Dogman (2018)

Mooie film. Treurig, aangrijpend, origineel. En heel mooi geacteerd.

Ik ben niet echt een hondenliefhebber. Mede hierdoor getwijfeld om hem te gaan zien, maar wegens de positieve recensies het er toch op gewaagd. Spijt had ik allerminst. De honden vormen een prachtig decor/sfeersetting en zijn het lichtpuntje in het grauwe, desolate en verloederde stadje Villaggio Coppola, op 40 kilometer van Napels. De zorg, liefde en genegenheid die Marcello geeft aan zijn honden en zijn kapsalon is intens. In deze mistroostige stad wil Marcello allemans vriend zijn voor zijn honden, zijn buren, dochter en zijn “beste” vriend Simone. Als klein schriel mannetje zou je het een soort overlevinsstrategie kunnen noemen om zich staande te houden in deze verloederde buurt.

Criminelen, dealers en andere outcasts maken deel uit van het stadje met het lelijkste strand van Italië. Maar ook Marcello is geen lieverdje. Als bijverdienste dealt hij in drugs en is hij medeplichtig aan inbraken, hoewel hij voor dit laatste vaak voor voldongen feiten wordt geplaatst of gewoonweg wordt gedwongen om mee te doen. Het is de enige manier om de duiklessen van zijn dochter te kunnen betalen. De scène waarbij hij terugkeert om de bevroren hond te redden was letterlijk hartverwarmend. Simone, een uit de kluiten gewassen ex-bokser terroriseert de buurt met zijn asociaal agressief gedrag. Marcello gedraagt zich als een schoothondje - je zou voor minder - maar verliest hierbij zijn buren na een nieuw incident.

Marcello Fonte doet het geweldig als kleine goedgelovige man waarmee je een zekere sympathie opbouwt. Het einde is apart en minder eenvoudig dan een doordeweekse wraakfilm. Hij tracht op die manier de liefde van zijn buren terug te winnen. Of dit gelukt is wordt in het midden gelaten. Dikke pluim voor Garrone die er een overtuigende moderne David en Goliath van gemaakt heeft in een subliem decor. Dikke 4,0*!

Net als in zijn eerdere films heeft Garrone oog voor de verrotte kanten van mens en wereld, die hij vervolgens weer vangt in een paradoxaal kader van pure filmesthetiek.

Of het nu de mens is die niet deugt of zijn omgeving, er blijft altijd ruimte voor humane inzichten, ook al wordt er zelden een definitieve oplossing voor de misère gevonden. In Dogman geldt telkens weer dat de overwegingen en karaktertrekken van de hondenman zijn lot bepalen. Gemotiveerd door de belofte van trouw en naïeve verwachtingspatronen belandt Marcello in een neerwaartse spiraal van desillusie en onmacht. Toch blijft de hondenman altijd een mens van vlees en bloed: een ambigue pion in de speeltuin van het leven.

Uitgebreide recensie is hier te lezen

De film biedt alles wat ik hoopte dat het zou bieden: een onthutsende, realistisch ogende blik in de onderkant van de Italiaanse samenleving waar armoede en misdaad tieren, mooie en intrigerende beelden en een spannend verhaal. Het verhaal is in de kern simpel en clichématig: een bullebak terroriseert de buurt en uitgerekend de grootste sukkel c.q. lieverd velt ‘m in een (uit de hand gelopen) wraakoefening – de zachtmoedige hondenfluisteraar temt uiteindelijk zelfs de agressiefste hond in de dog-eat-dog-world van de Italiaanse achterbuurt.. Maar de karakters zijn zo ‘echt’, hun interactie zo fascinerend en het verhaal wordt zo goed verteld dat ik van begin tot eind aan het doek zat gekluisterd. De film is niet alleen een thriller maar ook een drama en tragedie want de film kent geen winnaars, zoals dat in het echte leven in een achterstandsbuurt ook meestal het geval is. Een van mijn favorieten van 2018. Na Suburra (2015) - MovieMeter.nl opnieuw een verismo-meesterwerk waarop de Italianen al ruim een eeuw het patent hebben.

