West Side Story (2021)

Waarschijnlijk wel. Lijkt me voorlopig de primaire kandidaat voor de Oscar voor cinematografie. Overigens ook de enige Oscar.

Mooi gemaakt en goed geacteerd. Maar het verhaal is tenenkrommend en verouderd. Spielberg probeert er een update aan te geven door wat foefjes (O.a. een dame/man die graag bij een groep wil horen maar zich gedraagt als een creep).

Spielberg eert niet alleen het geweldige origineel uit 1961, maar ook een gediversifieerde opname met meer Latino-acteurs in de Sharks-bende dan het origineel. Bovendien neemt hij zonder ondertiteling meer Spaans op dan de meeste regisseurs zouden durven. Dergelijke veranderingen geven realisme en charme met een onverschrokkenheid die het publiek uitdaagt om zich onder te dompelen in de Upper West Side van 1958 Manhattan dat wordt gesloopt om plaats te maken voor Lincoln Center en de afbrokkelende structuren van naoorlogs verval achter zich te laten.

De kern van deze lyrische tragedie, gebaseerd op Shakespeares Romeo en Julia, is niet de meesterlijke digitalisering van NYC, maar eerder een verval van relaties tussen blanken en Puerto Ricanen en met de eersten, voornamelijk protestanten en de laatste verbitterd door de oprukkende groei van katholieken. Dit alles is een voorbode van onze hedendaagse mars naar diversiteit.

De tijdloze elementen, die Spielberg en Shakespeare overal eren, worden verankerd door de onstuimigheid van de jeugd wiens passie en verlatenheid gelukzaligheid en onheil in elke kus betoveren. Als de originele Maria was Natalie Wood lieflijk en klein, maar Rachel Zegler heeft een authenticiteit en onschuld waar de originele regisseurs Jerome Robbins en Robert Wise jaloers op zouden zijn geweest. Richard Beymer als Tony was minder getalenteerd dan de huidige Ansel Elgort, maar dat zegt niet veel voor de saaie Elgort. Het hebben van Rita Moreno in een nieuwe rol als de wijze apotheek-eigenaar Valentina is niet alleen sluwe casting en innovatie, maar tilt het verhaal ook op van overheersende jeugdige domheid naar wijsheid.

Spielbergs West Side Story mag dan wel de Oscar voor beste film van het jaar winnen, het maakt niet uit, het is nu de lakmoesproef voor geweldige musicals die boven culturele verwaarlozing uitstijgen om regiegenie en dynamische veranderende tijden te laten zien. Ga naar je theater en dompel jezelf onder in het beste dat Amerikaanse cinema kan doen.

Kortom, ik heb genoten van deze geweldige film.

Tja, 1961, ik was drie jaar jong en zat waarschijnlijk te spelen in de box. De versie uit 1961, deels gebaseerd op Romeo en Juliet van Shakespeare heb ik toen ik ouder was meerdere malen gezien, ik ken ook de geweldige soundtrack van de film en heb ook een klassieke versie van Bernstein met José Carerras en Kiri Te Kanawa. De tijdloze muziek zit er dus behoorlijk in gestampt. Spielberg blijft dicht bij het origineel en dat is prima, maar het levert ook wat scene’s op die nu toch gedateerd overkomen. Agenten die op fluitjes blazen enzo. Toch vergeef ik hem dat, de nieuwe cast is beter dan in het origineel, geen krasvrije, gladde pseudolatinos, maar woeste koppen (met een erg goede Riff) die je in echte straatbendes tegenkomt. Een ander pluspunt is de taal. Veel Spaanse dialogen afgewisseld met Engelse, een prima zet. Dan Tony en Maria, gespeeld door Elgort en Zegler. De eerste komt maar matig uit de verf, mist de wat naïeve uitstraling van de 1961 Tony. Zegler is echter wel een schot in de roos als Maria, prachtig meisje, uitstraling, charisma en een mooie emotionele rol. Soms geraakt door haar spel, alleen het einde vond ik in het origineel aangrijpender. Het “don’t you touch him” van Nathalie Wood ging wel door merg en been. Maar al met al was ik wel tevreden met de nieuwe versie, die erg lang, maar zeer onderhoudend is. Een must voor musical liefhebbers, dat wel.

