The Mule (2018)

89 jaar is hij straks. Wat een legende is die man en wat straalt hij wederom een soort onweerstaanbare flair uit. Elke minuut waar ik Earl Stone zag was ik bevreesd dat hij ieder moment kon ineenstuiken met een hartaanval. Good old Clint ziet er zo mager uit, zijn stem is verstokt en zijn gezicht is getekend. Geen make-up die daar tegenop gewassen is, maar hij houdt zich kranig!

Mooie film - die wat weg heeft van A Perfect World (1993) - die misschien we zijn laatste kan zijn. Misschien eveneens van toepassing op zichzelf waarbij hij net als Earl alles geeft voor zijn werk en zijn passie met als gevolg dat zijn naaste familie wordt verwaarloosd. Het is een duidelijke boodschap die wordt meegegeven in de film. Als mule is Earl veel op de baan, maar een echte roadmovie zie ik er niet in. De landschappen langs de weg waren daarvoor ook niet adembenemend genoeg. Verder dan motels, tankstations en wat halfdorre woestijnen kwam men niet.

De film is wat repetitief, maar verveelt eigenlijk niet. Veel is dan ook te danken aan Eastwood zelf. Ook Bradley Cooper deed het goed, een acteur die ik meer en meer apprecieer. Hier en daar ook een beetje humor met koppige onverschrokken oneliners van Earl zelf tegen de druglui. Zijn onbegrip voor smartphones was dan ook erg leuk of wanneer hij zich liet verwennen door de escortes.

Het einde was net iets minder geslaagd en ging te veel de sentimentele toer op. De rechtbankscène was zeer flauw en ook de gevangenis leek meer op een bejaarden resort. De plotse ommekeer van zijn dochter bij zijn terugkeer én na het proces was slordig en onrealistisch. Ook vreemd dat er weinig tot geen vragen werden gesteld met zijn plotse rijkdom of zijn lange afwezigheden. Beetje jammer eigenlijk voor de uitstekende film die The mule eigenlijk is, gelukkig bouwde de film voldoende krediet op de 100 minuten ervoor.

Ik heb een zwak voor de kunstenaar die vlak voor zijn of haar verscheiden (of door ziekte) nog een laatste boodschap meegeeft aan de wereld. Of het romancier Gabriel García Márquez is met de roman 'Herinnering aan Mijn Droeve Hoeren' (2004) of countryzanger Johnny Cash met zijn fenomenale countrycover van 'Hurt (2002). Of, recent nog, met laatste albums van Leonard Cohen en David Bowie. 'The Mule' (2018) is niet eens een bijzonder originele of goede film, maar werkt omdat Clint Eastwood er zijn eigen ouderdom mee toont én regisseert. Hoe zijn iconische, doorgroefde filmgezicht een rimpellandschap is geworden en zijn raspende bromstem nauwelijks meer autoriteit afdwingt. Bij zo'n afgezwakte hoofdpersoon hoort geen 'man zonder naam' die situaties beslecht met revolvergevechten. Zoals een drugskoerier een pion is van machten die eigenlijk aan de knoppen zitten, is goede oude Clint hier een man aan wie het leven te snel voorbij is gegaan en niet meer weet hoe het tij te keren. Het enige wat hem nog rest is acceptatie van het onvermijdelijke. Met 'The Mule' (2018) maakte Clint Eastwood eindelijk weer een film waarin hij zijn conservatieve kant ter discussie stelt met een gezonde dosis zelfrelativering en een kritische beschouwing over zijn eigen plek in de wereld. Als de imperfecte mens die we in de nabije toekomst zullen memoreren in eulogieën.

Anno 2005 heeft Earl Stone [Clint Eastwood] zijn leven gewijd aan zijn grootste passie: bloemen kweken. Met zijn Daglelies sleept hij regelmatig prijzen binnen op conventies en binnen dat circuit voelt hij zich thuis en wordt hij gewaardeerd en gerespecteerd. Maar hij heeft door de jaren heen zo vaak belangrijke familiemomenten gemist dat zijn dochter [Alison Eastwood] hem niet meer wil spreken. Wanneer de opkomst van Internet de inmiddels 90-jarige Earl dwingt zijn bloemenkwekerij te sluiten, begint het pas tot hem door te dringen dat hij te weinig heeft gedaan voor zijn familie. Maar nu kan hij zijn belofte om een financiële bijdrage te leveren aan het huwelijk van zijn kleindochter Ginny [Taissa Farmiga] niet nakomen. Dan wordt hij benaderd door een kennis van Ginny die Earl de gegevens geeft van mensen die bereid zijn een flink bedrag neer te tellen voor "het vervoeren van producten". Dat klinkt Earl als muziek in de oren en hij gaat in op het aanbod, zonder zich volledig te beseffen waar hij mee bezig is. Maar met het geld dat hij ermee verdient kan hij zowel zijn familie als zijn beste vrienden helpen, dus gaat hij ermee door. Ondertussen is DEA-agent Colin Bates [Bradley Cooper] druk bezig met een operatie die moet resulteren in het oprollen van een drugkartel.

