West Side Story (2021)

Gister bekeken

Goh, Ik ben niet bekend met de oude film ben geboren in 2000 dus die film was zover voor mijn tijd.

Maar kijk wel graag musicals

Ja, hij was op en top musical vermaak

Ik had het gevoel naar een show te kijken en niet naar een film waar Spielberg goed in geslaagd is. De liedjes buiten in Amerika vond ik niet zo speciaal. Ik dacht ook vrolijk buiten te komen want ja muscial, nee kwam blij binnen en ging depressief buiten door dat einde. Misschien eens vergelijken met de Broadway versie maar ik denk dat Spielberg vrij trouw is gebleven

Prachtige film maar niets al te speciaal, de 3,5 puur voor hoe mooi hij eruit ziet

3,5

Net als het origineel gewoon een prachtige film en dankzij Spielberg ziet het er allemaal natuurlijk wel heel strak uit. Heel erg genoten in de bioscoop. De cast is goed, niet per se opvallend afgezien van Zegler. Die was wel echt heel sterk en natuurlijk betoverend om te zien.

Tonight, tonight, there’s only you tonight…
I want to be in Amerrrrrica!
Maria…I've just met a girl named Maria…
Officer Krupke, you're really a slob…

Ah! Oh! Uh! Oeh! Hoe iconisch Leonard Bernsteins onvergetelijke soundtrack! Nietsvermoedend bekeek ik de trailer van Spielbergs remake, et voilà, vijf minuten later waren de cinematickets geboekt. Alleen al door de klankband, dat spreekt...

‘West Side Story’ dus. Nog steeds een tijdloos verhaal over de liefde, juist, maar ook - en vooral - over de negatieve spiraal rond racisme en haat – een vicieuze cirkel die slechts kan doorbroken worden wanneer iemand niet ophoudt te haten, maar wel ophoudt er aan toe te geven, er een speelbal van te worden. Oh Maria, in wier erbarmen Tony verder leven zal…!

Critici noemen deze remake braaf, en dat is het ook qua karakter, tijdsgeest en psychologie. Anderzijds voelen de choreografieën hedendaags-opwindend aan, beantwoordt het ritme van de film aan een hedendaags verwachtingspatroon en is de cinematografie er zeker niet op achteruit gegaan – kortom het soort kwaliteit dat een mens van Spielberg verwacht.

Spielbergs accent op de oorzaak voor de nihilistische vechtlust van de jongeren in beide kampen (weggepest en weggepoetst worden uit de eigen heimat enerzijds, geen eerlijke kansen krijgen in het zogenaamd vrije Amerika anderzijds) ligt er niet vingerdik op, maar laat zich wel helder lezen: ook dat is vakwerk, punt uit. Het LGBTQ-akkefietje via het extra personage had wat mij betreft overigens niet gehoeven, maar het staat de kijkervaring ook weer niet in de weg. Kortom, graag gezien.

Erg graag gezien zelfs, al moet gezegd – en dat is misschien wel het grootste euvel – dat Ansel Elgort en Rachel Zegler te veel weggelopen lijken uit de zoveelste Disneyproductie. Geloofwaardig? Nou, nee. Hadden zij meer vlees en bloed aan en in hun lijf gehad, en er minder als poppetjes uitgezien, dan had deze remake ongetwijfeld aan kracht gewonnen...

3,25*

Met West Side Story in mijn film top 10 aller tijden, lag de lat wel erg hoog. Een remake waar niemand om zat te wachten en niemand om gevraagd heeft. In veel van dit soort remakes wordt het verhaal overgenomen, maar mist de nieuwe versie meestal het visuele element en het hart van het origineel. Wel, dat is voor een groot deel goed gekomen.

