Persischstunden (2020)

Vanaf 25 november 2021 in de bioscoop (Splendid Film)

Interessant.

Weer zo'n film: je moet er voor zijn.

Niets voor mij.

Ik heb het meer voor andere oorlogsfilms zoals T-34.

Denk je alle oorlogs verhalen wel een beetje te kennen. Komt deze zeer verassende en bijzonder goede film op je netvlies. Echt prachtig verhaal diep onder de indruk

Prachtige film, gewoon naar kijken samen met je meisje op de bank. 4* van mij

De man (Gilles) moet over een uitstekend geheugen hebben beschikt, bleek eens te meer

aan het verbluffende einde van de film. De film met een verrassend uitgangspunt dat

erg goed wordt uitgewerkt hetgeen vooral ook te danken is aan het uitstekende acteerwerk

van beide hoofdrolspelers. Enigermate vermakelijk ook de Duitse officier een taal te zien

leren die helemaal niet bestaat. Wat een prachtige taal, laat hij zich op het laatst zelfs

ontvallen. Met als vermakelijke scene natuurlijk ook wanneer naar het einde toe de officier

bijna hilarisch met het bedrog wordt geconfronteerd. Er ontstaat op den duur zelfs een

lichtelijk vertrouwelijke verhouding tussen de twee, al blijft de scheidslijn met een voelbare

dreiging intact. Een dreiging die wordt versterkt door enkelen die van meet af aan Gilles

niet geloven en wantrouwen. Hoe een enkel broodje iemands leven kan redden. Maar

de slimme Gilles moest er wel wat voor doen: Een zenuwslopende beproeving uit lijfsbehoud.

Een zeldzame (Unieke) oorlogsfilm met weinig actie die vooral drijft op het acteerwerk en

een sterk en onderhoudend en goed geregisseerd verhaald. De film schijnt (Deels) gebaseerd

te zijn op ware gebeurtenissen.

Komt 25 november aanstaande in de bioscopen, schreef Kappeuter en dat geloof ik meteen.

Kreeg de film zonet van You Tube in zijn volledige lengte aangeboden. Scherp beeld \ engl subt.

Is dat niet wonderlijk ?

WoW geen woorden voor. Wat een prachtige emotionele film. Eindelijk weer eens een film die mij van het begin tot einde bij de strot pakte. Spanning en emoties racen door elkaar heen. Op einde mijn tranen moeten bedwingen. Maximale aantal sterren en dat doe ik niet zo snel. Absolute aanrader

1 Men neemt een papier en schrijft er 500 woorden op in het Duits.

2 Men plaatst persoon op de stoel en laat de woorden ernaast in moedertaal opschrijven.

3 Men pakt het blad op, let op een eventueel herkenbaar patroon, en overhoort willekeurig 20 woorden.

Binnen 30 minuten weet men of persoon de taal beheerst. Een medaille met hitler-kopf komt uw kant op.

Per toeval zagen we deze film, maar dit is een pareltje!

Ik heb behoorlijk wat films gezien de laatste jaren en dit is 1 van de beste die ik gezien heb.

Komt aardig in de buurt van The Pianist qua kaliber.

En nog waar gebeurt ook, kan ook niet anders want zoiets verzin je niet.

Wat een geweldig verhaal met geweldige acteurs!

Nadat de Joodse Gilles [Nahuel Pérez Biscayart] is opgepakt tijdens een poging om naar Zwitserland te vluchten, ontsnapt hij aan executie door zich voor het vuurpeleton vroegtijdig op de knieën te storten en te roepen dat hij een Perziër is. Klaus Koch [Lars Eidinger], de commandant van concentratiekamp Buchenwald, zoekt namelijk iemand die Farsi spreekt om hem de taal te leren. Koch wil na de oorlog graag in het restaurant van zijn broer in Teheran. Gilles spreekt echter geen woord Perzisch! Het bedenken van woorden blijkt overigens niet zo’n probleem, maar hij moet een manier zien te vinden om alle woorden te onthouden. Aangezien Gilles in feite alleen bezig is zijn eigen hachje te redden, valt het niet mee om veel sympathie voor hem op te brengen of mee te voelen met de lastige situaties waarin hij keer op keer dreigt te belanden. Perelmans regie meandert ongemakkelijk tussen somber drama en luchtige komedie en laat daardoor een wat bitter nasmaak na. De epiloog, waarin we zien wat de taallessen Koch opleveren en waarom Gilles zo belangrijk bleek te zijn voor nabestaanden van Buchenwald, is veel beter dan de rest van de film.

