The High Note (2020)

Vanaf 18 juni in de bioscoop (Universal Pictures International)

Die Grace Davis is echt de slechtste fictionele artiest in een film die ik me zo voor de geest kan halen. Totaal charismaloos en nergens geloofwaardig in haar rol. Daarnaast ook nog 's totaal niet interessant. Alsof de ellende nog niet voldoende is trakteert deze 'High Note' ons ook nog 's op alleen maar kutnummers. Verder dan een beetje interessant artiestennamen roepen komt de film eigenlijk ook niet. Gelukkig kwam Bill Pullman nog even langs, want van de rest van de cast moet deze prent het ook niet hebben.

Ik kan me niet voorstellen dat er veel mensen zijn, die reikhalzend hebben uitgekeken naar deze film. Het is een formuleachtig verhaal over de assistente van een gevierde rockster, die haar vleugels wil uitslaan. Voorspelbaar van begin tot einde en dat geldt evenzeer voor het romantische subplotje.

Tracee Ellis Ross is eigen land misschien een beroemdheid, maar ik ben niet onder de indruk.

Hilarisch is het moment dat de producer haar hoofdtelefoon verkeerd op heeft; zón ding heeft niet voor niets een linker- en rechterkant ... . Ongelooflijk feelgood film zonder dat je diep na hoeft te denken. Ik vind de muziek wel fijn.

Gewoon een lekkere feelgood film waarin vooral muziek een hoofdrol speelt.

En dat pakt prima uit. De soundtrack is daarom echt om van te genieten.

Verhaal is flinter dun maar dat stoorde mij zeker niet.

Er hangt een lekker sfeertje rondom deze " The High Note" en de film kijkt lekker weg.

Ondanks een voorspelbaar verloop wist het slot mij toch zeker te verrassen.

3.5*

Aardige film over een persoonlijke assistente van een megaster die de aspiratie heeft om producer te worden. Het verloop en de personages zijn wellicht wat voorspelbaar, maar de huidige muziekbusiness wordt prima neergezet. Door de fijne cast en de mooie locaties kijkt de film gemakkelijk weg. De plotontwikkelingen tegen het einde hadden achterwege mogen blijven. Net geen 3.5 sterren.

Maggie Sherwoode [Dakota Johnson] is een enorme fan van haar werkgever Grace Davis [Tracee Ellis Ross], een veteraan in de wereld van de popmuziek voor wie Maggie een soort manusje-van-alles is. Wanneer Graces manager Jack Robertson [een weinig geloofwaardige Ice Cube] zich hardmaakt voor het zoveelste compilatiealbum en een vaste show in Las Vegas, kan Maggie haar teleurstelling niet verbergen. Zij gelooft dat het na 10 jaar tijd is voor een nieuw album en droomt ervan dat album zelf te produceren. Wanneer ze de talentvolle zanger en liedjesschrijver David Cliff [Kelvin Harrison Jr.] ontmoet ziet ze een kans om haar talent als producer te bewijzen en met een leugen weet ze David over te halen om haar als producer aan te stellen voor zijn nieuwste opnames. Wanneer er een romance opbloeit tussen de twee komt die leugen tussen hun in te staan. Het verhaal stelt weinig voor en zal lang niet iedereen behagen, maar voor mensen die zelfs op wat voor manier dan ook actief zijn (geweest) in de muziekwereld (en tot die groep behoor ik zelf) valt er meer te genieten van de muziekhistorische anekdotes en de technische aspecten rondom optredens en het opnemen en mixen van muziek. En er is een aangename chemie tussen Johnson en Harrison, dat helpt ook.