De schaduw van het origineel hangt de hele tijd over de film. De film kent een mooie filter die de film warmte geeft, al mag Spielberg wel wat minder de lensflare opdringen. De film heeft een update gekregen, maar gelukkig subtiel genoeg. Het is een constante balans, omdat het vergelijk met de versie uit 1961 zo snel gemaakt is. En het is best in orde, die nieuwe look. Soms iets te druk en niet altijd samenhangend, omdat het kopiëren van de originele scènes belangrijker is dan het geheel (lijkt soms). Het acteerwerk valt ook best mee. Elgort is wat miscast, maar ook weer niet slecht. Leuk om Rita Moreno (de originele Anita) terug te zien, en Rachel Zegler is best leuk. Vooral Ariana DeBose als de nieuwe Anita is sterk in deze film.

Een film die eigenlijk onnodig is en nergens het niveau van het origineel haalt, maar wel met liefde gemaakt is en visueel gelukkig beter meevalt dan je zou verwachten van een remake. Het is de beste Spielberg sinds Saving Private Ryan die nadien (buiten misschien Munich en Tin Tin) niet echt een opvallende film heeft gemaakt.

Spielbergs inzending voor het bakje in de categorie ‘meest overbodige/zinloze remake’ volgt veel te slaafs het scenario van de film uit 1961 en iedere verandering is een verslechtering. Rita Morena (die 60 jaar eerder de rol van Anita speelde) moet geloofwaardigheid verlenen aan deze inferieure versie van een toch al schromelijk overschatte musical die alleen gemoderniseerd is door het zwierige cameragebruik en de montagetrucs, die echter alleen maar de indruk wekken de gebrekkige danscapaciteiten van de cast te verhullen. Anael Elgort presteert het om net zo kleurloos te zijn als Rudy Beymer in de hoofdrol en Zegler is veel te braaf als Maria. En ik kan me niet voorstellen dat ik de enige ben die zich groen en geel heeft geërgerd aan het camerawerk van de anders altijd zo bekwame Janusz Kaminski. Het lijkt wel of hij één van mijn grootste ergernissen (flaring) tot kunst heeft verheven! Dan nog liever het origineel!

Spielberg eert niet alleen het geweldige origineel uit 1961, maar ook een gediversifieerde opname met meer Latino-acteurs in de Sharks-bende dan het origineel. Bovendien neemt hij zonder ondertiteling meer Spaans op dan de meeste regisseurs zouden durven. Dergelijke veranderingen geven realisme en charme met een onverschrokkenheid die het publiek uitdaagt om zich onder te dompelen in de Upper West Side van 1958 Manhattan dat wordt gesloopt om plaats te maken voor Lincoln Center en de afbrokkelende structuren van naoorlogs verval achter zich te laten.

De kern van deze lyrische tragedie, gebaseerd op Shakespeares Romeo en Julia, is niet de meesterlijke digitalisering van NYC, maar eerder een verval van relaties tussen blanken en Puerto Ricanen en met de eersten, voornamelijk protestanten en de laatste verbitterd door de oprukkende groei van katholieken. Dit alles is een voorbode van onze hedendaagse mars naar diversiteit.

De tijdloze elementen, die Spielberg en Shakespeare overal eren, worden verankerd door de onstuimigheid van de jeugd wiens passie en verlatenheid gelukzaligheid en onheil in elke kus betoveren. Als de originele Maria was Natalie Wood lieflijk en klein, maar Rachel Zegler heeft een authenticiteit en onschuld waar de originele regisseurs Jerome Robbins en Robert Wise jaloers op zouden zijn geweest. Richard Beymer als Tony was minder getalenteerd dan de huidige Ansel Elgort, maar dat zegt niet veel voor de saaie Elgort. Het hebben van Rita Moreno in een nieuwe rol als de wijze apotheek-eigenaar Valentina is niet alleen sluwe casting en innovatie, maar tilt het verhaal ook op van overheersende jeugdige domheid naar wijsheid.