Deze Oorlog / Drama film lag al een tijdje bij mij op de plank en omdat de Tweede Wereldoorlog altijd wel mijn interesse trekt wilde ik hem wel zien en dat is dus gisteravond eindelijk gebeurt. Als een film begint met de boodschap "gebaseerd op ware gebeurtenissen", weet je dat een en ander aangedikt en verdraaid is ten faveure van de dramatische impact. Het verhaal dat Holocaustdrama "Persian Lessons" vertelt, is zó sterk, dat je je afvraagt wat er nog van waar is. Niet dat het veel uitmaakt, want je zit wel dik twee uur op het puntje van je stoel.

1942, Europa is bezet, de Antwerpse Jood Gilles (Nahuel Pérez Biscayart) wordt door SS soldaten gearresteerd en naar een kamp in Duitsland gestuurd. Hij ontsnapt ternauwernood aan zijn executie door zich voor te doen als Iraans in plaats van Joods. Het gevaar is echter niet geweken, want hij krijgt de opdracht SS officier Koch (Lars Eidinger) "Perzisch" te leren, een taal die hij zelf niet machtig is. Hij verzint elke dag nieuwe "Perzische" woorden, die hij door een truc moet zien te onthouden. Koch’s verdenkingen nemen echter toe en Gilles beseft dat hij dit geheim niet voor altijd vol kan houden.

"Ik ben geen Jood, ik ben een Pers".

Met die geïmproviseerde leugen weet Gilles tijdens het begin van de film als enige zijn executie te ontlopen. Want, stom toeval, een hooggeplaatste nazi is net op zoek naar iemand die hem Farsi kan leren, omdat hij na de oorlog een restaurant wil openen in Teheran.

Hoe vergezocht het ook klinkt, het werkt prima. Naarmate Persian Lessons vordert, ontstaat een spel dat steeds zenuwslopender wordt. Want Koch, heerlijk schmierend gestalte gegeven door Lars Eidinger, is niet op zijn achterhoofd gevallen. En Nahuel Pérez Biscayart is uitstekend gecast als Gilles, die met zijn ogen voortdurend een combinatie van waakzaamheid, intelligentie en verbijstering uitstraalt. Ze dansen om elkaar heen, lijken soms nader tot elkaar te komen, maar altijd is er de niet aflatende dreiging dat Gilles een misstap begaat.

Regisseur Vadim Perelman leunt in Persian Lessons zwaar op clichés over de nazi’s zodat we smakelijk om hen en hun rigide onhebbelijkheden kunnen lachen. Zoals wanneer een zojuist door Koch uitgefoeterde secretaresse, te weten Elsa (Leonie Benesch, die we ook nog heel eventjes naakt onder de douche zien staan), toch nog even een "Sieg Heil" eruit perst voordat ze met de staart tussen haar benen de ruimte verlaat (ze wordt dan als straf gestuurd naar het Oostfront). Acteur Nahuel Pérez Biscayart. die een kruising lijkt tussen Buster Keaton en Roberto Begnini is ook nog eens bedreven in de slapstick. Perelman kan het niet laten Gilles zijn strenge nazi superieuren, met hun schnaps en kille blik, als een kluns te laten bedienen.

Er zijn natuurlijk talloze films over gevangenen die dankzij hun intelligentie en fantasie het vege lijf van zichzelf of anderen weten te redden. Denk aan "La Vita È Bella (1997)" of "The Shawshank Redemption (1994)". Soms is de film een beetje teveel volgens het boekje, ouderwets bijna. De nazi's zijn zonder uitzondering wreed tot op het bot, terwijl ze in veel moderne oorlogsfilms wat gelaagder zijn.

Geloofwaardig is het dus ook niet altijd. Iedereen met enig taalgevoel zal zich erover verbazen dat werkelijk alle woorden waar Gilles mee komt, eenlettergrepig zijn. Vreemd dat de gewiekste Koch dat niet opvalt. En zo rammelt er wel vaker wat, maar het verhaal zit dermate lekker in elkaar, dat je er in eerste instantie geen erg in hebt. Persian Lessons is misschien te mooi om waar te zijn, maar dat knagende gevoel bekruipt je pas na afloop. Het einde (als Koch in Teheran aankomt) is overigens schitterend.

Al met al is "Persian Lessons" een merkwaardig Holocaustsprookje, met uiteindelijk wel het hart op de juiste plaats.

Opmerkelijk verhaal. Ik zie het zomaar in de boekhandel liggen met een sensationele titel. Waargebeurd dus blijkbaar. Bij elke dergelijke film hangt je leven of je overleven af van de ene toevalligheid en geluk tot de andere.