Clint Eastwood baseerde zich op een artikel dat in 2014 verscheen in de NY Times over de 90-jarige Sam Dolnick, die zo'n 10 jaar lang ongemerkt pakketjes vervoerde voor het Sinaloa-kartel. Eastwood geeft een zeldzaam ontspannen vertolking en weet je keer op keer te verrassen met Earls reacties op uitéénlopende situaties... en die reacties zijn niet altijd even sympathiek! Opvallend (en bijzonder verfrissend) is ook het feit dat Eastwood weigert het stereotype beeld van kartelleden te bevestigen. Sterker nog: de mensen met wie hij aanvankelijk werkt zien er dreigend uit en je moet geen ruzie met ze krijgen, maar Earls contact met deze mensen verloopt vriendelijk en wordt later zelfs vriendschappelijk.

Er zijn nog veel meer verrassende momenten, waaronder de reacties van Earls "begeleiders" wanneer ze, door middel van een verborgen microfoon, horen welke muziek Earl onderweg draait. Andy Garcia is goed gecast als de drugsbaas die Earl met open armen (en een aantal aangename extra's) ontvangt en Dianne Wiest maakt indruk als Earls ex-vrouw. Dat alles maakt The Mule tot een waardige afsluiter van Eastwoods indrukwekkende carrière, maar ik zou zou toch willen zeggen: Doorgaan! Vooral doorgaan!

Nou nou, 'zwanenzang'. Dat was Bronco Billy (1980) in principe ook al. EIgenlijk is Eastwood's filmografie van de afgelopen 40 jaar één lange grafrede geweest. The Mule gaat net een stapje verder, de film voelt meer als een reïncarnatie dan als een afscheid. Niet voor niets begint The Mule met een prachtige ceremonie, dank u voor de bloemen, Clint is de eregast op zijn eigen begrafenis. Een ellips brengt ons abrupt naar het heden, waar Clint ronddwaalt in een soort vagevuur en gaat spoken bij millenials. Ik begrijp dan ook niet dat mensen deze film 'klassiek' of 'conventioneel' noemen, dit is hartstikke avant-garde, cinema als wedergeboorte. Niet post-modern, maar post-mortem.

Ik vind het moeilijk om deze film te beoordelen. Eastwood is één van mijn favoriete acteurs, en alleen het zien van zijn naam zorgt er al voor dat ik de film wilde zien. De trailer beloofde ook veel goeds, met de dreigende sfeer. Toch viel de film zelf me gisteren wat tegen.

Het verhaal is eenvoudig, en kabbelt voort: oude man met geldproblemen wordt drugskoerier, transportje hier, transportje daar en wat grapjes tussendoor. Eastwood die een zelfde rol speelt als in Gran Torino: cool, ouderwets en met hier en daar een racistische opmerking. Duidelijk een type man zoals ze niet meer gemaakt worden lijkt de film te willen zeggen.
Gaandeweg wordt het allemaal wat gevaarlijker met het kartel, maar echt spannend wordt het nergens. Dat is ook niet waar de film over lijkt te gaan. De film vertelt meer het verhaal van een man die zijn carriere altijd voor zijn gezin heeft laten gaan, en daar op zijn oude dag spijt van heeft. Met het verdiende geld probeert hij via liefdadigheid zijn ziel te redden, en de banden met zijn familie te herstellen. De rol doet wat denken aan zijn rol in Unforgiven, waarin hij als oude arme boer met tegenzin het misdadige pad op moet, en ook wroeging voelt over zijn verleden.

