El Hoyo (2019)

Film met bizar en dystopisch sfeertje, begint allemaal nog redelijk 'gewoontjes' maar evolueert geleidelijk aan in een rauw werkje, met de mens, hoe kan het ook, in z'n ware gedaante en dat draait zelden positief uit, alhoewel, ts hoe je het bekijkt. En het Spaans, ik vind het extra dimensie geven, ik hou gewoon op tijd en stond, van een niet Amerikaans-Engelse film, heb ik nood aan.

Origineel filmpje dat vooral zijn kracht puurt uit een geweldig fascinerend concept. Als geheel valt het een beetje in hetzelfde straatje als Cube en Circle te plaatsen en zoals wel vaker bij dat soort films is ook hier de eerste helft veruit het sterkst. Lekker mysterieus, met hier en daar een flinke geweldsuitbarsting. Laatste akte daalt het niveau aanzienlijk. De überhaupt al niet zo subtiele moraal van de film komt veel teveel op de voorgrond te staan en de uiteindelijke eindscène is een stevige domper.

Ook de algehele regie had wel wat beter gekund. De soundtrack is vrij sfeerloos en ook het acteerwerk was niet altijd even sterk, soms op het cartoonesque af (die donkere man ). Een ander probleem waar de film een beetje mee kampt is dat Urrutia nooit echt de juiste toon te pakken krijgt. Grimmig bedoelde scenes worden op een nogal onnatuurlijke manier afgewisseld met momenten die meer richting komedie neigen (het verdedigen van de panna cotta). Vond de combinatie niet helemaal goed werken.

Toch heb ik wel een zwak voor dit soort films en is er genoeg basiskwaliteit aanwezig voor een ruime 3*. Nog een tip overigens: op Netflix staat de taal by default op Engels ingesteld, maar die dub is echt niet om aan te horen. Even handmatig op Spaans zetten dus.

Een prima science-fiction die je naarmate de film vordert, het verhaal intrekt.

Een horizontale gevangenis met op iedere verdieping 2 gevangenen, wie welke cel toegewezen krijgt, wordt volledig willekeurig beslist. En iedere maand wordt er gewisseld, dus je kunt bovenaan komen waar het voedsel prima is maar ook ga je regelmatig (hoeft niet) naar beneden waar de tafel die van boven naar beneden via een vorm van lift gaat, soms leeg kan zijn. Aangrijpend voor degenen die dit iets te vaak meemaken. Dat is dan ook de reden dat na enkele maanden Goreng (Ivan Massagué) samen met Baharat (Emilio Buale) een plan maken om dit oneerlijke systeem aan te pakken.

Hoe dat afloopt zie je in deze film. Onze waardering is een mooie 7+!

Een interessante thriller deze El hoyo! Sowieso is het al niet eenvoudig om een vloeiend plot te maken wanneer je slechts filmt op één locatie, maar hier wordt de spanning hoog gehouden van begin tot einde. De film staat of valt met deze spanning, want als kijker wil je echt weten hoe het zal aflopen.

Hiernaast hangt er een zweem van mysterie over de film. Jammer wel dat er te weinig context is over het hoe, wie waarom van de verticale gevangenis. Ik blijf toch nog met heel wat vragen zitten, maar dat is ook een manier om de film achteraf vast te houden.

Sterke prestatie van Antonia San Juan die je langzaam zien afglijden naar een fysisch en nog meer psychisch wrak. Paranoia en claustrofobie zijn eveneens niet ver weg. Het is de oerdrang tot overleven dat menig op de been houdt. De wil om te overleven is sterker dan op te geven. De regisseur speelt met diverse morele principes zoals individualisme, egoïsme, solidariteit, onrechtvaardigheid en (zelf)opoffering. Galder Gaztelu-Urrutia slaagde erin al deze elementen mooi te bulken in een 90 minuten geslaagde thriller. Mooi!