Ja, de commandant is erg naïef en goedgelovig. Hoogst bizar eigenlijk gezien de context waarin we ons bevinden. Des te meer ook dat hij de enige is die hoog oploopt met de Perzische man. Misschien is dit laatste wat aangedikt, wie weet. Een ongeluk is toch gauw gebeurd, denk ik dan. Zie maar naar die Engelse krijgsgevangene. Des te opmerkelijker vond ik eveneens de locatie. Buchenwald was toch één van de meeste beruchte nazikampen. Vaak met ongeloof het verhaal verder aanschouwd…

Men toont ook aan dat je met een bepaalde strategie makkelijk duizenden woorden of namen kan onthouden aan de hand van bruggetjes en associaties en dergelijke meer. Ik vond de film best spannend. De gruwel valt al bij al best mee, prima ook zo, want de focus van de film ligt elders.

Deze op een korte verhaal geïnspireerde film (Erfindung einer Sprache van de Duitse schrijver en filmmaker Wolfgang Kohlhaase) wil je doen geloven dat het gebaseerd is op ware gebeurtenissen. Waarom men hier toch gaat beweren dat het echt is..? Geen idee! Maar niets is minder waar! Dat verhaal van een Belgische Jood die in een Duits doorgangskamp een kampcommandant Perzisch gaat leren is bedacht, om met einde dramatische impact proberen te bereiken. En tjonge wat was dat einde een tearjerker....en natuurlijk op toepasselijke melodramatische brr... Ook komt de film niet veel verder dan de bekende dingen. Duitsers zijn wreed en dom en de gevangen vooral slachtoffer. Tirades tegen een secretaresse om haar handschrift niet netjes was, onderlinge liefdesproblemen tussen de soldaten, penisroddels, schnaps en etentjes, het maakt de film vaak alleen maar langer dan nodig is. Vreemd was het dat een film over joodse gevangenen in een kamp deze praktisch onzichtbaar waren. Tja ze kwamen aan in het kamp of werden gedeporteerd, ze deden dwangarbeid, of kregen eten/drinken maar een gezicht...? Maar niet alles is kommer en kwel hoor! De film ziet er wel netjes uit en zijn er lovenswaardige uitvoeringen van de twee hoofdrolspelers. Echter het is niet memorabele genoeg om een blijvende indruk achter te laten en proberen te laten geloven dat het echt is gebeurd kost de film absoluut een halve punt aftrek!

Meeslepende film met mooie afsluitingen over een Joodse gevangene in een concentratiekamp, die om zijn hachje te redden een Duitse officier een fictieve taal leert. Het uitermate onwaarschijnlijke verhaal kon niet verhinderen dat ik geboeid heb zitten kijken. Sterk geacteerd door de beide protagonisten.

Wat een aangrijpende en adembenemende film. Ik houd normaal niet zo van oorlogsfilms, maar deze was vanaf het begin spannend en onderhoudend. Erg fijne verrassing op de late avond en blij dat ik Persian Lessons eindelijk een kans heb gegeven.

De alertheid en het formidabel geheugen van een krijgsgevangene tegenover de naïeve, stompe dwaasheid van een Duits officier levert ons, naar het schijnt naar een waar gebeuren, een verbluffend verhaal op met als decor de onmenselijkheid van een concentratiekamp met de drang om in leven te blijven en te ontsnappen aan de laffe brutaliteit van de bewakers bestendig aanwezig.

Knappe, sterke film die boeit tot het slot, dat trouwens nog een onthutsende, emotievolle scène in petto houdt.

Zo zie je maar hoe een toeval, een detail, wat geluk, over een mensenleven kunnen beslissen en hoe een Duits officier het niet verdacht vond dat alle Farsische woorden zo ontzettend kort waren.

Het thema "concentratiekamp" is onuitputtelijk en alle films hebben, hoe dan ook, de verdienste ons aan die gruwel te herinneren en te doen beseffen...

Eem uitstekende film maar ook een die zich afspeelde in een behoorlijk beperkte ruimte (wat op zich ook wel logisch is). Maar misschien hadden ze er toch nog wat meer ruimte en verhaal in kunnen stoppen.. maar voor dit moment geef ik hem wel een 4.

Het scenario maakt het soms wat te bont, maar Perelman slaagt er niettemin om meeslepende cinema te produceren. De charismatische Eidinger schittert hier en neemt in feite de echte hoofdrol op zich.