Spielbergs West Side Story mag dan wel de Oscar voor beste film van het jaar winnen, het maakt niet uit, het is nu de lakmoesproef voor geweldige musicals die boven culturele verwaarlozing uitstijgen om regiegenie en dynamische veranderende tijden te laten zien. Ga naar je theater en dompel jezelf onder in het beste dat Amerikaanse cinema kan doen.

Kortom, ik heb genoten van deze geweldige film.

West Side Story is een Broadway-musical uit de jaren ’50 die beoogde een muzikale versie van Shakespeare’s Romeo and Juliet te geven en dat ook werd geïnspireerd door de opkomst van jeugdbendes in Amerikaanse steden in die tijd zodat het Shakespeare’s liefdesverhaal dat tragisch moet eindigen vanwege de rivaliserende families van de geliefden in een moderne, Amerikaanse setting plaatst. Spielbergs versie is de tweede verfilming en blijft behoorlijk trouw aan de oorspronkelijke versie met wat nieuwe accenten die het opnieuw wat eigentijdser maken zoals met het racisme- en transgenderthema.

Maar bovenal is Spielberg een vakman die weet hoe een film een emotionele ervaring kan geven: hij laat zien dat het verhaal en de muziek in zijn handen nog steeds ‘werken’. De film heeft, net als het dansen, energie (zodat de film ondanks zijn 156 minuten niet gaat vervelen), de strijd tussen de rivalierende bendes oogt dreigend, het verhaal van de verboden liefde is universeel en aangrijpend, de muziek is leuk en onderstreept het transcendente karakter van de thematiek en de tragische liefde is heart-breaking. De film brengt je in tranen en is een hartverwarmende oproep om te stoppen met haat en strijd want zoals Tony in de film weet: leven en liefde zijn hetzelfde.

Toch nog maar even meegepakt in de bios nu alles weer gaat sluiten om nog een beetje dat bioscoopgevoel te ervaren. Ik heb op zich weinig met musical-films, maar dit is wel een grote titel en het komt van Steven Spielberg, wat natuurlijk een soort kwaliteitskeurmerk is.

De originele West Side Story heb ik nooit gezien, maar je hebt al wel snel door dat het een soort Romeo and Juliet is, met een liefde die niet toegestaan is. Heel eerlijk, doordat er maar weinig verhaal is en vooral veel zang, wist het me nooit echt te boeien. Bij elk interessant stuk kwam er weer liedje, zelfs na de dood van Tony. Ja, dat is het concept, maar het is gewoon niet mijn ding. Sowieso duurt de film belachelijk lang voor een vrij simpel verhaal. Had er 45 minuten uitgesneden en ik had de score zeker verhoogd, want de productiewaarde van deze film is wel weer indrukwekkend. Het sfeertje van New York een jaar of 60 geleden is enorm tof gedaan, met een geweldig mooie aankleding met klassieke kleding, auto's, winkels etc. Ook is het camerawerk heel erg sterk, met een aantal prachtige shots. Een van de mooiste vond ik wel die als de 2 groepen elkaar treffen voor het grote gevecht en de camera boven hen hangt en eerst lange schaduwen toont. Tot slot was de choreografie ook heel overtuigend, met een aantal bijzonder mooie dansscènes in beeld.

Maar na afloop bleef bij mij wel overheersen dat ik toch wel regelmatig op de klok heb gekeken, omdat het me gewoon niet erg wist te boeien. Ik hou best van muziek en zeker ook van romantische verhalen, maar deze mix is het niet voor me. De cast deed het wel aardig en ook ik viel voor de mooie Maria, maar al te memorabel was geen enkele rol. Ik kan me voorstellen dat anderen hier veel meer onder de indruk van zijn.

3*

Het blijft een mooi verhaal maar ik moest toch even aan deze versie wennen. De verfilming is heel mooi gedaan. Ik dacht eerst dat niet alle nummer er in kwamen maar dat was toch niet zo. Alle nummer komen er gewoon in alleen af en toe op een andere plaats.

