Mandy (2018)

Dat was me toch eens een trip van heb ik jouw daar.....erg origineel filmpje.

Bombastische kleuren volgen elkaar op en spatten van het scherm.Zowel de kijker als de hoofrolspeler Red Miller beleefd deze film/gebeurtenis als een trip .

Voor de horrorfans zoals ik komt er genoeg leuks voorbij en is dat genieten geblazen,toch mag het genre fantasie niet ontbreken bij deze film.

Nic Cage back?.........het is zeker een goede start want hij zet een toprol neer en eigenlijk iedereen zet hier erg toffe rollen neer.....vooral de gekkies

Jakkes, om eerlijk te zijn haat ik dit soort trips. Ik wist ook niet dat het een trip zou worden. Plus de film is zo vaag dat ik hem niet eens wens uit te zien. Qua sfeerschepping was het soms nog best uit te zitten maar oa *die elektrische flitsen* bijna een minuut lang kon ik echt niet naar kijken. Dit is nu toch gedaan om mensen migraine of een epilepsieaanval te bezorgen? Niet dat ik daar last van heb maar ik deed soms toch mijn hand voor mijn ogen.

Overmatig kleurgebruik ook, te experimenteel en arthouse voor mij, maar ik weet ondertussen al wel dat er daar best veel fans voor zijn (of toch op MM).

Vermoedelijk aanraders als je van Refn's Only God Forgives en The Neon Demon houdt. Mix dit met Suspiria en Requiem For A Dream en je krijgt waarschijnlijk iets zoals dit. 1*

Haha die Cage. 'you're a vicious snowflake'

Maar verder een beetje '80s b-film goes arthouse. Je moet er van houden zeg maar. Er is tegenwoordig best een groot publiek voor dit soort films dus het zal best z'n cult following krijgen.

Vooral visueel gaaf (en de muziek!) maar verder blijft het natuurlijk nogal leeg en onzinnig, wat de lol niet per se drukt.

Deze film bekeken in een uitverkochte zaal in arthouse Lux wat niet zo vreemd was want het was een éénmalige vertoning. Daar ik zeer goede herinneringen heb met die eerste film van Cosmatos "Beyond the Black Rainbow" kon ik deze film niet laten schieten. En ja, ik kreeg wat ik verwachtte. Een soort LSD trip die me vooral als ik die geharnaste motorrijders zag sterk deed denken aan Mad Max. Ook invloeden uit Conan the Barberian vielen duidelijk op. Op visueel vlak ook zeker een film die de moeite waard is gezien het rood, groen en blauw kleurengebruik. Tja, inhoud moet je in deze wraakfilm niet zoeken, maar so what. Gewoon alles langs je heen laten gaan met het verstand op nul. Dat deed ik tenminste en de tijd vloog om.

4.0*

Het eerste uur van de film was heel erg goed. Origineel, visueel aantrekkelijke film met een langzaam opbouwende dreiging en een zeer goede sounddesign. Het 2e uur uur van de film was (zoals ik eigenlijk ook verwachtte) een spanningsloze gorefest dat me deed denken aan dagje meekijken in een machinefabriek.

De focus lag alleen maar op gore en niet meer op spanning, dreiging en emotie. Mijn aandacht dwaalde af naar mijn telefoon omdat ik wist dat de hoofdpersoon alle bad guys een voor een afwerkte zonder veel moeite om uiteindelijk te eindigen bij de nr. 1 antagonist waarbij zelfs alle religieuze verwijzingen en emotionele opbouw wegspoelde in een afvoerputje van een verwaarloosbare douche in een goedkoop motel in een plaatsje dat zijn beste tijd heeft gehad.

De film deed me uiteindelijk het meeste denken aan Hobo with a shotgun maar die film was minder serieus en veel meer fun! Nicolas Cage was heel erg goed in deze film en ook de andere acteurs speelde heel erg goed. De combinatie van serieusheid en de pulp werkte niet helemaal. Het 2e uur maar ook het belangrijkste uur ( de wraak) kan ik gewoon niet aanzien vanwege de voorspelbaarheid en complete gebrek aan spanning. Toch *** omdat het eerste uur zo goed was en het audiovisueel origineel overkomt in een soort vage Amerikaanse dimensie met culturele verwijzingen (the cheese goblin haha) naar onze wereld.