West Side Story is een Broadway-musical uit de jaren ’50 die beoogde een muzikale versie van Shakespeare’s Romeo and Juliet te geven en dat ook werd geïnspireerd door de opkomst van jeugdbendes in Amerikaanse steden in die tijd zodat het Shakespeare’s liefdesverhaal dat tragisch moet eindigen vanwege de rivaliserende families van de geliefden in een moderne, Amerikaanse setting plaatst. Spielbergs versie is de tweede verfilming en blijft behoorlijk trouw aan de oorspronkelijke versie met wat nieuwe accenten die het opnieuw wat eigentijdser maken zoals met het racisme- en transgenderthema.

Maar bovenal is Spielberg een vakman die weet hoe een film een emotionele ervaring kan geven: hij laat zien dat het verhaal en de muziek in zijn handen nog steeds ‘werken’. De film heeft, net als het dansen, energie (zodat de film ondanks zijn 156 minuten niet gaat vervelen), de strijd tussen de rivalierende bendes oogt dreigend, het verhaal van de verboden liefde is universeel en aangrijpend, de muziek is leuk en onderstreept het transcendente karakter van de thematiek en de tragische liefde is heart-breaking. De film brengt je in tranen en is een hartverwarmende oproep om te stoppen met haat en strijd want zoals Tony in de film weet: leven en liefde zijn hetzelfde.

Toch nog maar even meegepakt in de bios nu alles weer gaat sluiten om nog een beetje dat bioscoopgevoel te ervaren. Ik heb op zich weinig met musical-films, maar dit is wel een grote titel en het komt van Steven Spielberg, wat natuurlijk een soort kwaliteitskeurmerk is.

De originele West Side Story heb ik nooit gezien, maar je hebt al wel snel door dat het een soort Romeo and Juliet is, met een liefde die niet toegestaan is. Heel eerlijk, doordat er maar weinig verhaal is en vooral veel zang, wist het me nooit echt te boeien. Bij elk interessant stuk kwam er weer liedje, zelfs na de dood van Tony. Ja, dat is het concept, maar het is gewoon niet mijn ding. Sowieso duurt de film belachelijk lang voor een vrij simpel verhaal. Had er 45 minuten uitgesneden en ik had de score zeker verhoogd, want de productiewaarde van deze film is wel weer indrukwekkend. Het sfeertje van New York een jaar of 60 geleden is enorm tof gedaan, met een geweldig mooie aankleding met klassieke kleding, auto's, winkels etc. Ook is het camerawerk heel erg sterk, met een aantal prachtige shots. Een van de mooiste vond ik wel die als de 2 groepen elkaar treffen voor het grote gevecht en de camera boven hen hangt en eerst lange schaduwen toont. Tot slot was de choreografie ook heel overtuigend, met een aantal bijzonder mooie dansscènes in beeld.

Maar na afloop bleef bij mij wel overheersen dat ik toch wel regelmatig op de klok heb gekeken, omdat het me gewoon niet erg wist te boeien. Ik hou best van muziek en zeker ook van romantische verhalen, maar deze mix is het niet voor me. De cast deed het wel aardig en ook ik viel voor de mooie Maria, maar al te memorabel was geen enkele rol. Ik kan me voorstellen dat anderen hier veel meer onder de indruk van zijn.

3*

Ik wilde deze graag in de bioscoop zien, jammer. Weet niet of ik die kans nog krijg als de bioscopen weer opengaan.

Het blijft een mooi verhaal maar ik moest toch even aan deze versie wennen. De verfilming is heel mooi gedaan. Ik dacht eerst dat niet alle nummer er in kwamen maar dat was toch niet zo. Alle nummer komen er gewoon in alleen af en toe op een andere plaats.