Bekijk hier de volledige beoordeling: Review West Side Story 2021

Wel beter dan de eerdere verfilming, maar beide films hebben een beetje hetzelfde euvel. Leuke fijne mooie liedjes, maar tussen de liedjes zakt de film vaak heel erg in en dansjes (zonder zang) duren nogal eens te lang. Traag, niet boeiend, terwijl Spielberg normaal die spankracht wel houdt. Ook in deze versie is het acteerwerk niet altijd even geweldig (erg theatraal en melodramatisch vaak) waardoor de film afstandelijk blijft, hoewel er beter wordt geacteerd dan in de eerdere versie en het ook niet helemaal verschrikkelijk is. Maar deze film had makkelijk ruim in de twee uur kunnen blijven.

Visueel vaak wel fraai, met warme gele en oranje kleuren en later, met meer drama in het verhaal, killere kleuren. Dat is gewoon goed gedaan. Ook de dansjes (hoewel soms te langdradig) zijn leuk in beeld gezet. Of dat moment tijdens de dans als Tony en Maria elkaar zien, vertraagd en in focus met alle dansers eromheen. Erg mooi. En zo is deze film vaak mooier gefilmd dan de eerdere, maar niet altijd beter. Zo'n liedje als America wordt feestelijk en mooi in beeld gebracht, maar juist de manier hoe mannen en vrouwen tegen Amerika aankijken kwam in de eerdere film veel beter naar voren. Nu komt die thematiek nauwelijks goed naar voren.

De betere delen geven de film dan nog net aan een voldoende. 3,0*.

Wel eens met dit. Genoten van de liedjes die na zoveel jaar nog niets aan kracht hebben ingeboet, maar alles tussendoor is toch een stuk minder interessant. Je zit toch telkens te wachten tot er weer een bekend nummer inzet. Die overigens wel echt goed verfilmd zijn en prima vertolkt.

Ik moest eerder weg door omstandigheden, maar eerlijk gezegd had ik het er op dat punt ook wel een beetje mee gehad (na de dood van Bernardo). Ik had alle liedjes toen al gezien die ik graag wilde zien (I Feel Pretty kwam overigens wel heel laat in de film, is dat omgegooid?) en geloofde het ook verder wel. Zal als hij thuis te bekijken is het einde nog wel eens kijken.

Heb me overigens een klein beetje gestoord aan het vele Spaans tussendoor zonder ondertiteling. Snap verder wel dat dat tegenwoordig 'moet' voor de meer inclusieve authentieke beleving ofzo, maar je had nu soms het idee hele dialogen te missen.

3,5* voorlopig, verhoog ik misschien nog als ik hem helemaal heb afgekeken.

Volle zalen trekt deze film niet en dat is erg jammer, deze film zou verplichte kost moeten zijn voor iedereen die een beetje met muziek, dans of theater bezig is. Steven Spielberg heeft zijn complete gereedschapskist los getrokken voor deze remake van de film uit 1961. Op een paar details na blijft deze heel dicht bij de originele versie.

Voordat ik naar de bios ging heb ik de opnieuw ingespeelde soundtrack beluisterd een verrassend frisse en eigentijdse uitvoering van geniale muziek. Over de uitvoering valt te twisten, dat deed Bernstein zelf ook. Zelf heb ik de muziek van West Side Story vele malen in diverse versies uitgevoerd, nooit raakte mij de muziek meer dan in de bioscoop. De chemie tussen de beelden van Spielberg en de muziek van Bernstein is fenomenaal. Zelfs de dansnummers (zonder zang) die door Bernstein werden geschreven konden mij erg bekoren, alsof alles ineens op zijn plek valt

Een heel jonge cast, inherent aan het verhaal, Portoricanen die veel Spaans spreken ook zonder ondertiteling te volgen, mooi om te zien. In de meeste gevallen beloofd een remake van een film niet veel goeds. West Side Story 2021 stijgt boven het origineel uit en vormt zo een monument voor deze nu al klassieke filmmusical.

