maar Leos Carax maakte hier zo'n beetje het laatste testament voor de jaren 80-doemdenkers.

Al gaat het eigenlijk voornamelijk over de liefde van Alex voor Juliette Binoche die de minnares is van Michel Piccoli, want in de eerste plaats gaat de film over de liefde.

Meesterwerk!

U heeft me overtuigd, deze gaat in de herziening!

een trage, poëtische europese kunstfilm over de liefde… op papier niet mijn ding.

de momenten die me echt meesleepten waren dus schaars, maar vanuit een objectief standpunt kon ik het wel waarderen. het minste wat je kan zeggen is dat carax' stijl uniek is. de wereld waarin deze film zich afspeelt is übergestileerd en briljant vormgegeven. een combinatie van destijds actuele onderwerpen met stereotypen uit klassieke gangsterfilms en fantastische / futuristische elementen.

voor het verhaal hoef je deze film niet te kijken. dat lijkt carax nl. niet te boeien en bestaat uit een aantal warrige en half uitgewerkte ideeën.

De middelste film van de trilogie van Léos Carax rond de Alex-figuur (Denis Lavant) vind ik de minste van de drie. Het camerawerk is best mooi. Maar het spelen met kleuren, belichting en muziek vond de eigenzinnige Carax blijkbaar belangrijker dan een verhaal.

Behalve voor Denis Lavant heeft de cameraman veel belangstelling voor Carax’ toenmalige vriendin Juliette Binoche en af en toe voor de nog zeer jonge Julie Delpy, die helaas maar weinig in beeld komt. Michel Piccoli lijkt zich voortdurend af te vragen, waar hij nou in terecht gekomen is.

Ik kan begrijpen dat sommigen dit een hele mooie, artistieke film vinden. Maar het is niet mijn ding. Het laatste deel van de trilogie, Les Amants du Pont-Neuf, bevalt mij een stuk beter, al is ook in die film de logica soms ver te zoeken.

Ik ben altijd een beetje verliefd op deze film. Het is stijlvol, met mooie mensen en een tikje surrealistisch. Het thrillerverhaaltje had beter uitgewerkt mogen worden, maar daar draait de film eigenlijk niet om, het gaat om de liefde. De zachte romantiek, vooral van het middenstuk, vind ik zo mooi magisch hè. Het kijkt een beetje als een mooi geschreven boek dat uitgebeeld wordt, door de prachtige zinnen. Doet me een beetje aan Peter Verhelst denken, Kleurenvanger vooral. Prachtfilm, een lieveling van me.

Bijzonder apart gefilmd en met een bijzonder sfeertje en een hoop geweldige scenes. Lavant blijft altijd top in dit soort rollen. 4*

Een surrealistische mix van een gangsterballade, een sciencefictionthriller en een liefdesfilm, nogal extreem en moeizaam (door de poëtische monologen), over veiligheid, vertrouwen, liefde en eenzaamheid. Het verhaal, in de kern vol met romantisch idealisme en hartstocht werd vooral visueel prachtig verfilmd (veel decors zagen er bizar uit). Een aansprekende scène was Denis Lavant, dansend over straat op de tonen van "modern love" van David Bowie. Christenen (wie anders?) zagen het aidsvirus als een straf van god en enkel zij konden dan bedenken dat het virus slechts ontstond wanneer twee mensen seks met elkaar hadden zonder van elkaar te houden.....

Christenen? Waar dan?

Girls & Guns, die zie ik wel, in een moderne, gestileerde (gekunstelde, zo je wilt) ode aan de film noir en de hyperromantiek van het Hollywood (én de Franse cinema) van weleer, met een - voor een held met een reputatie van zwijgzaamheid - er soms flink op los kleppende Denis Lavant, één en ander gevangen met een camera die verder vooral verliefd is op Anna, zoals eens op Nana.

Ook Anna (met lippen als die van een silent movie star) kan op een gegeven moment haar mond niet meer houden, maar wat geeft het: het mag allemaal romantische poëzie ver over de rooie zijn, mooi is het wel, en er valt genoeg te lachen; zoals om een piepjonge Julie Delpy met een sigaret tussen haar lippen alsof het een stuk prei is, om een huilende Boris Boef, en om de zeer imposante onderbroek van de hotelier.

‘Niet omkijken, maar daar, met dat grijze haar, zit de grote dichter Jean Cocteau!’

- ‘Jean Cocteau is dood’.

‘Nee hoor, kijk maar, hij beweegt!’

Aparte film, mijns inziens nog wat beter dan Les Amants, die ik onlangs zag.