Een behoorlijk heftige, beklemmende filmervaring, die diverse, soms tegenstrijdige, emoties oproept. In Dogman verdient Marcello (bijzonder fijngevoelig vertolkt door Marcello Fonte) de kost als hondenverzorger in een troosteloze buitenwijk van Napels, die in de greep is van de plaatselijke maffia. Niet vreemd dan ook dat Marcello nog een centje bijverdient met de verkoop van cocaïne, onder andere aan Simoncino (Edoardo Pesce), een impulsieve en agressieve 'pitbull' die Marcello tegen zijn zin betrekt bij zijn criminele activiteiten en jegens wie Marcello zo trouw als een hond is.

Het ene moment zit je vertederd te kijken naar Marcello en zijn honden en levert dat zowaar ook nog een aantal hilarische scenes op, het andere moment kook je van verontwaardiging en woede door de respectloze wijze waarop Simoncino Marcello behandelt, om je tegelijk te verwonderen over de vraag waarom hij dat in hemelsnaam laat gebeuren. Maar dan bekruipt je het gevoel van onmacht, want wat doe je in zo'n uitzichtloze situatie? Hoe ontworstel je je daaraan en hoe blijf je tegelijk aan de goede kant van de wet? Hoe hard Marcello ook zijn best doet om een respectabel burger te zijn en blijven, de omstandigheden dwingen hem als het ware om mee te gaan in de agressie van de ander. Een neerwaartse spiraal die uiteindelijk alleen maar verliezers kent.

Dogman is geen vrolijke film, maar wel een intrigerende en onthutsende film die voorlopig nog even zal blijven nazinderen en die ik alvast reken tot één van de beste van dit jaar tot nu toe.

Ontroerend, tragisch en invoelbaar. Zelden voelde ik zoveel sympathie voor een hoofdpersonage. Alleen die kop al, met dat uitstaande gebit en dat afgezakte oog. Marcello is de goedheid zelve, maar hij ontkomt er niet aan om mee te gaan in het criminele gedrag van zijn 'vriend'; weigeren is gene optie. Het wordt allemaal zeer realistisch (maar tegelijkertijd filmisch, ietwat magisch) neergezet.

Misschien voert dit te ver, maar het is verleidelijk om Marcello's liefde voor zijn honden te projecteren op de manier waarop hij met mensen omgaat. Ze zijn nu eenmaal zoals ze zijn, dat kun je ze niet kwalijk nemen. De hond die pasta van zijn bord eet krijgt een vriendelijke uitbrander ('dat mag niet') maar de eerstvolgende hap is alsnog voor hem. De crimineel die het beste uit de weg geruimd kan worden krijgt een waarschuwing op het moment dat dat bijna gebeurt (die vechtpartij met de cokedealers). Marcello zelf is hondstrouw en doet alles voor zijn baasje (al heeft dat behalve met loyaliteit ook met angst te maken). Vaak liggen dat soort parallellen er te dik bovenop. Garrone is niet bang dat de kijker er de vinger niet op kan leggen. Hij weet dat het gevoeld wordt, ook als het niet gezien is. Dat is knap.

Ik vind het eenvoudiger een slechte film te kraken dan een goede te prijzen. Kijk maar gewoon, dan zal je het zelf wel zien.

Een van de betere Italiaanse films die ik de laatste jaren gezien heb. De film kent een zeer goede spannings-opbouw en met de hoofdpersoon Marcello - uitstekend gespeeld door Marcello Fonte - ga je je gedurende de film ook helemaal meevoelen. Wanneer gaat hij die bruut Simoncino eens te grazen nemen. Je voelt het aankomen en je verwacht uiteraard dat hij die agressieve en lelijke hond die je in de opening van de film te zien krijgt op hem los gaat laten. Klinkt wel logisch eigenlijk maar Marcello had iets anders in petto. Hij lokt die bruut in een hondenhok om zogenaamd drugsdealers te kunnen verrassen en doet voorts het hok op slot Het is ook de enige zwakke scène in de film want je moet toch wel een enorme dombo zijn als je je door zo'n sullig iemand als Marcello zo laat verrassen. Het beklemmende einde daarentegen vind ik van grote schoonheid.