Het origineel heb ik nooit gezien, ik zal het waarschijnlijk ook niet snel gaan zien. Dit is een soort van Romeo en Julia, maar ipv de familievete is dit meer gringo's tegen Puerto Ricanen. De muziek is ook niet echt zo mijn ding. Spielberg weet het verhaal niet bijzonder hard te moderniseren. Het voelt serieus verouderd. Ok om eens gezien te hebben maar meer ook niet.

Dit heeft de plaats ingenomen van Hook als mijn minst favoriete Spielberg-film ooit. Vooropgesteld, ik houd niet van musicals. Het origineel vond ik al niets en deze remake is zeker niet beter. Mooier gefilmd en dynamischer in beeld gebracht, dat zeer zeker, maar de twee hoofdrolspelers zijn erg suf en de liedjes zijn oubolliger dan ooit. Plot en thematiek gingen wederom aan mij voorbij. En 2 1/2 uur is echt veel te lang.

Uitstekende film over twee straatbendes die het met elkaar aan de stok krijgen. Een remake van een klassieker is altijd moeilijk, maar bij Steven Spielberg is het in goede handen. En alhoewel ik het origneel prefereer, is dit gewoon een meer dan prima film. De liedjes en het verhaal blijven uiteraard sterk. Mooi camerawerk, een prachtige aankleding en een droomdebuut van Rachel Zegler.

Prachtig! Haast net zo goed als het meesterlijke origineel van Robert Wise uit 1961. Ik heb het meestal niet op remakes, maar deze van Steven Spielberg mag er in allerlei opzichten zijn. Naast het tijdloze Romeo en Juliet verhaal en de al even herkenbare liedjes maken vooral de straatballetten weer indruk. De adrenaline spat als het ware van het doek. Heel erg mooi allemaal. À propos: leuk dat de toenmalige Oscar-winnares Rita Moreno –bijna 90 (!) inmiddels– weer van stal is gehaald voor een mooie bijrol.

Kwalitatief.

Nogmaals een onderhoudende film van Spielberg. Hij is niet altijd mijn favoriete naam geweest, maar hij heeft meerdere favorieten voor me afgeleverd en in het algemeen zijn z'n films altijd op niveau. Deze West Side Story, de allernieuwste film die Spielberg mag uitbrengen, valt ook zeker niet tegen en straalt heel wat uit.

Erg opvallend bijvoorbeeld hoe mooi Spielberg qua techniek met de tijd is meegegaan. De opening van de film straalt leven af en kent meteen perfect gestileerd camerawerk. Dat houdt nergens in de film op. Groots opgenomen beelden met sterk oog voor detail. Alles van de film staat in het kader van de periode waarin het zich afspeelt en dat gevoel weet Spielberg mooi tot leven te wekken.

Het jammere is wel dat dit een erg veilige remake is. Eentje die eigenlijk letterlijk lijkt op de versie die ook in de jaren '60 is afgeleverd. De dialogen, de expressies en opbouw van de interacties zijn allemaal nogal ouderwets. In tegenstelling tot de omgeving die juist opgepoetst en vernieuwend aanvoelt is dat een tegenvaller. Ik had toch liever gezien dat Spielberg op dat vlak wat moderns toe te voegen had.

Ook jammer dat Elgort niet zo goed in de film past. Kon hem als tegenspeler van de veel betere Zegler niet serieus nemen, en zeker op de wat sentimentelere stukken van de film komt het 't resultaat niet ten goede. Op dat gebied vond ik de originele film ook al niet zo bijzonder, en die kritiekpunten storen me dus opnieuw weer in deze bewerkte versie van Spielberg.

Daartegenover staat een gezellige, grootse en opbeurende film die je vlot door de speelduur mee kan nemen. Ondanks dat de originele film zelf alweer eventjes terug in de tijd werd gemaakt, blijft de onderliggende toon van de film, zeker in huidige tijden, nog altijd opvallend relevant. Ik heb me met West Side Story geen moment verveelt. Spielberg mag ze zo nog wel even maken wat mij betreft.

