Muidhond (2019)

Prima analyse. Helemaal mee eens. Maar meer een juridische dan sociaal maatschappelijke benadering.

Eh...iets anders. Is deze film al 'vrij' verkrijgbaar?

Sinds vandaag te zien bij Vitamine Cineville.

Slechte tv film vermomd als arthouse. Ik trap er niet in.

Belgie en pedofilie terug, achterlijke regisseurs, denk es verder aub, boor es andere thema's aan, dit land is al verziekt genoeg. Marginaal filmpke terug!!

Het boek gelezen en nu ook de film gezien. Ik vind het een mooie, rustige verfilming. Mooie beelden, fijne speelduur en ik heb niks aan te merken op het acteerwerk. Het bleef mij boeien en het subtiele, wellicht ogenschijnlijk eenvoudige, is mijn ding. Graag gezien. Een 8. 4*

Sterk portret over een onderwerp dat erg in de taboesfeer zit. De film gaat over een 25-jarige jongeman die de gevangenis heeft verlaten, maar nog steeds worstelt met zijn seksuele verlangens naar minderjarigen. Uiteraard zal een opsluiting, straf, afranseling etc ... de onderdrukte gevoelens niet doen wegebben en dat blijkt ook.

Dit complexe onderwerp wordt erg goed en sterk weergeven door Tijmen Govaerts. Je ziet hem echt worstelen met zijn gedachten, maar het plot zorgt er wel voor dat de kat clichégewijs bij de melk wordt gezet. Er is gewoon geen ontkomen aan ongeacht zijn pogingen om afstand te behouden. Een zekere sympathie of misschien beter empathie was bij mij wel aanwezig - ook al schuddebolde ik heftig bij de scène waarbij het meisje in slaap viel en hij haar benen streelde. Laat ons zeggen dat ik dezelfde ideeën heb als de moeder: sterk negatief uiteraard naar de handelingen, maar begripvol naar de gedachten en de moeilijkheden om deze te verdrijven.

De film leunt wel wat aan bij The Woodsman (2004) met Kevin Bacon in de hoofdrol, eveneens sterk aanbevelingswaardig trouwens. Deze Muidhond is eveneens erg sober en sereen, niet handelend vanuit (voor)oordelen. Boeiend en subtiel, maar tegelijk pijnlijk relaas. Knap!

Sowieso niet voor iedereen weggelegd. Moet je bekijken vanop een bepaalde afstand of het lukt niet.

Niet dat ik een antwoord verwacht, dat kreeg ik ook al niet bij All of Us (2019) enkele maanden terug, maar over welke andere thema's heb je het dan? Zijn er dan nog andere Belgische films over dit onderwerp? Het is trouwens niet omdat ons land een historie heeft met Dutroux en co dat dit weliswaar zware onderwerp niet onder de loep mag genomen worden. Laat staan dat België een patent heeft op dit soort praktijken ..

Kunnen we anders alle nazifilms verbranden om ook die verziekte ideeën uit ons geheugen te wissen?

Misschien toch heel even offtopic:

Iets wat me wel te binnen schoot tijdens de film zijn de zogenaamde kindhuwelijken uit de islam, het hindoeïsme en eigenlijk nog veel meer religies. Kindhuwelijken zijn overigens niet alleen toe te schrijven aan religies, maar ook aan culturele gewoontes die ongeëvolueerd zijn. Vrouwenrechten, armoede, recht op onderwijs zijn allemaal facetten die een grote rol kunnen spelen tégen dit soort gearrangeerde huwelijken.

Er zijn nog vele kindhuwelijken in de wereld, maar kan vanuit mijn luie zetel niet inschatten in welke mate deze geïnstitutionaliseerd zijn ...

De film is exact wat je ervan verwacht op basis van de trailer en daardoor eigenlijk saai. Wel sterk geacteerd door Tijmen Govaerts.

Een onaangename film over een jongeman die worstelt met zijn geaardheid. Het thema is best schokkend, het verhaal goedbeschouwd eigenlijk niet. Het wordt nogal kleurloos en sober, om niet te zeggen tamelijk saai in beeld gebracht. Gelukkig maar, want meer hoeft dat van mij niet te zijn. Sowieso geen film waar ik een goed gevoel aan overhoud.

Jonathan [Tijmen Govaerts] keert terug bij zijn moeder [Ina Geerts] na het uitzitten van een gevangenisstraf en krijgt als advies mee dat hij ‘zijn oefeningen’ moet blijven doen. Hij doet zijn uiterste best doet om ieder contact met zijn 9-jarige buurmeisje Elke [Julia Brown] te vermijden en steekt veel tijd in de zorg voor een muidhond, een karperachtige vis die hij zelf heeft gevangen. Elkes moeder [Greet Verstraete] laat haar overdag veel thuis en omdat er verder niemand in de buurt is zoekt ze het contact met Jonathan zelf op. Beiden lijken behoefte te hebben aan dot contact, maar voor Jonathan is er een grote belemmering. Briljant geregisseerde psychologisch drama waarin Toye de camera gebruikt om duidelijk te maken wat Jonathan niet kan of durft te zeggen. Brown is onvergetelijk als de ietwat opdringerige, naar menselijk contact hunkerende Elke in een film dat een controversieel en complex onderwerp op een eerlijke, respectvolle manier behandelt en bol staat van de onderhuidse spanning.