El Hoyo weet een leuk en origineel concept goed te vertalen naar het scherm. Er wordt goed met de vraagstukken omgegaan die dit soort methodes opwekken. Waar de film al snel gezapig en eentonig kan zijn, weet de regisseur de vaart erin te houden en telkens een nieuw dilemma te creëren die je weer een aantal minuten bezighoudt.
Het mysterie van waar ze nou precies waren had misschien wat meer aanwezig mogen zijn. Het is al vrij rap duidelijk allemaal. De film draait vooral om de situatie en hoe daarmee om te gaan, maar ik denk dat de film nog een extra dimensie zou krijgen als het mysterie vraagstuk beter afgewerkt zou kunnen worden. Het voedt de nieuwsgierigheid en houdt de film spannend. Vooral dat laatste miste ik een beetje. En die nieuwsgierigheid van het ontdekken had misschien tot een betere climax kunnen leiden dan dat de film uiteindelijk heeft gekregen.
Verder blijf je wel met wat praktische zaken zitten. De film roept vragen op en vraagt je om mee te gaan in dit gekke verhaal. Die praktische zaken zoals hoe zweeft dat platform nou en hoe wordt er van verdieping gewisseld blijven achterwege.

Maar ik wil wel positief eindigen. Vooral de eerste 45 minuten is het genieten geblazen. De waanzin van de hele situatie wordt goed uitgewerkt en dat maakt de film sterk.

3,5*

Originele film. Maatschappij-kritiek lag er inderdaad bovenop, past in deze tijden met het hamsteren.

'Overleven' Is een dankbaar thema van menig thriller of horror. In de film 'The Cube' moest men te zien te overleven in kubusvormige ruimtes. In 'Saw' kwamen slachtoffers voor onmenselijke keuzes te staan door spelletjes. En in deze Spaanse thriller is het niet anders en moet men in een bizarre verticale gevangenis zien te overleven door genoeg eten te bemachtigen. Het is ook een film die wel een beetje doet denken aan de wereld van High-Rise van J.G. Ballard of aan Snowpiercer en zelfs misschien wel Metropolis.

Waar de film echter helemaal in uitblinkt, is zijn presentatie: de uitvoering van deze film tilt het ongetwijfeld naar het niveau van een van de betere horrorfilms. Daarnaast blinkt het uit in eenvoud. Buiten de vier betonnen muren van de gevangenis zien we maar heel weinig en als we dat doen, zijn ze bewust vaag. Wat de film nog beter maakt is dat er duidelijk sociale commentaar aanwezig is, maar nergens voelt als een dwangmatige boodschap.

Maar naast de metafoor is dit ook gewoon een geweldige film over een mysterieuze gevangenis waar genoeg gewelddadig en gore in wordt getoond. Het is letterlijk eten of gegeten worden. De verdere minimalistische look is perfect voor de film. De weinige kleuren helpen om van het, zoals ze in de film noemen 'zelfredzaamheidscentrum' een nog ​​claustrofobische sfeer te geven.

Met zijn debuutfilm laat regisseur Galder Gaztelu-Urrutia op huiveringwekkende wijze zien hoe dun het schilletje van de beschaving kan zijn. Het stemt helaas maar weinig tot vrolijkheid of klinkt nergens hoopvol!

Goeie film waarin twee gevangenen per verdieping in een hoge toren gehuisvest zijn en het voedsel moeten delen. Een originele film die op sommige vlakken goed is uitgewerkt en op andere wat minder (zo vond ik het einde wat tegenvallen). Redelijk naargeestig van toon met een weinig hoopgevend beeld over de mens waarbij solidariteit niet van nature komt. Ondanks de simpele setting wordt het niet langdradig.

Aardig filmpje: leuk concept en nog goed uitgewerkt ook, dat gebeurt nog wel eens anders. Vlot verteld. Heel veel diepgang heeft het niet, en het is allemaal wat duister, maar de film komt af en toe wel verrassend uit de hoek.

Goed idee maar na zeg een half uur begon het wat te slepen, door wat vers vlees weet de film dan toch weer te boeien tot het toch tamelijk waardeloze einde. Goed acteerwerk, het ziet er allemaal puik uit, het eten het gebouw maar had toch wat meer uitgehaald kunnen worden.

Boh wat een draak van een film.Het einde is ook erg wazig. Halve ster

Fijn.