Persian Lessons is een film die zich afspeelt tijdens WO II. Het gaat over Gilles, een jonge Belgische man die gevangen wordt genomen en op wonderbaarlijke wijze aan de dood ontsnapt omdat hij beweert dat hij geen Jood is maar een Pers. Hij belandt in een concentratiekamp waar hij een hoge Duitse pief het Perzisch moet gaan leren.

Wat volgt is een verhaal over overleving en het aanleren van een taal die hij zelf niet kent.

Het plot klonk alleraardigst dus ik had best hoge verwachtingen, mits goed uitgewerkt. En ik moet zeggen dat deze film van begin tot eind vermaakt. Nahuel Pérez Biscayart en Lars Eidinger hebben een prima chemie met elkaar en als kijker ben je toch benieuwd hoe dit nou af zou lopen.

Wel is het soms behoorlijk ongeloofwaardig te noemen hoe naïef de Duitse officier te werk gaat. Het is binnen no-time te achterhalen of iemand echt een taal kent of niet.

Verder vond ik het concentratiekamp waar het zich allemaal afspeelt niet echt realistisch overkomen. Te vaak te leeg en daardoor wat minder overtuigend allemaal.

Toch is dit zeker een voldoende waard en zal elke WO-II filmliefhebber zich prima kunnen vermaken.

3*

De film speelt zich af in een doorgangskamp tijdens WOII en gaat over de Belgische jood Gilles die zich voordoet als Pers. In die hoedanigheid leert hij de Farsi taal aan haupt­sturm­führer Koch en wordt in ruil daarvoor in staat gesteld te overleven. Omdat Gilles geen echte Pers is verzint hij een taal. De film is gebaseerd op een verhaal van de schrijver Wolfgang Kohlhaase en biedt spanning, gruwel en zelfs humor.

Regisseur Vadim Perelman die ik kende van het uitstekende House of Sand and Fog (2003), maakt een film die met veel detail groteske blikken werpt in de dagelijkse gang van zaken in het kamp. De film besteedt daarbij niet alleen aandacht aan het afbeulen van gedetineerde Joden, maar ook aan de strakke hiërarchische structuur en aan het geroddel van het personeel. Al deze dingen zorgen voor een bevreemdende sfeer. Het is in deze ambiance dat de taallessen van Gilles plaatsvinden. Het zijn intense scènes tussen de twee hoofdpersonages die door Nahuel Pérez Biscayart (Gilles) en Lars Eidinger (Koch) worden vertolkt. Interessante scenes met goed acteerwerk. Het zijn scènes die je even buiten de werkelijkheid plaatsen. Scènes die je de gruwelijkheden die aan de andere kant van de deur plaatsvinden even doen vergeten terwijl je in je achterhoofd beseft dat de verschrikking in het volgende moment weer keihard zijn plaats in de film opeist. Het contrast intrigeert. Het absurde van de situatie komt goed tot uiting.

Hier en daar is er afleiding met wat zijplotjes die opvallend genoeg nooit de gevangenen betreffen. Afgezien van twee Italiaanse gevangenen die op een bepaald moment een klein onderdeel van de film uitmaken, zijn de gevangenen anoniem. Een anonieme massa opeengepakt in de barakken en zich doodwerkend in een steengroeve. De film gaat niet over hen. De film gaat over andere aspecten van het kampleven. In het bijzonder gaat de film over twee mannen die door een verzonnen taal met elkaar zijn verbonden en dat doen tegen een afschuwelijke achtergrond gevormd door anonieme slachtoffers.

De interacties tussen Gilles en Koch leveren spannende scènes op. De film laat nooit twijfel bestaan over de ernst van de situatie. Mocht Gilles ergens een faux pas maken, dan betekent dat voor hem het einde. Alleen al de naam Reza die hij zich heeft toegemeten en waarop hij moet reageren is een detail dat spanning brengt. Het zijn overigens niet enkel gruwel en spanning die de klok slaan. Het scenario bouwt af en toe gelukkig ook wat humoristische momenten in de scènes in. Geslaagd, wat mij betreft.

Minder geslaagd zijn de verhaaltechnische aspecten. Veel hangt af van toevalligheden. Nogal gemakzuchtig, vond ik. Ook de opdringerige muzikale ondersteuning beviel me maar matig. Erg overheersend het drama of de spanning benadrukkend terwijl het drama en de spanning al overduidelijk zicht- en voelbaar zijn. Dat had best subtieler gekund. De originaliteit van het verhaal, het goede acteerwerk en het mengsel van spanning en humor maken de film kijkenswaardig.