4.0*

In de opening van deze wonderlijke film zien we hoe Marcello [Marcello Fonte] een woeste hond rustig weet te krijgen en het zelfs voor elkaar krijgt om hem te gehoorzamen terwijl hij het beest wast en droogt. Al wat hij daar voor nodig heeft is iets lekkers en zijn zachte, geruststellende stem. Diezelfde technieken gebruikt hij ook om Simoncino [Edoardo Pesce], een beresterke, gewelddadige man die de buurt al lange tijd terroriseert, te vriend te houden. Alleen geeft Marcello hem geen hondenkoekjes maar coke. Maar de status quo wordt doorbroken wanneer Simoncino hem dwingt mee te werken aan iets waarvan Marcello, die het tot dan toe met iedereen goed kan vinden, weet dat het zijn reputatie zal verwoesten.

Fonte maakt op perfecte wijze gebruik van zijn mimiek om datgene te zeggen wat nooit wordt uitgesproken. Pesce maakt van Simoncino één van de meest angstaanjagende bullebakken die je ooit zult aantreffen in een film. De gezamenlijke scènes van Fonte en Pesce zijn subliem, maar dat komt zeker ook door de regie van Matteo Garrone die de tragikomische momenten uit een afwisselend deprimerend en hilarisch verhaal op perfecte wijze weet te accentueren. Het gezamenlijke bezoek aan Simoncino's moeder is daar een perfect voorbeeld van. Enig minpunt aan deze meesterlijke vertelling is het wat warrige slot.

Goed gemaakt, mooi beeld, sterk acteerwerk en de honden zijn erg fijn als je een hondenliefhebber bent, zoals ik. Helaas was ik moe, waardoor ik bijna in slaap viel en ik houd niet van zoveel geweld in films. Het verhaal is niet helemaal mijn ding. Voldoende. 3,5*

Sterk,kleinschalig drama in een troosteloze setting wat mede daardoor behoorlijk hard aankomt.En ter gelijkertijd is Dogman daardoor een erg sfeervolle film geworden.

Wat echter nog meer indruk maakt is het uitgekiende script dat behoorlijk origineel is en bijna nergens voorspelbaar wordt.Mede daardoor kan Marcello Fonte ook schitteren in de hoofdrol en een fantastische acteerprestatie neerzetten.Zijn beslissingen in de film zijn vaak niet de goede maar wel begrijpbaar en dat alles maakt Dogman des te krachtiger.

Verder nog een pluim voor het magnifieke camera werk,al denk ik dat de plaatselijke vvv er niet al te blij mee zal zijn.

Een vrolijke film is Dogman niet maar wel een hele goede die nog dagen door je hoofd blijft spoken.

Voorwaar een indrukwekkende prestatie van regisseur Matteo Garrone en heel de cast en crew.

Leuke film? Nah.

Geloofwaardig verhaal? Nah.

Acteurs? Ok.

Waar gaat het over? Criminelen, manipulatie, mishandeling, ellende.

Spannend? Nah.

Iets van opgestoken? Nah.

Aanbevelen? Nah.

Een David en Goliath verhaal over een man, Marcello, die een hondenkapsalon uitbaat en het slaafje is van een onhandelbare lokale bully (een ex bokser en drugsverslaafde) die de hele buurt terroriseert . Fysiek is hij met zijn kleine tengere gestalte een gedroomd doelwit voor Simone en van inborst is hij te braaf (eigenlijk zelfs zielig) om er iets aan te kunnen doen. Machteloosheid leidt de man naar een ultieme oplossing voor zijn problemen. Wat als een sociaal drama begint eindigt onverwachts op een lugubere manier. Vond het een fijne film in ieder geval die bijzonder goed gespeeld is door de acteurs achter Marcello en Simone en heel wat facetten laat zien van het complexe personage Marcello.