Met de ogen dicht een aanrader voor fans van Cube (en soortgelijke), het concept is niet geheel hetzelfde, maar de opzet, het verloop en uitwerking van de film ligt wel exact in dat straatje. Mensen die vastzitten in een mysterieus doolhof met enkele duidelijke basisregels en daar wijs uit moeten zien te raken. Altijd leuk en ook ditmaal meer dan voldoende voor 90 minuten vermaak.

Enerzijds vond ik de metafoor iets te weinig subtiel, met vaak stukken dialoog die bepaalde delen nog eens extra moesten onderstrepen. Anderzijds wel interessant dat het geen klassiek rijk vs arm verhaaltje is geworden, met name door personen te laten switchen van verdieping, waarna men zich snel en graag aanpast nav het voorrecht dat men in de schoot geworpen krijgt. Dat maakt het dan wel weer iets leuker.

Qua stilering had het wat mij betreft wel net iets strakker gemogen. Regie is zeker niet slecht, maar gezien de beperkte setting had het nog wel wat explicieter en nadrukkelijker gekund. Acteerwerk vond ik verder meer dan voldoende, ook de soundtrack was aardig, hoewel misschien ook wat onopvallend. Allemaal meer dan voldoende, maar voor een echt genre meesterwerk moet het nog net iets beter.

Als laatste veel hulde voor het einde. Veel films verbrodden hun hele opzet met één of andere belachelijke uitleg waar verder niemand wat aan heeft, The Platform stopt gelukkig net op tijd. Welk einde ze hier ook aan hadden gebreid, het zou het mysterie van de film nooit eer hebben aangedaan.

Erg tof project in ieder geval, voor dit soort filmpjes heb ik altijd een zwak. Jammer dat het niet nét dat beetje strakker uitgewerkt was, maar een aanrader is het zeker.

3.5*

Ben ik nou serieus de enige die ik ook verwijzingen zie naar de bijbel???laatste avondmaal, terug sturen naar boven........herrijzing als Jezus.....steeds voorlezen in het boek, dus het preken, en hij is er om over ons leven te bepalen en eten te verdelen. Vond hem steengoed maar geen gelovige

De film begint goed en heeft een goed duister sfeertje. Hij houd je ook aan de buis gekluisterd tot aan het eind, maar het eind is dan een beetje teleurstellend, tenzij je van open eindes houd.

Erg gaaf! Ik hou erg van dit soort films waar de hoofdpersoon in een vreemde situatie terecht komt, er zijn een aantal regels en vandaar uit worden de mogelijkheden verkend: hoe mensen reageren en wat ze kunnen doen. De kapitalistische metafoor is duidelijk en ook leuk gevonden. En verder is de uitwerking van de mogelijkheden erg bevredigend, wellicht op het open einde na, maar aan de andere kant kan de invulling daarvan net zo teleurstellend zijn. In ieder geval weet de film het overgrote gedeelte van de speelduur te fascineren.

De soundeffecten zijn typisch, maar sterk en dragen in ieder geval flink bij aan de beklemmende sfeer. Qua beelden vooral degelijk. De duur van de film was verder perfect, al had ik het ook niet erg gevonden om deze wereld nog wat verder te verkennen. In ieder geval voelt het allemaal erg origineel aan. Een dikke 4*.

Dat deze film net gereleased is in tijden van de Coronacrisis is ergens best ironisch, want onze viruscrisis toont precies aan wat El Hoyo ons wil laten zien. Dat de mens gewoon egoïstisch is en zelden aan de medemens zal denken. In El Hoyo krijgt men op de laagste verdiepingen niks te eten omdat iedereen daarboven zich niet in wilde houden en in het echt maken we dit mee met die debiele hamsteraars die massaal wc papier en pasta aan het kopen zijn in de lokale Albert Heijn en daarmee een middelvinger naar de andere mensen opsteken die na een dag werken lege schappen aantreffen.