Heerlijke trippy wraakfilm. Hij deed me denken aan Revenge (2017) - MovieMeter.nl, dat ook zo’n campy Tarantino-in-het-kwadraat geweldsfilm is (met zeker ook in Mandy daarbij de nodige humor), maar Mandy is nog net iets leuker, vooral vanwege de trippy sfeer en mooie beelden. Bij Revenge schreef ik al “dat stukje met die peyote vond ik wel leuk trouwens en jammer dat die trip niet langer doorging” en wat dat betreft kwam ik bij deze film goed aan mijn trekken: hooguit de wraakacties misten een trippy sfeer (waarschijnlijk bewust omdat hij dan is ontwaakt uit zijn mooie droom, ook al drogeert hij dan wel zichzelf) en sowieso vond ik dat deel van de film wat minder (de wraakacties zijn erg ongeloofwaardig), maar de rest van de film is heerlijk psychedelisch. De film is ook meteen vanaf het begin intens, dreigend en spannend met de waanzin van de Charles Manson-achtige sekteleider als een hoogtepunt (maar de film biedt meerdere markante figuren die intrigeren zoals de zwarte man in de caravan en de LSD-producent). Ik heb erg van de film genoten; de film is voor mij een hoogtepunt van 2018.

Het aesthetic van deze film is on point en deze film ziet er dan ook prachtig uit, er zijn wel een aantal rare keuzes gemaakt door Panos Cosmatos. Het eerste hoofstuk in de film "Seeker of the serpents eye" vond ik perfect. We worden geïntroduceerd aan het personage Red Miller die duidelijk het leven als houdhakker beu is. Hij houdt veel van zijn vrouw Mandy, maar begrijpt haar niet helemaal. Mandy is getraumatiseerd door een gebeurtenis in haar jeugd, vanwege haar sadistische vader en je zou ook kunnen zeggen dat ze een tikkeltje autistisch is. We krijgen twee lange shots te zien, waarin Mandy is gecentreerd en Red naast haar ligt. Wanneer Mandy aan het dagdromen is, ziet ze in de verte een busje aankomen. In deze bus zitten Jeremiah en z'n cultleden en dit vond ik een fantastische scene, met aan het einde een akelige pauze op Mandy's gezicht. Maar dan... gaat alles bergafwaarts... letterlijk en figuurlijk... Na deze coole introductie en de start van het hoofdstuk Children of The New Dawn, is er werkelijk geen enkel CHARACTER DEVELOPMENT. Niks. We zien de enigzins verwijfde Jeremiah Sand die een beetje gefrustreerd is met zijn leven en een stel malloten en een onschuldig meisje om hem heen. Voor de rest is er geen achtergrond bij deze personages en ze lijken meer cartoonfiguren, ze vormen geen enkele bedreiging (behalve dat ze Mandy in de fik steken) . Ik vond de film overigens niet traag en voor ik het wist waren alle cultleden dood zonder enige verdere boodschap, zelfs de zogenaamd sterke monsters waren zo dood. Panos postte op zijn twitter een heel achtergrondverhaal van Jeremiah met voice over van Linus Roache, maar NIKS daarvan is gevisualiseerd in deze film. Zoals ik al veel lees hier, is er daardoor een enorm gebrek aan spanning in de tweede helft. De tijger die uit z'n hok stapt tegen het einde biedt ook geen enkele dreiging of gevaar. De gevechtscènes zelf waren ook erg lame vergleken met andere actiefilms. De chainsaw fight vond ik erg suf en niet een reden om deze film te gaan kijken. Ik hoop dat er nog ergens een onderliggend verhaal zat, dat is de reden dat mijn score 3,5 is: het is wel effe een originele film met aparte visuals zoals in Beyond the Black Rainbow en de toon is ontzettend mysterieus en daar hou ik van. Ik hoop dat Panos in de toekomst beter aan z'n plots en personages gaat werken, dan kan hij echt een prachtfilm maken. Dit komt meer over als een parodie van 80s horror of gewoon een hele grote middelvinger.

Toevoeging: Ik ben geen fan van Cage, maar hij speelde z'n rol erg goed. Zijn freakout scène was erg emotioneel en overtuigend. Alle andere perfomances waren ook super.
De muziek is adembenemend en ik luister 'm nog vele malen op spotify. Rip Johan Johansson

Cosmatos was één van die bijzondere, authentieke regisseurs die na zijn zinnenprikkelende, hallucinante en visueel-inhoudelijk verruimende debuut volledig stil viel. Twee nachten geleden heb ik weer met open mond en zonder met mijn ogen te knipperen een drugsloze trip gehad, iets wat Beyond the Black Rainbow als geen ander weet te bieden. Vooruit, Gaspar Noé mag zich nog in de discussie mengen, maar verder blijft gezonde concurrentie uit. En terwijl de kalme, hypnotiserende synthesizer-waves door de kamer galmen, kon ik verder maar aan één ding denken: hoe fucking vet gaat Mandy zijn?

