Rocketman (2019)

Bewaard voor een regenachtige dag en dat was vandaag. Ik ben niet zo bekend met het repertoire van Elton John maar herkende best veel liedjes. De film stak goed in elkaar, alleen vond ik de musical inslag vervelend. Op zich wel vermakelijk maar de verwachting na Bohemian Rhapsody vond ik wat tegenvallen in deze film. Het duet met Kiki Dee was geromantiseerd gezien beide de track los van elkaar opnamen. Er zal vast meer surrealistische momenten in de film gezeten hebben.

Rocketman is zo'n film die bewijst dat de zogenaamd excentrieke, flamboyante figuren eigenlijk helemaal niet zo interessant zijn. De onvermijdelijk liefdeloze jeugd, ach gossie, dan het miskende talent, de muzikale samenwerking met een verwante ziel, vervolgens uiteraard de spectaculaire doorbraak, gevolgd door de voorspelbare val in drank, drugs en een manager/minnaar die slechts op geld uit is, goh, wie zou zo'n verhaal kunnen verzinnen. Het probleem hiervan is natuurlijk dat er helemaal geen tijd over blijft om Elton John als personage zelf uit te werken. Hij blijft een enorm vlak figuur over wie je eigenlijk bijna niks te weten komt. En sommige dingen kan je gewoon niet in een film stoppen, of het nu waar gebeurd is of niet: de zin 'je hebt er geen idee van hoe teleurstellend het is om je moeder te zijn' bijvoorbeeld, maar eigenlijk zijn al die gezinsinteracties van een tenhemelschreiende oppervlakkigheid en clichématigheid. De twee lijntjes waar Rocketman narratief had kunnen scoren, zijn de samenwerking tussen John en Taupin (hoe gaat dat schrijfproces nu precies in z'n werk? waar praten ze over?) en dat huwelijk met Renate: wat gebeurt daar nou eigenlijk? Maar goed, binnen de formulefilm die Rocketman is mag het geen verbazing wekken dat Fletcher juist hier nauwelijks aandacht aan besteed. In plaats daarvan moet het er allemaal overdreven vlot uitzien. Ik heb niks met die stijl. Het kijkt dus vlot weg, oke, en nu? De muziekscènes konden me geen moment meevoeren. Egerton doet z'n best maar zijn stem is erg vlak, terwijl die van Elton John juist vrij veel diepte heeft volgens mij (ook ik ben geen fan, vooral niet van z'n muzikale esthetiek, de melodieën vind ik wel sterk). Nou ja, het houdt gewoonweg niet over in het genre van de muziekfilm en Rocketman is bepaald geen aanwinst.

Om toch nog even wat meer liefde voor de muziek van Elton teweeg te brengen, kan je deze analyse bekijken van de song Rocketman (Rick Beato, 'What makes this song great', begin vanaf 2:50). Best wel tof hoor.

Deze film eindelijk bekeken en helaas viel hij me op een aantal punten toch behoorlijk tegen.

Ten eerste heb ik me erg gestoord aan nogal wat slordige cuts. Vooral tijdens de dialogen leken de wisselingen tussen verschillende camerastandpunten nauwelijks te kloppen, wat me behoorlijk afleidde.

Ten tweede vond ik het verhaal erg plat en oppervlakkig uitgebeeld, waardoor de serieus bedoelde scènes op mij bijna als comedy-materiaal overkwamen. De telkens herhalende boodschap van de ouders die puur als ééndimensionale bad guys werden neergezet, die enkel clichézinnen leken te droppen om maar duidelijk te blijven maken hoe koud en hard ze wel niet waren, haalden voor mij alle emotie eruit.

Hetzelfde gold voor de eveneens herhalende scènes van Elton die zó geforceerd en nadrukkelijk als muzikaal genie werd neergezet (al speelde hij maar een paar simpele tonen), waar werkelijk iedereen in zijn buurt direct door omver geblazen werd, dat het er wat mij betreft veel te dik bovenop lag om ook maar enigszins realistisch, laat staan ontroerend, over te laten komen.