Maar terug naar de film. Ik hou van films met een creatief beeld van de toekomst, in dit geval de gevangenis waar regels gelden omtrent het eten. Wie het hoogste zit krijgt een topmaaltijd en de restanten zakken naar verdieping 2, 3, 4 etc. En na een maand wordt er willekeurig van verdieping gewisseld, maar dan nog kunnen mensen zich niet beheersen, ook al weten ze hoe naar het onderaan is. Het eerste half uur is dan ook echt geweldig. Het is naargeestig, smerig en het verontrust behoorlijk, want je zal dit maar eens mee moeten maken. Dat niveau houden ze jammer genoeg niet vol, gezien een vrij langdradig middenstuk dat eigenlijk vooral de poppetjes vervangt, maar inhoudelijk niet veel meer brengt. Het einde zorgt nog wel voor een kleine opleving. De boodschap die de film deelt is wel goed, maar dat maakt nog niet dat El Hoyo een heel goede film is. Wel vermakelijk.

3*

Effectieve low budget kruising tussen Cube en Snowpiercer, goed gemaakt en gespeeld en voorzien van een bijzonder nare sfeer. Er wordt slim omgegaan met de beperkte setting en de plot is net intrigerend genoeg om je continu nieuwsgierig te houden. Jammer dan ook dat het abrupte einde je als kijker een beetje in de kou laat staan.

Zeer origineel concept en fantastisch scenario.

Wat men hier met een low budget, beperkte setting en steengoede acteurs doet is fascinerend.

Voor mij één van de beste films die ik dit jaar al gezien heb.

Ik vond het een geweldige film. Simpele setting met veel spanning. Best veel mysterie om het hele concept heen - het lijkt wel een ritueel hoe die mensen aan het koken zijn. Daarnaast is het duidelijk maatschappijkritisch (Tragedy of the Commons concept waarbij iedereen pakt wat ie pakken kan terwijl samenwerken toch echt een betere optie zou zijn), maar zo werkt het nou eenmaal ook in het echt - of niet?

Het enige dat ik jammer vond was het eind, al is het nogal twijfelachtig of dit überhaupt een eind te noemen is. De film stopt abrupt. Had graag op z'n minst gezien of zij weer boven aan zou komen.. Maar ja jammer.
Ik heb me ook een paar keer afgevraagd hoe dat platform nou eigenlijk zo zweeft maar goed, het is een film en speelt zich af in de toekomst dus wie weet.

“There are 3 kinds of people; the ones above, the ones below, and the ones who fall.”

Een zeer bijzondere film waar ik op een aantal vlakken wat ongemakkelijk van kon worden, maar het heft me best vermaakt. De film laat het ware aard van de mens zien, de keuze van ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt’ en dat zijn soms harde waarheden en feiten; hoe erg de mens snel aan zichzelf kan denken. De boodschap is op het eind vrij duidelijk, deze boodschap komt eigenlijk rond het midden binnen en is wel leuk om te volgen alleen niet héél speciaal want het is allang iets wat we wisten, niemand doet er wat mee.

Deze film werd mij zwaaar aangeraden door mijn kameraad, die deze film zo goed vond dat hij mij eigenlijk vol spammed dat ik deze moest gaan kijken, zoveel lof had ik eigenlijk sinds tijden niet meer gehoord over een film dus eigenlijk was ik best hyped en waren mijn verwachtingen toren hoog. Na het kijken van de film was al gauw duidelijk dat de film deze verwachtingen nooit ging evenaren, de film was soms best traag en op een gegeven moment wanneer de oude man dood is kakt de film in en word het minder interessant om te kijken, de dame vond ik vrij irritant met haar hondje en de zwarte man bracht wel weer wat energie terug maar kon die ook niet altijd even goed waarmaken.

De Spaanse film (die standaard word geleverd door Netflix met Engelse spraak) is geinig maar, ik had er weinig gevoel voor. ‘Ivan Massagué´ speelde een leuke rol als de gevangene ‘Goreng’ en slaat al snel aan met zijn leuke personage. Ook vond ik ‘Zorion Eguileor’ als ‘Trimagasi’ erg leuk en ‘Emilio Buale’ als ‘Baharat’. Mijn drie favoriete personage’s uit de film toch wel. Voor de rest sloeg de cast echt niet aan, zoals ik al zei vond ik ‘Antonia San Juan’ niet zo heel bijzonder met haar teckel, een personage die van mij part weg had gemogen maar die wel begint met als eerste de boodschap over te brengen.

