Dogman (2018)

Nu de tijd van Congé Payé is aangebroken, zitten we verschillende vakantiebestemmingen uit te kiezen en ten huizen Cinemanukerke verheugen mijn huisgenoten zich op een trip naar Italië maar daar denk ik wel anders over. Ik heb immers Dogman gezien. Een Italië van tristesse, wanhoop, desolate, geen toekomst, geen hoop, agressie, geweld en criminaliteit. Niet bepaald wat je leest in toeristische folders. Het hoofdpersonage probeert in die omstandigheden een leven met zijn dochter op te bouwen. Een uitstapje met haar met onderwaterduiken is zijn enige kleur in het leven (met blauw onderwater scenes die contrasteren met grauwe betonnen gebouwen en guur weer). Dit docu naturalistische portret van samenleving klopt een beetje op dezelfde nagel als Matteo Garrone's eerdere film Gomorra. Schoenmaker blijf bij je leest, moet hij gedacht hebben. Alhoewel deze keer een verhaal over een individu, een sul die opkomt voor zijn rechten. Dat hij in een vijandige omgeving leeft waar hij zich thuis voelt, wordt in die fantastische openingsscene metaforisch duidelijk gemaakt (hij verzorgt met liefde een zeer agressieve hond). Maar daarna blijft de film een beetje ter plaatse trappelen en mist voor mij de ontroering dat de film zoekt (het onrecht en noodlot dat we in het begin voelen wordt nu verteld) maar de laatste scene waarin hij het lijk sleept eerst naar zijn vrienden maar iedereen is weg en dan verder op een leeg plein en stilstaat, alsof hij nadenkt wat hij heeft gedaan, wat hij heeft bereikt, is wel een geniale scene.

Eind jaren ’80 werd Italië opgeschrikt door: de zaak ‘Er Canaro’ (de hondenman). Ene Pietro de Negri, eigenaar van een honden-trimsalon in een kleine kustplaats in Zuid-Italië had Giancarlo Ricci, een voormalig boxer uit een schimmig milieu, op brute wijze om het leven bracht. Volgens eigen zeggen na urenlange martelingen in werkelijkheid bleken het verzinsels door overmatig cocaïnegebruik.

In de film is het ene Marcello of voor zijn vrienden Marcè, die een hondenkapsalon uitbaat en in kleine beetjes cocaïne handelt. De problemen arriveren in de vorm van crimineel en voormalig bokser Simoncino. Hij terroriseert de hele buurt maar vooral Marcello met zijn opvliegende karakter. De film gaat over hoe een de kleine man door pesterijen en gruwel kan veranderen in een gevaarlijk mannetje. Het David tegen Goliath-verhaal. De afloop is dus bekent en is niet prettig!

Deze film vertelt dan ook meer over het dagelijkse uitzichtloze leven van de personages in een troosteloos badstadje in Italië waar de zon nooit lijkt te schijnen. De film zit goed in elkaar, kent ook enkele aardige momenten. Maar helaas mist er iets...? Misschien de emotionele impact want die is erg mager, of de geringe spanning (je weet dat het miezerige mannetje gaat ontploffen) of anders dat het wachten is op rauwe of expliciete beelden. Prima maar toch vraag ik me af of er niet meer impact in had gezeten!

Aan de ene kant is Dogman een interessante karakterstudie gebaseerd op een waargebeurd verhaal. Vooral het mistroostige Italiaanse badplaatsje - waarin criminaliteit de alledaagse realiteit is - komt als setting zeer overtuigend over. Aan de andere kant heb ik me ruim 1,5 uur zitten ergeren aan de weeïge tronie en gedrag van hoofdpersonage Marcello. Hoe hij zich na alle onrecht uiteindelijk van schoothondje als vechthond ontpopt, weet mij dan ook allerminst te raken. Al met al kleine tegenvaller.

2,5 * Blaffende honden bijten niet

Aanvankelijk erg mooi, maar ik begon me al snel te irriteren aan Marcello. Vandaar 3☆

Op het menu stond gisteravond deze Dogman die een tijdje geleden al aangeboden werd op Filmbox en ik zodoende opnam. En laten we meteen met de deur in huis vallen dat Dogman een bijzondere en aparte film is met dito achtergrond.

Even Googlen op de naam El Canaro genoemd door Joolstein onthult al snel de ware aard en achtergrond van deze film met even echte als gruwelijke details, iets waar men op een aantal punten dichtbij in de buurt blijft. En wat dat betreft is het verhaal simpel rond de aimabele, vriendelijk en zorgzame Marcello. Ik bedoel, wie breekt er nu in om een hond uit een vriezer te redden en te reanimeren? Ongetwijfeld zullen er dingen zijn die vanuit verbeelding en fantasie gekomen zijn, toch bevestigd het meer dan goed het beeld rond de lieve en geduldig man met de hondenkapsalon. Net zo duidelijk is daarna de stress en ellende die Simo brengt, iets waar de gehele buurt onder zucht en Marcello meer dan eens keihard gebruikt en vernederd wordt. Wat mij betreft is Simo het ultieme karakter om te haten, om een hekel aan te hebben, een ongeleid projectiel die van mij niet snel genoeg opgeruimd mag worden. Niet alleen gebruikt hij alsof zijn leven er vanaf hangt tevens krijgt hij met zijn gedrag alles voor elkaar en altijd zijn zin. Nee, het is niet moeilijk sympathie voor de simpele en rustige Marcello te voelen en alle ellende die contstant op hem wordt uitgestort met de bajestijd als hoogtepunt.

Buiten dat speelt de film zich af op een mistroostige en sombere plek waar het leven niet gemakkelijk is, de mens amper het hoofd boven water weet te houden en de misdaad en duistere handeltjes welig tieren aangevuld met veel kleurrijke karakters, en is Dogman als film toch het best te betitelen als karakterstudie. Het toont niet alleen dat niet iedere criminaliteit een hoofdzonde is want Marcello dealt immers, tevens laat het de verandering zien van een man die constant onder druk gezet wordt, die gepushed, vernederd en voor dingen op draait. Het uiteindelijk moment is niet eens zo zeer dat Marcello vals is geworden maar lijkt eerder op een actie die steeds verder uit de hand loopt en waar hij vooraf niet de consequenties van voorzag. De werkelijkheid is nog vele malen gruwelijker als ik Wiki zo lees en zodoende zou je zeggen dat Dogman een interresante en sterke film is met goede acteerprestaties en een sterke achtergrond, maar Dogman is toch net niet helemaal top.

Waaraan dat precies ligt zou ik niet durven zeggen behalve dat sommige momenten wel eens wat lang duren, zo duurt het best lang tot de uiteindelijke afrekening en is Marcello als karakter toch net niet interessant genoeg. Desondanks een voldoende voor de film, maar verder niet iets dat ik op korte termijn weer wil zien of in mijn collectie hoef.

Onderhoudend.

Zeer mooi geschoten drama. Onderhuids is ook best wat spanning aanwezig, niet in het minst door stevig acteerwerk van beide hoofdrolspelers. Maar ik mis ook iets. Er is iets te veel herhaling en te weinig hoop voor de loser Marcello. Er valt uiteindelijk te weinig empathie voor hem op te brengen, want hij heeft zelf toch ook een niet zo keurig waslijstje. Jammer, want die punch aan het einde die nu voor mij ontbreekt, had mijn beoordeling een tikkeltje hoger kunnen laten uitvallen.

3