Ik kan niet onmiddellijk vergelijken met de originele film, maar deze remake van Spielberg mag er best zijn. Audiovisueel erg mooi gedaan en dit zal wellicht op het grote scherm nog meer indruk gemaakt hebben dan dat ik hem zag bij mij thuis in de zetel. Het plot heeft veel weg van Romeo en Julia, en waarom niet Black (Film, 2015) van Adil El Arbi & Biliall Falah, waarbij twee rivaliserende bendes (families) elkaars bloed kunnen drinken, maar waarbij twee geliefden elkaar vinden.

Het camerawerk is prachtig en technisch is de film erg sterk met oog voor veel detail. De sfeer en de tijdsgeest van het New York van toen komen goed tot uiting. Ook het acteerwerk, dans en zang inclusief, zaten erg goed. Uitstekend gedaan dus van Spielberg. Alleen al daarvoor een degelijke 3,5*.

Dit bleek toch wel een enorm lange zit zeg, ik snap echt niet wat het idee achter deze film is, het voegt echt weinig tot niets toe, integendeel.

Had er dan een soort ge-update versie van gemaakt door bvb iemand als Baz Luhrmann. Nu komen de sfeer en liedjes anno 2022 echt totaal niet meer over.

De oude versie had tenminste nog wat ouderwetse charme van die tijd maar om dat 1 op 1 naar nu te verplaatsen is vrij zinloos.

De 2 hoofdrolspelers hadden echt enorm weinig charisma en chemie bovendien, alleen Ariana DeBose stak er met kop en schouders bovenuit.

Dit is geen remake, maar een tweede adaptatie van de Broadwaymusical van Bernstein & Sondheim. Volgens mij is dit de best geschreven musical aller tijden, maar ik stond argwanend tegen deze nieuwe Hollywoodversie. Dit keer worden de Puerto Ricanen gespeeld door acteurs met een donkere huidskleur. Ook bij de Jets zit nu één Afro-Amerikaan. Racisme is nadrukkelijk een thema geworden, terwijl de oorspronkelijke versie vooral over de rivaliteit tussen twee bendes ging. De tomboy is nu een transgender geworden.

In de versie van 1961 werden de twee hoofdrolspelers gedubd tijdens het zingen. Nu zingen ze zelf. Rachel Zegler, Ansel Elgort en Ariana DeBose hebben een musicalachtergrond en brengen behoorlijk geslaagde versies van Maria, Tonight en America. Andere liedjes vallen dan weer tegen. Cool wordt door het verkeerde personage gezongen, te snel en niet meer cool. Officer Krupke is minder leuk - zowel het liedje als het personage. Somewhere wordt vreemd genoeg niet door Tony en Maria gezongen tijdens de sterfscène, maar door de bejaarde Rita Moreno - de enige die er ook in 1961 bij was. Zij speelt Valentina, ter vervanging van Doc. Muzikaal blijft de oorspronkelijke Broadwayversie de beste, gevolgd door Bernsteins eigen opname uit de jaren '80.

De grootste uitschuiver komt na 1 uur en 25 minuten: sluikreclame voor Batman - daar hebben we de laatste vijftien jaar nog te weinig van gehad. In 1961 ging de slotmonoloog van Maria door merg en been, nu is dat minder het geval. De collectieve dansscènes zijn niet slecht, maar missen toch de kracht van de oude productie. De komische scènes zijn minder grappig, de romantische scènes minder ontroerend. De nadruk ligt te veel op een hedendaagse morele boodschap, terwijl van de oude magie weinig overblijft.

Deze remake eens bekeken en het was niet mis. Redelijk hetzelfde, maar de film zag er wel erg mooi uit. Ook goed gezongen en de cast deed het ook goed.

De film duurde wel lang, maar vervelen deed het niet.

Tja niet zo veel verschillende tussen de 2 versies.