Heel zuiver is Marcello niet want hij verdeelt drugs, helpt mee aan de ontsnapping van dieven, laat zich een deel van de buit welgevallen en maakt ze later te gelde maar hij houdt van honden, en trouw en vriendschap zijn voor hem het belangrijkste wat er is.
Een mooie schets van deze in de grond naïeve man wiens verdraagzaamheid sterk op de proef wordt gesteld wat de toon van de film sterk doet kantelen. Van de vertederende scène waarbij een hond van bevriezing wordt gered, tot deze waarbij hij zijn kwelgeest om het leven brengt is een hele stap
Schitterende slotscène waarbij de kijker de kans krijgt te gissen naar wat zich nu in Marcello afspeelt : besef, spijt, ontgoocheling vooral om wat hij zich als ideaal had voorgesteld...?
Opmerkelijke vertolking van Marcello Fonte.

Fraai geschoten met rustige, lange shots en met een filter waardoor kleur vaak wat gedempt is. Gepraat wordt er weinig. De film is meeslepend en bevat een aantal prachtige scenes. Acteerwerk is erg goed.

Aanrader.

Wisselend qua gevoel. Soms wat aan de saaie kant, dan weer echt interessant om te volgen. Het acteerwerk is goed, maar eigenlijk wordt de hele film gekenmerkt door maar twee personages, de andere dragen weinig tot niets toe in heel de film. Sombere film die op sommige momenten meeslepend kan zijn.

Naar het einde toe lekker bruut, maar het slot valt dan weer wat tegen. Of is daar een bepaalde interpretatie die je daarover kan hebben? 6/10

Ik hou van de Italiaanse cinema, maar vrijwel alle favorieten dateren van minstens 40 jaar geleden. Van de moderne Italiaanse filmmakers is Garrone wel iemand om te blijven volgen, want na Gomorra is deze Dogman weer een voltreffer. Dat is niet in de laatste plaats te danken aan de perfecte casting. Hoofdpersonage Marcello natuurlijk, en Simone, maar ook de morsige gokbaas en andere dubieuze types uit het armzalige buurtje zijn goed getroffen. Wat ook goed werkt is de desolate treurigheid, van het sombere strand tot het morsdode koraal, van de Italiaanse charme is hier niets te bekennen. De alomtegenwoordige lelijkheid wordt overigens wel prachtig getoond, de cinematografie mag er zeker wezen.

Leuk gevonden natuurlijk, de honden en hun menselijke evenknie, waarbij Marcello de allemansvriend is en Simone de valse pitbull. Was dat tot in het absurde doorgevoerd zou dat niet werken, het zou van de figuren karikaturen maken, Garrone houdt het gelukkig subtiel genoeg zodat het geloofwaardig blijft. Zijn andere films zijn op het oog wat minder aansprekend, maar toch maar naar uitkijken.

Fijn filmpje, al wringt het hier en daar toch wat.

Zelf heb ik vaak wat moeite met 'de speelbal' als protagonist, met name wanneer hij zo overdreven aandoenlijk gepresenteerd wordt. Marcello wekt dan wel sympathie als oenige Leon-epigoon - sterk contrasterend met zijn losgeslagen tegenpool Simone; ondanks een goed hart en via verkeerde keuzes, die geleidelijk het gewelddadig onrecht dat hem door Simone aangedaan wordt opstapelen, word je wat doorzichtig bij de hand genomen en wordt de ontvouwing er zelfs wat voorspelbaar van. Je wacht gewoon tot zijn emmertje volraakt. Zijn wraakpogingen, als ze dan plaatsvinden, wekken in gelijke delen irritatie en bevrijding. Ook kan ik me nauwelijks identificeren met zijn beweegredenen (oké, zijn dochter houdt van duiken, maar zijn (expliciete) onderdanigheid naar zijn dorpsgenoten en de behoefte, nee noodzaak leuk gevonden te worden staat wel erg ver van mij af).

De mooifilmerij waar velen het over hebben, behelsde in feite niet veel meer dan een handvol tracking shots en kadreringen die voornamelijk het perspectief het werk lieten doen. Kleurloosheid die voor gritty realisme door moet gaan zonder dat er daadwerkelijk een stempel op gezet wordt. Lelijk is het niet, maar ik mis dan toch een handtekening. Voelde al met al wat vrijblijvend aan.

