Dogman (2018)

Fijn filmpje, al wringt het hier en daar toch wat.

Zelf heb ik vaak wat moeite met 'de speelbal' als protagonist, met name wanneer hij zo overdreven aandoenlijk gepresenteerd wordt. Marcello wekt dan wel sympathie als oenige Leon-epigoon - sterk contrasterend met zijn losgeslagen tegenpool Simone; ondanks een goed hart en via verkeerde keuzes, die geleidelijk het gewelddadig onrecht dat hem door Simone aangedaan wordt opstapelen, word je wat doorzichtig bij de hand genomen en wordt de ontvouwing er zelfs wat voorspelbaar van. Je wacht gewoon tot zijn emmertje volraakt. Zijn wraakpogingen, als ze dan plaatsvinden, wekken in gelijke delen irritatie en bevrijding. Ook kan ik me nauwelijks identificeren met zijn beweegredenen (oké, zijn dochter houdt van duiken, maar zijn (expliciete) onderdanigheid naar zijn dorpsgenoten en de behoefte, nee noodzaak leuk gevonden te worden staat wel erg ver van mij af).

De mooifilmerij waar velen het over hebben, behelsde in feite niet veel meer dan een handvol tracking shots en kadreringen die voornamelijk het perspectief het werk lieten doen. Kleurloosheid die voor gritty realisme door moet gaan zonder dat er daadwerkelijk een stempel op gezet wordt. Lelijk is het niet, maar ik mis dan toch een handtekening. Voelde al met al wat vrijblijvend aan.

Het meest werd ik toch geboeid door Simone, die als enige factor de onvoorspelbaarheid met zich meedroeg. Als de dolle hond die hij is, is hij de enige die je op het puntje van je stoel weet te brengen. Hilarisch hoe hij een aanvankelijk ontroerend moment weet om te buigen in (achteraf typische) weerzinwekkendheid (als hij zijn moeder dwingend omhelst, maar uiteindelijk Marcello gebaart de verstoven coke bijeen te vegen).

Het klinkt allemaal wat negatief, maar dat komt vooral voort uit de verwachtingen die de vele - louter positieve - reacties teweeg gebracht hebben. Uiteindelijk was Dogman een boeiende, zij het ietwat droge kijkervaring, die duidelijk veel in zijn mars had maar zich door wat transparante keuzes en passieve stijlvoering niet volledig aan de middelmaat weet te onttrekken. 3*

Niet bepaald de meest subtiele film. Marcello dealt drugs op kleine schaal om de uitjes met zijn dochter te kunnen betalen en is de vriendelijkste man ter wereld, Simoncino wordt enkel gekarakteriseerd door zijn door een drugsverslaving gedreven egoïsme en doordat hij iedereen in elkaar slaat. Het is allemaal zo ergerniswekkend versimpeld dat ik wel even aan La Vita È Bella moest denken.

Ik las achteraf het verhaal waarop de film is gebaseerd, en de Marcello van het echte verhaal was zelf ook verslaafd. En de relatie tussen hem en de echte "Simoncino" lag vast ook wat gecompliceerd dan enkel een laffe man die niet voor zichzelf durft op te komen. Dat was vele malen interessanter geweest dan deze veel te keurig opgepoetste versie. Het is niet interessant om te bestuderen hoever je iemand kan pushen als de film geen nuance kent. Mijn 3.0* is vooral voor een uitstekende Fonte.

De scene met de chihuahua.. prachtig

Filmposter is een spoiler...Gelukkig dat ik deze niet gezien had voordat ik de film ging kijken.

Redelijke goede film. Soms ongeloofwaardig en stupide om de keuzes die de hoofdspeler maakt. Mooie shots en toffe locatie. Ik kon geen simpathie voor deze dwaas meer opbrengen. De scene met de chihuahua zag je natuurlijk wel aankomen. Maar niet wanneer Marcello de motor van Simon lichtjes beschadigd.
Was blij te zien dat het gevangenis leven eruit is gehaald.

Prachtige film over een man die een hondentrimsalon runt in een armzalige wijk. Twee sterk neergezette personages, vooral de intimiderende bullebak die werkelijk het bloed onder je nagels vandaan haalt. Meeslepend, schrijnend, indringend en rauw. Ook vond ik de film zeker in het begin aardig wat raakvlakken hebben met Ladri di Biciclette.

