Salvatore Giuliano (1962)

Nogal invloedrijke film. Vooral Scorcese (en de filmvriendenclub om hem heen) was er flink van onder de indruk.

Francesco Rosi won er de zilveren Beer mee.

Mario Puzo heeft een boek over deze man geschreven: De Siciliaan.

Interessante film, maar niet heel erg beklijvend.

3,5*

Interessant qua opzet. Veel gespeel met tijd. En er wordt meer tijd besteed aan de gebeurtenissen na de moord op Salvatore Giuliano. Een bio-pic waar de man amper in beeld komt.

De film is geschoten op de plaatsen waar de gebeurtenissen echt hebben plaatsgevonden. Als een voyeur neemt de camera waar vanuit de verte, en dan weer in close-up. Rosi wilde zodoende meer een documentaire-achtige film maken dan een gedramatiseerde bio-pic.

Moeilijk te volgen, mede ook doordat ik niet bekend ben met Giuliano en de desbetreffende geschiedenis van de jaren 40-60 op Sicilië. Daardoor wist het mij ook niet geheel te beklijven.

Warrig stukje cinema... Salvatore Giuliano komt inderdaad haast niet in beeld en er worden tijdsprongen gemaakt, maar aangezien het een film in zwart/wit is, verwacht je dat niet. Maar toch wel fijn om weer iets meer over de geschiedenis van Sicilië te leren.

Deze film is a.h.w. de missing link tussen het neo-realisme en de intelligente politieke thriller à la la battaglia di Algeri,een film die trouwens gigantisch door deze is beïnvloed.De acteurs zijn voornamelijk siciliaanse amateurs en muziek wordt nauwelijks gebruikt.I.t.t. lbda duwt Rosi zijn kijkers niet onder het mom van objectiviteit een bepaalde richting uit maar laat hem juist in verwarring achter,wanhopend aan een definitieve interpretatie van de gebeurtenissen.Daarmee is deze film ook duidelijk verwant aan het werk van Antonioni:de vraag wordt ook opgeroepen of zoiets als objectieve registratie überhaupt bestaat(vgl.blow-up).

Zoals reeds gememoreerd stelt deze film hoge eisen aan zijn publiek door de gecompliceerde vertelstructuur maar uiteindelijk ontvouwt de plot zich in helderheid.Dat de titelfiguur niet in levenden lijve wordt getoond zorgt ervoor dat de kijker geen gelegenheid krijgt tot gemakzuchtige identificatie.

Je zou kunnen gaan denken dat deze film een boring arthouse oefening is maar niets is minder waar:deze film bevat ook goede actiescènes en couleur locale die the Godfather 2 absoluut heeft geïnspireerd.

p.s.:verwar deze film niet met de bagger die "the sicilian"heet.

Goede biopic over het leven van Salvatore Giuliano, iemand waar ik hiervoor nog totaal niet bekend mee was. Het opvallende is echter, dat de man in deze prent echter niet te zien is.

De film heeft een nogal documentaireachtige stijl waardoor het een en ander vaak nogal afstandelijk en kil blijft en je totaal geen binding hebt met de personages. Op zich niet erg, want zo'n kille registratie kan ook best interessant zijn. Het eerste gedeelte is het lastig om in het verhaal te komen, mede ook door de diverse tijdsprongen, maar uiteindelijk lukte het.

Er zitten mooi geschoten stukjes in van het Siciliaanse landschap en het stukje in de rechtbank was ook van grote klasse. Daaromheen wisselt het een beetje, maar over het algemeen is het allemaal best goed.

Een leuk en interessant stukje Italiaanse geschiedenis, om eens een keertje gezien te hebben.

