Sin Señas Particulares (2020)

Gisteravond deze wonderlijke, verbluffende film mogen aanschouwen in KINO. Een verlate en in tweeën gesplitste screening van Roffa Mon Amour; niets meer en niets minder, want een release valt niet te verwachten en Identifying Features was tot nu toe alleen via het MOOOV Film Festival op mijn radar geraakt.

De film doet qua omgeving en uitgangspunt enerzijds denken aan het meer dramatische en verhalend ingestoken La Jaula de Oro (2013), een indringende debuutfilm over de ellende die kinderen treft in het grensgebied tussen Mexico (/Guatemala) en 'het beloofde land'. Thematisch is Identifying Features daarin gecombineerd met de notie van een ouder die zijn dood gewaande kind gaat zoeken (ook de odyssee van een sterke recente IFFR-titel als Tantas Almas (2019)). De tocht is beklemmend zintuiglijk met alle aandacht voor licht en kleur. Een en ander werkt sluimerend toe naar een indringende nachtelijke scène die bij de keel grijpt, waarin de regisseur ook á Reygadas een prikkelende metafysische laag toevoegt (let ook op de namen van de personages). Een zeldzame bioscoopervaring en een verstillende ode aan alle namen die zonder pardon uit de boeken gewist worden.

Geweldig! De voorpret wordt er niet minder om nu je deze twee films noemt als vergelijking!

Ik hoop dat je nog in de gelegenheid zult zijn hem op groot doek te zien

Sin Señas Particulares zou gedistribueerd worden door MOOOV zelf als ik mij niet vergis.

Recentelijk zag ik met La Jaula de Oro (Film, 2013) een film met een soortgelijke problematiek. Met onder meer Biden aan het hoofd wakkert de vluchtelingenstroom naar de VS opnieuw toe en ook in Europa hoorde ik onlangs dat er dikwijls niet begeleide minderjarige vluchtelingen gewoon van de radar verdwijnen. Deze film raakt hierbij een erg actueel en schrijnend onderwerp aan.

De niet benijdenswaardige positie van vluchtelingen die een beter leven opzoeken is een tocht vol gevaren. Ze zitten gevangen tussen criminele bendes en de lokale overheden die hen willen terugsturen. Ook nabestaanden werden hier in de film bij momenten weinig respectvol benaderd wanneer ze meer info wensten over hun vermiste familieleden. Zeer indringend en intens in beeld gebracht.

Stiltes, knappe montage en goed acteerwerk bieden diepgang aan de personages waarmee je als kijker meeleeft. Knap!

Dat klopt. Vanaf 1 juli in de bioscoop.

Een wat lastig te beoordelen film omdat het een onevenwichtige mix is van realisme en drama. De film wil duidelijk vertellen hoe gevaarlijk de Mexicaanse grensstreek met de VS is waar veel vluchtelingen verdwijnen en hun moeders radeloos achterblijven (een beetje als de Argentijnse dwaze moeders), welk documentairachtig thema echter als realistisch drama wordt gespeeld en ofschoon alles wat er wordt gespeeld gebeurd had kunnen zijn en misschien ook wel is gebeurd is de impact niet heel groot omdat het een speelfilm en geen documentaire betreft. Dat maakt de film slechts bij vlagen boeiend, namelijk wanneer er even wat dreiging en dus spanning in komt. Maar helemaal aan het einde van de film komt er een verrassende wending en is er opeens toch nog heel veel spanning en drama die de film voor mij dan toch nog redt.

Dagelijks voltrekken zich tragedies in het grensgebied tussen Mexico en de Verenigde Staten, waar migranten vaak klem komen te zitten tussen de autoriteiten en criminele bendes. Regisseur Fernanda Valadez heeft daarover een rauw, realistisch ogend drama gemaakt, dat naar het einde toe wat surrealistische accenten krijgt.

De film is een ware tour-de-force van Mercedes Hernández, die met haar sterke mimiek grote delen van het verhaal stilzwijgend vertelt. Bijzonder knap.

Enkele maanden nadat haar zoon Jesús plotseling aankondigde te vertrekken, besluit Magdalena [Mercedes Hernandes] hen als vermist op te geven. Door haar eenvoudige afkomst en ongeletterdheid heeft ze moeite om het bureaucratische proces dat daarbij hoort te begrijpen. Wanneer de politie haar een aantal foto’s van voorwerpen laat zien, herkent ze de tas die Jesús had meegenomen. Aangezien die tas gevonden is bij een massagraf met niet te identificeren lichamen, concludeert de politie dat Magdalena’s zoon is vermoord. Maar Magdalena neemt hier geen genoegen mee en besluit zelf op onderzoek uit te gaan. Daarbij krijgt ze hulp van Miguel [David Illescas], een jonge man die vanuit de VS terug naar Mexico is gedeporteerd. Het eerste uur voltrekt zich in een slakkengang maar Hernandes houdt de aandacht vast met haar gevoelige spel en er is een intrigerende, en uiteindelijk schokkende ontknoping.

Erg mooi, en voor mij nog een tandje beter dan La Jaula de Oro (2013) zelfs (je vroeg laatst nog om kijktips Woland, dit is er wel een!).

Een schrijnende slow-burner met prachtige beelden, die je na de indrukwekkende eindscenes wat murw achterlaat.

4*