Toch vond ik een aantal scènes vooral visueel wel erg geslaagd. Ik vond vooral de zwembadscène erg fraai en zo nog een aantal van dat soort verstillende momenten van reflectie, waar ik ook de muziek goed tot z'n recht vond komen.

Ook vond ik het goed gekozen dat een aantal arrangementen van bekende nummers hier en daar waren aangepast, waardoor het naast de herkenning toch ook iets eigens kreeg. Wel vond ik dat er uiteindelijk maar weinig hits aan bod zijn gekomen, maar dat heeft natuurlijk vooral te maken met de periode die gekozen is uit het leven van Elton John.

De dromerige, felgekleurde glittersfeer vond ik erg goed gekozen en bijdragen aan het genre (musical) over de flamboyante, in extravagante kostuums gehulde Elton John. Ik had het leuk gevonden als er nog iets meer inkijk was gegeven m.b.t. zijn markante kleding en accessoires, die de man toch voor een groot deel zo iconisch hebben gemaakt, dus dat miste ik nu een beetje.

natuurlijk zingt Elton John het veel beter, interessante film

Je bestelt een sappige biefstuk, maar je krijgt een droge karbonade.

Oftewel, de verwachtingen waren hoog, maar wat viel het tegen zeg. Na 15 minuten vervelend gebrachte liedjes en bijbehorende dansjes had ik er eigenlijk al een beetje de pest in. Jammer genoeg volgden de dansjes en liedjes elkaar redelijk vlot op.

Jammerlijk gefaalde film over het leven van EJ. Meer valt er eigenlijk niet over te zeggen.

moest even inkomen in deze musical, maar omdat het visueel wel mooi in elkaar zat was het aangenaam te blijven kijken.

Meestal zijn artiesten al aantal jaar overleden eer er een film/musical over uitgebracht word, dat gaf een wat raar gevoel, omdat het allemaal nog niet over en voorbij is dan op het eind van de film dat je nog even nadenkt over het hele oeuvre en leven.

Heb niet veel met de persoon Elton John - te kitscherig, te dramaqueenerig - alhoewel hij wel een aantal mooie liedjes heeft voortgebracht: Your Song, I'm Still Standing en natuurlijk de weergaloze soundtrack voor The Lion King, met hulp van Hans Zimmer en Tim Rice, wil ik er wel bij vermelden. Toch maakte hij ook heel veel muziek waar ik niet veel mee had, wat me altijd een beetje oubollig, easy listening-achtig in de oren klinkt. Ik heb ooit 1 cd van Elton John aangeschaft: The Very Best Of, en The Lion King uiteraard. Rocket Man in de versie van Kate Bush vind ik overigens beter dan het origineel.

Verder heb ik niet veel met mensen die járenlang drugs gebruiken, op zeker moment van die verslaving afkomen en daar dan een boek over schrijven en heel zielig gaan lopen doen, want ik had zo'n ellendige jeugd.. Ik heb niets tegen drugsgebruik, integendeel, maar dat psychologische gezever achteraf, brr.. Hij heeft ooit George Michael willen helpen met zíjn drugsverslaving, maar die stelde dat (zeer terecht) niet op prijs en riep in de pers dat Elton zich met zijn eigen zaken moest bemoeien.

Met lichte twijfel en tegenzin deze biopic dus aangeklikt op Netflix, die een musical bleek.. iew! De choreografie is echt belabberd slecht. De liedjes zijn niet eens origineel, niet door Elton John zelf gezongen, en zijn ook nog eens 'vermusicalt'. Egerton heeft bovendien niet echt veel weg van de onaantrekkelijke Elton John, eerder van Sjakie uit Flodder. Ook de flamboyante uitdossingen zeggen me helemaal niets: dat achterlijke verenpak bijvoorbeeld of dat rare dameshoedje met die veer.