Het meest werd ik toch geboeid door Simone, die als enige factor de onvoorspelbaarheid met zich meedroeg. Als de dolle hond die hij is, is hij de enige die je op het puntje van je stoel weet te brengen. Hilarisch hoe hij een aanvankelijk ontroerend moment weet om te buigen in (achteraf typische) weerzinwekkendheid (als hij zijn moeder dwingend omhelst, maar uiteindelijk Marcello gebaart de verstoven coke bijeen te vegen).

Het klinkt allemaal wat negatief, maar dat komt vooral voort uit de verwachtingen die de vele - louter positieve - reacties teweeg gebracht hebben. Uiteindelijk was Dogman een boeiende, zij het ietwat droge kijkervaring, die duidelijk veel in zijn mars had maar zich door wat transparante keuzes en passieve stijlvoering niet volledig aan de middelmaat weet te onttrekken. 3*

Prachtige film over een man die een hondentrimsalon runt in een armzalige wijk. Twee sterk neergezette personages, vooral de intimiderende bullebak die werkelijk het bloed onder je nagels vandaan haalt. Meeslepend, schrijnend, indringend en rauw. Ook vond ik de film zeker in het begin aardig wat raakvlakken hebben met Ladri di Biciclette.

De avonturen van een simpleton en hersenloze vechtersbaas. De 2 karakters staan duidelijk centraal en bijrollen bijzaak (tja, de vechtlustige moet toch ergens zijn vuisten op kwijt ) Na 40min de zit toch opgegeven want kon me niet boeien. Maar wel een leuke scene gehad en begrijp wel dat er genoeg zijn die er wel iets aan vinden. Not my cup of tea.

Sfeervol klein filmpje, niet heel bijzonder qua plot maar goed uitgewerkt wat betreft de personages. De prachtige desolate locatie helpt ook flink. Had hier en daar wel wat vlotter gemonteerd mogen worden en de film is, hoewel onderhoudend, nergens echt geweldig, maar één en ander is net boeiend genoeg om de aandacht er bij te kunnen houden. En de markante kop van hoofdrolspeler Marcello Fonte is onvergetelijk.

Dogman is een zeer realistische vertaling van een verhaal wat ergens op aarde heeft plaatsgevonden. Setting en acteerwerk maken dit verhaal levensecht. Prima film.

Qua waardering zitten wij vaak wat hoger dan de meeste filmkijkers en dat zal ook hier waarschijnlijk weer aan de orde zijn. Een geweldige film met goed acterende acteurs/actrices die je zo de film inzuigen dat de kijker(s) vol verbazing kijken naar de relatie tussen de salonhouder en zijn buurtvriend, twee karakters die volledig tegenover elkaar staan.

Marcello die een goedaardig karakter heeft en iedere confrontatie het liefst zijn deur ziet passeren en dus een ideaal slachtoffer is van zijn maatje Simoncino, die zich totaal niet geneert om misbruik te maken van zijn vriend Marcello. De laatste offert desnoods alles op om vrienden te mogen blijven met de rauwdouwer, een personage die over lijken gaat.

Geweldige film en we belonen deze graag met een 8+!

Een hondenleven... We zitten in een achterbuurt van Italië met een man die als een hond behandeld wordt. Door de lokale bevolking die hem nooit als vol aanziet en door de bullebak van de buurt die hem te pas en te onpas gebruikt als het uitkomt. En zolang het hondje doet wat hem gevraagd wordt, is hij goed natuurlijk. Trouw als een hond, maar ook die heeft grenzen als hij niet goed behandeld wordt.

Marcello Fonte won in Cannes terecht de prijs voor beste acteur. Je ziet de onmacht, angst en twijfel in zijn ogen. Hij probeert een zeer eenvoudig leven te leiden met z'n passie voor honden en de liefde voor zijn dochter. Maar het wordt hem enorm moeilijk gemaakt en alhoewel hij midden tussen conflict zit, probeert hij dat net te vermijden.