Bekijk hier de volledige beoordeling: Review West Side Story 2021

Wel beter dan de eerdere verfilming, maar beide films hebben een beetje hetzelfde euvel. Leuke fijne mooie liedjes, maar tussen de liedjes zakt de film vaak heel erg in en dansjes (zonder zang) duren nogal eens te lang. Traag, niet boeiend, terwijl Spielberg normaal die spankracht wel houdt. Ook in deze versie is het acteerwerk niet altijd even geweldig (erg theatraal en melodramatisch vaak) waardoor de film afstandelijk blijft, hoewel er beter wordt geacteerd dan in de eerdere versie en het ook niet helemaal verschrikkelijk is. Maar deze film had makkelijk ruim in de twee uur kunnen blijven.

Visueel vaak wel fraai, met warme gele en oranje kleuren en later, met meer drama in het verhaal, killere kleuren. Dat is gewoon goed gedaan. Ook de dansjes (hoewel soms te langdradig) zijn leuk in beeld gezet. Of dat moment tijdens de dans als Tony en Maria elkaar zien, vertraagd en in focus met alle dansers eromheen. Erg mooi. En zo is deze film vaak mooier gefilmd dan de eerdere, maar niet altijd beter. Zo'n liedje als America wordt feestelijk en mooi in beeld gebracht, maar juist de manier hoe mannen en vrouwen tegen Amerika aankijken kwam in de eerdere film veel beter naar voren. Nu komt die thematiek nauwelijks goed naar voren.

De betere delen geven de film dan nog net aan een voldoende. 3,0*.

1961, is dat de jaren '50?

Dat is de late jaren '50, haha. Maar serieus: volgens Wikipedia is het een musical dat vanaf 1957 op Broadway speelde en waarvan in 1961 (voor het eerst) een filmversie verscheen.

Als je het zo bekijkt heb je gelijk.

Voor mij is op filmgebied, niemand, en ik bedoel dan ook oprecht werkelijk n-í-e-m-a-n-d meer betoverend dan Natalie Wood in het origineel. Nee. Niet helemaal qua haar zangkunsten, maar gewoon haar uitstraling, hoe ze scene na scene naar zich toetrekt. Geen enkele andere actrice komt in de buurt aan het einde. Die rode jurk, haar uitbarsting.

Natuurlijk doet Rachel Zegler meer dan haar best, maar zoals ik schreef: Natalie Wood is iconisch, wat mij betreft.
Ansel Elgort is wat dat aangaat wél een hele verbetering. Niets ten nadele van Richard Beymer, uiteraard niet. (nee, ik ben geen heilig boontje, mag ik hopen, maar eerlijk is eerlijk, Ansel heeft uhm, net iets meer charisma...)

Geweldig, dit. Alles. En eigenlijk kan ik er weinig anders meer van maken dan dat. Fantastisch, geweldig, magistraal. Anno 2019/2022 een film weten te maken die de hele tijd aanvoelt alsof hij in 1957-1961 gemaakt is, da's toch waarlijk een vak.

Wel eens met dit. Genoten van de liedjes die na zoveel jaar nog niets aan kracht hebben ingeboet, maar alles tussendoor is toch een stuk minder interessant. Je zit toch telkens te wachten tot er weer een bekend nummer inzet. Die overigens wel echt goed verfilmd zijn en prima vertolkt.

Ik moest eerder weg door omstandigheden, maar eerlijk gezegd had ik het er op dat punt ook wel een beetje mee gehad (na de dood van Bernardo). Ik had alle liedjes toen al gezien die ik graag wilde zien (I Feel Pretty kwam overigens wel heel laat in de film, is dat omgegooid?) en geloofde het ook verder wel. Zal als hij thuis te bekijken is het einde nog wel eens kijken.

Heb me overigens een klein beetje gestoord aan het vele Spaans tussendoor zonder ondertiteling. Snap verder wel dat dat tegenwoordig 'moet' voor de meer inclusieve authentieke beleving ofzo, maar je had nu soms het idee hele dialogen te missen.

3,5* voorlopig, verhoog ik misschien nog als ik hem helemaal heb afgekeken.