Ook raar trouwens, hier wordt de suggestie gewekt dat Elton John al begin jaren tachtig zijn verslaving vaarwel heeft gezegd en die periode toepasselijk afsloot met 'I'm still standing', maar later lezen we dat hij inmiddels 28 jaar clean is, dat moet dus rond 1991 zijn geweest. En in het nummer Rocket Man het zinnetje 'I miss my wife' veranderen in 'I miss my life'.. kom op zeg!

Je doet je naam wel eer aan

Rocketman is een buitengewoon vlakke vertelling over het leven van Elton John. Zijn afstandelijke vader, zijn hobbelige vriendschap met tekstschrijver Bernie, een coming out, drank en drugs en een doorbraak. Het zit er allemaal in, maar het gaat nergens de diepte in. Bij de aftiteling ben je niets wijzer over de persoon Elton John.

Wel verhaalt de aftiteling over de stichting van Elton en dat hij al 28 jaar 'sober' is. Voor als je nog niet door had dat een biografische film nooit bij leven gemaakt moet worden: het resultaat is altijd glad, gepolijst en kritiekloos.

Elton en zijn echtgenoot willen deze film al 20 jaar maken en hadden aanvankelijk Justin Timberlake op het oog, daarna Tom Hardy en uiteindelijk dus Egerton. Door bemoeienis van de hoofdrolspelers zelf, was Bohemian Rhapsody ook al zo'n braaf Kameleon jongensboek-filmpje.

Het enige wat de film boven het maaiveld doet uitsteken, is een homo-seksscène, die overigens buitengewoon kuis gefilmd is. Die zou aanvankelijk in Amerika eruit geknipt worden om een lagere rating te krijgen (dus een breder publiek, dus meer opbrengsten). In kneuterige landen als Rusland, Maleisië, Samoa en Egypte is daadwerkelijk in de film geknipt of is hij zelfs geheel verboden.

In die zin is de film maatschappelijk relevant als je zelfs een waargebeurd verhaal van een wereldberoemde zanger niet kunt vertellen, wanneer er homoseksualiteit in voorkomt. Maar het is wel treurig als het belangrijkste wapenfeit van een film voorkomt uit achterlijkheid in bepaalde landen, in plaats van kwaliteit van de film zelf.

Hoewel Taron Egerton niet echt lijkt op Elton John zingt hij wel aardig, maar Elton John heeft zo'n uniek stemgeluid en een heel specifiek timbre wat bijna niet te imiteren is. In die zin is het wel slim dat er niet steeds studio-versies te horen zijn, maar soms akoestische varianten of andere speelse versies waardoor de overbekende muziek toch fris aanvoelt.

Tegenvallende reclamespot van en voor Elton John zelf.

Vergelijk dit eens met Walk The Line; toen die film gemaakt werd was Johnny Cash tenminste dood. En mede daardoor is zijn biopic duizend keer beter.

2,5 sterren

Normaliter houd ik niet zo van dit soort muziekfilms, echter vond ik dit toch goed te doen. Vooral de surrealistische scenes vond ik mooi gedaan en zeker wat toevoegen. Ik weet niet in hoeverre de film aangedikt is. Had nooit het idee van Elton als verslaafde rock & roller in deze mate.

Biopic à la bohemian rhapsody,alleen vind ik die wel beter.Maar deze Elton John verfilming was zeker niet slecht,alleen jammer van die musical achtige vertelling.Ik heb nix met musicals,je krijgt mij er normaliter nog met geen 10 Heineken paarden naartoe.Maar zoals gezegd: de film is goedin elkaar gezet en het acteerwerk is prima.3.5 stars.

egerton speelt geweldig een elton john,lijkt er ook op

bekende nummers wisselen elkaar af,in een musical style...........

mooi portret van deze gweldige artiest

film deed me denken aan de bohemian film over queen

de samenwerking met bernie taupin heeft gezorgd voor prachtige tijdloze nummers

mooi gemaakt deze film over elton john

Verrassend om te zien hoeveel goede muziek eigenlijk door t duo is gemaakt. De film is op en af. Weet niet altijd te boeien.

