The Strangers: Prey at Night (2018)

Tiener Kinsey [Bailee Madison] is dusdanig ontspoord dat haar ouders [Christina Hendricks en Martin Henderson] besluiten haar naar een kostschool te sturen. Ze hebben geregeld dat ze onderweg kunnen overnachten op een camping van een oom en tante. Wanneer ze 's avonds laat aankomen lijkt de camping volledig uitgestorven, maar bij de receptie vinden ze een briefje met sleutels en kunnen ze toch de nacht doorbrengen. Nadat een zonderling meisje aanklopt en vraagt naar 'Tamara', blijkt dat het begin van een afschuwelijke nacht waarbij ieders leven in gevaar is.
Vervolg op een vrij obscure horrorfilm uit 2008 is bijzonder goed geregisseerd. De acteerprestaties zijn dan ook zeker acceptabel en regisseur Johannes Roberts weet de spanning goed op te bouwen. Hij wordt echter in de steek gelaten door het scenario. De hoofdpersonen begaan namelijk de ene (onbegrijpelijke) stommiteit na de andere, bovendien is er het bekende horroreuvel van een overdaad aan twists. Dat neemt niet weg dat er een aantal sterke momenten is, met een confrontatie van Kinseys broer Luke [Lewis Pulman] met de op Jason in Friday The 13th Part 2 lijkende schurk bij een zwembad als hoogtepunt. Roberts heeft duidelijk aanleg voor horror en ik ben erg benieuwd wat hij kan doen met een goed scenario.

Precies tien jaar geleden kwam The Strangers uit, met Liv Tyler in de hoofdrol. Ik vind The Strangers nog steeds een van de beste horrorfilms van het laatste decennium. Niet omdat de film zo vernieuwend of baanbrekend is, The Strangers werkt gewoon uitstekend als een basale, maar zeer effectieve home invasion/slasher film. Nu is er dus een vervolg. Benieuwd hoe ze dit hebben aangepakt? Lees verder!

Cindy (Christina Hendricks) en haar man Mike (Martin Henderson) maken samen met hun rebelse dochter Kinsey en zoon Luke een trip door het platteland. Ze besluiten noodgedwongen te overnachten op een verlaten trailerpark. Maar wanneer de familie zich opmaakt voor een welverdiende nachtrust, wordt er op de deur geklopt. “Is Tamara thuis?” Het is het begin van een dodelijk kat-en-muisspel met drie gemaskerde psychopaten: The Strangers.

Waarom het tien jaar heeft moeten duren voor een vervolg is een raadsel. The Strangers had alles in zich om er meer films uit te persen. Het simpele uitgangspunt, maar vooral de Strangers, met hun maskers. Iconisch wil ik ze niet meteen noemen, maar ze blijven echt wel hangen, zo ook de manier waarop zij Tyler en co terroriseren. Het kat- en muisspel en de koelte waarmee ze te werk gaan zijn de grote troef van het origineel en zijn ook hier weer erg fijn.

In de hoofdrollen hebben we minder grote namen dan Tyler, maar met Christina Hendricks (Mad Men, Drive) en Bailee Madison (Don’t Be Afraid of the Dark) hebben we twee aangename protagonisten. De mannen doen het ook goed, maar Prey at Night focust, net als in het origineel, toch wat meer op girl power. Hoogtepunt van de film is wel besteed aan de zoon van het gezin (Lewis Pullman, zoon van Bill Pullman). De scène in het zwembad is van uitzonderlijke klasse. Dikke pluim voor de 80’s soundtrack die vaak onverwachts wordt ingezet en zo een bizar sfeertje weet te creëren.

Over de gehele lijn is The Strangers 2 niet anders dan het eerste deel. Het kat- en muisspel is weer puntje van je stoel materiaal en de motivatie van de gemaskerde psycho’s blijft uit. Op een gegeven moment krijgen ze de vraag waarom ze dit toch doen. “Why not”, luidt het antwoord. Ik vind het fijn wanneer de focus volledig op oerinstincten komt te liggen, maar daar moet je dan wel een kundig filmmaker achter de camera hebben, wat hier zeer zeker het geval is. Benieuwd wat Roberts ons nog meer gaat brengen in de toekomst.

