Ága (2018)

Wat een fantastische locatie is die mijn op het einde van de film.

Komt hier een release van?

Ja, door Contact Film.

Vanaf 27 juni in de bioscoop (Contact Film)

De film laat zien hoe zelfs in het verlaten Siberië waar een man en vrouw nog volgens oude, primitieve gewoonten leven de moderniteit toch aanwezig is en alles vernietigt: vliegtuigen vliegen over, het wordt warmer, de dieren zijn verdwenen en de dochter is vertrokken naar de bewoonde wereld om er in een diamantmijn te werken. Met name dat laatste doet enorm veel verdriet want de man zegt meerdere malen dat het bijeen houden van het gezin nog belangrijker is dan eten en slapen. De ontwrichting van familie en milieu door de industrialisatie waar Rousseau en Marx al over schreven heeft ook Siberië bereikt.

Een interessant thema maar slaapverwekkend in beeld gebracht: het thema had misschien een prachtige en alleszeggende foto of schilderij kunnen opleveren maar het bewegende beeld dat film is voegt hier niets toe want er is totaal geen boeiend verhaal. De film is godsallemachtig traag en er gebeurt eigenlijk niks (we zien de man ijs hakken, we zien de man en vrouw een vis eten, etc). Kijken hoe verf opdroogt is spannender. Ondanks z’n interessante en wellicht belangrijke thematiek is de film niet te doen zonder amfetamine of een ander stimulerend middel om in ieder geval wakker te kunnen blijven.

Daar gaan we weer! De film is inderdaad contemplatief en op zeker hoogte ook poëtisch. Echter iets dan maar gelijk als slaapverwekkend te betitelen zegt veel over de desbetreffende gebruiker. Bij Le Semeur zat je ook al te zeuren. Ik begin zo'n vermoeden te krijgen dat je zo'n type filmkijker bent die alles gepresenteerd wilt op zijn bord. Het liefst een drie-aktenstructuur met veel dialoog en plotwendingen. En de cinematografie is natuurlijk ooit uitgevonden om verhalen te vertellen ... Waarom ga je niet lekker boeken lezen?

Haha . Je hebt wellicht een punt qua type filmkijker maar als zo'n type filmkijker geef ik hier gewoon mijn ervaring weer en die ervaring bij deze film was nu eenmaal zo dat ik moeite had wakker te blijven.

De ruimtes benutten: altijd een goed idee, begrijp ik uit de sportcommentaren van tegenwoordig. Lazarov weet er in ieder geval wel raad mee. En nodigt ons daar ook toe uit, als het ware.

Een eindeloos, leeg landschap en het uitspansel daarboven, soms verschijnt er iets nietigs aan de horizon (een magisch rendier bijvoorbeeld); maar je kunt er vooral in verdwijnen, in die ruimte. Als kijker kun je er je gedachten in laten rollen, of, inderdaad, verzinken in contemplatie.

Lazarov rijmt de beelden van motorolie, respectievelijk rendierbloed in de sneeuw, en het uitgehakte ijsgat met het helikopter shot van de mijn. Daar valt ook wel wat over te mijmeren.

Maar de film verbindt de afstanden bijna constant met sterke, persoonlijke emoties, voortvloeiend uit het individuele lot van de personages en hun onderlinge verhoudingen; nog flink aangezet soms door de aanwezige soundtrack.

Magnifieke eindsequentie, met daarin een close up van een huilende Ága. Dat doet zij zodanig overtuigend dat je haast als vanzelf mee gaat zitten janken.

Boeken met verhalen zuigen.

De film is alleen maar slaapverwekkend in zoverre het leven daar slaapverwekkend is. Er is daar niets, er gebeurt vrijwel niets: het nieuws van de dag is als er twee raven zijn waargenomen. De vrouw wijst in het begin ook een paar keer op de continuïteit daar: 'Dat is wel eens eerder gebeurd', enz. Het drama is dat er desondank dingen veranderen: ze worden ouder, ze hebben geen rendieren meer, het wordt eerder lente. De klimaatverandering bedreigt het bestaan. Uiteindelijk treedt er een versnelling in: de man rijdt in een truck naar de diamantmijn. Dat gaat zo snel dat het een rendier het leven kost: hetzelfde beest dat eerder nog op een onoverbrugbare afstand stond. Gelukkig hervindt hij op de bodem van de put waar in de droom van zijn vrouw alles in verdween, en waarin hij zelf een gat hakte om een vis te vangen, het meest dierbare dat hijzelf was kwijtgeraakt: zijn dochter naar wie de film is genoemd. Een jager heeft niets aan diamanten.

