Another Day of Life (2018)

Deze wil ik zeker zien. Moest onwillekeurig wel aan de game Borderlands denken door die rotoscope-stijl

Winnaar EFA beste animatiefilm

Vanaf 14 maart 2019 in de bioscoop (Periscoop Film)

Deze lijkt mij ook erg bijzonder.

Indrukwekkende tekenfilm gemixt met documentaire beelden over de oorlog in Angola. Vooral de surrealistische beelden zijn prachtig. (Er is duidelijk afgekeken bij Akira)

Verder boeiende vertelling en fijne jazzy soundtrack.

Dikke 4

Erg goed in elkaar gezette film, alles klopte. Voor mij deden de surrealistische beelden het ook erg goed. Anders verdwijnt de meerwaarde van animeren ook wel een beetje.

Al moest ik wel erg inkomen, de eerste 10 minuten had ik het gevoel een game intro te kijken.

Sterk.

In 1975 stond Angola op de drempel van onafhankelijkheid, ware het niet dat een (Koude) burgeroorlog het zicht op de vertrekkende Portugezen vertroebelde. Een fel conflict tussen de communistisch geïnspireerde éénpartijstaat MPLA en haar politiek-ideologische tegenhanger [FNLA] zou nog decennia voortduren. Another Day of Life concentreert zich op die eerste maanden van militaire chaos, als de Poolse journalist Ryszard Kapuściński (1932-2007) met gevaar voor eigen leven door het verschroeide binnenland reist. Regisseurs Raúl De La Fuente en Damian Nenow vermengen verbluffende animatie, archiefbeelden en eigentijdse interviews.

De geëngageerde bespreking van dekolonisatie, mensenrechten en Koude Oorlog-perikelen maakt de film urgent, maar het is de animatie die dit visuele kunststuk ook daadwerkelijk een eigen gezicht geeft. De uitgesproken aanpak laat zich, stilistisch én thematisch, naar mijn weten hooguit vergelijken met Ari Folmans Waltz with Bashir (2008). Ook daar krijgt herinnering vorm door abstractie, ook daar zijn archiefbeelden interventies van het reële.

De animatie roept daarnaast een relevant ethisch vraagstuk op: Hoe verhoudt de esthetiek van de film tot hetgeen verbeeld wordt? Wat voegt de stilering wezenlijk toe aan ons begrip van oorlog? En wat moeten we met de schrille dialoog tussen schoonheid en vernietiging? Versterken de twee elkaar of spreken ze elkaar tegen? Het vraagstuk is ethisch, afhankelijk van de blik en gevoeligheid van de toeschouwer. Maar het vraagstuk raakt ook aan ideeën over het onderscheidingsvermogen van kunst. Hoe ‘memorabel’ was Another Day of Life geweest als de makers zich tot rafelige archiefbeelden beperkt zouden hebben? De impact van de keuze voor animatie laat zich niet onderschatten. ”When a live person, in the flesh, appears in the middle of a dialogue, and continues where their illustrated counterpart left off, the animation turns into reality and becomes much more profound”, stelt Nenow in een interview.

Het is jammer, maar misschien onvermijdelijk, dat de gehandhaafde stijl en de politieke insteek van de film niet de volledige speeltijd hand in hand kunnen blijven gaan. Het welhaast surrealistische zicht op geanimeerde destructie en een constante kanteling van de wereld echoot de gedachte dat oorlog in essentie neerkomt op desoriëntatie en wanorde, of Confusao, zoals het in de film benoemd wordt. De ideologische representatie van het conflict is echter vrij schetsmatig, mede omdat we meekijken en begrijpen met de humane doch gekleurde blik van de journalist. De ‘andere kant’ is er enkel van horen zeggen. De inval van Zuid-Afrikaanse troepen in het Zuiden van Angola geeft de film een rake onderlaag: omdat er geen twijfel over bestaat dat Zuid-Afrika gesteund werd door de CIA en het republikeinse bewind van Nixon, gaat de film impliciet ook over apartheid en [dus] racisme. De strijd van de MPLA (gesteund door de Cubanen en de toenmalige Sovjet-Unie) is ook een strijd voor de vrijheid. De iconische plaats van een vrouwelijke zwarte guerrillastrijdster (Carlotta) in de film spreekt binnen dit invoelbare kader tot de verbeelding.