Heel fucking vet, dus. Vooraf waren er slechts een paar kleine twijfelpuntjes, ten eerste; nieuwe editor. Als editor van beroep krijgt dat van mij altijd wat extra aandacht, zeker bij meerdere kijkbeurten. In BTBR werd er o.a verbijsteringswekkend goed gebruik gemaakt van de (cross) dissolve. In doorsnee cinema veelal een middel om makkelijk tussen locatie-wisselende scenes te springen, maar in Cosmatos' debuut een stijlmiddel om het ritme en de samenhang in kleur, beweging en compositie tussen al zijn shots te verduidelijken. Er is (bijna) niks belangrijker dan de klik tussen een regisseur en de editor en samen gaven ze een machtige masterclass in visuele storytelling... zet dat zich voort in Mandy?

Ten tweede de camera: voor Beyond the Black Rainbow schoot hij nog op 35mm film, iets wat het beeld prachtig karakter gaf met een subtiele maar zichtbare grain. Hier schiet hij (gedwongen) digitaal met een ARRI, ''a real kick in the balls...'' volgens Panos. Het brengt overigens wel wat voordelen met zich mee, je bent immers vrijer in het kiezen van de look (het is écht makkelijker bewerkbaar in de post), maar de purist in hem (en stiekem in mij) krijgt toch wel een speciaal gevoel bij de andere optie... Wellicht romantiseren we het te veel; de film ziet er namelijk fan-fucking-tastisch uit, grain included

Al mijn oninteressante onzekerheden opzij geschoven, is Mandy niets minder dan een modern meesterwerk. Een instant (cult)classic. Een film die een nieuwe standaard zet en samen met BTBR op eenzame hoogte staat. Een larger than life trippy bloedbad met een compleet ontspoorde Nicolas Cage, demonische bikers en Christus gekkies met een doodswens. Liefst met een bijl die zo uit een Dark Fantasy comic lijkt gevallen, of met een tyfus grote kettingzaag waar zelfs Tobe Hooper nog jaloers op zou zijn geweest.

Ik ben ontzettend blij dat dit een groot succes is voor Cosmatos, want als er ergens een chronisch gebrek aan is, dan is het wel iemand die stijlvaste, gewaagde auteursfilms levert. Met name in dit genre. Er was wat dat betreft één comment waar ik mij toch wel aan stoorde (niet hier), die kwam neer op ''the filmmakers just tried to do something different''. Geen moment komt het in dat soort kijkers op dat er ook creatieve individuen zijn die films maken. Het is niet ''anders' om het anders zijn''... Er is nou eenmaal meer dan Marvel en Blumhouse. Dit is de genrefilm als uitdagende kunstuiting. Helaas een zeldzaamheid en steevast ondergewaardeerd. Wordt dit de uitzondering?

Zoals al eerder gezegd, het eerste uur is echt genieten. Alles komt perfect samen; mooie sfeerschepping, fijne visuals en een chique intrede van een hoop duistere figuren in een vrijwel harmonieuze wereld. Minder geforceerd arty dan zijn vorige prent, waarbij ik mij niet stoorde aan de vaagheid maar wel aan personages/objecten constant half in beeld brengen. Dat was echt lelijk.

Dat moment dat zè het stel in hun huis besluipen is echt magistraal goed en verontrustend. Na enkele brute momenten, had ik mijn hoop gevestigd op een vette wraakfilm, maar juist daarin stelde de film wat teleur. Iedereen wordt vrij simpel uit de weg gemaaid. Waarbij ik de kettingzaag scene nog wel leuk vond. Echter de film laat hier echt mogelijk potentieel liggen. 4*

Toch nog even meegepakt in Kino vandaag en ik schaar mij onder de liefhebbers van deze film. Wat een geweldige, hallucinante trip is Mandy, waarin Nicolas Cage (eindelijk weer eens een smerige, fysieke rol van hem) moet toezien hoe zijn geliefde van hem wordt afgenomen door een godsdienstwaanzinnige sekte en hij daarna zijn gram haalt (en dan niet alleen via zijn neus...). Ik heb mij geen moment verveeld bij deze film, al moet ik wel bekennen dat ik het eerste uur (in ieder geval totdat Cage aan zijn wraakexercitie begint) het meest fascinerend en onderhoudend vond. Panos Cosmatos weet de spanning dan subliem op te bouwen, niet alleen door de beelden (de film is visueel een meesterwerk wat mij betreft), maar ook door de naadloos passende score van Jóhann Jóhannsson. Dat metalige, ronkende geluid klinkt steeds dreigend en boort zich figuurlijk in je hersenpan. Ook de introductie van de verschillende leden van de sekte onder leiding van Jeremiah (een onvergetelijke rol van Linus Roache) draagt bij aan die spanningsopbouw. Zodra het feest der wraak begint, zakt de film qua spanning in, al is dat persoonlijk en zal een ander dan misschien juist uit zijn roes zijn ontwaakt. Maar audiovisueel blijft de film meer dan overeind. Laatst al 'Revenge', dat mij zeer kon bekoren, en dan nu 'Mandy', dat nog meer weet te imponeren. Wraakfilm van het jaar?