Wat mij stoorde was dat het hele drugsverhaal soms wat onnodig ingewikkeld werd gemaakt. De strijd in het kartel zelf was niet nodig voor het grote verhaal, en de nobody die ineens de leiding over nam nadat de grote baas vermoord was... tja, het zal allemaal wel. Dit voegde voor mij weinig toe. De prikkelende relatie tussen Eastwood en één van de jongere bendeleden was interessant, maar werd helaas niet uitgewerkt. In een vader-zoon gesprek probeert Eastwood hem een les te leren, maar dit komt, op een ongemakkelijke blik na, verder niet terug in de film. Gemiste kans, want hierin had een mooi thema gelegen dat direct gekoppeld was aan zijn mislukkig als vader.

Ook het hele politieverhaal dat erdoor heen geweven was, maakte weinig bij me los. Dat leek vooral in dienst te staan van de uiteindelijke ontknoping, maar bevatte in zichzelf niet veel interessants. De ambitie van Cooper had van mij wat feller gemogen, dat had een mooie koppeling opgeleverd tussen Eastwoods carrière en de zijne, als een voorteken. In het gesprek in de koffiebar wordt dit thema ook aangeraakt, maar nergens komt Cooper op mij als een agent die zijn persoonlijke leven verwaarloosd voor zijn carrière.

In andere handen had deze film een enorme draak kunnen worden. Maar gelukkig heeft Eastwood zijn sporen als filmmaker ruimschoots verdiend, en is hij nog altijd een overtuigend acteur. Dat zorgt ervoor dat hij toch de juiste snaar vaak weet te raken. De scene met zijn stervende vrouw was, ondanks haar kleine rol, bijzonder emotioneel.

En ja, Eastwood, die mooie Amerikaanse landschappen, fijne muziek ... tja, dan zit ik al snel op drie sterren. Ik hoop van harte volgend jaar weer een nieuwe film van deze levende legende te mogen zien.

3*

Ajax&Litmanen1 schreef:

Helemaal eens met Donkerwoud: Eastwood weet het verhaal idd luchtig te brengen maar houdt de humor subtiel waardoor het realistisch blijft. Een paar scenes van het verplicht-Hollywood-melodrama hadden eruit gelaten kunnen worden maar die doen uiteindelijk niet veel af aan de film. Eastwood laat zien nog steeds kwaliteit te kunnen leveren.

Hele fijn film om te kijken vooral. Lekker voortkabbelend voor je gevoel maar in een perfect tempo gemonteerd; die twee uur vlogen echt voorbij. En elke scène waarin Eastwood zit trekt hij de aandacht naar zich toe zonder dat uit te roepen. Ik wil zeggen dat hij geweldig acteert, maar het is bijna anti-acteren, je hebt het idee dat hij gewoon zichzelf is, zo naturel voelt het aan. Maar zo echt voelt zijn emotie ook daarmee. De andere rollen verbleken, maar enkele goede koppen geven genoeg body mee aan hun rol om niet volledig te verdwijnen. Prima omgevingen, leuk verhaal, en iets over na te denken. Want is hetgeen Eastwood doet nu echt fout? Hij helpt vooral mensen die geld nodig hebben, niet eens echt bedoeld om een wit voetje te halen, eerder een schuldgevoel. Geen film die ik bijzonder zou willen noemen, het is zelfs degelijk, maar wel enorm vakkundig gemaakt. Jammer van het wat verplicht aanvoelende drama aan het eind. Het voelt onnodig aan en haalt wat plezier weg van het eerste uur. 3,5*.

Dit is wel echt een bijzonder fijn filmpje geworden zeg. Inhoudelijk misschien niet heel sterk of origineel, maar de uitwerking was van grote klasse. Het rustig kabbelende verhaal, de mooie rustieke landschappen die voorbij komen, de ontspannende soundtrack. Ik hou wel van dit soort films. Maar dat ik hier zo van heb genoten ligt eigenlijk bijna volledig aan Clint Eastwood. De man is 88, binnenkort hopelijk zelfs 89. Alleen al vanwege hem moet je naar deze film gaan. Dat hij nog acteert is een zeldzaamheid en dat in combinatie met zijn hoge leeftijd maakt dat dit misschien wel de laatste kans is om nog een nieuwe film met hem in de bioscoop te kunnen kijken. Dat was voor mij sowieso al reden om te gaan, buiten dat ik het vooraf al een aansprekende titel vond.