Enkele gelijkenissen tussen beide film zijn evident, maar toch ook zat verschillen te bespeuren. Waar Amants grotendeels realistisch bleef, heeft deze meer sureële trekjes, plus een soort latente spanning. Soms leunt het zowaar tegen het bizarre aan, met scenes die nogal uit hun context gerukt lijken, maar daarom nog niet minder indrukwekkend zijn. Zo'n scene waarin Lavant half dansend, half rennend door de straten heen banjert is ronduit geniaal.

Ook op visueel vlak is Mauvais Sang enigszins markant te noemen. Gestileerd tot op het bot, grauw en kleurrijk tegelijkertijd, en ingenieus camerawerk. Het draagt allemaal zo zijn steentje bij aan het duistere sfeertje dat de film uitstraalt, het is enkel de soundtrack die, wederom, wat dissoneert. Maar gelukkig neemt het geen ergerlijke vormen aan.

Wel weer wat aan de lange kant; de lengte had wel iets ingeperkt mogen worden, maar los daarvan ben ik zeer te spreken over deze film. Kleine 4,0* voor nu.

Dat dit dit jaar 30 jaar oud is geworden is inderdaad onvoorstelbaar, echt een onwijs gave, prikkelende stijl! Nouvelle vague goes punk ofzo met hele duidelijke wortels naar een Reconstruction, om maar even wat te noemen. Zelfs mijn grote held Doyle moet hier door beinvloed zijn. Er zitten echt shots in die ik nog nooit eerder op zo'n manier vorm gegeven heb zien worden. Kan me, hoe goed ze ook zijn, even geen enkele andere eighties film bedenken die niet op de een of andere manier ook maar een beetje gedateerd is geraakt, al is het maar om aankleding, maar dit komt toch dicht in de buurt. Als je me vraagt of ik bovenstaand verhaal er uit heb kunnen halen zal ik toch met vraagtekens moeten antwoorden. Maar de vindingrijkheid en broeierige nachtelijke shots deden me intuïtief wegdromen. De schoonheid van de jonge Binoche (ik kan me echt geen enkele andere actrice bedenken die kort haar beter staat als lang) en Delpy (die hier volgens imdb nog niet eens 18 was) is onbeschrijfelijk en zelfs Levant (wie ik vaak als de engste en lelijkste acteur aller tijden heb benoemd, een beetje de Franse Mickey Rourke) is zeer stoer. Ik zal nog even wachten met stemmen tot ik opvolger Lovers on a Bridge (en wellicht Pola X) heb gezien want ik weet zo even niet zo goed wat ik hier mee aanmoet. Geheel zonder pretenties is het allemaal niet, al valt dat als je het naast Holy Motors zet (die ik destijds halverwege uit heb gezet omdat ik het echt niet meer trok) wel mee allemaal, maar dat gedoe met die gangsters had alvast wat minder screentijd mogen hebben en het einde is wat te lang gerekt. Ieder shot met Levant en Binoche en die waar de editor de hoogste hand in had, had van mij echter eeuwig mogen duren. Nja, wordt vervolgd zullen we maar zeggen dan...

Ik sluit me aan bij het bericht boven, Mauvais Sang voelt erg fris en modern aan. De scenes tussen Levant en Binoche zijn het mooist, met als hoogtepunt hun eerste ontmoeting in de bus, maar Carax schotelt de kijker meer fraais voor- denk aan het telefoongesprek tussen Lavant en Delpy dat opeens, zonder een cut, overloopt in een ander gesprek, of de al aangehaalde Modern Love dans, of de laatste scene als Binoche wegrent, ontsnapt eigenlijk, wanhopig en vrij. Zij is duidelijk de ster van de film, wie zou niet verliefd op haar worden?

Jammer dat de plot met de heist zo matig was, en het thema sex zonder liefde er maar een beetje aanhing, alsof Carax te veel ideeën in de film wilde stoppen maar in tijdsnood kwam, of gaandeweg zijn interesse verloor. Het beste werkt de film dan ook als liefdesdrama.

Aparte stijl in vertellen met close ups, de kleur geel en blauw, jumpcuts, ritmeveranderingen en Juliette Binoche. Dit zijn de ingrediënten van Mauvais sang, een experimentele, stilistische film noir met als kern de gedoemde liefde. Minstens 1 scene die filmgeschiedenis schreef is de 'modern dance' scene. Maar aangezien die scene vrijwel elke keer wordt vermeld, stap ik dan maar over naar die andere monumentaal poëtische scene waarin Levant een blootsvoets Binoche draagt over de hete trottoir die bij elke genomen stap oplicht. Filmisch poëzie op zijn mooist. Een ode aan de nouvelle vague (vooral Godard maar ook Bresson). Het is pas als hij het plot moet voortstuwen dat er wat magie ontbreekt – de kraak is het minst interessante gedeelte. Het sputtert dus wel een beetje naar het einde toe.

Dat noem ik nog eens een fijne mubi-toevoeging, had deze nog niet gezien.

En toch nog gemist...?