De film verteld het verhaal over gevangen in een hol met een ontelbaar aantal verdiepingen die dagelijks het eten met elkaar moeten delen. Dit eten is van uiterste klasse als het bereidt word, en dan is het van zelf sprekend: mensen in de eerste etage’s hebben genoeg en de laatsten daar is niks voor over. Tot ‘Goreng’ in het spel terecht komt, hij besluit om samen met ‘Baharat’ op de plaat te gaan staan naar beneden, en mensen te waarschuwen dat ze (tot de 51ste) niks mogen eten en daarna pas per portie, zo kunnen ze iedereen voeden. Het gaat goed tot ze het kindje van een bepaalde vrouw tegen komen en deze redden.

Leuk maar, het was niet echt wat ik had verwacht. De film kende zijn harde momenten, maar het was nergens overtuigend. Ik heb me redelijk vermaakt, het was alleen niet zo bijzonder als wat men erover hier zegt of hoe mijn maatje over kwam bij mij.

3.0*

"Obvio."

Een passende weerspiegeling van de huidige situatie.

Het concept van een verticale gevangenis waar elke dag een uitgebreid feestmaal langs alle verdiepingen gaat, is buitengewoon intrigerend te noemen. In principe is er genoeg voor iedereen, maar door de gulzigheid van de bovenste etages blijft er weinig meer over voor de rest. De opzet doet denken aan een kruising tussen 'Cube' en 'Snowpiercer'.

De sociale allegorie is overduidelijk te zien. Desondanks blijft het mysterie over het geheel sterk aanwezig. Als kijker blijf je je dan ook afvragen waar Goreng terechtkomt en of hij degene is die daadwerkelijk de ban kan breken. Overgoten door een hoop narigheid en verontrustende momenten word je zeker niet ontzien.

Men gaat helaas nooit in op de motivatie van de hoofdpersoon; de beste man ontpopt zich opeens tot een barmhartige Samaritaan. Daarbij valt de film tijdens het middenstuk enigszins stil. Wat dat betreft had er wellicht iets meer duiding gegeven kunnen worden aan de context van de gevangenis. Het resultaat is dat het slot voor mij als een anticlimax aanvoelt.

Al met al is 'El Hoyo' een degelijke Sci-Fi, maar het had allemaal net iets strakker gemogen om naar een hoger niveau te gaan.

Dikke 3,0 sterren.

Spaanse degelijkheid.

Maar de Spaanse cinema blijft voor mij ook altijd een tikje te traag op momenten waar dat niet nodig is. The Platform heeft bijvoorbeeld erg weinig tempo terwijl zo'n concept zelf voor genoeg tempo moet zorgen. En toch weet de regie van Gaztelu-Urrutia deze niet vast te houden.

Hoofdpersonage is ook niet al te boeiend en weet niet bepaald de aandacht vast te houden. Beste acteerwerk komt van Eguileor. Voor de rest is er weinig om echt te noemen. Het is vooral het verhaal zelf dat spreekt en niet de acteurs.

Visueel wel weer goed, wat we van Spaanse cinema gewend zijn. Kille, meedogenloze look. Het is allemaal tip top in orde. Ook de gore-effecten zien er rauw uit en de verlichting is op niveau. Bij vlagen lekker wat experimenteren, het is gewoon goed op visueel gebied.

Toch verliest de film zichzelf in dromerigheid dat het tempo vooral wegneemt. Het drama-aspect van de film maakt weinig indruk. Het horror-aspect ook niet, op een aantal aardige gore-momenten na. Sciencefiction-aspect voelde ook wat onvolledig aan, als ik zeggen mag.

Want het hele concept is interessant genoeg. Jammer dat de creativiteit die met het concept mee moet gaan dat tekort doet. Je hebt nu gewoon een zwevend platform met eten daarop en de inrichting. Dat is het eigenlijk. Had wel iets meer ideeën willen zien eigenlijk. Voelde nogal incompleet aan.

Ook is de finale te traag om echt interessant te zijn. De boodschap drong wel door, maar echt indruk maken deed het niet. Want het gehele concept zelf neemt zoveel van de aandacht dat er weinig rust is om überhaupt over het onderwerp na te denken. Maarja, dat was dan vooral bij mij als kijker.