Iedereen is uniek, dat zie je wel in deze film. Iedereen heeft wel een mening hoe hij/zij het zou hebben gedaan als zo'n bullebak de buurt terroriseert, maar uiteindelijk is het het sulletje die het oplost. Zo geen Hollywood deze film, dat maakt het al gelijk beter zonder de gemonteerde geluiden van klappen en schoten. De buitenwijken van Napels, wat een hopeloos plaatje. Rauw en realistisch. Wel beetje jammer van het abrupte einde. Daar hou ik persoonlijk dan niet zo van.

De avonturen van een simpleton en hersenloze vechtersbaas. De 2 karakters staan duidelijk centraal en bijrollen bijzaak (tja, de vechtlustige moet toch ergens zijn vuisten op kwijt ) Na 40min de zit toch opgegeven want kon me niet boeien. Maar wel een leuke scene gehad en begrijp wel dat er genoeg zijn die er wel iets aan vinden. Not my cup of tea.

Marcello is goed met honden. Gescheiden van zijn vrouw maar een goede band met zijn dochter weet hij zich door het leven te klooien. Hij heeft een honden trimsalon, hondenuitlaatservice en schnabbelt wat bij door in coke te handelen. Een goede vriend van hem is enorm, agressief en vooral met zijn eigen genot bezig. Simon houdt van coke en alles wat nodig is om meer coke te kopen. Daarbij sleept hij ons, hier is een clou, hondstrouwe mannetje mee.

De troosteloosheid van de kustplaats wordt prachtig gefilmd door de man die we ook kennen van de, op ware feiten gebaseerde, mafia film Gomorrah.

Hoe trouw blijft Marcello aan zijn kameraad, zijn dochter, zijn buurtgenoten? Hoe trouw blijft hij aan zichzelf? Mooie film, hier en daar wat humor, veel nerveuze spanning en uit medeleven geboren frustratie. Dat je zo meeleeft komt door die prachtige hoofdrolspeler Marcello Fonte.

Leuk detail: hoofdrol Marcello vertolkt door een echte Marcello, de twee acteurs die drugdealers Mirko en Marco spelen heten volgen de aftiteling ook Mirko en Marco.

Sfeervol klein filmpje, niet heel bijzonder qua plot maar goed uitgewerkt wat betreft de personages. De prachtige desolate locatie helpt ook flink. Had hier en daar wel wat vlotter gemonteerd mogen worden en de film is, hoewel onderhoudend, nergens echt geweldig, maar één en ander is net boeiend genoeg om de aandacht er bij te kunnen houden. En de markante kop van hoofdrolspeler Marcello Fonte is onvergetelijk.

Heerlijk, daar hou ik van.

Een ingetogen film over een in essentie triest leven.

Dogman is een zeer realistische vertaling van een verhaal wat ergens op aarde heeft plaatsgevonden. Setting en acteerwerk maken dit verhaal levensecht. Prima film.

Qua waardering zitten wij vaak wat hoger dan de meeste filmkijkers en dat zal ook hier waarschijnlijk weer aan de orde zijn. Een geweldige film met goed acterende acteurs/actrices die je zo de film inzuigen dat de kijker(s) vol verbazing kijken naar de relatie tussen de salonhouder en zijn buurtvriend, twee karakters die volledig tegenover elkaar staan.

Marcello die een goedaardig karakter heeft en iedere confrontatie het liefst zijn deur ziet passeren en dus een ideaal slachtoffer is van zijn maatje Simoncino, die zich totaal niet geneert om misbruik te maken van zijn vriend Marcello. De laatste offert desnoods alles op om vrienden te mogen blijven met de rauwdouwer, een personage die over lijken gaat.

Geweldige film en we belonen deze graag met een 8+!

Klopt precies, die rating.

Film stond al een behoorlijke tijd om mijn lijstje en gister avond eindelijk gezien. Troosteloze rauwe film, al had het soms van mij net iets meer mogen ontsporen. Het is nu vooral de onderhuidse spanning en het sterke acteerwerk die de film dragen. Fonte speelt erg sterk naar mij mening, en zet een mooi aandoenlijk personage neer. Hij wekt veel sympathie op en je leeft snel met hem mee, althans dat had ik wel.

Ik lees hier boven wat reacties dat het allemaal wat zwart/wit neer is gezet.

De goedzak marcello en de kwade vechtersbaas simoncino. Ik vond persoonlijk dat het een stuk diepgaander was.

