El Hoyo (2019)

“There are 3 kinds of people; the ones above, the ones below, and the ones who fall.”

Een zeer bijzondere film waar ik op een aantal vlakken wat ongemakkelijk van kon worden, maar het heft me best vermaakt. De film laat het ware aard van de mens zien, de keuze van ‘wie het eerst komt, wie het eerst maalt’ en dat zijn soms harde waarheden en feiten; hoe erg de mens snel aan zichzelf kan denken. De boodschap is op het eind vrij duidelijk, deze boodschap komt eigenlijk rond het midden binnen en is wel leuk om te volgen alleen niet héél speciaal want het is allang iets wat we wisten, niemand doet er wat mee.

Deze film werd mij zwaaar aangeraden door mijn kameraad, die deze film zo goed vond dat hij mij eigenlijk vol spammed dat ik deze moest gaan kijken, zoveel lof had ik eigenlijk sinds tijden niet meer gehoord over een film dus eigenlijk was ik best hyped en waren mijn verwachtingen toren hoog. Na het kijken van de film was al gauw duidelijk dat de film deze verwachtingen nooit ging evenaren, de film was soms best traag en op een gegeven moment wanneer de oude man dood is kakt de film in en word het minder interessant om te kijken, de dame vond ik vrij irritant met haar hondje en de zwarte man bracht wel weer wat energie terug maar kon die ook niet altijd even goed waarmaken.

De Spaanse film (die standaard word geleverd door Netflix met Engelse spraak) is geinig maar, ik had er weinig gevoel voor. ‘Ivan Massagué´ speelde een leuke rol als de gevangene ‘Goreng’ en slaat al snel aan met zijn leuke personage. Ook vond ik ‘Zorion Eguileor’ als ‘Trimagasi’ erg leuk en ‘Emilio Buale’ als ‘Baharat’. Mijn drie favoriete personage’s uit de film toch wel. Voor de rest sloeg de cast echt niet aan, zoals ik al zei vond ik ‘Antonia San Juan’ niet zo heel bijzonder met haar teckel, een personage die van mij part weg had gemogen maar die wel begint met als eerste de boodschap over te brengen.

De film verteld het verhaal over gevangen in een hol met een ontelbaar aantal verdiepingen die dagelijks het eten met elkaar moeten delen. Dit eten is van uiterste klasse als het bereidt word, en dan is het van zelf sprekend: mensen in de eerste etage’s hebben genoeg en de laatsten daar is niks voor over. Tot ‘Goreng’ in het spel terecht komt, hij besluit om samen met ‘Baharat’ op de plaat te gaan staan naar beneden, en mensen te waarschuwen dat ze (tot de 51ste) niks mogen eten en daarna pas per portie, zo kunnen ze iedereen voeden. Het gaat goed tot ze het kindje van een bepaalde vrouw tegen komen en deze redden.

Leuk maar, het was niet echt wat ik had verwacht. De film kende zijn harde momenten, maar het was nergens overtuigend. Ik heb me redelijk vermaakt, het was alleen niet zo bijzonder als wat men erover hier zegt of hoe mijn maatje over kwam bij mij.

3.0*

Een bijzonder concept, maar niet zo bijzonder uitgewerkt.

Ja bedankt voor deze verwoording, dat bedoelde ik inderdaad. Het schrijven van een review tijdens een potje 'Call of Duty: Warzone' (ik was af) gaat dus nog niet zo heel goed samen . Thanks!

Graag dat laatste wel met de hele zin quoten. Ik vertel hier volgens mij gewoon netjes dat ik het niet zo bijzonder vind als wat mijn maat er over wist te vertellen. Of was dat nog niet duidelijk genoeg voor je?

Ik zou dat niet "netjes" willen noemen. Het is eerder halve wartaal.

Maar blijkbaar vond je maatje het dan niet zeer bijzonder, maar zeer zeer zeer bijzonder?