De film doet me aardig denken aan zijn laatste grote titel als acteur; Gran Torino. Ook toen was hij een mopperende, cynische en van zijn familie vervreemde Korea-veteraan. Dat lijkt een beetje op copy and paste-werk 11 jaar later. Wat overigens niet geeft, want Eastwood is uitermate geschikt voor dit soort rollen. Het is alleen al genieten van zijn bekende blik in de ogen, zijn weggezakte mondhoeken en zijn frons op zijn voorhoofd. Die kop zou ik van honderd meter nog zo herkennen. Je kan het rijtje clichés best afstrepen. Problemen met zijn dochter, kleindochter, ex-vrouw. Vervreemd van de wereld, van de moderne mogelijkheden. In dit geval komt hij aan werk als drugskoerier, waarmee hij geld kan verdienen waar hij uiteindelijk zoals verwacht natuurlijk goede dingen mee doet. Eastwood is al jarenlang op de sentimentele toer als regisseur en hier zal hij vast ook een stevige vinger in de pap hebben gehad. Zo richting het einde slaat de film wat doet op dat gebied, maar aan de andere kant waren dat nog best mooie scènes, zeker die tussen hem en zijn ex-vrouw. De veranderende houding van zijn dochter vond ik wat minder sterk, dat kwam niet zo natuurlijk over.

Verder scoort de film naast beeld, geluid en Eastwood ook uitstekend met de humor. Ondanks dat het een drama is blijft het geregeld lekker luchtig en zit er lekker cynische, zwartgallige humor in. Ik heb toch een paar keer best goed moeten lachen met bepaalde oneliners en situaties. En niemand die zo lekker cynisch kan zijn als onze Clint. Ik ga deze baas missen als hij er ooit niet meer is.

Ik ben gul, ik rond hier mooi omhoog af:

4*

Lekker om even wat gas terug te nemen na een actiespektakel zoals Captain Marvel. Hoewel ik eigenlijk geen groot liefhebber ben van onze cowboy Clint Eastwood heb ik wel een aantal films van hem gezien. De laatste waarin hij zelf meedoet was voor mij Gran Torino.

En nu 10 jaar later The Mule. Een rustige sympathieke film met bijna alles erop en eraan. We krijgen drama, sentiment, humor, spanning en een verhaal. En dit is weer zo'n film waarbij je het opneemt voor de crimineel. In dit geval dus iemand die meewerkt aan het verspreiden van cocaïne. Hij heeft stiekem 1x in de tas gekeken en het gezien. Maar de meeste mensen/kijkers hopen dus dat hij niet wordt betrapt. Waarom niet? Earl Stone is onbeschoft en egoïstisch, maar tegelijk omarmen we hem. Het is de charme. Peter R. de Vries zou zeggen wat een kolder. Zo'n persoon moet achter tralies, want hij houdt zich bezig met criminele activiteiten.

The Mule is een goede film welke ik bijna 4 sterren wilde geven. Helaas worden de 4 sterren verpest vanwege de scène waarin iemand wordt aangehouden en deze persoon een paniekaanval krijgt. Graaf Machine maakt de opmerking: een sneer naar de hedendaagse Amerikaanse politie. Ok eens.. Prima en leuk bedacht. Maar de uitvoering.. Pffff.., wat een strontvervelende scène zeg. Alsof ik ineens naar een Michael Bay film zat te kijken. Michael Bay heeft namelijk ook vaak van dit soort irritante humor.

Een dikke 3,5* En op schaal van 1 tot 11 een 7,5/10

Wat een saaie NCRV film zeg

Clinton zelf is gewoon veel te oud om een film te dragen

Viel bijna in slaap met elke keer de ritjes in zijn auto

Zeer matig gespeeld in een sloom tempo

Jammer

Er had veel meer in kunnen zitten

Ondanks het uitgemolken familiewaarden-thema toch een knap en onderhoudend script. Vermakelijk om te zien hoe een onverstoorbare senior zowel drugskartel als politiemacht in vertwijfeling brengt en erg gaaf dat Clintwood zichzelf op zijn leeftijd op deze manier weet te portretteren.

Moeilijke. De dialogen zijn kinderlijk (We need busts!), het verhaal is voorspelbaar en de personages zijn archetypisch. De film mist actie, spanning en climaxen. Maar het is ook die ongecompliceerdheid, op het ritme en de maat van een bejaarde man, die voor een zekere rust zorgt. Het soort rust die Clint in de film zoekt en vindt, in zijn waarschijnlijk laatste passage op het witte doek.