Bizarre shit, deze film, maar dermate maf en extreem dat je wel blijft kijken. Het sfeervolle maar vrij saaie eerste uur is even doorbijten, maar dan gaan zowel de film als Nicolas Cage helemaal los. Wat dan volgt is amper met een pen te beschrijven, maar vermakelijk is het wel. Als je van extreem geweld en surrealistische toestanden houdt, tenminste.

Goed dan, deze keer ook in het Nederlands (op Letterboxd is het ook tof, ik zeg het maar even):

Ik hink op twee gedachten bij deze film. Mijn hersenpan is ook flink door elkaar geschud (of is dat de whiskey?) en misschien misschien, heel misschien is mijn lul er ook niet onbeschadigd vanaf gekomen. Het kan geen kwaad om dat straks even te checken, just to be sure. Toch?

In ieder geval, Tobe Hooper in een nieuw jasje, zo voelde het voor mij. De weirde discolamp-belichting van Eaten Alive en de Dennis Hopper-achtige over-the-top gekte van TCM2. Dan is er ook nog asociaal harde 8o's synth op de soundtrack en zelfs wat Drone Metal. Begint goed!?

Waarom werkt het dan niet voor me? Ik weet waarom, deze film is eigenlijk 2 heel verschillende films tot 1 geheel gemaakt. Namelijk, kleine spoiler, als je dat bij deze film echt een spoiler wilt noemen. Ik vind van niet: een LSD-achtig occult psychedelic drama en een boerse, smerige, maar erg grappige en coole revengeflick....dat tweede werkt voor mij veel beter.

En hoewel ik zijn vorige film niet gezien heb nog, hoop ik dat deze director de stijl van "Tobe Hooper-achtige" b-films verfijnd. Dat is naar mijn mening zijn sterke kant. Misschien zelfs een Mandy 2, I'm game: bloederiger, ranziger, lomper, grappiger en meer kettingzagen, natuurlijk.

Nerd hoekje: de kleine scheut giallo roept bij mij vooral herinneringen op aan Don Cascarelli zijn Phatasm-reeks, nog iemand? Een scene lijkt zelfs letterlijk een ode aan Phantasm II, kan niet missen, toch?

Mja, toch iets teleurgesteld, maar het resultaat is alsnog zeer eigenzinnig en origineel.

Slecht

Nee helaas dit was het niet. Panos zijn debuut bekoorde mij al allerminst, die had nagenoeg geen buzz, deze wel, dus wellicht dat hij wat sprongen had gemaakt. Helaas is hij er zo mogelijk op achteruit gegaan. Eigenlijk wist ik het al bij het begin. Vreselijke nummer irritant ouderwets gefilmd. Ik ging nog wel even mee, misschien ging het sfeertje nog wel op mij werken. Maar toen de philips ambilight belichting zijn intrede deed werd steeds meer duidelijk dat Panos het niet heeft. Man wat was die belichting vaak lelijk. Met als dieptepunt als iemand een soort amulet vasthoudt en iemand standje groen op de lamp aan heeft gezet. Nic Cage is verder wel geestig slecht, de scene in zijn onderbroek kan alleen hij mee wegkomen. Past in het rijtje the bees not the beeeees! Verhaal is matig uitgewerkt. Iedereen inclusief Mandy is zo onuitstaanbaar dat je ook niet heel veel voelt bij het wraak gedeelte. Ik vind gasten in van die sm leerpakjes ook alles behalve eng. Hooguit gay. En ik vind gays niet zo eng.

Wellicht doordat er weinig eigenzinnigs gemaakt word in Amerika dat we snel tevreden zijn. Maar voor mij was dit amateuristisch.

1.5 sterren.

"You were having a bad dream."

Met het werk van Panos Cosmatos ben ik nog niet bekend, maar door de lichtelijke hype en het meespelen van - inmiddels tot cultheld verworden - Nicolas Cage was ik toch wel benieuwd geworden.

Er wordt een interessant beeld geschetst van een stel dat in 1983 een teruggetrokken bestaan leidt in de bossen. Filosoferend over alles lijkt hun leven pais en vree te zijn, maar dat wordt ruw verstoord door krankzinnige sekteleden die verantwoordelijk zijn voor de dood van Mandy. Aan het personage van Cage is het om als wraakengel op te staan.

Het vormt de opmaat naar een psychedelische trip waar veelal gespeeld wordt met kleurenfilters en een indringende score van Jóhann Jóhannsson, terwijl er allerlei metaforische elementen in verwerkt worden. Als kijker word je ondergedompeld in één en al sfeer, hoewel de eerste helft op een paar intrigerende momenten na vrij traag is.