Degelijk resultaat, maar toch met een onvolledig gevoel. Wat mij betreft schiet het vrijwel op elk gebied net wat te kort. Niet spannend genoeg, niet creatief genoeg, niet interessant genoeg. Maar het geheel is nog wel redelijk gelukkig. Bovendien is het leuk als er weer eens wat nieuws voortkomt in de cinema.

deze film, hier zit zoveel in! Het klopt dat de symboliek duidelijk is, maar juist ook heel gedetailleerd.

Want: Iedereen word gevraagd, aan het einde van het interview, wat zijn of haar lievelingseten is! Een ogenschijnlijk onbelangrijk detail. maar in principe staat er dus genoeg voor iedereen op tafel. Hoeft er dus helemaal geen honger te zijn. Net zoals in het echte leven.

Elk personage staat voor een bepaald menstype. Goreng wil de revolutie brengen. De oude man is de opportunist die constant zijn acties probeert goed te praten om zichzelf geen onmens te gaan vinden. De vrouw is het oermens die temidden van dit alles een soort kat in het nauw is. Ik vond de vergelijking met jezus ook mooi, alleen Goreng is geen jezus. Hij is meer een soort Stalin. Ok hij neemt het goede woord over van die vrouw (die staat voor overheden, goedbedoelende systemen die falen) maar zonder geweld te gebruiken en te moorden komt hij er niet. Vreselijke offers moeten worden gebracht. En waarvoor??

Dat weet niemand, want niemand heeft een clue hoe het hele systeem werkelijk draait. Hoe slecht de kinderen in Bangladesh het nou echt hebben die jouw schoenen maken. Deze film is een dikke 4,5. Ik kan een heel boek volschrijven over deze film. Je kan je storen aan bepaalde elementen, maar dan overzie je het geheel niet voldoende. En moet je deze film gewoon nog een keer kijken tot je ziet wat een meesterwerk dit is. 4.5 ster.

Klassenstrijd

Deze Spaanse thriller, die ook zeker horror elementen in zich heeft vanwege de gore, vond ik met name sterk vanwege de neergezette sfeer en setting waarin het verhaal zich afspeelt. Een stuk zwakker vond ik de finale, waarbij ik mij niet zozeer stoorde aan het open einde an sich, maar meer aan de onwaarschijnlijkheid ervan.

Dit geef ik met name aan vanwege twee redenen. Hoe kan een jong meisje nog in leven zijn op level 333 als je zag hoe de mensen op de lagere levels zich als moordlustige beesten gedroegen? Veel van hen zouden het niet over hun hart kunnen verkrijgen een kind om het leven te kunnen brengen, maar zeker niet iedereen. En wanneer zij op miraculeuze wijze toch geluk zou hebben gehad op dit gebied, hoe kon zij dan niet inmiddels al lang door de honger omgekomen zijn? Ja de moeder had haar weliswaar eerder eten kunnen hebben gebracht maar in deze bizarre omstandigheden was het geloofwaardiger geweest, als het kind de situatie niet overleeft had. Voor het plot had dit niet uitgemaakt, omdat zij ook dan als boodschap had kunnen dienen voor de mensen boven. Een tweede ongeloofwaardigheid vond ik de staat waar Goreng in verkeerde. Want hoewel hij tijden terug al open gesneden was, en ook door een van de "gevangenen" bijna tot pulp geslagen was, kon hij toch helemaal tot beneden komen? Ook al was Goreng met een bondgenoot, en hierdoor met zijn tweeën waardoor hun overlevingskans groter was, veel was hij op een gegeven moment ook niet meer waard.

Men kan dit muggenziften noemen, maar voor mij zijn bovenstaande punten wel een smet op deze film. Er zijn zat voorbeelden te noemen van titels die van meer ongeloofwaardigheden aan elkaar hangen, maar voor mij geldt altijd maar een vraag: hoe geloofwaardig komt iets op mij over, hoe ongeloofwaardig het ook is? En hier laat El Hoyo wat mij betreft flinke steken vallen. Tot slot had de expliciete gore van mij niet zo gehoeven. Deze leek meer toegevoegd te zijn voor de gore zelf, dan dat deze iets aan het verhaal toe te voegen had. Een klein tandje minder had ook volstaan.