Nee hoor, alleen nog niet gestemd

Een nieuw dodelijk virus en een Franse farmaceut die een vaccin ontwikkeld heeft dat wacht op goedkeuring. Drie criminelen worden door de concurrentie ingehuurd om een monster te stelen.

Het klinkt als een misdaadthriller uit 2020. Maar het is 1986 en wat op het eerste gezicht een Franse Krimi lijkt, verandert onder regie van Carax in een surrealistische romantische koortsdroom vol absurdistische en poëtische scenes.

Een heerlijke meanderende kijktocht met een sterke rol van Lavant en een betoverende Binoche. Maar het meest indrukwekkend is de regie van Carax. Want hij maakt er echt een unieke film van vol wonderlijke scenes. Ik was al fan van Holy Motors maar ben nu helemaal benieuwd naar de rest van zijn oeuvre, want ook deze is een klein meesterwerk.

Dikke 4,5

Zoals ik reeds schreef bij Holy motors behoorde de afgelopen week toe aan Leos Carax en dus ook Mauvais sang herzien. Nu pas viel het me op dat de vrouw in witte jurk dat Lavant in zijn vizier krijgt (straat, de metro, de bus) misschien niet Juliette Binoche is. Want op het einde wanneer het viertal (Lavant, Binoche, Piccoli en Meyer) in de wagen op weg naar het vliegveld is, passeren ze een vrouw in witte jurk. Alsof liefde op het eerste zicht voor Lavant een illusie was. En dat is nu een beetje het thema van de film. Driehoeksrelaties waardoor er nooit een koppel gevormd wordt. Lavant - Binoche - Piccoli : nooit staan ze op dezelfde golflengte (het is pas als Lavant sterft, dat Binoche de liefde voelt bv). Lavant - Delpy - Thomas (de vriend van Lavant) : ook daar is er geen koppel. Het is vooral het noodlot dat de toon voert. Een film noir volgens de regels van Carax waarin kleuren en stijl de voorkeur krijgen op plot en samenhang.

Moest wel even lang nadenken met het plaatsen van een goede recensie.

Sinds kort ben ik me weer eens gaan verdiepen in Leos Carax. Les Amants de Pont Neuf was al een prachtige herondekking en met Mauvais Sang kon het zonder meer niet misgaan. Qua plot heeft het alles. SF, drama, romantiek, misdaad en in werkelijkheid zelfs ook actie. Allemaal helemaal geweldig. Het zou een droomfilm kunnen zijn.

De opbouw is ook goed. Kenmerkend zijn ook dat er hier in 1986 al "ringtones" waren; dan wel met klassieke muziek. Net als op de Pont Neuf weten Lavant en Binnoche hier een mooie voorproef te maken. Maarja, en dan...
Dan duurt het allemaal lang... en nog langer... en gebeurd er echt vrijwel weinig tot niks. En dat niet alleen; van het tijdsbeeld zelf, en hoe creatief Carax daar eigenlijk in had kunnen zijn krijg je hier ook zelden maar iets in te zien, laat staan in een wereld waar een pandemie heerst. Slechts het kleurgebruik en die ene ren/dans-scene met David Bowie op de achtergrond is een schrale troost.

Na een aardige start ontpopt de film zich in eindeloze dialogen, romantiek, hier en daar "iets" over het virus. En vervolgens maar wachten... en wachten... en wachten... Amper iets surrealistisch, treffends of iets smaakvols te beleven. En dan dat decor als je ook maar even iets van de buitenwereld mag zien, waar hij die VW Kever omgooit Hoe amateuristisch? Wanneer wordt er nou echt iets met de sfeer en de potentie gedaan; daar waar Carax het in Pont Neuf en Holy Motors prominent kon bewijzen?

In het laatste half uur komt er dan eindelijk vaart in. Vaart dat toch wel eindelijk wat met de veelbelovende thema's doet en zo plotsklaps laat zien dat het allemaal wel kan. Maar eigenlijk is dat al overrompeld met die eindeloze brei aan huiskamerscenes tussenin. Waarom Carax? Echt, waarom?!! Op papier had dit voor mij echt een natte droom kunnen zijn, maar toch blijf ik bij de aftiteling met een flinke honger zitten. Je wilt aanvallen, je ziet er kwaliteit in, maar het is niets meer dan een gratis promotiehapje in de supermarkt.

Waarschijnlijk zullen het de verwachtingen ook wel zijn geweest en zien mensen altijd een diepere laag in dit soort zaken. Dat had ik ook wel gezien als dat gerollebol en gezweef in zo'n appartement minstens drie kwartier korter had geduurd en er iets meer gedaan werd met waar het er in deze film over zou doen. Of ik zou de clou niet begrepen hebben.

3,0* Omdat het laatste halfuur de film nog enigszins gered heeft.