Helemaal richting de 2e helft van de film en het einde. Na de inbraak, waarvan de andere winkel eigenaren heus wel wisten dat simon dit had gedaan, wordt marcello uitgespuugd. Als marcello dan terugkeerd nadat hij de schuld opzich heeft genomen, is simon de enige waar hij op kan terug vallen maar deze vind dat hij marcello niks verschuldigd is. Ik vond dit in de laatste scene nog het beste naar voren komen. Als marcello daar zo in zijn eentje zit (nadat zijn wraakplan is uitgevoerd) en niemand verder nog naar hem omkijkt, komt hij erachter dan zijn grootste vijand eigenlijk ook zijn beste vriend was.

Bescheiden en klein opgezette dramafilm over een zachtaardige man die mee wordt gesleurd in de ellende van een geharde crimineel.

Op het eerste gezicht niet helemaal de film die ik had verwacht. Dit was toch wel allemaal wat rauwer en harder dan ik in eerste instantie voor ogen had. Het is allemaal wat klein opgezet qua locaties en personages en echt verdieping in de hoofdpersonen zat er niet in.

Maar toch. Als er wat gebeurt, dan is het rauw en hard. Het wekte bij mij toch wel medelijden op voor de hoofdpersoon. Ik kan je zeggen, dat gebeurt niet vaak.

De film is mooi geschoten en de troosteloze buurt waarin het afspeelt wordt op z’n eigen manier sfeervol in beeld gebracht. De cast was voor mij persoonlijk onbekend, maar doet het fantastisch. Het had zo een stukje uit iemand z’n leven kunnen zijn wat ze vast hebben gelegd op film.

Ondanks dat er niet bizar veel gebeurt, wordt het nergens saai. Het abrupte einde vond ik dan wel weer enigszins jammer.

Aanrader als je eens opzoek bent naar een rauw stukje drama.

Precies dat inderdaad. Heerlijk als een film dat bij je weet op te wekken. Dan hebben de filmmakers bereikt wat ze wilden bereiken. Wat dat betreft een unieke film, want we worden tegenwoordig hoofdzakelijk doodgegooid met gemaakt sentiment. Deze rol past zo goed bij Fonte als een op maat gemaakt pak.

Een hondenleven... We zitten in een achterbuurt van Italië met een man die als een hond behandeld wordt. Door de lokale bevolking die hem nooit als vol aanziet en door de bullebak van de buurt die hem te pas en te onpas gebruikt als het uitkomt. En zolang het hondje doet wat hem gevraagd wordt, is hij goed natuurlijk. Trouw als een hond, maar ook die heeft grenzen als hij niet goed behandeld wordt.

Marcello Fonte won in Cannes terecht de prijs voor beste acteur. Je ziet de onmacht, angst en twijfel in zijn ogen. Hij probeert een zeer eenvoudig leven te leiden met z'n passie voor honden en de liefde voor zijn dochter. Maar het wordt hem enorm moeilijk gemaakt en alhoewel hij midden tussen conflict zit, probeert hij dat net te vermijden.

Groots wordt het nooit, maar vooral dankzij Fonte en de treurnis in de film, is het toch best de moeite geworden.

De gebroken man

Hard en ontroerend tegelijk. Dat is het Italiaanse Dogman, van de regisseur van Gomorra. En dan heb ik het niet over de serie variant, omdat er namelijk ook een speelfilm uit 2008 met dezelfde naam blijkt te zijn. Hoewel ik deze film (nog) niet gezien heb ben ik wel bekend met de naamgenoot als serie, en was ik in eerste instantie in de veronderstelling dat de regisseur van Dogman, ook aan het roer van deze serie stond. Toen dit niet bleek te zijn was ik hier in eerste instantie verbaast over. Niet alleen vanwege twee producties met dezelfde titel, maar ook omdat ik de rauwe, realistische hardheid in dit criminele drama, erg vergelijkbaar vind. Het gaat dus nog een stuk verder dan alleen dezelfde taal en hetzelfde genre.

Maar deze knappe Italiaanse productie is meer dan dat. Het is daarnaast ook een wraakverhaal. Een survival of the fittest. Eten of gegeten worden. Een hondenkapper die de speelbal is van een verslaafde, zware crimineel. En die het uiteindelijk niet meer pikt om zijn speelbal te zijn. Misschien kun je dit verhaal zelfs wel zien als een origin story zoals het verhaal van Walter White, of als een heel duister sprookje.