Voor de derde keer gezien en inmiddels en verder overtuigd geraakt en de film raakt me meer en meer. De musical-achtige episodes blijven lastig en is tanden op elkaar werk. Toch blijft de film verbazen met zijn muzikale inhoud en het gebruik van een aantal prachtige nummers als Your Song, Rocketman, Tiny Dancer en misschien wel de mooiste met Sorry seems to be the hardest word.

Is het beeld van de moeilijke jeugd, de val van de ster, en het te verwachten sterrengedrag met drugs en drank cliché? Ja, wellicht. Gaat het de diepte in rond Elton? Neen. Is dat de bedoeling van Fletcher? Nee, lijkt me niet want dan maak je er geen film van met musical-achtige momenten. Het doel was kennelijk vooral een muzikale ode die wat mij betreft prima slaagt. De mix tussen een beetje achtergrond, muziek en emotie, in een flamboyant en aandoenlijk jasje, slaat bij mij toch inmiddels wel aan, en dat aan de hand van een uitstekende Edgerton.

Trouwens wel zo grappig dat Rocketman hetzelfde ontvangen wordt als Bohemian Rhapsody en The Dirt over Motley Crue, namelijk dat je het goed vind of helemaal niets.

Fijne liedjes en een feest voor het oog. Mooi maar oppervlakkig. Uiteindelijk best goed vermaakt maar ook stellig de indruk dat er iets meer in had gezeten. Iets meer verdieping was de film zeker ten goede gekomen. Verder vond ik zowel Egerton als Bell het prima doen. Ik vond de zang van Egerton zelfs wel enigszins overeenkomen met die van Elton John zelf. Niet een film die je gezien moet hebben maar ook eentje die prima op een regenachtige dag op gezet kan worden.

Zo obligaat als een biopic maar kan zijn. Elton John is ook gewoon niet zo'n interessant figuur en heeft geen overdreven boeiend leven gehad wmb. Eigenlijk vind ik ook maar één nummer goed van hem.

Na Bohemian Rhapsody ook deze film gekeken. Al eerder fragmenten in het Spaans gezien en die nodigden zeker uit tot het zien van de hele film. Ik heb veel minder met Elton John dan met Queen, maar toch vind ik deze film beter, omdat het de liedjes beter integreert in het concept met als hoogtepunt de zelfmoordpoging. Als gevolg voelt het minder aan als een typische biografische film; het is speelser en om die reden scoort deze film hoger bij mij ondanks dat ik minder affiniteit heb met de artiest waarover de film gaat. 3*.

Ben geen fan van de muziek van de beste man, maar de verhalen over zijn roem, drugsgebruik en creativiteit zijn toch zeker de moeite waard. Al is het maar om zijn bizarre outfits te zien of het aantal verschillende brillen te tellen, een film over Elton John gaat niet zonder momenten van verbazing aan je voorbij. De echte man achter de artiest leren we helaas niet kennen, wel zien we een voorspelbaar levensverhaal met ups en downs. De muziek was soms wel aardig. Het beste waren de meer imaginaire scenes, die de verbeelding echt tot leven brachten als de scene in het zwembad en de omhelzing van zijn eigen jonge versie. Een fan heeft hij er niet bijgekregen, vermaakt heb ik me wel.

Geslaagd.

Toch wel leuk, zo'n film als deze die uitkomt tussen de drogere, directere autobiografiefilms. Deze film volgt het leven van Elton John, maar voelt niet aan alsof het door iemand anders dan John wordt verteld. Zowat de hele film voelt aan als een vertaling vanuit de geest van John, waardoor je een halve dramafilm, halve musicalfilm krijgt.