The Strangers: Prey at Night (Johannes Roberts) - recensie - It's Only a MovieIt's Only a Movie - itsonlyamovie.nl

Waarom.

Het is niet eens dat The Strangers 2 een slechte film is, want dat is het absoluut niet. Maar waarom net van The Strangers een tweede deel moest komen is me nog steeds niet duidelijk. Het origineel was goed en een beperkte hit, maar de opzet is zo generiek dat het even makkelijk een nieuwe film had kunnen zijn. Wat andere maskertjes en niemand had aan de originele The Strangers gedacht.

't Is natuurlijk wel zo dat Bryan Bertino (regisseur van de eerste) meegeschreven heeft aan dit tweede deel. Het zou me ook niet verbazen moest hij deze film al langer willen maken hebben, er zal wel wat tussengekomen zijn. Het lijkt me dat zijn invloed ook wel iets groter is geweest dan enkel het scenario, ofwel is Roberts een redelijk goede copycat. Kijkende naar zijn eerdere films is het een beetje raar dat hij nu met een film als deze komt.

Als er dan toch iets is wat deze film kenmerkt, is het nogal de droge vorm van horror. Het is niet eens zo bruut of goor, maar het komt wel aan, net omdat het zo droog gebracht wordt. Veel aandacht voor sfeer, weinig jump scares en een hoop mood shots. En wanneer er gemoord wordt, voelt het steeds pijnlijk aan.

Acteerwerk is oké maar niet extreem bijzonder. Visueel is het goed, beetje afgebleekt look maar wel erg sfeervol in beeld gebracht, vooral qua editing dan. Ook de soundtrack wordt sterk ingezet. Op zich heb ik een hekel aan de 80s soundtracks, maar hier wordt het met enige ironie gebruikt. Deed me wat denken aan de soundtrack van Battle Royale. Blije liedjes onder redelijk lugubere beelden.

Weinig verwachtingen vooraf, achteraf is het nog steeds niet echt duidelijk wat de meerwaarde is van het vervolg tov het origineel, maar als film zelf is het gewoon een érg solide horrorfilm.

3.5*

Ik zal het kort houden: acteurs spelen overtuigend en het camerawerk/de sfeer is erg goed gedaan. De film kent echter een gebrek aan verhaal omdat de motieven van de psychopaten te simplistisch zijn.

Jammer, had potentie kunnen hebben als het script meer besloeg dan 1 a-viertje.

"Waarom doe je dit ? Waarom niet ?"

Hoewel deze Horror film (beter gezegd het vervolg op "The Strangers (2008)") zich afspeelt in de huidige tijd, voelt het qua decor, sfeer, clichés en muziek (o.a. Kim Wilde en Bonnie Tyler) aan of je weer in de jaren 80 bent. Dus wat dat betreft is deze film een soort van ode aan de jaren 80 "slasher" films zoals de "Halloween" en de "Friday the 13th" films uit die tijd.

Een familie bestaande uit vader Mike (Martin Henderson), moeder Cindy (Christina Hendricks), rebelse dochter Kinsey (Bailee Madison, die continue rondloopt met een zwart "Ramones" shirt) en zoon Luke (Lewis Pullman) maken met de auto een trip door het platteland, waarbij ze o.a. overnachten op het verlaten trailerpark "Galtin Lake" van oom Marv en tante Sheryl. Maar wanneer de familie zich opmaakt voor een welverdiende nachtrust, wordt er op de deur geklopt, waarna een jonge meid vraagt "Is Tamara thuis ?” Het is het begin van een dodelijk kat-en-muisspel met drie gemaskerde psychopaten.

Ik ben qua films waarschijnlijk nog meer gewend dan "Zwolle84", maar ik vond dit niet meer dan een flauwe dertien in dozijn, voorspelbare en clichématige Horror film, die je doet denken aan de eerder genoemde Horror films uit de jaren 80. Het verhaal kon me nauwelijks boeien en is werkelijk nergens spannend en het einde is zo clichématig jaren 80 (waarbij de mannelijke gemaskerde psychopaat maar niet lijkt dood te gaan), dat er waarschijnlijk nog meer delen zullen volgen.

