Dogman (2018)

Zeer hoge verwachtingen van Dogman (2018) . Garrone stelt zelden teleur en ik hoop dat hij deze film kleinschalig ( intiem ) houdt ...

Dogman (2018) di Matteo Garrone - YouTube

Staande ovatie voor Garrone : YouTube !!!

Man, wat is dat eerste uur goed.

Vanaf 6 september in de bioscoop (Cinéart)

Mooie film. Treurig, aangrijpend, origineel. En heel mooi geacteerd.

De beschrijving hier is erg misleidend en spoilend. Als ik eraan denk pas ik die morgen wat aan. Best een indrukwekkende film wel. Fonte speelt geweldig.

Ben eigenlijk wel benieuwd naar deze Dogman. Al veel goede dingen van gehoord. Morgen toch eens naar Gent afzakken!

Ik ben niet echt een hondenliefhebber. Mede hierdoor getwijfeld om hem te gaan zien, maar wegens de positieve recensies het er toch op gewaagd. Spijt had ik allerminst. De honden vormen een prachtig decor/sfeersetting en zijn het lichtpuntje in het grauwe, desolate en verloederde stadje Villaggio Coppola, op 40 kilometer van Napels. De zorg, liefde en genegenheid die Marcello geeft aan zijn honden en zijn kapsalon is intens. In deze mistroostige stad wil Marcello allemans vriend zijn voor zijn honden, zijn buren, dochter en zijn “beste” vriend Simone. Als klein schriel mannetje zou je het een soort overlevinsstrategie kunnen noemen om zich staande te houden in deze verloederde buurt.

Criminelen, dealers en andere outcasts maken deel uit van het stadje met het lelijkste strand van Italië. Maar ook Marcello is geen lieverdje. Als bijverdienste dealt hij in drugs en is hij medeplichtig aan inbraken, hoewel hij voor dit laatste vaak voor voldongen feiten wordt geplaatst of gewoonweg wordt gedwongen om mee te doen. Het is de enige manier om de duiklessen van zijn dochter te kunnen betalen. De scène waarbij hij terugkeert om de bevroren hond te redden was letterlijk hartverwarmend. Simone, een uit de kluiten gewassen ex-bokser terroriseert de buurt met zijn asociaal agressief gedrag. Marcello gedraagt zich als een schoothondje - je zou voor minder - maar verliest hierbij zijn buren na een nieuw incident.

Marcello Fonte doet het geweldig als kleine goedgelovige man waarmee je een zekere sympathie opbouwt. Het einde is apart en minder eenvoudig dan een doordeweekse wraakfilm. Hij tracht op die manier de liefde van zijn buren terug te winnen. Of dit gelukt is wordt in het midden gelaten. Dikke pluim voor Garrone die er een overtuigende moderne David en Goliath van gemaakt heeft in een subliem decor. Dikke 4,0*!

Net als in zijn eerdere films heeft Garrone oog voor de verrotte kanten van mens en wereld, die hij vervolgens weer vangt in een paradoxaal kader van pure filmesthetiek.

Of het nu de mens is die niet deugt of zijn omgeving, er blijft altijd ruimte voor humane inzichten, ook al wordt er zelden een definitieve oplossing voor de misère gevonden. In Dogman geldt telkens weer dat de overwegingen en karaktertrekken van de hondenman zijn lot bepalen. Gemotiveerd door de belofte van trouw en naïeve verwachtingspatronen belandt Marcello in een neerwaartse spiraal van desillusie en onmacht. Toch blijft de hondenman altijd een mens van vlees en bloed: een ambigue pion in de speeltuin van het leven.