Aparte film, die toch interessant bleef.

Een beetje een beeld hoe de samenleving eruit ziet...

Rijk, arm, middelmaat.. veel kiezen hun eigen weg, maar er zijn ook personen die helpen.

3.0 ***

Vanuit een sociologisch perspectief een ontzettend interessante metafoor voor de samenleving. Of van een manier waarop je de samenleving kunt zien.

Wat 'de gevangenis' is en waarom het daar is, doet er ook niet zoveel toe. Men zit er nou eenmaal in, vrijwillig of "veroordeeld". De hoge heren bovenop hebben het perfect geregeld, er is genoeg voor iedereen, alle gerechten wordem streng gecontroleerd. Haren worden zelfs uit het eten gehaald. Geen kwade bedoelingen. Zou moeten werken, toch? In theorie.

Alles is aanwezig, het is net echt. Racisme, arm, rijk, man, vrouw, dier, verstandelijk beperkt, goed, kwaad, slim, dom, seks, geweld.

Je kunt echter ook stoppen met de gevangenis / het spel / de samenleving. Je kunt letterlijk uit de rol stappen die je op een bepaald moment toebedeeld krijgt. Alleen doe je dan niet meer mee, zodra je eruit springt.

M.i. gaat het dan ook niet om of je zelf kunt 'ontsnappen', maar houd oog voor 'het kind'.

"Obvio."

Een passende weerspiegeling van de huidige situatie.

Het concept van een verticale gevangenis waar elke dag een uitgebreid feestmaal langs alle verdiepingen gaat, is buitengewoon intrigerend te noemen. In principe is er genoeg voor iedereen, maar door de gulzigheid van de bovenste etages blijft er weinig meer over voor de rest. De opzet doet denken aan een kruising tussen 'Cube' en 'Snowpiercer'.

De sociale allegorie is overduidelijk te zien. Desondanks blijft het mysterie over het geheel sterk aanwezig. Als kijker blijf je je dan ook afvragen waar Goreng terechtkomt en of hij degene is die daadwerkelijk de ban kan breken. Overgoten door een hoop narigheid en verontrustende momenten word je zeker niet ontzien.

Men gaat helaas nooit in op de motivatie van de hoofdpersoon; de beste man ontpopt zich opeens tot een barmhartige Samaritaan. Daarbij valt de film tijdens het middenstuk enigszins stil. Wat dat betreft had er wellicht iets meer duiding gegeven kunnen worden aan de context van de gevangenis. Het resultaat is dat het slot voor mij als een anticlimax aanvoelt.

Al met al is 'El Hoyo' een degelijke Sci-Fi, maar het had allemaal net iets strakker gemogen om naar een hoger niveau te gaan.

Dikke 3,0 sterren.

Spaanse degelijkheid.

Maar de Spaanse cinema blijft voor mij ook altijd een tikje te traag op momenten waar dat niet nodig is. The Platform heeft bijvoorbeeld erg weinig tempo terwijl zo'n concept zelf voor genoeg tempo moet zorgen. En toch weet de regie van Gaztelu-Urrutia deze niet vast te houden.

Hoofdpersonage is ook niet al te boeiend en weet niet bepaald de aandacht vast te houden. Beste acteerwerk komt van Eguileor. Voor de rest is er weinig om echt te noemen. Het is vooral het verhaal zelf dat spreekt en niet de acteurs.

Visueel wel weer goed, wat we van Spaanse cinema gewend zijn. Kille, meedogenloze look. Het is allemaal tip top in orde. Ook de gore-effecten zien er rauw uit en de verlichting is op niveau. Bij vlagen lekker wat experimenteren, het is gewoon goed op visueel gebied.

Toch verliest de film zichzelf in dromerigheid dat het tempo vooral wegneemt. Het drama-aspect van de film maakt weinig indruk. Het horror-aspect ook niet, op een aantal aardige gore-momenten na. Sciencefiction-aspect voelde ook wat onvolledig aan, als ik zeggen mag.

