Une Fille Facile (2019)

Matige coming-of-age film over een naïeve tiener, die tijdens de zomervakantie door haar oudere, sensuele nicht meegezogen wordt in een wereldje van luxe en playboys. Bij gebrek aan een beklijvend verhaal heeft de camera veel aandacht voor de weelderige boezem van Zahia Dehar, die in Frankrijk vanwege een aantal schandalen (als minderjarige o.a. met topvoetballers) daadwerkelijk gezien wordt als “une fille facile”. Zij doet die faam alle eer aan in deze film, die letterlijk en figuurlijk verder niet veel om het lijf heeft.

Zowel een leuke vakantiefilm als een flutfilm. Dat laatste qua verhaal én uitvoering. Gewoon kijken met het verstand op nul en genieten van de mooie plaatjes van de omgeving en de decadente bootjes.

Une Fille Facile is een kleine, zomerse en interessante film over een Frans meisje dat met haar nicht een wilde, vreemde en leuke zomer beleeft. Zoals BBarbie al aangeeft heeft de film niet heel veel om het lijf, maar de speelduur is kort en ik kon prima meekomen in het verhaal en de tripjes op het jacht. De soort van vreemde (seksuele) spanning die er hing blijft goed aanwezig tot het eind en voordat ik het wist liep de aftiteling al.

Geen hoogvlieger en ik begrijp de bovenstaande twee reacties, maar ik ben toch wat milder omdat ik de film op precies het goede moment heb gekeken om de film te kunnen waarderen.

3,0*

Inderdaad weinig om het lijf en een weinig interessant verhaal. Een zekere 'coming of age' maar het is een leeg verhaal en een leeg leven waar we naar kijken. En de oudere mannen en dame voegen alleen maar leegte toe. Overigens sinds Me Too leren mannen wel. Een van de mannen vraagt meerdere malen of de jonge vrouw wel akkoord is met wat hij doet. En verder bla bla in de conversaties maakt dit echt geen interessante film. Jammer maar helaas.

En Netflix een Franse film nasynchroniseren in het Engels helpt echt niet.

Ik vond er weinig aan.

Alleen die tietjes waren wel leuk.

Een vrij nietszeggende film over nietszeggende mensen die hun zomeravontuurtjes beleven. Er heerst een wat broeierige sfeer, maar degene die het meeste voor die bronstige sfeer zorgt komt nogal ordinair over, en overstijgt dat nergens. Sowieso gaat de film helemaal nergens de diepte in. Het enige dat ik kan zeggen is dat het kort is, redelijk prettig wegkijkt en dat het gitaarliedje ook wel mooi is. 1,5*.

Fijne film waar inderdaad niet al te veel gebeurt, een heerlijke lome sfeer. De kleine filmische schetsen tussen Naima en Philippe waren mooi, evenals sommige shots. Alleen wat jammer van de voice-over die niks toevoegt. Het gemiddelde alhier is weer schandelijk laag.

3,5*

Ietwat een flauw filmpje misschien - maar ook wel een met wat vreemde tegenstellingen er in. Zo blijkt de leeghoofdige Sofia er een mening over te hebben welk boek van Marguerite Duras haar favoriet is - of, als je er al van uitgaat dat ze zich daar doorheen bluft, dat ze daar de moeite voor doet. Het komt wel ietwat op me over als een te subtiele en niet echt gelukte poging om een diepere laag in de film in te werken. En op een heel ander vlak, de mysterieuze relatie van meisjes met hun tas - die oerlelijke protserige dingen die ze overal meesleuren. Geen man die daar iets van snapt. Of je moet het gaan vergelijken met een een dure auto - ook een weinig functioneel statussymbool dat voornamelijk de rangorde moet geven.

Verder heeft de film weinig te brengen behalve wat fraaie kleurige plaatjes.

Vind het wel een aangename film. Het kabbelt wat voort maar ik vind de personages toch best interessant. Naïma en Sofia dan met name. De epiloog vind ik deze keer ook wel wat toevoegen.

De regisseur houdt schijnbaar wel van vrijpartijen en blote borsten in films, zie ook Grand Central ( 2013)