Uitgebreide recensie is hier te lezen

De film biedt alles wat ik hoopte dat het zou bieden: een onthutsende, realistisch ogende blik in de onderkant van de Italiaanse samenleving waar armoede en misdaad tieren, mooie en intrigerende beelden en een spannend verhaal. Het verhaal is in de kern simpel en clichématig: een bullebak terroriseert de buurt en uitgerekend de grootste sukkel c.q. lieverd velt ‘m in een (uit de hand gelopen) wraakoefening – de zachtmoedige hondenfluisteraar temt uiteindelijk zelfs de agressiefste hond in de dog-eat-dog-world van de Italiaanse achterbuurt.. Maar de karakters zijn zo ‘echt’, hun interactie zo fascinerend en het verhaal wordt zo goed verteld dat ik van begin tot eind aan het doek zat gekluisterd. De film is niet alleen een thriller maar ook een drama en tragedie want de film kent geen winnaars, zoals dat in het echte leven in een achterstandsbuurt ook meestal het geval is. Een van mijn favorieten van 2018. Na Suburra (2015) - MovieMeter.nl opnieuw een verismo-meesterwerk waarop de Italianen al ruim een eeuw het patent hebben.

Heerlijk als zo'n last van je schouders valt of toch niet (?)...

Een behoorlijk heftige, beklemmende filmervaring, die diverse, soms tegenstrijdige, emoties oproept. In Dogman verdient Marcello (bijzonder fijngevoelig vertolkt door Marcello Fonte) de kost als hondenverzorger in een troosteloze buitenwijk van Napels, die in de greep is van de plaatselijke maffia. Niet vreemd dan ook dat Marcello nog een centje bijverdient met de verkoop van cocaïne, onder andere aan Simoncino (Edoardo Pesce), een impulsieve en agressieve 'pitbull' die Marcello tegen zijn zin betrekt bij zijn criminele activiteiten en jegens wie Marcello zo trouw als een hond is.

Het ene moment zit je vertederd te kijken naar Marcello en zijn honden en levert dat zowaar ook nog een aantal hilarische scenes op, het andere moment kook je van verontwaardiging en woede door de respectloze wijze waarop Simoncino Marcello behandelt, om je tegelijk te verwonderen over de vraag waarom hij dat in hemelsnaam laat gebeuren. Maar dan bekruipt je het gevoel van onmacht, want wat doe je in zo'n uitzichtloze situatie? Hoe ontworstel je je daaraan en hoe blijf je tegelijk aan de goede kant van de wet? Hoe hard Marcello ook zijn best doet om een respectabel burger te zijn en blijven, de omstandigheden dwingen hem als het ware om mee te gaan in de agressie van de ander. Een neerwaartse spiraal die uiteindelijk alleen maar verliezers kent.

Dogman is geen vrolijke film, maar wel een intrigerende en onthutsende film die voorlopig nog even zal blijven nazinderen en die ik alvast reken tot één van de beste van dit jaar tot nu toe.

Ontroerend, tragisch en invoelbaar. Zelden voelde ik zoveel sympathie voor een hoofdpersonage. Alleen die kop al, met dat uitstaande gebit en dat afgezakte oog. Marcello is de goedheid zelve, maar hij ontkomt er niet aan om mee te gaan in het criminele gedrag van zijn 'vriend'; weigeren is gene optie. Het wordt allemaal zeer realistisch (maar tegelijkertijd filmisch, ietwat magisch) neergezet.

Misschien voert dit te ver, maar het is verleidelijk om Marcello's liefde voor zijn honden te projecteren op de manier waarop hij met mensen omgaat. Ze zijn nu eenmaal zoals ze zijn, dat kun je ze niet kwalijk nemen. De hond die pasta van zijn bord eet krijgt een vriendelijke uitbrander ('dat mag niet') maar de eerstvolgende hap is alsnog voor hem. De crimineel die het beste uit de weg geruimd kan worden krijgt een waarschuwing op het moment dat dat bijna gebeurt (die vechtpartij met de cokedealers). Marcello zelf is hondstrouw en doet alles voor zijn baasje (al heeft dat behalve met loyaliteit ook met angst te maken). Vaak liggen dat soort parallellen er te dik bovenop. Garrone is niet bang dat de kijker er de vinger niet op kan leggen. Hij weet dat het gevoeld wordt, ook als het niet gezien is. Dat is knap.

Ik vind het eenvoudiger een slechte film te kraken dan een goede te prijzen. Kijk maar gewoon, dan zal je het zelf wel zien.

zeldzaam goede film

rauw en vol met spanning zonder dat er een schot valt

alles is werkelijk perfect gespeeld

zelden zo sprakeloos de bioscoop verlaten !!

beste film aller tijde

Ik heb toch echt twee schoten gehoord hoor.