Want het hele concept is interessant genoeg. Jammer dat de creativiteit die met het concept mee moet gaan dat tekort doet. Je hebt nu gewoon een zwevend platform met eten daarop en de inrichting. Dat is het eigenlijk. Had wel iets meer ideeën willen zien eigenlijk. Voelde nogal incompleet aan.

Ook is de finale te traag om echt interessant te zijn. De boodschap drong wel door, maar echt indruk maken deed het niet. Want het gehele concept zelf neemt zoveel van de aandacht dat er weinig rust is om überhaupt over het onderwerp na te denken. Maarja, dat was dan vooral bij mij als kijker.

Degelijk resultaat, maar toch met een onvolledig gevoel. Wat mij betreft schiet het vrijwel op elk gebied net wat te kort. Niet spannend genoeg, niet creatief genoeg, niet interessant genoeg. Maar het geheel is nog wel redelijk gelukkig. Bovendien is het leuk als er weer eens wat nieuws voortkomt in de cinema.

deze film, hier zit zoveel in! Het klopt dat de symboliek duidelijk is, maar juist ook heel gedetailleerd.

Want: Iedereen word gevraagd, aan het einde van het interview, wat zijn of haar lievelingseten is! Een ogenschijnlijk onbelangrijk detail. maar in principe staat er dus genoeg voor iedereen op tafel. Hoeft er dus helemaal geen honger te zijn. Net zoals in het echte leven.

Elk personage staat voor een bepaald menstype. Goreng wil de revolutie brengen. De oude man is de opportunist die constant zijn acties probeert goed te praten om zichzelf geen onmens te gaan vinden. De vrouw is het oermens die temidden van dit alles een soort kat in het nauw is. Ik vond de vergelijking met jezus ook mooi, alleen Goreng is geen jezus. Hij is meer een soort Stalin. Ok hij neemt het goede woord over van die vrouw (die staat voor overheden, goedbedoelende systemen die falen) maar zonder geweld te gebruiken en te moorden komt hij er niet. Vreselijke offers moeten worden gebracht. En waarvoor??

Dat weet niemand, want niemand heeft een clue hoe het hele systeem werkelijk draait. Hoe slecht de kinderen in Bangladesh het nou echt hebben die jouw schoenen maken. Deze film is een dikke 4,5. Ik kan een heel boek volschrijven over deze film. Je kan je storen aan bepaalde elementen, maar dan overzie je het geheel niet voldoende. En moet je deze film gewoon nog een keer kijken tot je ziet wat een meesterwerk dit is. 4.5 ster.

Klassenstrijd

Deze Spaanse thriller, die ook zeker horror elementen in zich heeft vanwege de gore, vond ik met name sterk vanwege de neergezette sfeer en setting waarin het verhaal zich afspeelt. Een stuk zwakker vond ik de finale, waarbij ik mij niet zozeer stoorde aan het open einde an sich, maar meer aan de onwaarschijnlijkheid ervan.

Dit geef ik met name aan vanwege twee redenen. Hoe kan een jong meisje nog in leven zijn op level 333 als je zag hoe de mensen op de lagere levels zich als moordlustige beesten gedroegen? Veel van hen zouden het niet over hun hart kunnen verkrijgen een kind om het leven te kunnen brengen, maar zeker niet iedereen. En wanneer zij op miraculeuze wijze toch geluk zou hebben gehad op dit gebied, hoe kon zij dan niet inmiddels al lang door de honger omgekomen zijn? Ja de moeder had haar weliswaar eerder eten kunnen hebben gebracht maar in deze bizarre omstandigheden was het geloofwaardiger geweest, als het kind de situatie niet overleeft had. Voor het plot had dit niet uitgemaakt, omdat zij ook dan als boodschap had kunnen dienen voor de mensen boven. Een tweede ongeloofwaardigheid vond ik de staat waar Goreng in verkeerde. Want hoewel hij tijden terug al open gesneden was, en ook door een van de "gevangenen" bijna tot pulp geslagen was, kon hij toch helemaal tot beneden komen? Ook al was Goreng met een bondgenoot, en hierdoor met zijn tweeën waardoor hun overlevingskans groter was, veel was hij op een gegeven moment ook niet meer waard.