'I could buy anything, but I couldn't buy time.'

Anders dan verwacht toch wel een leuke film. Origineel is het zeker niet - een crimineel en een politieagent die op elkaar jagen en steeds dichter bij elkaar komen - maar de droge, subtiele humor maakte veel goed. Veel leuke karikaturen. Wat Hollywood-drama hier en daar, maar dat was niet heel storend, en misschien ook wel goed voor de afwisseling. Veel meer kan ik er niet over zeggen; ik heb me niet verveeld en me prima vermaakt.

"2005, Internet. Who needs it ?"

Ondanks de inmiddels hoge leeftijd van acteur/regisseur Clint Eastwood, blijft hij voor mij een iconische persoonlijkheid (was in de vorige eeuw één van mijn lievelingsacteurs) en zijn films blijf ik dan ook gewoon kijken en meestal vermaak ik me er ook wel mee.

Dat vermaken geldt ook voor deze Misdaad / Drama film, ondanks dat hij behoorlijk clichématig is en het verhaal ook een zeer voorspelbaar verloop heeft. Er zit opzicht best veel drama in, maar het grijpt eigenlijk nergens echt aan. Ondanks dat Clint Eastwood (in de rol van witte bejaarde antiheld Earl Stone uit het Middenwesten, waar Mexicanen nog "bonenvreters’ heten", Afro-Amerikanen "negervolk" en vrouwen hoer of madonna zijn. Verder heeft hij niets op met hedendaagse ingeburgerde techniek zoals Internet en Smartphones) inmiddels al 88 jaar is, doet hij het nog steeds goed op het witte doek (in mijn geval dan een televisiescherm) en ik moest zelfs hier en daar wat om zijn humor lachen, zoals:

"You're playing like you're the Fuhrer";

"Great, mein Kommandant";

"Well, this is good. Helping you Negro folks out";

"Oh, you're gals, huh ? Gals ? Come on, old-timer, we're dykes on bikes".

Ook vond ik het ook wel leuk om te zien hoe hij omging met de vrouwen (of beter gezegd hoertjes) in het verhaal en zijn meezingen op oubollige liedjes in de auto (beter gezegd pick-up truck) was opzicht ook wel geinig. De overige cast doet het opzicht ook best verdienstelijk zoals Bradley Cooper, Dianne Wiest en Robert LaSardo en polka zangeres Mollie Busta mocht er best wezen.

Normaal gesproken zou ik deze film 3,0* geven, maar vanwege Clint Eastwood geef ik hem halfje hoger en kom ik dus uit op 3.5*.

Die Eastwood toch. Respect. Maar hij kan deze film niet alleen dragen. Ik had dit graag beter gevonden, maar het is gewoon een zeer matig en simpel gebeuren allemaal. Van de dialogen tot de voorspelbaarheid in het verhaal en de gaten / slordigheden in het script (de moord op maffiabaas Garcia bijv.). Het stelt weinig voor. Het hoge gemiddelde hier komt waarschijnlijk ook vooral voort uit het feit dat het allemaal wat aandoenlijk is misschien.. en dat snap ik ook wel. Maar een echt goede film kan ik dit niet noemen.

hele mooie film. bijna aan het einde viel het kwartje bij me. `deze film gaat niet over misdaad maar over het leven en de gevoelens van een man. knap werk!

The Mule is ondanks dat het een zeer trage film is, toch enigszins vermakelijk. Het concept van de oude man en het kartel werkt. Uiteraard te danken aan een uitstekende Clint Eastwood en een sterke ondersteunende cast.

In 2008 jubelde ik al toen ik één van mijn grootste helden nog een keer zag schitteren in Gran Torino. Toen al dacht ik dat het de laatste keer zou zijn. Daarna zou ik hem nog terug zien in het betekenisloze Trouble with the curve.
Ik vind het altijd heel jammer wanneer mijn favoriete acteurs hun tijd verspillen aan films over Amerikaanse sporten (of sport in het algemeen, wat me totaal niet interesseert).

Tegen elke verwachting in keert hij nóg een keer terug. Wederom is het een film over een bejaarde man die worstelt met zingeving. Het is een terugkerend thema in de laatste paar films van Clint.

