Taal Is Zeg Maar Echt Mijn Ding (2018)

Fockeline Ouwerkerk doet wat ze kan om de film te redden, daarbij geholpen door Peter Faber in een fraaie rol als de dementerende vader van journaliste Anne [Ouwerkerk], die haar werk bij een glossy magazine voor vrouwen eigenlijk wil verlaten om zich bezig te houden met een boek vol taalbespiegelingen. Het scenario is een puinhoop en bevat teveel ideeën, maar te weinig structuur waardoor geen enkel element echt uit de verf komt. Dientengevolge is de film een beetje grappig, een beetje romantisch en een beetje ontroerend, maar komt het op al die fronten tekort. Ouwerkerk is een bijzonder charismatische verschijning, maar haar neurotische houding ten opzichte van taalfouten maken haar behoorlijk irritant. De film zit echter vol met onuitstaanbare karakters en de vertolkingen van Tina de Bruin [als Annes zus], Martijn Hillenius [als haar broer] en Rick Paul van Mulligen [als diens vriend] zijn ronduit irritant. Egbert Jan Weeber is dan weer te goed om waar te zijn in deze zwak geregisseerde, voorspelbare film met vaak onbegrijpelijke voice-overs en een puinhoop van een soundtrack.

Zowaar eens.

Een Nederlandse film waar ik me niet suf aan erger. Niet meteen dat het een goede film is, maarja, de lat ligt ook niet zo heel hoog. En hoe komt het, dat het met deze film wel lukt waar het eigenlijk altijd mis zit? nou heel simpel, Ouwerkerk is niet weer de zoveelste over het paard getilde BN-er, maar een behoorlijke actrice die goed in haar rol zit. Zo moeilijk zou dat toch niet moeten zijn.

Jammer genoeg geldt dat dan weer niet voor de rest van de cast. Wat een droefenis weer. Ik moet dan wel zeggen dat Peter Faber bewonderenswaardig is als demente pa. Maar ook daar, de uitzondering die de regel toch maar weer keihard bevestigt.

Gezien op film1 en niet echt een aanbeveling om het abonnement hierop in stand te houden. Boek zal ongetwijfeld beter zijn en inhoudelijk meer te melden hebben dan de zoveelste romantische komedie waarin deze film uiteindelijk in resulteert. Thema's als het gebruik van taal en dementie worden helaas slechtst zijdelings aangestipt, de nadruk ligt op de liefdesperikelen van Anne(weinig overtuigend gespeeld door Ouwekerk). Waarbij we overigens al na enkele minuten wisten dat de sullige Weeber beter bij haar past dan de onbetrouwbare Janssen, verspilling van tijd dus om hier anderhalf uur voor uit te trekken. Het nevenverhaal van de dementerende vader(een ingetogen maar overtuigende Peter Faber) raakt wat meer de noodzakelijke gevoelige snaar, maar krijgt dus nauwelijks kans om zich te ontwikkelen. Film maken is niet echt het ding van mevrouw Bredero zou de conclusie moeten zijn na het zien van dit middelmatig en wat onbenullig werkje.

Er is dus een paar jaar geleden iemand wakker geworden met het idee om het boek van Paulien Cornelissen te verfilmen als romcom. Dat is niet erg, maar dat vervolgens niemand zegt: 'slecht idee, moet je niet doen', dat is wel erg.

Ik heb het boek niet gelezen. Ik vond dit een prima film voor een doordeweekse avond waarop je geen zin hebt om een zware film te kijken. Het verhaal was voorspelbaar maar ik vond het wel grappig. Fockeline Ouwerkerk is een goede actrice en wist deze rol ook goed te vertolken. Ook Peter Faber vond ik goed. Voor de rest niet hele bijzondere acteurs. Romcoms zijn altijd voorspelbaar en dat weet je volgens mij ook als je het aanzet. Al met al een prima film

Ik ben fan van de boeken van Paulien Cornelisse en ik ken ze erg goed. Ik vond het dan ook nogal belachelijk dat er een verfilming is. Makkelijk cashen met de titel, want de boeken zijn gewoon gebundelde columns over taal, wat moest dat nu weer worden?

Uiteindelijk was het taalaspect íets minder tenenkrommend en gekunsteld dan ik had verwacht, maar dat komt ook weer doordat ik het boek erg goed ken en wel feeling heb met die taalobservaties. Voor mensen die meer zijn zoals mooiboy Rick in de film zal het maar een irritant en zeikerig geheel zijn.

Die gesprekken die ze opvangt van mensen zijn in die zin best leuk gedaan maar sommige stukjes waarin ze haar visie geeft over verschillende taaldingen zijn dan inderdaad weer erg geforceerd.

Sowieso is de rest een oersimpele romcom, onorigineel en voorspelbaar tot op het bot, ook zo'n demente vader en homoseksueel stel met baby is iets dat je her en der al veel vaker hebt gezien.

Rotterdam als stad is eens leuk, en het is best uit te kijken, maar verder, sja. Fockeline Ouwerkerk doet het leuk, maar vond haar er oud en vermoeid uitzien.

2,25*

Deze film zit bomvol allerlei plotjes die lang niet allemaal goed bij elkaar passen en de film verliest vaak de focus, maar er zitten daardoor wel enkele sterke momenten in, vooral elke scène die draait om de vader (mooie rol Peter Faber.) Verder weet de film weining te verrassen, is Ouwerkerk wel oké als lead al heeft ze vooral een irritante rol gekregen, juist op dat taalaspect. Sfeertje is wel oké en die beelden op dat warme eiland zijn ook wel fijn. 2,0*.