Je kan Muidhond op dit moment gratis bekijken dankzij De Morgen. Enkel registreren is voldoende.

DPG Media Privacy Gate - demorgen.be

Met het boek nog stevig in mijn achterhoofd; uitzonderlijke Nederlandse literatuur die letterlijk op en onder je huid ging zitten, ben ik de film uiteindelijk gaan bekijken.

De locatie heeft zich hier van Nederland verplaatst naar België, maar toch lijkt alles bijna gelijk over te komen, zij het natuurlijk wat aangepast, want je weet wel hoe dat met boekverfilmingen gaat. Nee het gaat meer om de locatie.

Jonathan is een man van rond de dertig die met de bus naar zijn ouderlijk huis aan de Belgische kust gaat, met de herinneringen aan de gevangenis waar hij zojuist vandaan komt. Waar hij het laagste van het laagste was, ook al is er uiteindelijk gebrek aan bewijs. Waar deze jongeman verdacht van is geweest is ook al heel snel duidelijk.

Terug thuis probeert hij zijn leven weer op de rails te krijgen en zijn therapie te volgen. Gaandeweg heerst er een benauwende sfeer in zijn woonomgeving; met name zijn relatie met zijn moeder, die nog altijd van haar zoon houdt ondanks er een prijs op zijn hoofd staat. Maar zijn moeder blijft bij haar keuze: ruimte bieden en Jonathan onder haar hoede nemen. Hij mag onderwijl terugkeren naar zijn huidige werkplek, de visafslag... maar ook daar lijken de feiten bij de collega's naar binnen te sijpelen. De triggers lijken helemaal in gevaar te lopen als blijkt dat er een moeder met de negenjarige Elke naast haar wonen. Haar moeder is voornamelijk met zichzelf bezig en neemt op een dag voor een tijd de benen, waarbij het meisje voor zichzelf moet zorgen. Al snel vindt ze heil bij Jonathan. Waar Jonathan het contact probeert te vermijden lijkt ze vol te houden. In haar buurhuis is namelijk een hond waar ze dagelijks mee wandelde terwijl Jonathan in de bak zat. Uiteindelijk ontstaat er met zijn tegenzin een ongemakkelijke vriendschap en is Elke zich totaal van geen kwaad bewust. Waar zij slechts komt voor de hond en uiteindelijk die mysterieuze vis (Muidhond) die Jonathan in zijn aquarium heeft, lijkt Jonathan slechts in worsteling te komen met zichzelf.

Dit klinkt bijna een beetje alsof het meisje de oorzaak is. Maar het gaat hier om een man die met zijn pedofiele gevoelens in de knoop zit, waardoor de soort van vriendschap al snel een tikkende tijdbom begint te worden. En dat maakt dit verhaal, zowel in het boek als in de film, gewoon beklemmend, benauwend en vooral behoorlijk ongemakkelijk. En dan lees je weer eens die aannames van de 21ste eeuwse filmkijker over dat deze film natuurlijk weer pedoseksualiteit verheerlijkt. Het camerawerk, waarbij ik niet al te veel in details wil komen, vond ik juist een erg sterke visie en oogpunt van een zieke man die als een glibberige jager over een meisje buigt die gewoon met de dingen bezig is die op haar niveau en leeftijd gestoeld zijn. Terwijl de personage weet dat het fout is, dat hij in de problemen komt en dat de bevestiging dan een feit is.

En het gaat hier niet om een doorgewinterde tiener, het gaat hier echt om een klein kind. Het is wel degelijk zwart wit...

Dat de regisseur de kijker het fatale einde uit het boek bespaard liet, vond ik, omdat het al zo'n ongemakkelijke kijkervaring was, toch wel een verademing.

En je kan erover zeggen wat je wilt maar, om op het boek terug te komen, deze is geschreven door een vrouw die bij de psychologie werkt en al enkele daadwerkelijke pedofielen en pedoseksuelen voor haar neus heeft gehad. Dit is dus niets meer dan een inkijk in het verknipte brein, en het de kijker willen laten voelen en misschien zelfs wil provoceren. Gewoon omdat dit voor zowel dader als slachtoffer de keiharde realiteit is. Die typische goed versus slecht theorie is hierin een keertje achterhaald geacht.

Inderdaad moest ik ook erg denken aan The Woodsman, zeker bij de scenes op de werkvloer.

De film staat op gelijke vloer met het boek. Allebei even beklemmend, sterk en zeker gedurfd.

En in een tijd waarin onderbuikende lui-denkende social media-wappies het wel even de deskundigen en nuancerende denkers zullen vertellen en voorlezen vanuit eigen persoonlijke frustratie en sensatiezucht is zo'n film als deze helemaal zo misplaatst nog niet. Wellicht proberen ze hun eigen gevoelens te onderdrukken en is zo'n film als Muidhond een spiegel die voorgehouden wordt.