Visueel in ieder geval best geslaagd, al kan Fletcher niet overal even knap gebruik van maken. Aan kleur en vormgeving in ieder geval geen gebrek. Veel van de scenes staan toch wel in kader van de sfeerzetting en die weet goed te werken. Op die manier komen de wat zwaardere en sentimentelere stukken wel door zonder dat ze de film echt overnemen. Die balans behoudt de film erg sterk.

Verder is Egerton geslaagd gekozen om de rol te vertolken, gaat toch op in een personage die hij zelf niet is en hij komt er goed mee weg. Overige rollen zijn daarnaast ook geslaagd. Madden, Bell en tot mijn grote verbazing ook Howard zetten meer dan degelijke rollen neer. Uiteraard wat uitgekauwd, maar in het kader van deze film komt Fletcher er zeker mee weg.

Beetje jammer wel dat de camera niet zo lekker mee kan bewegen met de excentrieke natuur van de film. Het gaat er allemaal gek aan toe, maar de camera kan toch niet helemaal de pracht in beeld brengen om bij te dragen aan de energie. Andere levensfasen van John die groter lijken dan dat hier wordt weergegeven worden tevens wat ongelukkig toegevoegd, verder niet veel te klagen.

Ik heb dit soort films veel liever dan een wat directe en weinig fantasierijke vertelling die andere films weleens aanhouden. Deze film voelt voor mij niet alleen aan als een vertelling van John's leven, maar ook als een soort therapiesessie voor hem. Zeker in de finale wordt dat laatste duidelijk. Amusant vermaak die je de kijker op geslaagde wijze kan meenemen in een 2-uur durende achtbaan van emotie, kleur en apartheid. Ik zie het graag.

De muziek is prachtig, Taron Egerton acteert erg goed, maar dan heb ik ook alle positieve punten gehad. Het leek meer een musical. Ook erg veel gevloek. Het verhaal sprak me ook totaal niet aan. Nog geen ster waard.

Het leek er niet alleen op, het was het ook.

Oh, wist ik niet. Mijn partner had hem opgezet, heb verder geen aandacht besteed aan het genre of zo. Maar goed. Weer wat geleerd dan!

Vrij standaard biopic over Elton John als een sympathieke underdog die (tegen alle verwachtingen in) een wereldster wordt. Eerst geaccepteerd worden als homoseksuele jongen in een weinig progressieve omgeving. Daarna gedoe met managers en zelfdestructief gedrag. Taron Egerton lijkt totaal niet op de superster, maar vangt dat op door het flamboyante en het excentrieke van diens performances te omarmen. Al kun je je afvragen of Egerton daarmee niet meer een plat typetje speelt dan een rond personage. Camp te over in 'Rocketman' (2019) met lichtelijk bizarre musicalfragmenten om te tonen dat Elton John 'larger than life' is.

Ik leg het verkeerd uit hier, dus een kleine rectificatie is hier wel op zijn plaats.

Wat ik dus bedoelde te zeggen is dat ik me altijd zo kan ergeren aan ex-drugsverslaafden die dan op tv of in interviews gaan jammeren over de tijd waarin ze drugs gebruikten. Dat zo'n drugsverslaving ergens, freudiaans gezien, vandaan komt, dat snap ik. Maar dat janken over de momenten dat je die drugs innam, daar kan ik slecht tegen, zoals Anouk en Gordon laatst in Boerderij van Dorst: 'Oh, en toen lag ik ineens op de IC, was zó errug...

Of die zoon van Droes Roelvink, zie ik ook heel vaak op tv over zijn verslaving: 'En toen zag ik allemaal kaboutertjes..'

Het is eigenlijk interessantdoenerij en zielig doen tegelijkertijd.

En nu ik mijn stukje zo teruglees lijk ik misschien over te komen als iemand die een hekel heeft aan de muziek van Elton John, wat absoluut niet zo is. Laatst nog een geweldig nummer van 'm gehoord:

Are you ready for love?

