Proxima (2019)

In de Belgische zalen al te bekijken vanaf deze week. Iemand er iets zinnigs over te zeggen? Een soort van Ad astra ... Interstellar ...?

Trailer doet me niet onmiddellijk overlopen van enthousiasme.

Vanaf 11 juni 2020 in de bioscoop (Cherry Pickers Filmdistributie)

Een moeder-dochter drama dat zich afspeelt tegen de achtergrond van een op stapel staande ruimtereis waar de moeder voor wordt klaar gestoomd. Moeder Eva Green lijkt er klaar voor. Dochter Stella niet.

Het verhaal ontwikkelt zich in een gezapig tempo. Te gezapig om er van in hogere sferen te geraken. Op zich is de tweestrijd van Eva Green best interessant. Het moederschap uitoefenen en tegelijkertijd carrière maken, is sowieso al moeilijk. Het wordt ondoenlijk als je wekenlang wordt opgesloten in een trainingskamp en vervolgens een jaar lang in een ruimtestation moet verblijven. Veel gelegenheid dus voor spannend psychologisch grensonderzoek en dramatiek.

Hoewel de film spannende aanzetjes heeft, bereikt de film halverwege het punt waarop het verhaal weinig ontwikkeling meer doormaakt. De thematiek is duidelijk. De relatie moeder-dochter is duidelijk. De inkijk in de harde astronautentraining is duidelijk. Vanaf halverwege de film volgen enkel nog scènes die het drama nogmaals bevestigen en scènes die nogmaals de nadruk leggen op de keiharde training. Er volgen geen nieuwe inzichten en plotlijntjes meer.

Eva Green en haar filmdochter spelen heel behoorlijk. Beide geven goed gestalte aan hun personages. Heel degelijk en heel kundig. In de interactie ontbreekt alleen een bepaalde heftigheid. Een bepaalde hartstocht. Het acteerwerk blijft binnen verstandelijke lijntjes en is een overtuigend middel om een verhaal te vertellen maar slaagt gevoelsmatig minder goed. Ik voelde in ieder geval weinig emotie bij de scènes tussen moeder en dochter.

De scènes in het trainingskamp fascineren. Interessant om te zien welk programma de atronauten moeten doorlopen voordat ze eindelijk gereed zijn voor een ruimtevlucht. Regisseur Winocour heeft dit onderdeel goed bestudeerd. Het oogt in ieder geval authentiek.

Uiteraard overkomt de personages tijdens de training af en toe een kritiek momentje dat moet zorgen voor spanning. Ook hier geldt dat de personages, hun interacties en hun training dermate koel en zakelijk worden gepresenteerd, dat een kritiek momentje weinig beroering in mijn emotionele gesteldheid opleverde.

Bij het kijken naar de film kreeg ik soms de indruk een documentaire te aanschouwen. Een documentaire over een trainingskamp voor astronauten bijvoorbeeld. Een zakelijke registratie van gebeurtenissen. Heel interessant in de vorm van een bondige documentaire, maar minder interessant en zelfs wat saai in de vorm van een speelfilm.

Mooie film, kon me wel raken. Aan het slot zat ik toch met het zweet in mijn handen te hopen dat er vooral niets verkeerd zou gebeuren bij de lancering van die raket, dan weet je dat de missie voor mij eigenlijk wel geslaagd is. Proxima is, zo blijkt bij de aftiteling, door regisseuse Winocour vooral bedoeld als ode aan al die dames met kinderen die er voor gekozen te hebben een avontuur te zoeken in de ruimte. Wie denkt hier het avontuur van The Martian of het kunstzinnige van Interstellar te herontdekken kan dit beter overslaan, want al te veel actie bevat deze film niet. Gewoon een realistisch ogend portret van ruimtevaarders in voorbereiding op hun missie, in het bijzonder de relatie tussen de wilskrachtige Green en haar lieve, maar wat opstandige dochter(Zélie Boulant is een schatje). De chemie tussen die beiden spat van het scherm, schitterend om te zien: sentimenteel maar echt. Eva Green laat zien dat ze met gemak ook een normaal mens kan spelen, Dillon deed met zijn vrouwonvriendelijke rol mijn wenkbrauwen fronzen, maar maakt tegen het einde gelukkig nog een en ander goed door wat nuancering aan te brengen in zijn rol.
Jammer wel dat de film tegen het einde wat uit de bocht vliegt, want de scène dat Green stiekem uit haar quarantaine stapt en met haar dochter alsnog midden in de nacht naar de te lanceren raket gaat kijken lijkt me tamelijk overdreven en een regelrechte aanklacht tegen de luchtvaart. Al met al zeker niet voor ieders smaak dit, maar heb genoten.

"What were you thinking?"

Hier ben ik duidelijk met de verkeerde verwachtingen ingegaan.

Sarah is een natuurkundige die uitverkozen wordt om mee te gaan op een lange ruimtemissie. Een saillant detail is wel dat ze een alleenstaande moeder is en derhalve haar dochter moet achterlaten bij haar ex. De grote vraag blijft of deze opoffering het allemaal wel waard is geweest.