Voor mij was het echt wachten totdat Cage in al zijn bloedige glorie acte de présence mocht geven, zoals enkel en alleen hij dat kan; het levert in ieder geval een legendarische scène in de badkamer op waar hij erop los schmiert. Op een grindhouse wijze wordt er naar het slot toegewerkt, met volop gore. Het mindere is wel dat juist dan de spanning ontbreekt of misschien juist een campy aanpak.

Al met al is 'Mandy' een hoogst opmerkelijke horror geworden die zo zijn gebreken heeft, maar op zijn minst het kijken waard is.

2,5 Sterren.

Het heeft even een paar weken geduurd, vanwege andere verplichtingen en een niet zo heel handige of uitgebreide programmering (al mag ik eigenlijk als Amsterdammer niet klagen), maar dan eindelijk was het zover: Mandy in de bios. En ja, ik heb me uitstekend vermaakt. Mandy is een ode aan de horrorfilm en aan escapisme in het algemeen, die zich er niet voor schaamt om af en toe wat foute maar fantasierijke ingrediënten uit de mouw te strooien - als het maar helpt om de film toffer, enger, grappiger of soms gewoon vreemder te maken. Het verhaal is lekker over the top, met ook een passend maniakale Nicholas Cage, en lijkt soms wel een psychedelische arthouse-versie van Evil Dead. Maar vooral is het een audiovisuele trip, met toffe beelden, fantasierijke en fraai gevisualiseerde locaties, en ook een soundtrack die erg de moeite waard was. Ik heb genoten.

Visueel verbluffend en voorzien van een aangename hoeveelheid bloedvergieten en aanverwante gruwelijkheden. Maar áls er een verhaal is, dan moet zich dat volledig voltrokken hebben tijdens een tukje van tien minuten dat ik me meende te kunnen permitteren. Ik had niet de indruk dat ik iets had gemist in deze stijloefening waarin de ondersteunende cast vooral heel angstaanjagend uit de ogen kijkt en probeert te voorkomen dat Nicholas Cage met de titel 'meest overdreven vertolking in deze film' aan de haal gaat. Er is niet mis met twee mensen die elkaar met een kettingzaag te lijf gaan, zeker niet in een horrorfilm, maar het was leuk geweest als er wat meer diepgang was geweest. Veel stijl, nauwelijks inhoud.

Een hoop fanboys hier. Ik vond 't maar een kutfilm en heb 'm na een een halfuur afgezet. En de laatste keer dat ik dat deed is toch alweer enige jaren geleden. Sterkt me ook in het vermoeden dat ik Beyond the black rainbow terecht nooit een kans heb gegeven.

Die kun je inderdaad links laten liggen. Gaat nog een stap verder (op het laatste gedeelte na). En laat nou net dat laatste gedeelte van zijn vorige film hetgeen zijn wat ik té vaak terugzie in Mandy.

Cage die - blijkbaar?!?! - zo nodig ''Cage''moet zijn. Die zogenaamde humor vond ik echt misplaatst in een film als deze (die vermoeiende niet leuke preek van Jeremiah, snuivende stoere action hero Cage, zelfs de bikers moesten praten, achterlijke typetjes, gezichtsuitdrukking Cage in de auto op het einde, Cheddar Goblin tsja.... Voor een hallucinerende ervaring werd er veel te veel gepraat, wat dat betreft had Cosmatos een voorbeeld kunnen nemen aan zijn eerste film, of bijvoorbeeld Valhalla Rising Die lachscene van Mandy, na die preek, was overigens wel echt genieten!. De richting die het 2e gedeelte opging had voor mij ook niet gehoeven, liever had het doorgegaan in geschift mysterieus ge-freak. Dat lompe vind ik hier toch jammer (leuk die hommages en verwijzingen, maar dit heb ik al vaak zat gezien!).

De soundtrack was sterk, met name die synths en (gitaar)drones werkten goed door en deed de gehele film een nachtmerrie uitstralen (fijne rode gloed, beetje Giallo hier en daar toch wel leuk ergens). Qua gevoel en beleving voelde ik soms gelijkenissen met 'Lost River'(los van de horror), al trok die de lijn de gehele film door en bleef ik aan het einde met een compleet verward gevoel over. In positieve zin dan.

Uiteindelijk zeker wel de moeite dit hoor, echter waren er voor mij teveel zaken die afbreuk deden en daardoor de score flink omlaag haalden. Hopelijk volgt zijn volgende film wat sneller, toch een interessante regisseur

Hele aparte film maar, op sommige momenten wel cool! Deze Actie/Horror met Cage in de hoofdrol sloeg in als een bom, en kwam op veel momenten ook best binnen. Een geweldig kleurspektakel brengt deze film in een hele aparte sfeer en hoewel ik het begin misschien wat traag vond, eenmaal na de ontvoering kreeg de film eens wat meer pit, en dan liet Cage maar ook ‘Panos Cosmatos’ zich niet kennen, en knalde de film aardig lekker door. De lengte vond ik best lang, de 120 minuten zijn vooral in het eerste uur minder te noemen, zoals ik al aangaf. Voor de rest best lekker!