Ik kijk wel eens graag naar een film over een bestaande zanger/es. Zoals de films over Tina Turner, André Hazes, Queen, Ray Charles, Whitney Houston ea. Nu moet ik zeggen dat ik wel de muziek ken van Elton John, maar daar ik niet echt fan was, wist ik ook niets meer. Ik wist dus niet dat deze persoon zo’n problemen had met zichzelf, verslaafd aan drank, drugs, sex en opvliegendheid. Eens snel gegoogeld na de film en blijkt dat los van de problemen er hier daar wel wat dichterlijke vrijheid is genomen in de film en niet alles klopt, maar ok, maakt dat dit wel nog steeds een goede en sterke film is met heel wat inhoud. Ik heb toch wel Elton meer leren kennen dan louter zijn muziek. En wat muziek betreft, voldoende sound in de film. Bij momenten neigt de film wel naar musical, meer dan de eerdere films waar ik naar verwees. Dans en zang door alle acteurs en niet enkel Elton. Maar de songs die ze brengen zijn wel het oeuvre van Elton. Muziek past bij de tijdsgeest en problemen die Elton doorstaat. Of dit ook in het echt de reden van tekstkeuze is weet ik niet maar de liedjes vertellen wel voor een groot deel het verhaal en zijn leven. Verder vond ik het genre musical totaal niet storend. Is ook niet gans de film musical. In begin had ik zelf wat gevoel naar film genre Grease te zitten kijken. Had Rocketman al een tijdje op mij ‘to-watch’-lijst staan en ben totaal niet ontgoocheld. Leuke filmavond met voldoende swing. 4*

Ik werd getipt door een vriend dat ik rocketman moest gaan kijken. Ik ken Elton John van een paar nummers, maar was verder niet zo in hem geïnteresseerd. Dus toch maar gekeken en wat ben ik positief verast. Filmisch zit het echt goed in elkaar. De manier waarop zijn creatieve ideeën en dromen worden verbeeld zijn door de musical setting mooi neergezet. Je maakt al gauw de vergelijking met Bohemian Rahpsody, maar stiekem vind ik Rocketman beter. Het raakte mij meer, ondanks dat ik een groot Queen fan ben. Zonder te veel te verklappen zou ik iedereen die dit leest en twijfelt Rocketman een kans geven. Nadat ik deze film heb gezien ook op een regenachtige zondag nog maar eens een playlist van Elton John opgezet. Ik heb toch wel mooie nummers van hem gemist en zeker met de achterliggende informatie krijgt het een hele andere betekenis. Overigens is het musical gedeelte ondergeschikt aan het verhaal en dat is mooi gedaan.

Ik moet zeggen dat ik weinig met de persoon en de muziek van Elton John heb, behalve dan dat ik hem ken van z'n prachtige song 'Can you feel the love tonight' bij de animatiefilm 'the Lion King.' Verder was zijn leven me totaal onbekend dus ik ging volledig, zonder ook maar enige voorkennis, de film in.

En ik moet zeggen dat deze film best wel vermaakt, ook al ben je geen fan. Taron Egerton speelt een glansrol als Elton John. Ik ken hem voornamelijk van de 'Kingsman' films, maar hier laat hij zien dat hij een veelzijdig acteur is.

De film is verder kleurrijk, energiek en zit vol nummers van John. Je zien z'n ups en downs, zijn successen en zijn strijd met verslaving.

Wat dat betreft is het wel een eerlijk en oprecht portret van deze rasartiest geworden en zeker geen totale verheerlijking.

Ik heb me er best wel mee vermaakt, ondanks dat het gewoon mijn genre niet is. Toch is dit zeker een voldoende waard en zijn fans zullen deze film ongetwijfeld een stuk hoger beoordelen.