Desondanks is vrijwel alle dialoog omtrent dit onderwerp, al terug te vinden in de trailer. "I was a terrible husband and a terrible father". Veel dieper dan de trailer gaat de film eigenlijk niet.

De film is vooral een aaneenrijging van scènes waarin de ontwapenende, geriatrische nuchterheid van de stokoude Clint botst met de Mexicaanse bendes waarmee hij samenwerkt. Soms op een vrolijke manier, soms op een minder aangename manier.

Maar nergens wordt de film echt confronterend. We weten allemaal wat de morele waarden zijn van de kartels en tot wat voor beestachtige daden zij in staat zijn. In deze film krijg je daar vrijwel niets van mee. Sterker nog, de Latino's worden neergezet als goedmoedige boeven en de sfeer is jolig. Pas op het allerlaatst komt er een duister randje aan de samenwerking tussen "Earl Stone" en zijn drugsvrienden.

Niet alle scènes werken ook even goed. The Mule bevat zelfs een aantal zwakke of overbodige scènes. Hij helpt een paar zwarte mensen met hun kapotte auto, noemt hen negro's, wordt gecorrigeerd maar eigenlijk leidt dat nergens toe. Het draagt niet bij aan de ontwikkeling van zijn karakter.
De scène dat hij Hitler nadoet is geestig, maar als hij even later daarop inhaakt met "jawohl mein Kommandant" komt dat niet uit de verf door slechte timing.
Het toevallige gesprek tussen Clint en Cooper aan de bar, met een kopje koffie, is ook niet half, wat zeg ik, kwart zo spannend als het zou kunnen zijn.
De scène waarin Cooper de verkeerde kerel van de weg plukt, die begint te ratelen dat dit het spannendste moment in zijn leven is en dat hij statistisch gezien best dood zou kunnen gaan, lijkt kritiek op police violence maar wordt zo vaag gebracht dat ik geen idee heb wat regisseur Eastwood hiermee wil zeggen.

De scène op het parkeerterrein die volgt na de koffie-scène zit ook in de trailer. Daar wordt de clou niet weggegeven (dat hij zijn thermoskan vergeten is) waardoor het de trailer veel spannender maakt dan dat de film in werkelijkheid is.

Maar hey, alle gekheid op een stokje, dit is wel Clint Eastwood. En ondanks wat inhoudelijke kritiek is het een film die lekker wegkijkt en prettig is gefilmd. Achter de diepe groeven, verzakte huid en het ingevallen gezicht zie je nog altijd de charmante cowboy uit van 50 jaar geleden.
Ook speelt Clint met stip zijn meest vrolijke personage in 20 jaar. Da's weer eens wat anders.

3 sterren

Clint oogt broos en kwetsbaar. De inhoud is drama maar overwegend saai. 2 points.

Hogen verwachtingen maken het absoluut niet waar!

Clint is gewoon te oud geworden voor deze rol... hij gedraagde zich veels te jong.. misschien was dit wel de rol maar dit was erg misplaats (woordkeuze).

Verder was de film erg saai, nul spanning, nul opbouw. alleen maar shots van wegen waar hij op aan het rijden was..

Drama gedeelte in de film was ook erg matig. Dit was overigens wel het beste gedeelte van de film. Maar zeer onder de maat....

Prachtig!

Mooi verhaal, knappe krasse knar!

Mooie productie, vermakelijk en heerlijk om te bewonderen! Respect!

Aanradertje voor een uurtje of twee, netjes en petje af!

Verwacht geen spektakel, wel een legende die een verhaal vertoont op zijn respectabele tempo!

Ik vond er weinig aan, vooral het acteerwerk was, behalve van Bradley Cooper, echt beneden peil.

Dan wordt het ongeloofwaardig en goedkoop. De vrouw van Clint spant toch wel de kroon, ik werd een beetje onpasselijk van haar. Clint een krasse knar, misschien, maar ga wat anders doen dan in een film spelen.

Sterke film van Clint. Het deed me wat denken aan The Straight Story maar dan met een vrij vergezocht (en toch goed gevonden) misdaadplot. Ik doe mijn hoed af voor Clint, wat hij nog kan op zijn 88ste daar zou ik ook voor tekenen. Het is fijn om het leven door de ogen van een oude knar als Clint te bekijken en het is nooit te laat om jezelf te verbeteren (vooral in de ogen van een ander). Ik heb me twee uur lang vermaakt met de luchtigheid van de film alsook de spanning die steeds om de hoek loert. Niet alle dialogen zijn even geweldig maar die ene zin op het einde van de film hakt er wel op in. Tranen in mijn ogen maar ze rolden niet naar beneden. Daarom net geen 4.5*.

