Minari (2020)

Minari. Plant het in de nabijheid van water, en het groeit.

Minari. Een gezin waaiert uit over de wereld, strijkt neer in het beloofde land, probeert er te wortelen, tracht te bloesemen.

Hij is het archetype van de man, iemand met een droom, een missie – hij cultiveert een stuk agrarisch thuisfront om er zijn persoonlijk ideaal mee te realiseren, met name: een leven dicht bij de natuur, bij en met de elementen. Minari.

Zij is het archetype van de vrouw, iemand die verbinding zoekt, connectie, een persoon die haar hele hebben en houden slechts als bijzaak ziet ten aanzien van haar ware kapitaal: dat van ouders, dat van kinderen, kortom de bloedlijn, de biologie. Minari.

Allebei trachten ze als een kruid te woekeren aan de oevers van een continent dat voor hen vreemd is. Hij en zij botsen echter, wegens verschillende prioriteiten, of anders gezegd: een verschillende definitie van een geslaagd leven, van een waardig bestaan, van lovenswaardig ouderschap. In de diepte willen ze hetzelfde, sloven ze zich uit voor hetzelfde, alleen is zijn weg veel indirecter, veel mannelijker ook: liefde via een tastbare realisatie, iets extern. Zij begrijpt evenwel dat liefde is als een navelstreng, iets dat geen artefact behoeft, geen materiële veruitwendiging, integendeel iets dat immanent bestaat. Precies het onuitgesproken misverstand dat tussen hem en haar bestaat, met name datgene dat zou moeten verbinden in plaats van verscheuren, maakt de tragiek uit van de film. Traan.

Anders dan vader en moeder, die zweven tussen het oude en het nieuwe continent, probeert grootmoeder niets op te dringen. Zij doorziet dat haar kleinkinderen niet meer Koreaans zijn, maar Amerikaans. Over het cultuurverschil heen vindt zij een authentiek grootmoederschap uit. Geen oude rituelen, geen culinair atavisme, geen zeden die voor de kinderen vreemd zijn. Simpelweg: zijn. Minari.

En de kinderen? Zij spreken weliswaar de taal van het verleden, maar belichamen een toekomst die voor hun ouders onmogelijk te verwezenlijken is: dat van evident Amerikanisme, dat van een tweede generatie die een struggle uit de eerste hand meemaakt, maar zelf niet ervaart. Hun wortels verankeren zich zomaar in de bodem onder hun voeten, zonder herinnering aan een ooit, vroeger, ergens ver weg. Omdat ze jong zijn. Zij aarden, hier en nu. Minari.

Over al deze vormen van minari maakte Lee Isaac Chung een schitterende film. Prachtig geschoten, muzikaal intimistisch opgeluisterd door Emile Mosseri, fenomenaal geacteerd en ideaal qua tempo. Misschien is het spijtig dat ‘Minari’ op z’n Grieks de diepste crisis opzoekt om tot loutering te komen, maar het plaatje klopt toch maar. Zeer, zeer van genoten dus.

3,75*

Doorzettingsvermogen is misschien wel het bijzonderste item in deze eenvoudige maar oprechte film, maar de weerslag van het ganse project op elk lid van de familie wordt mooi en gavarieerd levensecht voorgesteld:: de ernst bij tegenslagen, de onvermijdelijke meningsverschillen, de humor..

Wars van geweld. Een genietbare film.

Berichten verplaatst naar Overig > Algemeen > Het grote taaltopic

Prima drama dat lekker wegkijkt.

Leek me wel een leuke film.

Redelijk.

Mooi gefilmd en zeer degelijk geacteerd familiedrama. Aangenaam van tempo en bovendien behoorlijk in evenwicht ondanks de hoeveelheid drama. De onsympathieke vaderfiguur lijkt aanvankelijk belangrijk, maar doorheen de film switcht men al eens van personage. Zo komt iedereen aan bod, maar ik blijf ook wat op m'n honger zitten aangezien er daardoor geen enkel personage écht tot z'n recht komt. Het blijft iets te vlak en dat is zonde, want veel doet deze film niet fout.

3

Blanco erin gegaan, sfeervolle film.

Personages goed uitgewerkt, maar ik miste een stuk mbt de zus dat personage was zelf onnodig ni.

Degelijk drama weer van A24, echter vond ik hem niet bijzonder genoeg om echt te beklijven.

Mooie film! Het zoontje steelt wellicht vele harten.

Van Korea naar het Amerikaanse Arkansas is een zeer grote stap.

Doorzetten en af en toe wat geluk hebben is de kunst!

Dit is zo'n film die je kan aanzetten je dromen te volgen ...