Het verhaal was redelijk, we volgen het stel ‘Red Miller’ en de metalfan ‘Mandy Bloom’ die samen best afgelegen wonen. Ze worden na een tijdje ontdekt door een bepaalde sekte die ze wil offeren tegen een paar aparte figuren, leken wel ‘demonen’. Eenmaal vermoord (op een wrede manier want ze werd levend in de fik gezet) kan Cage niet meer normaal overweg met het leven en sint uit op zoete wraak, en als die eenmaal komt word de film wel spectaculairder..

Toch zijn mijn lovende woorden in het begin toch niet helemaal mijn gedachten over het totaal plaatje van de film. Zo zit ik best met het langdradig eerste uur in de maag, zelfs dusdanig langdradig dat ik zelf een héél klein stukje heb doorgespoeld, het werd me te saai. Ik moest mezelf wel op sommige momenten bijna dwingen om te blijven kijken. Ook was het verhaal niet verbijsterend wekkend, zijn de acteerkunsten van sommigen best ondermaats en vond ik het soms best lastig om er een touw aan vast te knopen.

Qua bloedgebruik zat de film best goed, ook het moorden zag er goed uit. Het kleurgebruik vond ik leuk gedaan, ook wel vet om te zien maar over het algemeen toch wat minder enthousiast uit de film gestapt. Met soms vreemde situaties die zomaar op komen spelen, vond ik vaak wel wat irritant. Ik zit er een beetje tussen in, het is het net niet maar ook net weer wel, moeilijke keuze.

3.0*

Oh Mandy...

Veel genrefans om mij heen waren lyrisch over Mandy, het was volgens hen een waar meesterwerk en het beste dat filmjaar 2018 tot dusver te bieden had. Anderen vonden deze bizarre horror juist verschrikkelijk en dat is nog zacht uitgedrukt. Dat maakt natuurlijk nieuwsgierig, zo'n love it or hate it film; ik was stiekem zelf ook benieuwd bij welk van deze twee kampen ik me zou aansluiten. Maar nee, ik ga in een derde kamp zitten; dat kamp in het midden. Want Mandy was op bepaalde vlakken zeker heel erg tof, maar een groots meesterwerk vond ik het nu ook weer niet.

Vooropgesteld is Mandy op audiovisueel niveau wel écht fantastisch! Het sound design en de muziek alsmede het extreme kleurgebruik, de schitterende totaalshots en de sfeer; het is noemenswaardig en vaak ontzettend mooi. Ik werd niet wild van élk stijlelement, maar Cosmatos - wiens debuutfilm ik nog niet heb gezien - doet veel interessante dingen. Ik zou geen probleem hebben om veel van deze shots als schilderijen uitvergroot in mijn woonkamer te hangen en de soundtrack zou ik zonder problemen nog eens opzetten. Maar goed, een mooi beeld of fijn stukje geluid is nog niet meteen een shitload aan ijzersterke scènes. Zeker in het eerste uur komen veel momenten voorbij waar ik me echt even door heen moest worstelen. Het was me soms allemaal iets teveel vaagdoenerij, zeker als die sekteleider begint te praten en z'n kop niet kan houden. Dan mag het visueel en qua audio allemaal nog zo interessant zijn, dat eerste uur werd ik tegelijkertijd ook wel een beetje moe van Mandy.

Het tweede uur is het vooral de beurt aan Cage. En Cage is een held. Uiteraard kan hij als geen ander enorm uit zijn plaat gaan, maar ook in de kleine momenten zie je hier af en toe dat Cage eigenlijk een uitstekend acteur is. In Mandy is hij zowel een hilarische over de top schreeuwlelijk, maar heeft hij zowaar een paar kleine dramatische momenten, waarin hij ook vrij overtuigend is. We zien hoe hij met pijn aanschouwt hoe zijn vriendin in de fik wordt gestoken voor zijn eigen ogen en niet veel later zien we hem met een enorme kettingzaag iemand te lijf gaan. Wederom een interessant schouwspel. Ook tijdens de climax krijgen we prachtige en heerlijk absurde sequenties voor onze kiezen, maar ook het onzinnige geneuzel steekt hier en daar de kop op. Als Cosmatos zich iets had ingehouden en hier en daar iets meer to the point was geweest, had ik het beter kunnen hebben. Desondanks staat buiten kijf dat Mandy een bijzonder werkje is.

3,5 sterren.