Family's the most important thing.

Work's fine, if it's in second position.

But first position should be family.

Als “The old man & the Gun” het pièce de résistance is van Robert Redford, dan zal “The Mule” toch wel het orgelpunt zijn in Clint Eastwood zijn carrière. Deze legendarische acteur ziet er schrikbarend oud uit. Ik had op bepaalde momenten zelfs medelijden met hem. De manier waarop hij behandeld werd strookt niet met het beeld dat je van hem hebt uit andere films. Ik hoopte dat hij als oudgediende een paar handige vechtbewegingen zou tevoorschijn toveren om de arrogante kartelleden de mond te snoeren. Vergeet het. Clint Eastwood bleef in zijn rol als onderdanige en weerloze bejaarde die braafjes uitvoerde wat hem gezegd werd. Maar je mag gerust zijn, Mr. Eastwood is en blijft een briljant en respectabel acteur. Er is geen lofbetuiging te groot als het over zijn acteertalent gaat. En deze krasse bijna 90-jarige man mag voor mijn part nog ettelijke jaren de stoel van regisseur onder zijn verweerd achterwerk schuiven, want als regisseur slaagt hij er ook in om wel eens een pareltjes af te leveren (zoals “Trouble with the Curve”, “Sully” en “American Sniper”).

Niet alleen speelt Eastwood de hoofdrol in “The Mule”, hij heeft deze ook geproduceerd. Opvallend is het tempo dat Eastwood hier hanteert. Alles verloopt gezapig, rustig en bedaard. Zal wel te maken hebben met de leeftijd. In ieder geval, hij neemt zijn tijd hier wel om het verhaal uit de doeken te doen. Dit stoort hoegenaamd niet want het is een genot om te zien hoe de acteur Eastwood zijn ding doet. Ook al is het iemand die een gezegende leeftijd bereikte, weet hij toch nog altijd te imponeren als acteur. Meer dan de film zelf. Niet dat het een oersaaie film is, maar erg veel indrukwekkends valt er hier ook niet te beleven. Ik heb eerder de indruk dat Eastwood deze film gebruikt om zich te excuseren bij zijn naaste familieleden voor het veelvuldig afwezig zijn gedurende zijn gehele carrière. Daarom misschien dat zijn eigen dochter Alison Eastwood de rol van film-dochter toegeschoven kreeg.

Eastwood speelt de rol van de oorlogsveteraan Earl Stone. Een befaamde bloemenkweker die nadat zijn kwekerij failliet wordt verklaard, op zoek moet gaan om op een andere manier geld in het laatje te brengen. Stone is een ouderwetse brompot die blijkbaar contact verloor met de hedendaagse maatschappij. Vandaar zijn misplaatste opmerkingen over het internet en de wijze waarop hij een Afro-Amerikaans gezin aanspreekt. Hij was een rasechte bon vivant en charmeur in zijn jongere jaren. Iemand die op eigenwijze manier zijn eigen leven leidde en alzo weinig tot geen tijd had voor zijn gezin. Vandaar dat hij niet met open armen wordt ontvangen door zijn vrouw Mary (Dianne Wiest) en dochter Iris (Alison Eastwood) als hij terugkeert nadat het internet zijn bedrijf heeft geruïneerd.

De enige die hem met open armen ontvangt is Rico, vriend van Earl’s kleindochter, die hem warm maakt voor een schijnbaar doodsimpel klusje waar makkelijk geld mee te verdienen valt. En voordat hij het goed en wel beseft, is hij een drugskoerier voor een Mexicaans drugskartel. Zijn onschuldig uiterlijk en stoïcijnse kalmte zorgen ervoor dat Earl niet op de radar verschijnt van rechercheur Colin Bates (Bradley Cooper). Terwijl deze gemotiveerde agent vastberaden op zoek gaat naar “El Tata”, rijdt deze vrolijk zingende opa met kilo’s cocaïne tussen de pecannoten gestapeld. Hij krijgt zelfs een gratis levenswijsheid van Earl ergens in een "diner" langs de snelweg.