(Zie Rear Window - RHCdG's weblog voor filmkritiek en -analyse - cornetsdegroot.com voor meer recensies).

Mooie rol van een gerijpte Charles Bronson trouwens.

Digitale projectie weliswaar, maar de 35mm-beelden zijn adembenemend, innemend en bedwelmend en stralen een serene, maar melancholische rust uit. Kon het niet laten om her en der aan James Benning te denken (en dan niet alleen Ten Skies). Ik snap niet waarom De Filosoof niet onder de indruk en geprikkeld is en Heidegger er niet bijhaalt, aangezien het in beginsel heel erg draait om alledaagse (technische) handelingen die horen bij de pre-moderne (pre-socratische? manier van leven - de betekeniswereld van gereedschap en de omgang daarmee, etc. En, vast geen toeval dat het hoofdpersonage Nanook heet - al kwam ik die naam niet tegen tijdens de film zelf. Het oogt als een documentaire, maar het zal ongetwijfeld strak geregiseerd zijn.

Twee keer gekeken binnen drie dagen... goed te doen!

Als Daft Punk nog een keer gaat touren, dan kan die vrouw uit de openingsscène zo met ze op het podium. Kent iemand dat instrument?? Is dat een mondharp?

Hoe dan ook, wat een plaatje van een film. Heel prachtig.

Verder dan nagelschaar kom ik niet.

Mooi. Visueel bij vlagen prachtig en qua verhaal licht mysterieus/mythisch. En wat een heerlijke landschappen hè, voor eventjes; er wonen gaat me ook weer wat te ver...

Eigenlijk alleen de moeite waard vanwege de couleur locale. Als film hinkt Aga op twee gedachten: slice of life van een jager-verzamelaars echtpaar op de Siberische vlaktes of arthouse-vehikel over een tweetal oudjes (en hun verloren dochter) die elkaar hun dromen vertellen en naar Wagner luisteren, terwijl de dood voor de één naakt waarmee de ander aan een queeste begint op zoek naar catharsis. Ik kon er weinig mee zoals u begrijpt. De omgeving, inclusief originele taal (het Yakut), had een betere film verdient.

PS. Diegene die denkt dat boeken alleen verhalen vertellen moet voor straf in de hoek.

Erg stilistische rustige arthouse film die me ook deed denken aan de recentere Mongoolse prent Öndög (2019). De woestijn wordt hier ingeruild voor de sneeuwvlakten van Siberië. Mooie natuurbeelden, dat spreekt voor zich. Het is een regio waar de natuur het laatste woord heeft en waarbij het alle hens aan dek is wanneer een sneeuwstorm de tipi dreigt weg te blazen. Een regio ook waar ijsblokken kostbaar zijn en waarbij je ondanks de enorme afzondering toch afhankelijk bent van enkele levensnoodzakelijke import van petroleum.

En ook hun leven is getekend. De klimaatveranderingen vereisen nieuwe inventiviteit maar het gemis van hun dochter is een litteken dat blijft branden. Aga is een fijne rustige film voor wie houdt van rustige beelden doorspekt met wat antropologische culturele elementen. Degelijk allemaal, maar weinig wereldschokkends. Een stevige voldoende dan maar met 3,0*.

Heel mooie, zelfs tedere, film over een ouder koppel dat in primitieve omstandigheden leeft op de Siberische ijsvlakte.
Hun leven bestaat uit wat de natuur hun biedt en het zich weren tegen de grillen van die natuur.
Enkele zo goed als documentaristische scènes als het vissen, het maken van kledij, het eten bereiden, het stropen, zich verzorgen...
Gevoelsmatig leeft er onder hun beiden evenwel ook wat en al worden er weinig woorden gewisseld, er is de mijmering naar vroegere, weelderige dagen, met hun dochter, die nu niet meer bij hun verblijft.
Wanneer het noodlot toeslaat, maakt de man een lange reis. Het levert prachtige beelden op waarin de droom van zijn vrouw betekenis krijgt en een heel emotioneel slot oplevert wanneer de dochter, zonder dat er één woord gesproken wordt, beseft dat haar vader daar alleen maar kan zijn om de dood van haar moeder mede te delen.
Veel natuurbeelden die mee helpen de sfeer van desolaatheid te bepalen maar ook in het slot is er de stofferige, troosteloze Russissche nederzetting rond de mijn die deze regio passend omschrijft.