Hoewel het slotakkoord net iets te lang door ebt zit de vaart er over het algemeen goed in, en vliegt de tijd voorbij. En dat dit verhaal ook nog eens gebaseerd is op ware gebeurtenissen, draagt daarnaast ook weer net dat extra beetje aan de totaalbeleving bij.

4,0*

Vrij mooie en boeiende film die redelijk rauw is gefilmd. Desondanks zijn de beelden wel erg mooi. Qua film bevat het wat elementen van de typische arthouse film en van de meer rauw-realistische misdaadfilm. In die zin is het dus ook een toegankelijkere film dan de meeste festivalfilms.

Ik heb me de hele speelduur geboeid kunnen kijken, alleen is het toch met momenten iets te ongeloofwaardig. Vooral de karakteropbouw van vooral het hoofdpersonage is niet goed genoeg, en anderen zijn ook te ééndimensionaal. De keuzes die soms gemaakt worden door de personages, zijn met momenten onbegrijpbaar, maar als dat wel zo zou zijn, dan zou dit wellicht geen boeiende film meer geworden zijn.

Hele goeie film, waar ik niets van verwacht had !

Voor wie hem wil zien: donderdag 19 augustus om 21u15 op CANVAS

Fijn, eens een gedurfde hondenfilm. Dit is toch andere koek dan die Disneykeffers. Al is het vooral het baasje dat de aandacht trekt in Dogman. Marcello Fonte speelt een geweldige loser, de ultieme voetveeg. Naar het einde toe werd het helaas wel wat karikaturaal. Zó veel vernedering hoefde nu ook weer niet. Ook bij de "finale" heb ik zo mijn bedenkingen, zelfs de ergste imbeciel zou m.i. nooit in die kooi kruipen.

Maar overall is het zeker een lekker rauwe misdaadprent. Dogman oogt ook zeer cool, met apocalyptische decors en een “vuile”, kille fotografie. Niet meteen het Italië dat we kennen van de postkaarten.

3,5*

Mooie film met goed acteren in troosteloze setting. Emoties van marcello mooi in beeld.

Spanning is er zeker. Maar voor mij te traag. Einde kon me niet meer boeien.

Zogenaamd "rauw" gedoe is zonde van tijd, talent en energie.

Wat een geweldig karakter, die Marcello. Past helemaal in de klassieke Italiaanse filmtraditie.

ik weet het niet wat ik er nou van vond..
In het begin had ik aantal keer de neiging te stoppen met kijken, maar toch deed ik dat niet en werd ik wel in het verhaal gekluisterd.

Het middenstuk is wel sterk, al blijft het een vraagteken wat er dat hele jaar in de gevangenis met Marcello is gebeurd.
Hier word later ook niks over terug gekoppeld.
Ook het eind is en blijft 1 groot vraagteken.
Word Marcello weer opgenomen tussen de bevolking, of gaat hij alsnog weer terug de bak in ..

die onduidelijkheid zorgde ( bij mij) dan weer voor een niet echt voldaan gevoel van de film.
De blauwe filter zet een aardig somber / deprimerende sfeer neer, en de cast doet het ook erg goed.

Een goede film. De film vertelt zich als een sprookje en het plot is ook als in een donker sprookje. Het indrukwekkende naargeestige decor en de daarbij warme belichting als contrast maakt het een erg aangename kijk ervaring. Af en toe zelfs surrealistisch. Nogal wat expliciet geweld. Toch is de film mijn inziens niet geheel geslaagd. De karakters in de film zijn toch iets te eendimensionaal neergezet. En het einde net niet helemaal bevredigend, alhoewel wel fraai in het decor gezet.

Opnieuw een tip opgedaan uit de top1000.

Dogman. Over de hondenman Marcello. Stilistisch en grauw gefilmd, passend bij deze kant van Italië en in het bijzonder Napels. Je kansen op een beetje perspectief is niet zo groot hier en dus is het niet gek dat Marcello ook geen enkele blaam treft. Heel even reken je hem dat nog aan maar uiteindelijk is de film weinig subtiel (en dat is helemaal niet erg) waardoor je sympathie al gauw bij de hoofdrol ligt. Aandoenlijk, mooi en intiem portret, voor een groot deel door het sterkte acteerwerk.

4,0*