Bovenstaande kritiek kan impliceren dat ik deze spaande productie af zou raden, maar buiten deze punten vind ik El Hoyo nog steeds een unieke, spannende en sfeervolle ervaring. Mijn kritiek heeft er meer betrekking op dat met net nog wat meer bijschaven, hier een moderne klassieker uit voort had kunnen komen in plaats van nu een goede film, die op bepaalde punten sterker had gekund.

Dit format zou zich wel uitstekend lenen voor een serie trouwens. Niet zozeer om het mysterie achter het platform te ontrafelen, maar ik had graag meer verhalen willen zien van de mensen die leefden op de verschillende verdiepingen, en wat hen in deze situatie verzeild heeft doen geraakt.

3,5*

Bijzonder verhelderend om ons maatschappelijke klassensysteem als een gelaagde gebouwenstructuur voor te stellen. Rijk versus arm. Machtig versus onmachtig. Bevoorrecht versus uitgestoten. De film El Hoyo verbeeldt de tegenstellingen plastisch, duister en weerzinwekkend.

Het arm-rijk motief behandeld in de weergave van een loodrechte schacht met veel verdiepingen met elk twee bewoners. Hoe lager de verdieping hoe ellendiger de leefomstandigheden. Elke maand verhuizen de twee bewoners naar een andere verdieping. Het lot bepaalt of de verdieping hoger of lager ligt. Een platform vol voedsel van culinair hoogstaand niveau daalt elke dag af van boven naar beneden. Voldoende eten voor een ieder als men in saamhorigheid eerlijk deelt. Maar ja, zo werkt dat natuurlijk niet. Zwelgpartijen op de bovenste levels zorgen voor kliekjes op de onderste met een strijd om te overleven als gevolg. Solidariteit speelt in het aangezicht van de eigen dood geen rol van betekenis.

Wat een fantastische uitgangssituatie voor een film. Ik werd er bijkans opgewonden van. En na afloop was ik dat nog steeds. Los van de maatschappijkritische noten biedt de geschetste situatie sowieso al voldoende voer voor intriges en een hoge spanningsboog.

Vanuit de perceptie van hoofdpersonage Goreng beleeft de kijker de geneugten van de hoge levels en de brute overlevingsstrijd van de lage. Samen met Goreng wordt de kijker meedogenloos meegesleurd in gevaarlijke situaties, put hij troost uit andere en raakt hij beurtelings teleurgesteld en hoopvol door de acties van de mensen om hem heen.

De maatschappijkritische subtekst is onmiskenbaar aanwezig. Het moralisme overheerst echter niet. De boodschap zweeft immer onder het verhaal. Het zijn de acties en de handelingen van de personages die zich aan de oppervlakte bevinden, in het oog springen en de toon van de film bepalen. Hier geen penetrant boodschapperig gezeik dat ten koste gaat van de spanningsboog. Die boog blijft door de keuze voor het registreren van vreemde en spannende gebeurtenissen een filmduur lang gespannen.

El Hoyo overtuigt als een duistere en brute film met een voortdurende nihilistische sfeer. Met intrigerende personages. Met fijne surrealistische momenten. Met een prettig strak ritme. Met een fantastische setting. En met een pakkende spannende verhaallijn.

Genoten!

Sterke maatschappelijk kritische thriller. Het verhaal zit goed in elkaar en heeft een zichtbare dubbele bodem. De uitwerking is best bizar en zeker niet voor de tere zieltjes onder ons. De film begint krachtig maar kakt halverwege wat in. Richting het einde gaat de film redelijk los. Het einde is vrij interpretabel, hoewel het je niet helemaal aan het denken zet omdat het toch teveel vraagtekens achterlaat. Visueel ziet de film er verder goed uit. 3.5

Ja hoor. Toch maar even reageren. Het inslaan van een voorraadje spullen in een situatie waar je kans loopt op 14 dagen thuisquarantaine is een logische houding. (Waarmee ik de mensen die een hele boodschappenwagen vol WC-papier laden natuurlijk niet wil verdedigen.)