3*

Stond al heel lang op mijn lijstje, deze biopic over Elton John. Niet dat ik een heel grote fan ben van de man, maar dat hij een aantal mooie nummers op zijn naam heeft staan, staat wat mij betreft buiten kijf. Zijn sporen heeft hij absoluut verdiend en natuurlijk is het ook wel een markant persoon, dus een film over zijn veelbewogen leven zag ik wel zitten. Natuurlijk moet je er altijd rekening mee houden dat een (wellicht aanzienlijk) deel van de film is geromantiseerd, maar je ontkomt er als filmmaker bijna ook niet aan lijkt me. Ik heb me in ieder geval goed vermaakt hiermee. Taron Egerton vond ik erg overtuigend en draagt de film grotendeels, al mag gezegd worden dat de bijrollen ook zeer goed gespeeld worden. De film maakt een gewaagde keuze door er een halve musical van te maken, maar doet dat op een dusdanig passende manier dat ik mij er niet aan kon storen en het zelfs goed vond uitpakken (goede voorbeelden zijn de openingsscène, de zelfmoordpoging en het einde). Mede door deze aanpak komt het visuele aspect van de film goed uit de verf en dat is dan ook met name wat me aan de film zal bijblijven: het is onderhoudend en er is gekozen voor een fijne invalshoek.

3,5*

Deze Biopic muziek film, is een beetje een andere draai, als bijvoorbeeld de nieuwe film, over Bob Marley One love die vind ik veel beter.

Omdat deze film een meer musical gehalte heeft, wat je smaak moet zijn.

Maar het is natuurlijk wel knap Taron Egerton echt zelf de songs zingt in deze film, en met verschillende songs doet hij dat heel verdienstelijk.

En hoe hij het leven van Elton John neerzet en hem speelt doet hij echt heel goed, dat verdient veel credits.

De film geeft weer het leven ook van Elton John niet makkelijk is geweest.

En de roem niet alleen een mens alles kan geven.

Maar juist, het soms nog complexer maakt.

Met een heel goed spelende cast.

Vooral Jamie Bell vind ik naturel en weer fantastisch spelen ook.

In deze film komen verschillende prachtig vertolke songs voor.

Ook ontzettend leuk als de beroemde song I'm still standing voorbijkomt en visueel net zo prachtig als de video nagespeeld wordt.

Een film met een blik in het leven van deze wereld beroemde zanger.

Gebracht met luchtigheid en enige ontroering.

Een geslaagde en mooie film is het geworden.

Deze recensie verscheen eerst op mijn blog. Deze is offline sinds 1 november 2024. Daarom heb ik alle recensies hiernaartoe verplaatst (om ze te behouden).

Rocketman

Dat ik de film Rocketman graag wilde zien had eerlijk gezegd niks te maken met het feit dat het een Elton John biopic is. Ik wilde de film graag zien omdat Taron Egerton erin speelt en ik gek op hem ben. Wat ik wist van Elton John was ook beperkt. Hij kleed zich altijd extravagant. Hij is homoseksueel. En hij zong op de begrafenis van Diana. Wat ik van Rocketman kon verwachten wist ik eerlijk gezegd ook niet. Bij mijn weten is hij altijd een extravagante, maar rustige en nette man geweest. Achteraf denk ik dat ik dat beeld alleen maar heb omdat ik Elton John pas leerde kennen als artiest in de jaren 90. Het zijn juist de jaren daarvoor waar de film zich op focust en waarin van alles is gebeurd. Ikzelf ben geboren in 1990 en het blijkt dat Elton John sinds dat jaar weer nuchter door het leven gaat. Hij is inmiddels gelukkig getrouwd en heeft twee kinderen.

Fantasy

Het begin van de film wist mij niet direct te pakken. Ik kon echter ook niet de vinger op de gevoelige plek leggen. Pas toen ik de extra’s bekeek begon mij te dagen waarom het begin mij niet direct pakte. Ik had de verkeerde verwachtingen. Wat ik ben gewend van een biografie is dat het een vrij realistische weergave is van iemands leven. Nee, dat is Rocketman absoluut niet. In de extra’s vertellen ze meer over de keuze voor deze surrealistische weergave. Het past bij het extravagante voorkomen van Elton John. Een rechtdoorzee biografie had niet bij hem als persoon gepast. En nu ik de beweegredenen hiervoor weet, vind ik het begin ineens een stuk sterker. Sowieso vind ik de film steeds sterker worden terwijl het verhaal verloopt.