Deze film ademt dan wel de jaren 80 sfeer (op de smartphones na dan), maar ik heb me er nauwelijks mee vermaakt en het enige leuke aan deze film vond ik nog het horen van de jaren 80 hits van Kim Wilde (waar ik in de jaren 80 een oogje op had), te weten "Kids in America" (gelijk bij de opening) en "Cambodia" en het laatste nummer krijg je na circa 50 minuten te horen vanuit de autoradio van de gecrashte minivan van de familie, waarbij de mannelijke gemaskerde psychopaat de vader van het gezin doodsteekt met een mes. De scène bij het zwembad waarbij zoon Luke één van de drie gemaskerde psychopaten doodt en waarna hij in een gevecht belandt (o.a. in het zwembad) met de mannelijke gemaskerde psychopaat, was eigenlijk ook nog wel vermakelijk.

Dat ik me met deze film ook nauwelijks vermaakt heb, komt mede door de waardeloze cast die me totaal niet wist te overtuigen of te imponeren (daarbij doel ik dan vooral op de drie gemaskerde psychopaten, zie filmposter, waarvan "Dollface" en "Pin-Up Girl" wel een leuk masker droegen) en ik had ook totaal geen band met de familie, dus het maakte me ook niets uit wat er met hun gebeurde. Wel vond ik het jammer dat Christina Hendricks als eerste doodgaat (wordt na circa 30 minuten met een groot mes doodgestoken door "Dollface"), want haar vind ik altijd een mooie vrouw om naar te kijken.

Al met al een matige, flauwe, clichématige en voorspelbare (zitten werkelijk nul komma nul verrassingen in) dertien in dozijn Horror film, die gelukkig met circa 80 minuten wel niet al te lang duurt.

Tien jaar na dato een rijkelijk laat vervolg op het sterke origineel, wat destijds voor mij één van de betere films van 2008 was. De eerste zocht het veelal in suspense, suggestie en het creëren van een ongemakkelijk gevoel, en scoorde daarvoor een ruime voldoende. Was zo'n doodenge film die men s' avonds beter niet alleen kon kijken. Het tweede deel gaat aanvankelijk op dezelfde voet verder, maar ergens halverwege wordt wederom de klassieke fout gemaakt die je zo vaak ziet bij een vervolgfilm: Minder is meer wordt dan iets te gemakkelijk vergeten, en al vlug krijgen we dan een simpele, onvervalste slashermovie, die niets meer toevoegt aan wat we al wisten van The Strangers. Door een overvloed aan zogenaamde spannende scènes en het halfslachtig uitwerken van de profilering van de daders, wordt het tegen het einde zelfs een beetje belachelijk("waarom doen jullie dit?" vraagt Madison aan één van de daders, "waarom niet?" is het onthutsende antwoord....). Tsja, en zo worden die engerikken uit 2008 opeens heel gewoontjes, en realiseer je je dat je na een zeer beperkte horrorfilm zit te kijken. Door de korte speelduur is Prey at Night net niet vervelend, maar als je hier aan begint verwacht er niet te veel van.

Gemiddelde horror/thriller. Het verhaal stelt niet voor en dient puur als kapstok voor de thriller elementen. Op zich werkt het prima, maar echt origineel is het allemaal niet. De spanning wordt aardig opgebouwd maar omdat het voorspelbaar is, wordt het nooit zenuwslopend. Het acteerwerk is vrij doorsnee. De soundtrack is best leuk bedacht, maar waarom...Overbodig vervolg. 2.5

Eindelijk was het tweede deel van ‘The Strangers’ opgedoken, iets wat ik al wel langere tijd hoopte omdat ik het eerste deel altijd een meesterwerk vond (vond ik destijds nog eng), alleen na een tijdje hoopte ik al niet meer op het tweede deel omdat ik na de herziening van deel één toch persoonlijk vond dat ‘The Strangers’ misschien beter een stand alone kon blijven omdat er dan nog tenminste wat waarde aan bleef zitten, en het nog leuk bleef. Toch kon dit tweede deel me nergens echt vervelen, soms was het wat cliché maar ik heb er ook vaak om kunnen lachen.