Chainsaw schreef :

Sluit me hierbij aan. Ik zit ook in het derde kamp Sfeer, sound , kleurengebruik ...audiovisueel dik in orde. Maar verhaal is magertjes en vaag, vooral het eerste uur is moeilijk door te komen met heel wat saaie momenten en onzinnige dialogen die leiden tot een soort mystieke verhevenheid om speciaal over te komen. Had de regisseur beter weggelaten want ook zonder al dat vaag gedoe was het een bijzonder werkje sowieso geweest. Gelukkig zorgt de tweede helft voor vermaak en toffe scènes want dan is het de beurt aan Nicolas Cage die als een ware wraakengel een bloederig pad bewandelt. Moeilijk werkje om te beoordelen want dit is duidelijk een love it or hate it film. Maar gezien de positieve punten, het vermakelijk tweede uur en de durf om toch voor iets anders te kiezen, geef ik de film toch een score die boven het gemiddelde uitkomt. 7/10

Bizarre film, die qua sfeer en opzet enigszins in de buurt komt van Only God Forgives. Echt een film waar je als het ware even in moet komen, maar sta je toe dat dit vreemde brouwsel onder je huid kruipt dan heb je meteen een intens meeslepende filmervaring. Meer vorm dan inhoud helaas, waardoor het nooit een perfecte film wordt, maar de durf en creativiteit van Cosmatos om eens wat anders te proberen dan de eenheidsworst die de Amerikaanse cinema heden ten dage aanlevert maken dit gruwelijke verhaal toch tot een uitermate positieve kijkervaring. Goed voor Cage dat hij eindelijk weer eens in een film verschijnt die de moeite waard is(zal wel een toevalstreffer zijn), maar het is qua acteren vooral de veelzijdige Riseborough die voor haar titelrol de meeste credits verdiend.

Op twee of drie aardige momenten na oogt het vooral als een Lynch-kloon waar je op de Filmacademie al voor op je vingers getikt zou worden. Wat een zooitje.

“You are a vicious snowflake.”

Waanzinnige film. In tegenstelling tot veel andere mensen vond ik het rustige en sfeervolle eerste gedeelte beter dan het gewelddadige tweede deel, en Nicolas Cage en Riseborough zijn fantastisch samen. Mooie beelden, lekkere muziek, een hypnotiserende regie en voice overs… Dit smaakt erg goed. Cage is natuurlijk geboren voor het spelen van dit soort rollen, en vooral in het tweede gedeelte gaat hij helemaal los. Het verhaal stelt weinig voor, maar daar gaat het ook niet om. Schenk een glas whiskey in, steek een 'stickie' op, ga in je lekkerste stoel zitten en laat alle waanzin op je af komen.

Mandy is in alle opzichten een artistieke film te noemen. Een geweldige combinatie van rock-'n-roll-soundtracks, wraak en een vleugje occultisme loopt naadloos in elkaar over. Dit alles met veel geweld maar dan ook weer een perfecte combi met enige humor. Eigenlijk heeft deze film simpelweg ontzettend veel te bieden en heb er dan ook kostelijk van genoten.

Ha.

Dat dit een film is die maar een beperkt publiek aanspreekt is natuurlijk al te raden, daarom moet je dit ook niet bekijken als je trippy dingen maar niks vind. Ikzelf kan er wel van genieten, al heb ik hier betere films van gezien.

Maar goed, het is ook nogal een aparte film deze Mandy. Het duurt lang voordat je de film actie/horror kan worden genoemd. Ik vond wel dat het wel wat sneller mocht gaan, want dit had ook weer geen 120 minuten hoeven duren, de eerste 60 minuten leeft zijn vrouw zelfs nog.

Het eerste deel ziet er wederom prachtig uit, veel kleurengebruik en mooie beelden, dit kon ik zeer waarderen. Al is de film behoorlijk traag en kan er haast geen genre aan geplakt worden. In het tweede deel is het trippy gedeelte wat verminderd en gaat de film over in harde horror.

Cage is grappig, de kills zijn lekker bruut en de film verveelt eigenlijk gewoon nergens. Ik had wel meer vaart leuk gevonden, want 60 minuten on-drugs was wel wat lang, maar het verveelde niet. Dit is een aparte maar best leuke film op zijn eigen manier.

Matige film waarin een vrouw wordt vermoord door een sekte en waarbij haar man op wraak zint. Het simpele plot samen met het ontzettend trage tempo en het vage karakter van de film was niet aan mij besteed hier. Audiovisueel nog wel de moeite waard met mooie beelden en een dreigende soundtrack. Ook Nicolas Cage gaat op zijn manier nog een paar keer lekker over de top.