Het leven van Reginald Kenneth Dwight

Wat ik niet wist, is dat het idee voor deze film van Elton John zelf komt. Hij heeft veel invloed gehad op Rocketman. Zo vond hij het belangrijk om niet alleen de mooie momenten te laten zien, maar ook zware momenten. Maar wel op zo’n manier dat de film niet een te zware lading krijgt. En ik denk zeker dat dat is gelukt. Ik heb meegeleefd met hem in de moeilijke periodes, maar door de surrealistische weergave werd het ietwat luchtiger gehouden dan het ongetwijfeld voor hem gevoeld moet hebben. Ik heb nooit geweten dat hij zo’n slechte jeugd heeft gehad, en ten prooi is gevallen aan drank, drugs en meer. Na het bekijken van Rocketman prijs ik mijzelf gelukkig met de jeugd die ik had en de ouders die mij en mijn broertje steunen en juist goed reageerden op zijn coming out. Niet iedereen treft het hiermee. En ja, ik had vroeger ook genoeg onenigheid, maar dat hoort erbij, en mijn jeugd was nog altijd beter dan die van Elton John. Wat overigens niet eens zijn echte naam is!

Hij zingt zelf!

Wat ik bijzonder vind is dat Taron Egerton alles zelf doet in Rocketman, waaronder het zingen. En hij heeft zelfs een beetje piano leren spelen! Zijn stem klinkt zeker niet hetzelfde als die van Elton John, maar daar hebben ze bewust voor gekozen. Elton John heeft zijn handen hier vanaf getrokken zodat de muziek in dienst van de film zou staan, en het geen letterlijke cover zou worden. Wederom een keuze die goed te begrijpen is, en waar ongetwijfeld niet elke artiest zo makkelijk over denkt. Taron Egerton blijft een topper en zet ook nu weer goed acteerwerk neer. O, trouwens: ik vond het ook leuk om Jamie “Billy Elliot” Bell in deze film te zien. Zo’n leuke jongen, die ook enorm goed acteert.

Feest van herkenning

Rocketman is ook een feest van herkenning. Zoveel liedjes waarvan ik nooit door heb gehad dat dit liedjes van Elton John zijn. Ik kan Still Standing bijna compleet meezingen, maar het kwam als verrassing dat dit blijkbaar een lied van hem is. Ik weet niet wat dit over mij zegt, maar goed, haha. Wat ik leuk vind is dat de film op het einde enkele foto’s van Taron Egerton als Elton John naast echte foto’s van Elton John zet. Erg bijzonder.

Conclusie

Hoewel ik het begin van Rocketman in eerste instantie niet enorm sterk vond, vind ik het een stuk sterker nadat ik in de extra’s meer hoorde over de beweegredenen van deze weergave van Elton Johns biografie. Verwacht van Rocketman geen 100% realistische film. Waar de meeste dingen feitelijk wel kloppen is de weergave dit niet altijd. Ze gebruiken een gezonde dosis fantasy, welke goed past bij het extravagante voorkomen van Elton John zelf. Dat Elton John zelf betrokken was bij de film heeft de weergave in mijn ogen erg goed gedaan. En ik vind het enorm bijzonder hoe toegewijd Taron Egerton is. Hij zingt alles zelf en heeft zelfs hele stukken piano leren spelen. Rocketman heeft mij veel geleerd over de man achter de naam Elton John en heb hem een stukje meer leren waarderen.

Helemaal eens met tommykonijn. 3,5* Prima vermaak voor een vrijdagavond.

heb me wel vermaakt met deze film, alhoewel het niet echt mijn muziek is. Het is toch een groot artiest en een biografie is altijd wel interessant. De film over Bob Marley vond ik toch een stuk beter.