Er wordt een vrij realistisch portret gecreëerd van de hordes die Sarah moet overwinnen. Zo krijgt ze als enige vrouw in de crew te maken met seksisme en daarnaast speelt natuurlijk ook de moeder-dochterrelatie een belangrijke rol. Het probleem is alleen dat de film op meerdere gedachten tegelijkertijd hinkt, waardoor het gebeuren maar wat voortkabbelt; de nodige spanning ontbreekt.

Als een soort van documentaire wordt het geheel in beeld gebracht. Het gevolg is dat de scènes elkaar opvolgen zonder enige vorm van opsmuk. Op zich is het trainingsprogramma best interessant om te zien, maar na een tijdje heb je dat wel gezien. Eva Green doet het naar behoren, echter mis ik een bepaalde dramatiek in de interacties. Overigens is het opmerkelijk dat Green wederom - als handelsmerk - haar blote borsten toont. Het druist in tegen de enigszins feministische boodschap van de film.

Al met al is 'Proxima' een matig drama dat in de startblokken blijft hangen. Het meest teleurstellende is dat er überhaupt geen sprake is van Sci-Fi.

Kleine 2,0 sterren.

De film geeft een mooi en realistisch beeld. Ik was bang stereotyperingen, maar de problemen zijn voorstelbaar en invoelbaar.

Langdradig verhaal dat veel weg heeft van een documentaire, maar dan met drama. Helaas gebeurt er vrijwel niets en ook met het drama valt het wel mee. Wel knappe acteerprestaties van Eva Green en Zélie Boulant maar dat is niet genoeg voor een boeiende film van 107 minuten.

2*

Mooi serieus realistisch drama. Top acteerwerk en ik heb toch een traantje weg moeten pinken. Langdradig of traag kan ik de film niet noemen maar het verteltempo ligt niet heel hoog.

Alice Winocour. Een wat enigmatische regisseur, die ik eigenlijk verder alleen ken van de sterke en beklemmende film Maryland/Disorder. Daar heeft deze film wel duidelijk een verband mee - ook hier gaat het over gevoelens en relaties tussen mensen, en ook hier wordt dat vooral in beeld verteld en niet uitgesproken. Deze keer met een indrukwekkend spelende Eva Green in de hoofdrol, en met knappe beelden, een interessante setting en interessante locaties.

Maar aan het einde vraag ik me dan wel een beetje af wat nou eigenlijk de boodschap is die Winocour brengen wil. Dat het voor moeders erger is om hun kind achter te laten dan voor vaders? dat is toch wel een beetje een achterhaalde en ouderwetse opvatting vind ik. Even ouderwets en even twijfelachtig als de sneer van Dillon over de kookkunsten van Green. Zonder die rare draai aan het einde zou het voor mij een heel wat betere film geweest zijn.

Niet mijn ding.

Ik hoor de Franse taal niet zo heel graag behalve als het zoals Louis De Funes is of taxi.

En ik vond het saai gedoe allemaal.

Gezien de vorige reacties heb ik deze film hoofdzakelijk als documentaire over de voorbereidingen voor een ruimtemissie bekeken, waardoor me het geheel is meegevallen. Interessant om te zien wat er zoal bij zo'n voorbereidingen komt kijken en een prima eerbetoon aan astronauten die de stap wagen om gezin en familie tijdelijk te verlaten. Deze film is mede daardoor speciaal voor mij omdat ik van dichtbij heb meegemaakt dat zo'n afscheid ook definitief kan zijn. In januari 1986 was ik nl. enkele dagen na het verongelukken van de Space Shuttle Challenger bij NASA in Houston. Eén van de omgekomen astronauten, de lerares Christa McAuliffe, liet haar man en twee kinderen van 6 en 9 jaar achter. De impact die dat toen had kan ik me nog goed herinneren: gigantisch.

Best een goede film. Je moet wel weten waar je aan begint. Het is sciencefiction, maar verwacht gaan aliens of vette actie.

Het gaat echt om de relatie en het gevoel de moeder krijgt als ze weet dat ze jaren haar dochter moet gaan missen.

Daarnaast is Eva Green gewoon echt een super knappe vrouw om naar te kijken. Ze spat van het doek.

Zeker de moeite waard, als je weet dat de film meer een 'drama' film is gegoten in een sciencefiction achtig verhaal, dan zou je ervan kunnen genieten.

Langdraderig en saai.

Een vrij fletse bedoening. De film stond destijds op mijn radar, maar ik was hem de voorbije tijd uit het oog verloren. Niet geheel onterecht zo blijkt. De film legt de klemtoon op de nakende afwezigheid van Sarah die als astronaut een jaar lang in het ruimtestation ISS zal blijven. Een harde noot om te kraken, zeker voor de achtergebleven dochter. Dit is wel wat meer dan een zakenreisje.

Op zich dus een prima uitgangspunt waarbij je de klemtoon legt op de psychisch mentale toestand van dergelijke ruimtemissies voor zowel de vertrekkers als de achterblijvers. Interstellar maakte ook iets soortgelijks en toen was de impact toch een pak groter. Hier kwam het er nauwelijks uit. Besteed men vervolgens wat meer aandacht aan de voorbereidingen op de missie. Ook best interessant om te volgen, maar indruk maken doet het nooit.

Het verder eens met blurp194 betreft de wat seksistische insteken van de film. Geen idee wat men hiermee wou betrachten. Niet dat het mij stoorde, het viel me wel op.