Groots wordt het nooit, maar vooral dankzij Fonte en de treurnis in de film, is het toch best de moeite geworden.

De gebroken man

Hard en ontroerend tegelijk. Dat is het Italiaanse Dogman, van de regisseur van Gomorra. En dan heb ik het niet over de serie variant, omdat er namelijk ook een speelfilm uit 2008 met dezelfde naam blijkt te zijn. Hoewel ik deze film (nog) niet gezien heb ben ik wel bekend met de naamgenoot als serie, en was ik in eerste instantie in de veronderstelling dat de regisseur van Dogman, ook aan het roer van deze serie stond. Toen dit niet bleek te zijn was ik hier in eerste instantie verbaast over. Niet alleen vanwege twee producties met dezelfde titel, maar ook omdat ik de rauwe, realistische hardheid in dit criminele drama, erg vergelijkbaar vind. Het gaat dus nog een stuk verder dan alleen dezelfde taal en hetzelfde genre.

Maar deze knappe Italiaanse productie is meer dan dat. Het is daarnaast ook een wraakverhaal. Een survival of the fittest. Eten of gegeten worden. Een hondenkapper die de speelbal is van een verslaafde, zware crimineel. En die het uiteindelijk niet meer pikt om zijn speelbal te zijn. Misschien kun je dit verhaal zelfs wel zien als een origin story zoals het verhaal van Walter White, of als een heel duister sprookje.

Hoewel het slotakkoord net iets te lang door ebt zit de vaart er over het algemeen goed in, en vliegt de tijd voorbij. En dat dit verhaal ook nog eens gebaseerd is op ware gebeurtenissen, draagt daarnaast ook weer net dat extra beetje aan de totaalbeleving bij.

4,0*

Hele goeie film, waar ik niets van verwacht had !

Opnieuw een tip opgedaan uit de top1000.

Dogman. Over de hondenman Marcello. Stilistisch en grauw gefilmd, passend bij deze kant van Italië en in het bijzonder Napels. Je kansen op een beetje perspectief is niet zo groot hier en dus is het niet gek dat Marcello ook geen enkele blaam treft. Heel even reken je hem dat nog aan maar uiteindelijk is de film weinig subtiel (en dat is helemaal niet erg) waardoor je sympathie al gauw bij de hoofdrol ligt. Aandoenlijk, mooi en intiem portret, voor een groot deel door het sterkte acteerwerk.

4,0*

Eind jaren ’80 werd Italië opgeschrikt door: de zaak ‘Er Canaro’ (de hondenman). Ene Pietro de Negri, eigenaar van een honden-trimsalon in een kleine kustplaats in Zuid-Italië had Giancarlo Ricci, een voormalig boxer uit een schimmig milieu, op brute wijze om het leven bracht. Volgens eigen zeggen na urenlange martelingen in werkelijkheid bleken het verzinsels door overmatig cocaïnegebruik.

In de film is het ene Marcello of voor zijn vrienden Marcè, die een hondenkapsalon uitbaat en in kleine beetjes cocaïne handelt. De problemen arriveren in de vorm van crimineel en voormalig bokser Simoncino. Hij terroriseert de hele buurt maar vooral Marcello met zijn opvliegende karakter. De film gaat over hoe een de kleine man door pesterijen en gruwel kan veranderen in een gevaarlijk mannetje. Het David tegen Goliath-verhaal. De afloop is dus bekent en is niet prettig!

Deze film vertelt dan ook meer over het dagelijkse uitzichtloze leven van de personages in een troosteloos badstadje in Italië waar de zon nooit lijkt te schijnen. De film zit goed in elkaar, kent ook enkele aardige momenten. Maar helaas mist er iets...? Misschien de emotionele impact want die is erg mager, of de geringe spanning (je weet dat het miezerige mannetje gaat ontploffen) of anders dat het wachten is op rauwe of expliciete beelden. Prima maar toch vraag ik me af of er niet meer impact in had gezeten!