Men kan dit muggenziften noemen, maar voor mij zijn bovenstaande punten wel een smet op deze film. Er zijn zat voorbeelden te noemen van titels die van meer ongeloofwaardigheden aan elkaar hangen, maar voor mij geldt altijd maar een vraag: hoe geloofwaardig komt iets op mij over, hoe ongeloofwaardig het ook is? En hier laat El Hoyo wat mij betreft flinke steken vallen. Tot slot had de expliciete gore van mij niet zo gehoeven. Deze leek meer toegevoegd te zijn voor de gore zelf, dan dat deze iets aan het verhaal toe te voegen had. Een klein tandje minder had ook volstaan.

Bovenstaande kritiek kan impliceren dat ik deze spaande productie af zou raden, maar buiten deze punten vind ik El Hoyo nog steeds een unieke, spannende en sfeervolle ervaring. Mijn kritiek heeft er meer betrekking op dat met net nog wat meer bijschaven, hier een moderne klassieker uit voort had kunnen komen in plaats van nu een goede film, die op bepaalde punten sterker had gekund.

Dit format zou zich wel uitstekend lenen voor een serie trouwens. Niet zozeer om het mysterie achter het platform te ontrafelen, maar ik had graag meer verhalen willen zien van de mensen die leefden op de verschillende verdiepingen, en wat hen in deze situatie verzeild heeft doen geraakt.

3,5*

Bijzonder verhelderend om ons maatschappelijke klassensysteem als een gelaagde gebouwenstructuur voor te stellen. Rijk versus arm. Machtig versus onmachtig. Bevoorrecht versus uitgestoten. De film El Hoyo verbeeldt de tegenstellingen plastisch, duister en weerzinwekkend.

Het arm-rijk motief behandeld in de weergave van een loodrechte schacht met veel verdiepingen met elk twee bewoners. Hoe lager de verdieping hoe ellendiger de leefomstandigheden. Elke maand verhuizen de twee bewoners naar een andere verdieping. Het lot bepaalt of de verdieping hoger of lager ligt. Een platform vol voedsel van culinair hoogstaand niveau daalt elke dag af van boven naar beneden. Voldoende eten voor een ieder als men in saamhorigheid eerlijk deelt. Maar ja, zo werkt dat natuurlijk niet. Zwelgpartijen op de bovenste levels zorgen voor kliekjes op de onderste met een strijd om te overleven als gevolg. Solidariteit speelt in het aangezicht van de eigen dood geen rol van betekenis.

Wat een fantastische uitgangssituatie voor een film. Ik werd er bijkans opgewonden van. En na afloop was ik dat nog steeds. Los van de maatschappijkritische noten biedt de geschetste situatie sowieso al voldoende voer voor intriges en een hoge spanningsboog.

Vanuit de perceptie van hoofdpersonage Goreng beleeft de kijker de geneugten van de hoge levels en de brute overlevingsstrijd van de lage. Samen met Goreng wordt de kijker meedogenloos meegesleurd in gevaarlijke situaties, put hij troost uit andere en raakt hij beurtelings teleurgesteld en hoopvol door de acties van de mensen om hem heen.

De maatschappijkritische subtekst is onmiskenbaar aanwezig. Het moralisme overheerst echter niet. De boodschap zweeft immer onder het verhaal. Het zijn de acties en de handelingen van de personages die zich aan de oppervlakte bevinden, in het oog springen en de toon van de film bepalen. Hier geen penetrant boodschapperig gezeik dat ten koste gaat van de spanningsboog. Die boog blijft door de keuze voor het registreren van vreemde en spannende gebeurtenissen een filmduur lang gespannen.