Het is wel op verzoek van Spielberg zelf dat die Spaanse stukken niet vertaald werden in de wereldwijde release. Is volgens hem inderdaad een stukje beleving.

Goed dat ik dit nu lees. Wilde morgen naar deze film maar als Spaanse dialogen niet ondertiteld worden dan kijk ik hem wel thuis over een paar maanden met fatsoenlijke ondertiteling. Hekel aan mensen die in een taal praten welke ik niet kan verstaan.

Ik zou niet weten waarom je niet zou moeten gaan. Het zijn juist korte, niet belangrijke dialogen die je op die manier krijgt. Daar heeft Spielberg wel over nagedacht. Gewoon gaan joh. De kans lijkt me overigens heen groot dat bij de thuisrelease die Spaanstalige stukken ook niet vertaald mogen worden.

Behalve dat Natalie Wood niet zong in het origineel ben ik het met je eens.

Die zit ook in het origineel.

Opgegroeid met de muziek van West Side Story, want mijn moeder was fan. Toen ik de film voor het eerst op tv zag, kende ik dan ook alle liedjes. Daarna heb ik de film nog een keer of twintig gezien, want ook ik was verkocht. Ik kan dus niet anders dan de films met elkaar vergelijken en dan kom ik toch niet op meer uit dan een zes.

Het enige dat me stoorde aan de 1961 versie, was Richard Beymer als Tony. Wat een, weeïg mannetje: daar zat niet veel bij. Is Ansel Elgort veel beter? Mwoah, een beetje. Als Baby Driver is hij goed gecast, maar hier een stuk minder.

Rachel Zegler: wat een onaantrekkelijk meisje. Alleen als ze lachte, kon ik wat sympathie voor haar opbrengen. Ze kan erg goed zingen, maar af en toe kreeg ik een Disney vibe. Vooral als ze samen met Tony Tonight zingt.

Bernardo was geweldig in de 1961 versie, maar kon misschien iets mannelijker. Dat heeft Spielberg wel heel erg overdreven, want wat een boevenkop heeft de 2021 Bernardo! Het deed me dan ook weinig wat er met hem gebeurde.

Anita: wat een heerlijke meid die goed kan dansen. Ze straalt! Zingen kan ze niet echt, maar dat is haar vergeven.

En Anita, pardon, Rita Moreno, als Valentina is geweldig. Toen zij Somewhere song, biggelde er een traantje over mijn wang.

Mike Faist als Riff was gewoon leuk. Russ Tamblyn was goed, maar Faist zeker zo goed.

Qua beelden en kleur was het een spektakel en het deed allemaal wat "echter" aan. En ik was blij dat aan de muziek praktisch niets veranderd is, maar ik betwijfel het of ik de film ga kijken als hij op tv komt. Dan wacht ik toch liever op Nathalie Wood en George Chakiris.

p.s. Storend dat de Broadway musical lyrics werden gebruikt en niet de film lyrics.

West Side Story Disney+ Release Date Revealed - collider.com

Volle zalen trekt deze film niet en dat is erg jammer, deze film zou verplichte kost moeten zijn voor iedereen die een beetje met muziek, dans of theater bezig is. Steven Spielberg heeft zijn complete gereedschapskist los getrokken voor deze remake van de film uit 1961. Op een paar details na blijft deze heel dicht bij de originele versie.

Voordat ik naar de bios ging heb ik de opnieuw ingespeelde soundtrack beluisterd een verrassend frisse en eigentijdse uitvoering van geniale muziek. Over de uitvoering valt te twisten, dat deed Bernstein zelf ook. Zelf heb ik de muziek van West Side Story vele malen in diverse versies uitgevoerd, nooit raakte mij de muziek meer dan in de bioscoop. De chemie tussen de beelden van Spielberg en de muziek van Bernstein is fenomenaal. Zelfs de dansnummers (zonder zang) die door Bernstein werden geschreven konden mij erg bekoren, alsof alles ineens op zijn plek valt

Een heel jonge cast, inherent aan het verhaal, Portoricanen die veel Spaans spreken ook zonder ondertiteling te volgen, mooi om te zien. In de meeste gevallen beloofd een remake van een film niet veel goeds. West Side Story 2021 stijgt boven het origineel uit en vormt zo een monument voor deze nu al klassieke filmmusical.