Aan de ene kant is Dogman een interessante karakterstudie gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Vooral het mistroostige Italiaanse badplaatsje - waarin criminaliteit de alledaagse realiteit is - komt als setting zeer overtuigend over. Aan de andere kant heb ik me ruim 1,5 uur zitten ergeren aan de weeïge tronie en gedrag van hoofdpersonage Marcello. Hoe hij zich na alle onrecht uiteindelijk van schoothondje als vechthond ontpopt, weet mij dan ook allerminst te raken. Al met al kleine tegenvaller.

2,5 * Blaffende honden bijten niet

Op het menu stond gisteravond deze Dogman die een tijdje geleden al aangeboden werd op Filmbox en ik zodoende opnam. En laten we meteen met de deur in huis vallen dat Dogman een bijzondere en aparte film is met dito achtergrond.

Even Googlen op de naam El Canaro genoemd door Joolstein onthult al snel de ware aard en achtergrond van deze film met even echte als gruwelijke details, iets waar men op een aantal punten dichtbij in de buurt blijft. En wat dat betreft is het verhaal simpel rond de aimabele, vriendelijk en zorgzame Marcello. Ik bedoel, wie breekt er nu in om een hond uit een vriezer te redden en te reanimeren? Ongetwijfeld zullen er dingen zijn die vanuit verbeelding en fantasie gekomen zijn, toch bevestigd het meer dan goed het beeld rond de lieve en geduldig man met de hondenkapsalon. Net zo duidelijk is daarna de stress en ellende die Simo brengt, iets waar de gehele buurt onder zucht en Marcello meer dan eens keihard gebruikt en vernederd wordt. Wat mij betreft is Simo het ultieme karakter om te haten, om een hekel aan te hebben, een ongeleid projectiel die van mij niet snel genoeg opgeruimd mag worden. Niet alleen gebruikt hij alsof zijn leven er vanaf hangt tevens krijgt hij met zijn gedrag alles voor elkaar en altijd zijn zin. Nee, het is niet moeilijk sympathie voor de simpele en rustige Marcello te voelen en alle ellende die contstant op hem wordt uitgestort met de bajestijd als hoogtepunt.

Buiten dat speelt de film zich af op een mistroostige en sombere plek waar het leven niet gemakkelijk is, de mens amper het hoofd boven water weet te houden en de misdaad en duistere handeltjes welig tieren aangevuld met veel kleurrijke karakters, en is Dogman als film toch het best te betitelen als karakterstudie. Het toont niet alleen dat niet iedere criminaliteit een hoofdzonde is want Marcello dealt immers, tevens laat het de verandering zien van een man die constant onder druk gezet wordt, die gepushed, vernederd en voor dingen op draait. Het uiteindelijk moment is niet eens zo zeer dat Marcello vals is geworden maar lijkt eerder op een actie die steeds verder uit de hand loopt en waar hij vooraf niet de consequenties van voorzag. De werkelijkheid is nog vele malen gruwelijker als ik Wiki zo lees en zodoende zou je zeggen dat Dogman een interresante en sterke film is met goede acteerprestaties en een sterke achtergrond, maar Dogman is toch net niet helemaal top.

Waaraan dat precies ligt zou ik niet durven zeggen behalve dat sommige momenten wel eens wat lang duren, zo duurt het best lang tot de uiteindelijke afrekening en is Marcello als karakter toch net niet interessant genoeg. Desondanks een voldoende voor de film, maar verder niet iets dat ik op korte termijn weer wil zien of in mijn collectie hoef.

Onderhoudend.

Zeer mooi geschoten drama. Onderhuids is ook best wat spanning aanwezig, niet in het minst door stevig acteerwerk van beide hoofdrolspelers. Maar ik mis ook iets. Er is iets te veel herhaling en te weinig hoop voor de loser Marcello. Er valt uiteindelijk te weinig empathie voor hem op te brengen, want hij heeft zelf toch ook een niet zo keurig waslijstje. Jammer, want die punch aan het einde die nu voor mij ontbreekt, had mijn beoordeling een tikkeltje hoger kunnen laten uitvallen.

3