4,0*

Een film waar je best zonder te veel voorkennis in gaat. De film vertelt het verhaal van een jonge pedofiel waarvan we niet weten of hij naast zijn zieke gevoelens ook echt iemand heeft aangerand. Hij worstelt met die gevoelens, wordt niet aanvaard in de maatschappij of kan zich er zelf niet echt in aanpassen. Dat er dan een jong meisje vlak naast hem komt wonen die hem dan nog bovendien die weinige aandacht schenkt, helpt natuurlijk niet. De schrijver van het originele boek zet naast de jonge pedofiel dan nog eens een gezinssituatie van het jonge meisje waarbij haar ouders haar verwaarlozen. Om de vraag op tafel te gooien wat erger is, een pedofiel die (voorlopig) niets doet of ouders die hun kinderen verwaarlozen...

Het is moeilijk om sympathie te hebben met het hoofdpersonage, maar het kan de kijker wel het onderscheid laten zien tussen de wil en de daad. Vanaf wanneer veroordeel je? En hoe dan ook primeert de veiligheid van het kind.

Patrice Toye snijdt een moeilijk thema aan, maar brengt het toch gebalanceerd weer. In de hoofdrol Tijmen Govaerts in deze moeilijke rol. Qua zelfde onderwerp had ik meer aan Jagten, ook al is Muidhond meer gewaagd. En misschien daarom ook zo broos. Echt overweldigen deed het ook niet.

Heel sterk maar zwaar drama.

Top acteerprestaties!

Het is een geaardheid waar we natuurlijk van walgen.

Zeker als het tot seksuele daden komt.

Wat in deze film al een geluk niet aan de orde kwam.

Anderzijds ben ik wel een voorstander van hoe dit in Nl. wettelijk is vastgelegd, laat dat ook duidelijk zijn.

Bij nader inzien vond ik het verhaal van de film met de vele facetten ietwat geforceerd aanvoelen, maar toch blijft een nette voldoende staan.

Deze was op tv en eens meegepikt. Ik kende het boek niet, dus kan niet vergelijken.

Het tempo lag niet zo hoog, maar toch wist de film wel te boeien. Het toonde meer de kant van de dader, wat je ook niet zo vaak tegenkomt. De cast deed het prima.

Het is geen film die ik vaak zou herbekijken, maar voor één keertje was het toch wel de moeite.

Een indrukwekkende film over een moelijk thema.

Een psychologisch drama dat zich in alle rust ontvouwt. Zeer sterke rol van Tijmen Govaerts maar ook de rol van Julia Brown als Bes/Elke was erg sterk.

Goede film die wat traag op gang komt, maar uiteindelijk wel weet te boeien, over een maatschappelijk gezien moeilijk onderwerp waar maar weinig filmmakers zich aan durven te wagen, en waarover de meeste mensen hun (vernietigende) oordeel al snel voorhanden hebben.

Een complex gegeven dat hier gedurfd en tegelijkertijd integer en met respect word behandeld, en waarbij het oordeel aan de kijker wordt overgelaten.

Als Jonathan de vriendschap van een kind-meisje aanvankelijk bewust van zich afduwt en hij op straat en op het werk verwijten moet incasseren, weten we dat hij in het verleden een ernstige fout heeft gemaakt. Wanneer hij aan zijn moeder wanhopig verklaart dat "hij nu éénmaal zo is...", is het duidelijk dat hij kampt met een geaardheid die niet zo maar te verhelpen valt.
Een intriest geval wordt hier toch redelijk discreet aangehaald.
Oplossingen lijken veraf al suggereert de film dat verwaarlozing binnen het gezin er geen goed aan doet en dat begrip en ondersteuning beter op hun plaats zijn dan zinspelingen en verwijten die hem aan zijn zwakte doen denken en inderdaad doen besluiten: ik ben zo..
Integere film die omwille van het kiese onderwerp wat onbehaaglijk aanvoelt, bij het besef dat zo'n jong leven op een steile, catastrofale helling staat.

Deze film bekeken op www.sooner.be. Ja, het was wel goed om 1x om te bekijken. Maar vanaf het begin wist je al waarvoor Jonathan in de gevangenis heeft gezeten. Er waren veel momenten waarop ik bang was wat hij het meisje (en die andere vrouw 2 min) ging aandoen. Maar anders geen saaie film ofzo.

Lekker deprimerend (want belgisch), troosteloos drama over een met zijn verboden gevoelens worstelende jonge pedofiel, net vrijgelaten uit de gevangenis wegens gebrek aan bewijs, die op de proef wordt gesteld als er een jong meisje naast hem komt wonen. Tijmen Govaerts is opmerkelijk goed in de lastige hoofdrol en de film ontvouwt zich op subtiele, zij het wat voorspelbare wijze. De sober in beeld gebrachte, haast surrealistisch lege leefomgeving draagt bij aan de onbehaaglijke sfeer.

Moeilijk onderwerp, dapper gebracht.