Inderdaad, het is na een verhaal van Shakespeare die zich liet inspireren op een verhaal uit 1467 “Romeo & Juliet” best heel verouderd. De originele musical versie stamt al uit 1959. Het verhaal, de setting en de muziek zijn niet veranderd.

Dat zegt ook wel wat over de animo over dans en theater. Sowieso een tamelijk zelfoverschattende kliek, vooral in de media en overige platformen waarin ze zichzelf een podium aanmeten. Zonder subsidie zou er een hoop minder theater zijn, want het gros van de bevolking heeft er weinig mee en dat zie je ook terug in de bezoekersaantallen van West Side Story.

Heb het niet op musicals. Niet zozeer omdat het raar is wanneer ze plots beginnen te zingen, maar omdat het plot dan meestal volledig stil valt. Ze zingen doorgaans om zaken te benadrukken die je al wist (ik heb dromen, ik hou van iemand, ik ben ergens boos over,...), dus verhaaltechnisch voegt het weinig toe, het is 5 minuten herhaling van zetten. Je kan natuurlijk gewoon genieten van het liedje zelf, maar het doorsnee musical-nummer is voor mij zelden interessant, ik ervaar het vaker als een theatrale stemoefening dan als een song met een hook. Uiteraard zijn er musicals die ik wel kan pruimen, maar in 90% van de gevallen is 't goed voor 1 keer en hoef ik ze geen 2e keer te zien.

Uiteraard blijft het wel Spielberg, die kan een verhaal vertellen, die kan zaken mooi in beeld (laten) brengen en zet enkele mooie setpieces neer. Er wordt doorgaans goed geacteerd, ze kunnen zingen, ze kunnen dansen, ze zijn enthousiast, ze doen hun best.... maar het boeit me niet en de film hoort (net als het origineel) bij de "don't care" 90%.

Wat een lange zit zeg. En waar zitten we nou eigenlijk naar te kijken? Een goede remake, een visueel schouwspel, een goede cast, maar ook naar een overbekend (niet zo heel erg interessant) verhaal. Uiteraard zijn er de uitstekende en goed uitgevoerde liedjes, maar die kenden we ook al. Mij kon het eigenlijk nergens echt boeien.

Nu gaat het in dit forum over film. Dat het gros van de bevolking deze film links laat liggen zegt meer over het gros van de bevolking, die liever gaat kijken naar hoe 22 man in korte broek tegen een bal trappen of op tv naar talentenjachten kijkt waarbij commercie de boventoon voert, dan over de kwaliteit van deze film. Leonard Bernstein wordt gerekend tot de grote hedendaagse componisten die de muziekstijlen na hem heeft beïnvloedt.

Steven Spielberg heeft de nodige klassiekers op zijn naam staan en behoort bij de grote meesters. De keuze van Spielberg om een remake te maken van de West Side Story getuigd van bewondering voor de muziek van Berstein. Of hij geslaagd is in zijn poging om een betere versie van het origineel te maken daar kun je over discussiëren.

Wij leren van de geschiedenis, aan wat grootheden voor ons hebben bijgedragen aan de ontwikkeling van ons hedendaagse bestaan. Dat geldt voor kunst, cultuur en wetenschap die opmerkelijk parallel lopen. Dat er onder invloed van o.a de politiek in Nederland weinig steun is voor de culturele sector dat betreur ik. Het gros van de bevolking kiest voor hersenloos vermaak en gaat uit dineren bij de Mc. Maar dat is een heel andere discussie...

Voegt naar mijn mening niets toe aan het originele werk .... jammer

En dus moet je meteen de allerlaagste score geven die er is? Zaken als productiewaarde en sfeer spelen niet mee bij je?

Echt, soms hier snap ik deze site echt niet.

Razorsharp execution Guillermo Del Toro Praises Steven Spielberg’s ‘West Side Story’ | IndieWire