I Don't Wanna Dance (2020)

Vanaf 10 juni in de bioscoop (Gusto Entertainment)

En wereldpremière op het Movies That Matter festival.

Erg slecht.

Het enige opzienbarende is dat Yfendo van Praag hier min of meer zichzelf speelt en dat hij dat ook nog behoorlijk knap doet. Voor de rest zat ik me de hele tijd af te vragen waar ik me meer aan stoor: de clichés van (de Nederlandse) romantische komedies, of die van dit soort filmhuis spul. Ik weet het echt niet.

Ik geloof echt dat deze film met alle liefde van de wereld is gemaakt, maar ik had geen flauw idee wat hier de toegevoegde waarde van is. Het is echt het zoveelste verhaal van een recalcitrante jongen - uit Amsterdam Noord natuurlijk want de achterstandswijken in Utrecht of Roermond zijn te ver weg - uit een problematisch gezin, met goedbedoelende hulpverleners die weinig uithalen, een moeder die heel erg naar is maar ja toch zijn moeder maar goddank voor het bestaan van hiphop en dans waar hij al zijn energie in kwijt kan. Ach gut. En ook wéér zo'n zomerse gloed met wéér die gitaarrifjes. Alle hokjes zijn afgevinkt en kom maar hier met de goeie recensies.

Wat moesten we voelen met die moeder? (goed gespeeld door Romana Vrede maar ik kan haar politieke voorkeur van BIJ1 héél moeilijk los zien van de film) Ik zat me suf te ergeren aan dat constante zwelgen in zelfmedelijden maar ik kan me zo voorstellen dat de makers willen dat ik als kijker sympathie voor haar en de rest van de personages krijg, 'want een slecht milieu waar je je maar moeilijk uit kan worstelen'. Gatver nee, dan kijk ik toch liever naar het prachtige Hillbilly Elegy waar dat wel even anders was.

En tja, weer heel veel dreunende hiphopbeats en de dansjes, en nog maar weer zo'n mentor-figuur die zoveel geduld tentoon spreidt dat het lijkt alsof hij Jezus op aarde is. Tuurlijk moeders, steek nog maar een sigaretje op (die arme cavia in dat gezin!). En tuurlijk oudere broer, beschuldig andere chauffeurs nog maar een keer van agressiviteit terwijl je allang in een gesloten inrichting thuishoort met dat gedrag wat je vertoont. Nee sorry lieve makers, ik trok dit zeer slecht.

Ik ben heel benieuwd wat er was gebeurd als die oom en tante uit het begin van de film een wat grotere rol hadden gehad. Het kán namelijk wel goed gaan in dat Amsterdam-Noord milieu, kijk naar die oom en tante. Wat hadden ze met Joey gedaan?

Goed, dat is allemaal zwaar hypothetisch over een film die toch nooit gemaakt gaat worden maar het had allicht weer een andere - nieuwere - invalshoek opgeleverd. Iemand die me kan uitleggen waarom de film wel degelijk een hoge score verdient is bij mij van harte welkom. Ik hou het op 1,5*

Prachtige film: 4 sterren.

Waarom? Omdat Yfendo zo ongelofelijk goed laat zien dat loyaliteit voor zijn worstelende moeder ten koste gaat van hemzelf en zijn broertje. En zeker op een leeftijd dat je meer dan genoeg hebt aan de eisen die aan je gesteld worden. Je kunt jezelf niet ontwikkelen als je teveel zorgtaken krijgt en niet kan rekenen op steun. Geloofwaardig in beeld gebracht.

Een gedramatiseerde reconstructie van het persoonlijke verhaal van hoofdrolspeler Yfendo van Praag, die zeer verdienstelijk debuteert als Joey, die na een tijdje bij zijn oom [Benjamin Vlijt] en tante [Aisa Winter] heeft gewoond omdat zijn aan wiet verslaafde moeder Daphne [Romana Vrede] niet in staat was om voor haar kinderen te zorgen. Nu zij haar leven lijkt te hebben gebeterd kiest Joey ervoor om met zijn broertje Ricardo [Eliyah de Randamie] terug te keren bij zijn moeder. Hij is wel verplicht om een zinvolle dagbesteding te volgen en via maatschappelijk werker Frouwkje [Lilith Vermeulen] komt Joey terecht bij de dansstudio van Julian [Sean William Bogaers]. Goed geschreven en geacteerd psychologisch drama toont de emotionele achtbaan waarin kinderen van drugsverslaafde ouders in terecht kunnen komen. Daniël Kolf maakt grote indruk in zijn kleine rol als Joeys oudste broer, een flamboyant ongeleid projectiel wiens flamboyante zelfvertrouwen Joey verleidt om terug te vallen in de negatieve spiraal waar zijn danslessen hem juist uit proberen te halen. Van Praag verschijnt in de epiloog met zijn echte familie.

Een film over een 15 jarige jongen die vanuit zijn pleeggezin terug gaat naar zijn labiele moeder. Helaas niet een erg origineel gegeven voor een film al is het wel bijzonder dat de film is gebaseerd op een waargebeurd verhaal en dat de echte hoofdpersoon ook de hoofdpersoon in deze film is. En dus bijzonder dat gekozen is voor een speelfilm en geen documentaire. Maar daarmee is het nog niet automatisch een goede film. Hij wisselt nogal sterk. Er zitten hele mooie scenes in maar ook hele zwakke scenes. De film komt daarmee dus niet evenwichtig over en voelt soms zelfs moeilijk om door te komen. Ik heb de neiging om dan de doorspoeltoets in te drukken. Ook al wordt er door de hoofdpersonen meestal wel prima geacteerd. Maar een voldoende is deze film voor mij dus niet. De film is ook iets teveel gemaakt voor de doelgroep of voor scholen, want er zullen zich helaas waarschijnlijk wel veel jongeren in deze film herkennen.

Heftig en triest, deed mij toch wel iets meer dan vergelijkbare films. Dat komt voor een groot gedeelte omdat het verhaal en het acteerwerk heel geloofwaardig overkomen.

Alleen beetje jammer dat het vrij lelijk gefilmd is, deed af en toe wel afbreuk aan het geheel.