El Hoyo overtuigt als een duistere en brute film met een voortdurende nihilistische sfeer. Met intrigerende personages. Met fijne surrealistische momenten. Met een prettig strak ritme. Met een fantastische setting. En met een pakkende spannende verhaallijn.

Genoten!

Zo had ik het niet gezien, die dame die opzoek was naar 'haar kind'.. dat zou inderdaad best kunnen! Scherp!

Sterke maatschappelijk kritische thriller. Het verhaal zit goed in elkaar en heeft een zichtbare dubbele bodem. De uitwerking is best bizar en zeker niet voor de tere zieltjes onder ons. De film begint krachtig maar kakt halverwege wat in. Richting het einde gaat de film redelijk los. Het einde is vrij interpretabel, hoewel het je niet helemaal aan het denken zet omdat het toch teveel vraagtekens achterlaat. Visueel ziet de film er verder goed uit. 3.5

Ja hoor. Toch maar even reageren. Het inslaan van een voorraadje spullen in een situatie waar je kans loopt op 14 dagen thuisquarantaine is een logische houding. (Waarmee ik de mensen die een hele boodschappenwagen vol WC-papier laden natuurlijk niet wil verdedigen.)

Interessanter is echter dat de film de suggestie wekt dat het voedselsysteem inherent tekortschiet. Het is immers die vrouw die voor 'De Administratie' heeft gewerkt die zegt dat er 200 verdiepingen zijn, maar het blijken er 333. Dat zou goed overeenkomen met het beeld uit allerlei sociale experimenten: mensen zijn vaak als eerste geneigd om te helpen en sociaal gedrag te vertonen, pas als de druk wordt opgevoerd en de omstandigheden extremer worden slaat dat om. Waarbij ik El Hoyo principieel geloofwaardig vind als het om het gulzig eten gaat, maar de bijbehorende beledigingen en het op dat platform gaan staan om maar vanalles naar binnen te proppen overtuigt antropologisch al een stuk minder. Sterker nog, het lijkt me waarschijnlijk dat er op naburige verdiepingen zou worden samengewerkt als deze situatie echt was geweest.

Ik vond het dus een goede film, die niet alleen een sterk uitgangspunt heeft, maar ook de ontwikkeling en variatie nadien zijn prima. Mooie balans tussen wat kleinere momenten en dialoog enerzijds en dan weer de tamelijk gruwelijke actie anderzijds. Ik weet niet of het anderen is opgevallen dat de hoofdpersoon de gelaatstrekken draagt zoals Don Quichot vaak wordt verbeeld en zijn karakter past daar ook bij. Trimagasi lijkt dan weer op Sancho Panza, het boerenslimme hulpje van de dolende ridder. De andere grote culturele verwijzing is inderdaad de bijbel, vooral aan het einde wordt de beeldtaal van een gekruisigde Jezus opgezocht met close-ups van Goreng.

Positief verrast door deze El Hoyo. Een gruwelverhaal in de traditie van Edgar Allen Poe zou ik willen zeggen, met sci-fi heeft dit dan weer niks te maken.

Het lijkt logisch dat ze geen werkelijke gevangene is. Er zitten immers geen kinderen in het hol. Ze is het symbool, de sleutel, die hoort bij het hele systeem. Echt hongerig leek ze ook niet en ze was helemaal schoon. Kortom, aanwijzingen genoeg.

Erg fascinerende film.

Lekker deprimerend, egoïstisch en niet sociaal en dan soms toch.

Doet denken aan een game waarbij je iedere keer een level verder komt of weer tig levels teruggeworpen wordt.

Het duurde bij mij even voor ik dat gedoe met die nare chefkok door had die de heerlijkste gerechten liet maken.

The panna cotta is the message...