Film van het jaar. Flink balen dat ik hem in de enkele week bioscoop hier in Rotterdam gemist heb en dat de film alleen maar op dvd ipv BD in de winkel lag, maar uiteindelijk is dat iets meer korrelige beeld prima in verhouding met de hele psychedelische retrosfeer die door de cinematografie heen spookt. Ik vond Beyond The Black Rainbow eveneens een fantastische film waarin Cosmatos met weinig budget zoveel sfeer neerzette en zie nu hoe hij met een iets grotere cast en budget (denk ik?) een stapje verder kan gaan.

Deze film draait echt heel erg om de spectaculaire visuals, maar ik moet als Nicolas Cage liefhebber toch even kwijt hoe blij ik ben dat Cage mag Cagen. Uiteindelijk is hij op zijn gaafst als hij mag schreeuwen en tieren en de dood van Mandy geeft hem hier genoeg voer voor. Fantastische performance! Eveneens niets dan respect voor de subtiele performance van Andrea Riseborough en de over the top prestatie van Linus Roache.

Qua designs kan ik als heavymetalliefhebber mijn hart ophalen. Nic's bijl blijkt geleend te zijn van het Celtic Frost logo, Mandy's Black Sabbath-shirts en voorliefde voor black arts spreken ook tot de verbeelding en openen met King Crimson kan ook nooit kwaad. Die helse motorrijders deden me heel erg aan Clive Barker's Hellraiser denken, met een flinke dosis heavymetalesthetiek van jaren '80 albumartwork.

De film voelt aan als een tweeluik waarbij de opening traag en sfeerbepalend is, om halverwege over te gaan tot een slasherschlockfestijn. De kwaliteit is echter in de tweede helft niet weg, aangezien de cinematografie, belichting, soundtrack en het acteerwerk consistent blijven. Op het moment dat de gore ingezet wordt, komen de herinneringen aan de jaren '70/'80 inderdaad naar boven, maar het ergert niet.

Dat Mandy door de massa niks gevonden wordt was te verwachten, daarvoor is het werk van Cosmatos in den regel gewoon te vreemd. Voor mij is het echter de ervaring van het jaar geweest!

Erg goed, erg frustrerend.

Net zoals Cosmatos' eerste film is het grootste deel geniaal, maar zit er een enorm kwaliteitsverschil tussen bepaalde scenes. In Beyond the Black Rainbow was het geconcentreerd op het einde, in Mandy is het wat breder verspreid doorheen de film. Het netto effect is hetzelfde jammer genoeg. Veel genialiteit, maar dat vervelende gevoel dat het makkelijk nóg beter had kunnen zijn.

Distributie was ook compleet ruk. Een jaar lang hype is vervelend, dat de film dat geen normale release gehad heeft hier is onverdedigbaar. Dan maar gewoon "thuis" kijken. Gelukkig heeft Cosmatos talent te over, dus dat zagende gevoel van een film al beu te zijn alvorens hem gezien te hebben was snel verdwenen.

Visueel is het lelijk wanneer Cosmatos niet uitpakt, geniaal wanneer hij dat wel doet (en die scenes overheersen gelukkig). De soundtrack is erg goed, maar ook weer net wat te braaf en voorspelbaar en het acteerwerk is voldoende, met Cage als duidelijke positieve uitschieter.

Verder is het jammer dat er weer voor een 80s tribute gekozen wordt. Het voegt niets toe, het is ondertussen tot vervelens toe gedaan en men zit ondertussen al de 90s te herlanceren. Het zit af en toe gewoon hard in de weg.

Het goede overheerst achteraf, al is het maar omdat het meeste ook echt wel geweldig is. Maar soms vervalt gewoon in poverheid, wat het een wat oneven ervaring maakt. Hopelijk kan Cosmatos zich ooit een keer inhouden en een wat consistentere film maken, dan wordt het vast een compleet meesterwerk.

4.5* en een uitgebreide review

Zielloos. Vooral de vertoning van Nicolas Cage is van een driest niveau. Waar is de Cage uit de jaren '90, waarvan ik ooit geen enkele film wou missen, naartoe? De scène waarin hij in zijn slip staat te schreeuwen in een badkamer terwijl hij een fles drank achterover slaat is één van de slechtste van het jaar. Echt om mee te lachen. Verder sleept hij zich na zijn heropstanding zielloos tot het einde. Enkel het kettingzagenduel verdient nog een half puntje

Dan spreken we nog niet over de rest van de film, minstens drie kwartier te lang door het geforceerde arty farty sfeertje met roze, paarse en paarsroze scènes ... lomp en lelijk. Het is een folterende ergernis om naar te kijken en de scènes zijn veel te donker ... Spanning is zoek want wraakengel Red Miller maait iedereen wel moeiteloos neer. Sluit me dus bij mij voorganger aan: de film bloedt net als de sekteleden uit het verhaal, een snelle dood. Fel overschat dit...