3,5*

Salvatore Giuliano was duidelijk de voorloper van reportage-achtige fictiefilms over moeilijke politieke situaties, zoals The Battle of Algiers of Z, maar zelfs binnen zijn toch al taaie soort is het een erg ontoegankelijke film. Het eerste uur met name vond ik moeilijk om in te komen. Bijna geen enkel personage zit daar in meer dan één scène en het is bijna een aaneenschakeling van afrekeningen door de regering of door de maffia. De moordenaars en de slachtoffers blijven daar vaak nogal anoniem en hoewel de algemene situatie mij telkens wel duidelijk was werd het niet bepaald makkelijk om echt betrokken te raken bij de gebeurtenissen. Het helpt ook niet dat de film te pas en te onpas sprongen vooruit en achteruit in de tijd maakte. Geregeld was het moeilijk in te schatten wanneer een bepaalde scène zich precies afspeelde. Wat me er ook een beetje uithaalde was een onhandige scène waarin een oude verzetsstrijder ineens tegen de bergen begint te preken dat Sicilië moet ontwaken. Dergelijke poëtische momenten passen niet echt bij het documentaire-achtige van deze film, al heeft die wel meer gestileerde stukken.

Niettemin wordt het totaalplaatje steeds duidelijk en is de tweede helft wat sterker. Dat komt vooral doordat daar er wat meer focus ligt op bepaalde gebeurtenissen die langer duren en waarin personages ook terugkeren. Ook veel minder afrekeningen. En dan ontstaat er ineens een toch bij vlagen krachtig portret van landelijke onrust en politieke en justitiële verwarring. Meer gestileerde momenten worden achterwege gelaten en het geheel krijgt meer een "echt" gevoel. Salvatore Giuliano wordt dan ook steeds meer puzzel die uiteindelijk bevredigend in elkaar valt.

Moeilijk om hier een eindoordeel aan te verbinden. Geregeld was het echt doorbijten, maar uiteindelijk moet ik toegeven dat de film bijzonder sterk het gevoel van een land in een staat van chaos weet te vangen en ook een extreem complex beeld weet te schetsen van een verzetsstrijd en georganiseerde misdaad. Onpartijdigheid bij een verhaal als deze is moeilijk te bereiken en het is een verdienste van Salvatore Giuliano dat die dit beter klaarspeelt dan zijn latere opvolgers. Best een knappe film, maar ook een die wellicht een tweede kijkbeurt nodig heeft om compleet tot zijn recht te laten komen.

3,5*

Slappe niet serieus te nemen goedkope 'Maffia-soap'.

Geschoten in prachtig zwart-wit. Deze documentair-achtige, zogenaamd neorealistische politieke film, verteld zonder 'n sprankje hoop en in flashbacks, het op waarheid gebaseerde verhaal van een 27-jarige idealistische guerrillastrijder, die het tot baas van de Maffia schopte en waarschijnlijk door de politie werd doodgeschoten. Essentieel waren de sociale context en de Maffia activiteiten op Sicilië.

Een net verhaal wordt in deze biopic met een documentaire karakter - daar helpt de voice-over aan mee - nu niet bepaald gebracht.

Wel een resem goed geschoten scènes, waarvan sommige indrukwekkend en aangrijpend, zoals het protest van de vrouwen in de smalle straat naar het dorpsplein.

Anderzijds, als velen werkelijk amateurs waren dan zat er toch wel bij die Sicilianen een natuurlijk acteertalent in.

Een goede 3,5 is dik verdiend aan dit al bij al interessant filmwerk.

Precies de films die bij me opkwamen en qua neo-realisme dan vooral de vroege films van Rossellini. En daarbij is de film ook duidelijk beïnvloed door Citizen Kane (met name de verhaalstructuur en het vermijden van een allesomvattende waarheid) En de film vermijdt knap partij te kiezen omdat dat het complexe leven van Salvatore Giuliano platter zou maken.

Het feit dat je de hoofdpersoon niet in leven ziet zorgt er tegelijk voor dat de film heem nooit idealiseert, maar ook dat man een mysterie blijft.

Dit was mijn veel te lang uitgebleven introductie tot de films van Rosi.

Complexe, intelligente, boeiende film met soms waanzinnig mooie lange shots met verandering van perspectief