Buiten Is Het Feest (2020)

Natuurlijk is het belangrijk om een maatschappelijk probleem voor het voetlicht te stellen. Bij de eerst voorstelling werd een kort gesprek vertoond met de regisseur. De urgentie om nu een dergelijke film te maken en uit te brengen begrijp ik niet. De onderliggende thema's zijn origineel voor het Nederlands taalgebied, maar ik heb de uitwerking daarvan al vaker en beter gezien. De spanningsopbouw is ver te zoeken. De flashbacks komen nergens als een verrassing. Misschien doordat de film op een boek is gebaseerd dat weer op het leven van een bekende Nederlander is gebaseerd. Abbey Hoes (Sonne) speelt de hele vooral boos en het laat zich makkelijk raden waarom.

Het enig opvallende in de film is dat Abbey als muzikant haar hoofdtelefoon verkeerd op heeft.

Willemke [Abbey Hoes] timmert onder haar artiestennaam Sonne flink aan de weg als popzangeres.. Ze is de middelste van drie zussen uit een gezin dat in het verleden met het nodige leed te kampen heeft gehad. Wanneer Willemke het verschrikkelijke nieuws krijgt dat haar oudere zus Martha is omgekomen bij een auto-ongeluk, gaat ze direct op bezoek bij haar moeder [Georgina Verbaan] en haar jongere zus Hannah [Juna de Leeuw]. Hoewel Martha Willemke heeft aangewezen als voogd van haar dochter Lotte [Roosmarijn van der Hoek] ontstaat er een discussie over wie de zorg voor Lotte het beste op zich kan nemen. Daaruit blijkt dat Willemke lijnrecht tegenover haar moeder en zusje staat. Willemke is echter vastbesloten haar verantwoordelijkheid te nemen en neemt Lotte in huis, maar dan verschijnt Lottes biologische vader [Eelco Smits] opeens en hij eist een omgangsregeling. Dat is iets wat Willemke kost wat kost wil voorkomen. In flashbacks ontdekken we geleidelijk waarom.

Het is jammer dat openingsscènes gelijk al veel duidelijk maken over de verhoudingen binnen de familie die centraal staat in dit iets te dik aangezette familiedrama. De centrale 'waarom'- vraag is daardoor grotendeels al beantwoord en daardoor is de eerste helft weinig intrigerend. Pas halverwege ontdekken we geleidelijk dat de situatie nog complexer blijkt te zijn en dan komt het prima spel van Abbey Hoes écht goed tot zijn recht. Georgina Verbaan stelt teleur met een gemanierde, karikaturale vertolking maar Van der Hoek houdt zich uitstekend als staande en in haar filmdebuut maakt Pleun Nijhuis indruk in haar complexe rol van de jonge Willemke.

Films over incest hakken er meestal flink in. Zo ook deze film die gebaseerd is op het boek van Arthur Japin over het seksuele misbruik waarvan Karin Bloemen en haar zussen op zeer jonge leeftijd het slachtoffer waren. Een schokkend verhaal, waarin emoties naar mijn smaak helaas te vaak vervangen zijn momenten van stilzwijgen, letterlijk en figuurlijk. Dat vind ik wel jammer, want valse schaamte is volgens mij een slechte raadgever.

Goeie film waarin een zangeres plots voor haar jonge nichtje moet zorgen als diens moeder is overleden. Een film over een moeilijk onderwerp en ook in de film is het duidelijk dat er moeilijk over gepraat wordt. De manier waarop de flashbacks gemonteerd zijn, loopt niet altijd even lekker. Prima acteerwerk, ook van de jonge castleden.

Degelijke Nederlandse film over huiselijk geweld, met name de verwerking ervan. Wat doe je als de geschiedenis zich dreigt te herhalen. Zwijgen of toch praten? Het is een worsteling die zonder al teveel opsmuk in beeld wordt gebracht.

Ik dacht: Georgina Verbaan... Nee, hè... Het gaat weer zo'n film worden. Maar nee, Verbaan lijkt hierin wel te hebben geaccepteerd om volwassen te zijn. Ook de fillers heeft ze achterwege gelaten.

