The Barefoot Emperor (2019)

Opvolger van King of the Belgians (2016)

Vanaf 1 juni 2020 in de bioscoop (Cinemien)

Mooie fotografie, maar verder kolderesk en onnozel. Nog een vaag politiek statementje erin en de film wordt helemaal mèh. Na het wonderbaarlijke Khadak lijkt het toch telkens wat minder geworden te zijn… jammer.

Wel een kunst om elke plank die je wilt raken (droog absurdistisch, politiek, historisch...) allemaal faliekant mis te slaan... De herkenbare visuele stijl en het oog van Brosens zijn er duidelijk nog wel, het blijft duimen dat hij en Woodworth het weer gaan inzetten voor magischrealistische parels als hun vroegere films.

Wel fijn om weer in een bios te zitten, en de aanwezigheid in de film van Debay en Kier was natuurlijk een plusplunt.

Nicholaas III, de koning der Belgen, is nog steeds onderweg naar zijn thuisland om de afsplitsing van Wallonië tegen te houden en belandt in Sarajevo. Daar raakt hij licht gewond bij een incident (hint: het is 28 juni) waardoor hij belandt in een soort kuuroord op een afgelegen eiland waar hij met hulp van Dr. Otto Kroll [Udo Kier] recupereert onder het pseudoniem Leonid Brezhnev. Op een dag kondigt Kroll aan dat Europa uitéén is gevallen en dat ze op dit eiland een nieuwe Europese Staat stichtten. Eén van de aanwezigen wordt daarbij uitgeroepen tot de nieuwe Keizer, maar wie zal dat zijn?

Brosens en Woodworth weten de droogkomische, soms absurdistische satirische toon van King of the Belgians probleem vast te houden. Het verhaal speelt zich grotendeels af op één van de Brijuni eilanden bij Kroatië, waar de Joegoslavische heerser Tito hoogwaardigheidsbekleders ontving. Van den Begin is opnieuw voortreffelijk als de naïeve, zwijgzame koning en Kier en Geraldine Chaplin verlenen gewicht aan deze scherpe, maar luchtige veroordeling van Europees nationalisme en fascisme. Let ook op de plaats die Nederland NIET mag innemen in de line-up van de lidstaten. De surrealistische finale, met hulp van Ravels 'Bolero', is uitstekend en blijf nog even zitten tijdens de aftiteling.

Slap anti-populistisch pamflet.

Inderdaad in navolging van King of the Belgians. Toch eerder een must om eerst te zien vooraleer deze aan te vatten. Niet dat ik deze wil aanbevelen, want veel soeps vond ik het jammer genoeg niet. Absurde surrealistische film, nog meer dan de eerste prent. Je moet er voor zijn, maar voor mij pakte het niet altijd goed uit. Dat sanatorium met die vreemde karakters met hun filmster-bijnamen, neen, het werkte eerder irritatie op dan een glimlach.

Bij momenten ook plomb, zowel het visuele als de bombastische klassieke muziek. De maatschappijkritiek, ingegeven met een flinke scheut absurdisme, gaat soms verloren in het geheel. Iets dat we in de eerste film ook al zagen, waardoor de boodschap soms verloren ging.