Fijn drama. Was aan de hand van de trailer bang voor wat vals sentiment, maar gelukkig blijft de film daar verre van.

Goed! 4*

Culinair, mode, auto's wat kan je niet aan die Italianen overlaten. Films maken ook. En hoe!!

Alles klopt aan deze film.

Nou, die auto's hebben toch vaak wel wat mankementen. En je moet ook geen hoge snelheidstrein bij ze bestellen.

Ik doelde niet op een Fiat Basto maar dat weet jij maar al te goed. Oh wacht misschien heb ik Fiat nu op ideeën gebracht.

Ook het topsegment heeft de electische installaties vaak niet op orde, om maar te zwijgen over het comfort. ?

Gelukkig heeft Matteo Garrone het wel op orde.

Een van de betere Italiaanse films die ik de laatste jaren gezien heb. De film kent een zeer goede spannings-opbouw en met de hoofdpersoon Marcello - uitstekend gespeeld door Marcello Fonte - ga je je gedurende de film ook helemaal meevoelen. Wanneer gaat hij die bruut Simoncino eens te grazen nemen. Je voelt het aankomen en je verwacht uiteraard dat hij die agressieve en lelijke hond die je in de opening van de film te zien krijgt op hem los gaat laten. Klinkt wel logisch eigenlijk maar Marcello had iets anders in petto. Hij lokt die bruut in een hondenhok om zogenaamd drugsdealers te kunnen verrassen en doet voorts het hok op slot Het is ook de enige zwakke scène in de film want je moet toch wel een enorme dombo zijn als je je door zo'n sullig iemand als Marcello zo laat verrassen. Het beklemmende einde daarentegen vind ik van grote schoonheid.

4.0*

Gomorra meets Vittorio De Sica. Wat een film! Ben er nog steeds van ondersteboven.

Lijkt me een fantastische film dit. Al kan ik heel slecht tegen dierenleed, zoals de scène dat de honden afgeranseld worden. . Doet me denken aan de scène uit Amores Perros, waarin de honden verbranden. . Niet te doen.

Maak je geen zorgen Marcello waakt hier persoonlijk voor!

Er zit geen dierenleed in de film. Wees gerust.

Nou, er zit volgens mij wel dierenleed in de film, namelijk het hondje dat in de vriezer was gezet. Alleen was dat halfdode hondje zo vreselijk nep dat ik dat een zwakte van de film vond maar dierenliefhebbers zullen juist opgelucht hebben kunnen ademhalen toen ze het neppe ding zagen...

In de opening van deze wonderlijke film zien we hoe Marcello [Marcello Fonte] een woeste hond rustig weet te krijgen en het zelfs voor elkaar krijgt om hem te gehoorzamen terwijl hij het beest wast en droogt. Al wat hij daar voor nodig heeft is iets lekkers en zijn zachte, geruststellende stem. Diezelfde technieken gebruikt hij ook om Simoncino [Edoardo Pesce], een beresterke, gewelddadige man die de buurt al lange tijd terroriseert, te vriend te houden. Alleen geeft Marcello hem geen hondenkoekjes maar coke. Maar de status quo wordt doorbroken wanneer Simoncino hem dwingt mee te werken aan iets waarvan Marcello, die het tot dan toe met iedereen goed kan vinden, weet dat het zijn reputatie zal verwoesten.

Fonte maakt op perfecte wijze gebruik van zijn mimiek om datgene te zeggen wat nooit wordt uitgesproken. Pesce maakt van Simoncino één van de meest angstaanjagende bullebakken die je ooit zult aantreffen in een film. De gezamenlijke scènes van Fonte en Pesce zijn subliem, maar dat komt zeker ook door de regie van Matteo Garrone die de tragikomische momenten uit een afwisselend deprimerend en hilarisch verhaal op perfecte wijze weet te accentueren. Het gezamenlijke bezoek aan Simoncino's moeder is daar een perfect voorbeeld van. Enig minpunt aan deze meesterlijke vertelling is het wat warrige slot.

Mochizuki Rokuro The 40 Year Old Virgin beter dan Dogman ja?

Lachwekkend