Soort Cube achtige experimentele film, maar dan beladen met sociale kritiek. De toren waar de personages in gevangen zitten is een miniatuurversie voor onze maatschappij, met de rijken die alles voor zich nemen, en de lagere klassen die van de kruimels moeten leven, laat staan overleven door kannibalisme . En dan dat boodschapje met de panna cotta dat er onsubtiel in wordt gegooid; Mensen, laat ons een beetje solidair zijn en alles eerlijk verdelen, dan worden we er allemaal beter van. Het is een terechte les in tijden van kapitalisme, maar het komt mij vooral over als open deuren intrappen. Ondanks het minimalisme is de film toch best boeiend omdat je als kijker nog uitkijkt naar een vette climax. Maar die kwam er niet, en dat voelde best ontgoochelend toen de eindcredits er kwamen. Kleine 3*

Sterke horror. Geweldig concept en strak uitgevoerd. Kon me prima boeien de volledige speelduur. Eind is wat abrupt , maar goed, wat valt er nog uit te leggen?

4*

Leuk concept.

Het concept is best geinig voor een genrefilmpje. Er is genoeg tempo ondanks je niet gek veel kanten op kan. Acteerwerk is goed genoeg. Vond de boodschapje wat te duidelijk en iets te kort door de bocht. Zoals ErCee aangeeft is iedereen behalve onze protagonist wel een extreme eikel, wanneer er in elk systeem wel iets meer aardige mensen bestaan. Nu voelt het iets te onderbuik boos gemaakt aan allemaal. Ook ben ik niet zo een fan van die Christelijke referenties in de climax. Is toch wel zo een ding in films om het dan gewichtiger te maken dan het is. Het begint een beetje een lege trope te worden in de filmwereld.

3 sterren.

Het begint? Dat is het al jaren Met enkele van de grootste namen voorop.

Ja begint is wat persoonlijk, ik stoor mij er de laatste tijd meer aan

Kon niks met deze rommel. Snap het idee, snap het moraal. Er zullen ongetwijfeld liefhebbers voor deze manier van beleven zijn. Het heeft mij alleen geen moment weten te boeien... De film heeft als uitgangspunt kritisch naar de maatschappij te kijken waarin wij leven. In mijn ogen vertelt het geen nieuw verhaal, of biedt het nieuwe inzichten. Getracht is er een kunstwerkje van te maken. Dappere poging, maar het moet ook kunnen wegkijken.

Verder een bloederige film, tergend traag, door weinig tot geen wisseling van locatie zeer beperkt. Ze vragen het maximale van de cast, die dat overigens niet onverdienstelijk doet. Dat kan het totaalplaatje alleen niet redden.

Wat mij betreft een kwalitatieve flop.

Ik vraag me dan af hoe interessant je de metafoor daadwerkelijk vindt. Binnen 5 minuten weet je al waar ze het de hele film over gaan hebben en waar het metafoor om draait. Het ligt er allemaal dik bovenop tot het knullige aan toe. Nou niet bepaald een literair hoogstandje...

Het metafoor? En dan over literaire hoogstandjes beginnen?

Ah ik begon netjes met 'de' en te vluchtig getypt in ronde 2. Bedankt voor je moeite en de volstrekt kinderachtige manier waarop je dat koppelt aan een latere uitspraak

Blijft het nog wel vreemd om het over "literaire hoogstandjes" te hebben bij films natuurlijk.

Drukwerk audiovisueel.

Waarom vraag je je af hoe interessant ik het vind? Wat is je vraag precies?

Gezien de eerdere reacties bij deze film is het voor heel veel mensen niet precies duidelijk waar de film over gaat. En voor mij is het ook niet precies helder, wel roept het allerlei vragen op en geeft het ruimte voor interpretatie. Dat vind ik een absolute meerwaarde, een film die je er nog over na laat denken.

Juist wel! Dan heb je echt de hele essentie van de film en mijn review verkeerd geinterpreteerd...