Het boek van Arthur Japin heb ik nog niet gelezen, maar dit was wel een sterk straaltje Nederlandse cinema. Ook al gaat het vrijwel volgens de boekjes; het thema hakt er altijd in.

De film switcht regelmatig tussen heden en verleden. Dat we voorbij 2005 komen is al snel duidelijk aan het "Watskebûrt". Maar het begin beloofd al meteen dat het goed mis is. Hannah lijkt zich veilig te voelen bij de nog 8 jarige Sonne en wil bij haar in bed slapen. Daar vertelt ze het nieuwtje dat ze zwanger is. Al snel kan je ook al raden van wie.

Decennia later heeft Sonne zich omgeschoold tot een stoere rockzangeres en lijkt ze zich te kunnen vermannen in dit leven. Ze begint voorzichtig een relatie met Hans en ze verkoopt goed op de plaatselijke festivals. Maar daar komt een kink in als ze hoort dat haar oudere zus is omgekomen bij een autoongeluk. Dan verschijnt ook nog eens haar vader voor de deur die de voogdij over haar nichtje (of wat het ook is) opeist. Maar dat is wel het laatste wat Sonne laat gebeuren.

Hierin zit het verhaal behoorlijk sterk in elkaar en krijgen we gaandeweg via de flashbacks steeds meer te weten over deze familiesituatie en dan ook voornamelijk de vader. Ook al weet je het dondersgoed. Maar misschien weet je ook net iets te weinig. De flashbacks met de jonge Sonne zijn beklemmend en lijken steeds dichterbij te sluipen. Maar wie is er onwetend en wat is er verborgen gehouden? En hoe kan het toch in godsnaam zo zijn dat moeder vrijwel niks lijkt te weten over het feit dat het nichtje gewoon is gewekt door de vader en Hannah? Alsof ze zomaar uit de lucht is komen vallen? En ja, dan Eelco Smit; wat een gluiperige creep weet hij hier neer te zetten.

Tot de rechtszaak, waarin ineens niets is als hoe het leek. Of misschien juist andersom. Alle lades lijken hier te worden geopend, of het nou akelig is of niet. Zeer goed!

De film weet onder de huid te kruipen om vervolgens in te slaan als een bom. Maar... het verdient toch anderzijds ook wel een soort van feelgood-einde. Alsof hierbij alles, dus het jarenlange angst en zwijgen, van de schouders is af gevallen.

En dan Abbey Hoes, en zeker ook haar jonge versie Pleun Nijhuis... Rollen om niet te vergeten!

4,0*

Het switchen tussen heden en verleden was aanvankelijk te overvloedig, maar als je er eenmaal in zit toch een mooie indringende film. Hoe het leven ‘achter de voordeur’ wordt neergezet en zich ontwikkelt is goed gedaan, en komt daarom navenant binnen.

De jonge Sonne wordt erg mooi gespeeld door dat meisje.

Bijzondere en geregeld ongemakkelijke dramafilm van eigen bodem, die gelukkig een beduidend sterker geheel vormt in vergelijking met het overige werk dat we tegenwoordig presenteren. Centraal staat een verfrissend natuurlijke Abbey Hoes die een behoorlijk zware rol moet voorzien van flair, en ondanks de uiterst onwerkelijke dialogen komt ze in ieder geval een heel eind. Verdienstelijke bijrollen gaan naar Eelco Smits en Pleun Nijhuis, die op hun eigen manier richting geven aan het verhaal. Buiten is Het Feest komt meermaals met een opvallend naargeestige scene uit de hoek waardoor de film haar eigen niveau geregeld ontstijgt, maar de manier waarop de personages met elkaar omgaan komt niettemin te filmisch en geforceerd uit de hoek. Het duurt ook erg lang voordat de eerste scenes van dramatische aard daadwerkelijk beginnen aan te slaan, maar uiteindelijk komt het allemaal neer bij een aardige finale.