De lijn die de makers uitzetten wordt iets te ver doorgetrokken als er richting het einde een drooggevallen schip met de naam van Karl Marx wordt getoond, waarbij de stem op de voice-over zich hardop afvraagt hoe het toch gesteld is met het socialisme. De laatste akte versterkt het beeld van twee continu tegengestelde polen daarmee meer dan op basis van de schrijnende oorlogssituaties nodig was geweest. Uiteindelijk trekt de rook van het daar en toen nooit volledig op – ze bedekt iedere ideologische waarheid onder een dikke deken van rouw.

web

Wil de film zeker zien.Ik kan mij die oorlog nog herinneren.Bloedig. Ik heb een relatie gehad, vier jaar lang met een bloedmooie, veel te jonge half-Angolese jonge dame. Opvallend is dat de economie als 1 van de weinigen landen daar geweldig floreert...Angolezen zijn van nature zeer ondernemend..Zelfs Portugezen , die de laatste jaren , hun land verlaten,om naar Angola gaan voor werk. Decennia lang gingen Angolezen naar Portugal.

Idem dito. Krijg nu nog meer zin om de film te zien, ben verslaafd geweest aan 'Borderlands' .

Meeslepend, indrukwekkend en erg mooi gemaakt

Een fraaie hybridge van politiek docudrama en animatiefilm waarin het boek van Ryszard Kapuscinski, gebaseerd op diens persoonlijke ervaringen als oorlogscorrespondent, op enerverende wijze tot leven is gebracht. Na een heldere uiteenzetting over de complexe politieke situatie in Angola rondom de onafhankelijkheidsverklaring, volgen we de Poolse journalist Ryszard 'Rico' Kapuscinski tijdens zijn pogingen om steeds dieper door te dringen in het hart van het conflict. Deze reconstructie is gefilmd als een animatiefilm maar wordt regelmatig afgewisseld met interviews met de échte personages. Het resultaat is zeer meeslepend, vooral omdat regisseurs Raúl de la Fuente en Damian Nenow er op deze manier in slagen om deze sleutelfiguren uit de ontstaansgeschiedenis van het onafhankelijke Angola op een levendige en realistische wijze tot leven brengen. De animatiestijl is grotendeels sober, waardoor de paar prachtig vormgegeven droomsequenties des te meer indruk maken. Het resultaat is een inzichtelijke documentaire die nooit als een documentaire aanvoelt en daardoor juist meer beklijft.

Interessante film. Deze stijl van animatie kan me altijd wel bekoren. Je merkt aan de bewegingen van de personages en vooral de geluidskwaliteit en stemacteurs (90% Engelstalig ook helaas) wel dat dit niet bepaald het werk van een grote studio als Ghibli of Pixar is, maar de surrealistische beelden zijn bijzonder geslaagd, en bepaalde akelige scènes kan je net op een wat smaakvollere manier brengen in animatie.

Kapuscinski wordt wel wat al teveel als een held neergezet, en het voelt ergens ook wel wat raar om in een film die zich in een door een burgeroorlog verscheurd land afspeelt de westerse journalist nog zo'n centrale rol te geven. De live action beelden tussendoor werken over het algemeen nog behoorlijk goed. Alleen die rare beelden met Angolese kinderen tussendoor zijn wel wat zoetsappig. 3.0*.

Ik herinner me nog wel iets van de oorlog in Angola en de boycot die daar in Nederland om uitgeroepen was. En waar niet iedereen aan meedeed, ook nog - dat is eigenlijk vooral wat me bijgebleven is, de discussies in de Albert Heijn, want Angola-koffie, dat kon echt niet meer. Wel te jong nog toen om er iets van te begrijpen, en wellicht dat me dat ook gewoon niet verteld werd.

Deze film geeft dan het andere uiterste - het verhaal van iemand die er precies middenin terecht komt, en dan verder en verder verwikkeld raakt, en de ene na de andere gebeurtenis doormaakt waarvan je je afvraagt hoe je daar ongeschonden uitkomt - lichamelijk dan, want geestelijk is dat allang een verloren zaak. Bijzonder mooi in de combinatie van originele beelden, ernstig mooie animaties, en foto’s van de echte personen die in het verhaal spelen - afgewisseld met interviews. Daardoor meer dan gemiddeld indringend, en veel persoonlijker dan een ‘gewone’ documentaire of biografie. De keuze voor animatie is wat ongebruikelijk misschien, maar voor dit verhaal wat mij betreft zeker de beste keuze - was het traditioneel verfilmd, dan waren veel scenes waarschijnlijk te schokkend bevonden en afgezwakt, acteurs vinden die zoiets voldoende sterk kunnen neerzetten is ook al vrijwel onmogelijk, en de volledige sfeer van confusao, wanorde en verwarring, was er nooit zo sterk uitgekomen.

En het helpt natuurlijk ook wel dat het verhaal zo over the top en haast ongeloofwaardig is. Geen makkelijk stuk geschiedenis voor Angola, maar wel een erg mooi land - ik zou daar toch graag eens gaan rondkijken.

Herzien op blu ray van Shout. Blijft fantastische film met geweldig sound design en schitterende visuals. Naast dat alles ook nog eens een buitengewoon interessante film over de oorlog journalistiek.

Dikke 4*