Interessanter is echter dat de film de suggestie wekt dat het voedselsysteem inherent tekortschiet. Het is immers die vrouw die voor 'De Administratie' heeft gewerkt die zegt dat er 200 verdiepingen zijn, maar het blijken er 333. Dat zou goed overeenkomen met het beeld uit allerlei sociale experimenten: mensen zijn vaak als eerste geneigd om te helpen en sociaal gedrag te vertonen, pas als de druk wordt opgevoerd en de omstandigheden extremer worden slaat dat om. Waarbij ik El Hoyo principieel geloofwaardig vind als het om het gulzig eten gaat, maar de bijbehorende beledigingen en het op dat platform gaan staan om maar vanalles naar binnen te proppen overtuigt antropologisch al een stuk minder. Sterker nog, het lijkt me waarschijnlijk dat er op naburige verdiepingen zou worden samengewerkt als deze situatie echt was geweest.

Ik vond het dus een goede film, die niet alleen een sterk uitgangspunt heeft, maar ook de ontwikkeling en variatie nadien zijn prima. Mooie balans tussen wat kleinere momenten en dialoog enerzijds en dan weer de tamelijk gruwelijke actie anderzijds. Ik weet niet of het anderen is opgevallen dat de hoofdpersoon de gelaatstrekken draagt zoals Don Quichot vaak wordt verbeeld en zijn karakter past daar ook bij. Trimagasi lijkt dan weer op Sancho Panza, het boerenslimme hulpje van de dolende ridder. De andere grote culturele verwijzing is inderdaad de bijbel, vooral aan het einde wordt de beeldtaal van een gekruisigde Jezus opgezocht met close-ups van Goreng.

Positief verrast door deze El Hoyo. Een gruwelverhaal in de traditie van Edgar Allen Poe zou ik willen zeggen, met sci-fi heeft dit dan weer niks te maken.

The panna cotta is the message...

Soort Cube achtige experimentele film, maar dan beladen met sociale kritiek. De toren waar de personages in gevangen zitten is een miniatuurversie voor onze maatschappij, met de rijken die alles voor zich nemen, en de lagere klassen die van de kruimels moeten leven, laat staan overleven door kannibalisme . En dan dat boodschapje met de panna cotta dat er onsubtiel in wordt gegooid; Mensen, laat ons een beetje solidair zijn en alles eerlijk verdelen, dan worden we er allemaal beter van. Het is een terechte les in tijden van kapitalisme, maar het komt mij vooral over als open deuren intrappen. Ondanks het minimalisme is de film toch best boeiend omdat je als kijker nog uitkijkt naar een vette climax. Maar die kwam er niet, en dat voelde best ontgoochelend toen de eindcredits er kwamen. Kleine 3*

Leuk concept.

Het concept is best geinig voor een genrefilmpje. Er is genoeg tempo ondanks je niet gek veel kanten op kan. Acteerwerk is goed genoeg. Vond de boodschapje wat te duidelijk en iets te kort door de bocht. Zoals ErCee aangeeft is iedereen behalve onze protagonist wel een extreme eikel, wanneer er in elk systeem wel iets meer aardige mensen bestaan. Nu voelt het iets te onderbuik boos gemaakt aan allemaal. Ook ben ik niet zo een fan van die Christelijke referenties in de climax. Is toch wel zo een ding in films om het dan gewichtiger te maken dan het is. Het begint een beetje een lege trope te worden in de filmwereld.

3 sterren.

Food for thought.

Wat een geweldig uitgangspunt voor een film. Dat plateau met overvloedig verleidelijk voedsel waar je je onbeperkt aan kunt laven als je op de hoogste etages zit. Voor de laagste etages blijft er alleen maar viezigheid en ellende over.

De mens als egocentrisch wezen komt weer eens niet goed uit de verf.

Enkele idealisten daargelaten zoals in iedere samenleving proberen er nog iets positiefs van te maken maar uiteindelijk wint het eigen belang toch.

Een film die een dag later nog in mijn hoofd rondspookt.