Natuurlijk is de drugssmokkel het hoofdonderwerp van deze film. Een verhaal gebaseerd op ware feiten waarbij de 87-jarige Leo Sharp getrappeerd werd bij het smokkelen van 90 kilo cocaïne. En ook toont deze film hoe meedogenloos drugskartels wel zijn. Maar het is vooral ook een film over spijt, wroeging en de verwoede pogingen om verloren gegane familiebanden terug te helen. Misschien voelde het op een bepaald moment wel kitscherig en melig aan, maar dat werd dan weer ruimschoots goedgemaakt door de subtiele humor die tussen de dialogen doorsijpelde (lesbische motorbendes en een Mexicaanse gezaghebbend figuur vergelijken met de “Fuhrer”). Misschien wat gewaagd op bepaalde momenten, maar ik kon er alleen maar goedkeurende grinnikgeluiden bij maken. “The Mule” is zeker niet de beste film van Eastwood en het slot is een beetje te abrupt, maar toch was het een waar genoegen om filmicoon Clint Eastwood nog een keer aan het werk te zien.

3.5*

Het mooiste is natuurlijk wel dat het verhaal zo ongeveer echt gebeurd is. Breaking Bad voor ouwe knarren. Maar dat ouwe knarren nog niet bij voorbaat uitgerangeerd zijn, dat laat Eastwood hier wel weer zien - tien jaar na Grand Torino, terwijl die al een klein beetje aanvoelde als zijn afscheid van de filmwereld. Nog lang niet, mag ik hopen. En ook hier weer speelt hij zelf de hoofdrol in een film die hij regisseert - ook dat is al niet iedereen gegeven.

Jammer dat het einde net een tikkeltje teleur stelt. Aan de andere kant, wellicht moest het ook gewoon zo zijn. Verder is het verhaal wel buitengewoon sterk - wat op zich al een uitzondering begint te worden in het toch erg flauwe en matte Hollywood. Ook dat weet Eastwood toch handig te ontwijken.

Scherp opgemerkt door @ikkegoemikke hierboven dat er misschien een boodschap in de film zit, van Eastwood aan zijn familie. Ik had het er niet in gezien, maar het zou denkelijk wel passen.

Heerlijke film om naar te kijken. Echt Clint zoals hij speelt ondanks zijn leeftijd. Het verhaal was leuk.

Een verbazingwekkend goede Eastwood, vermoedelijk zijn zwanezang. Niet te ernstig, voortdurend meeslepend, met wat familiedrama maar zeker ook met heel wat humor. Het verhaal is te gek om waar te zijn eigenlijk. Een drugkartel gebruikt een 90 jaar oude oorlogsveteraan in financiële problemen om als koerier te spelen... De man die probeert in verzoening te gaan met zijn familie en tussendoor zakken coke transporteert beroerde mijn hart.

Sterke film. Het verhaal is leuk en wordt uitstekend weergegeven door Eastwood. De opbouw is erg goed. De film kabbelt rustig voort zonder enig moment te vervelen. Eastwood zet zijn rol erg sterk neer en zorgt op zijn tijd voor een glimlach. Daarnaast heerst er ook een lichte spanning gedurende de film. Die combi werkt erg goed waardoor ook het contrast tussen de onschuldige Earl en de harde Mexicaanse kartel leden beter tot zijn recht komt. Eastwood is het weer gelukt en topper te fabriceren. 4.0

Clint Eastwood is een attractie als de oude, eigenzinnige man, moeilijk van zijn stuk te brengen en die zich wel wat laat welgevallen, maar langzamerhand spijt krijgt over zijn vroegere houding, zeker tegenover zijn familie. Dit laatste is de sentimentele kant van de film die naar het einde ahw toegroeit naar een ode aan een sterke, liefdevolle gezinsband. Best in orde, maar de pluspunten van de film zitten toch in de grappige wijsheden, replieken en oneliners waarbij Clint het script omtovert naar een genietbaar stukje film. Heel geslaagd is bijvoorbeeld de scène tussen Clint Eastwood en Bradley Cooper in het wegrestaurant.

Geen wonder deze film, maar er toch erg veel plezier aan beleefd en een dikke 3,5 waard.

Clint is oud, heel oud, maar kan het nog steeds, zowel voor als achter de camera. Dit is een bijzonder aangename film, voorspelbaar uitgewerkt en soms een beetje oubollig, maar vol rake momenten. Komisch, ontroerend en hier en daar best spannend.