Het begint eigenlijk allemaal best snel en met maar 85 minuten weet Johannes Roberts hier een perfecte tijdlengte neer te zetten. Hoewel ik persoonlijk zou zeggen dat een tien minuten langer niet erg geweest zou zijn, toch meer in het verband om het soms wat enger te maken en een enger sfeertje te creëren zoals deel één vooral een langere tijd wist aan te houden. Toch is dit niet de grootste ramp, en door de korte tijdsduur ging het in een rap tempo en was de film zonder dat je er erg aan had zo afgelopen, en dat vond ik toch wel erg fijn.

Er valt eigenlijk niet veel te vertellen over de film aangezien het een leuk, doorgaans en niet veelzeggende slasher is. Toch voelde de film aardig professioneel aan en liet Johannes Roberts zien wat hij ook in huis kan hebben. De beste heeft al enkele horror films op zijn naam staan al lijkend dat het allemaal in de b-klasse rond hangt, en hoewel je deze film daar misschien ook in moet plaatsen vond ik dat de film nog best mee viel.

De cast is voor de rest best leuk maar, nergens werd dit echt speciaal. Christina Hendricks vervulde een leuke rol van Cindy, en de rest van de familie deed het ook leuk. Damian Maffei mocht in dit tweede deel de rol van de man met het masker op zich nemen, Emma Bellomy de rol van ‘Dollface’ en Lea Enslin als ‘Pinup’. Voor de rest kende de film eigenlijk niet echt een grotere cast en was het buiten de familie van Cindy en de moordenaars een dooie bedoeling ?.

Het verhaal was dun en niet echt aangrijpend maar wel leuk. We volgen een familie waarbij de dochter naar een bepaalde school gaat (wat voor één ben ik vergeten). De hele familie gaat verkassen en na wat moeilijkheden tijdens hun trip er na toe komen ze aan bij een soort woonwagenpark waar ze (ik dacht) wachtte op familie (of kennissen), dit stukje was me niet duidelijk in het algemeen. Eenmaal aangekomen komen ze er achter dat het een stille bedoeling is. We zien eerder bij aankomst al twee mensen vermoord worden door de drie slashers en dit volgt snel. De familie neemt hun in trekje in de woning waarna ze al geregeld het vreemde bezoek krijgen van ‘Dollface’. Wanneer de twee mannen het huis uit zijn en de dames over blijven vinden ze de kapotte mobieltjes, hier op volgend dat ‘Dollface’ achter hun staat en na een vlucht poging komt Cindy hierbij om het leven.

Nu zijn er nog maar drie over en na de ontdekking van de twee heren dat Cindy om gekomen is gaan ze opzoek naar Kinsey die was gevlucht. Ze komen echter in aanmerking met de man met het masker die er onder andere voor zorgt dat de twee crashen en daardoor komt Mike om het leven dankzij een steek van de man met het masker. Nu zijn alleen Kinsey en Luke over. Luke zoekt zijn zusje en eenmaal gevonden komen ze wederom in aanmerking met ‘Dollface’. Kinsey moet van Luke verstoppen waarna hij op onderzoek uit gaat en daar ‘Pinup’ tegen komt, die heel gaaf op hem af komt rennen. Hij vermoordt ‘Pinup’ en word later weer de man met het masker. Kinsey moet het nu zelf doen en na het vermoorden van ‘Pinup’ volgt ‘Dollface’ aardig snel. Nu is het op Kinsey en de man met het masker en na het overlijden van de man met het masker bleek Luke nog te leven en is de film best snel klaar.

“I killed one of yours! How's that feel, huh? How does that fucking feel?”

Ja, dan vond ik dit tweede deel van ‘The Strangers’ persoonlijk nog net ietsjes leuker dan het eerste deel maar, dit komt meer omdat ik het eerste deel te vaak heb gezien.

3.0*

erg matig vervolg op de aardige verrassing van een aantal jeren terug .
er zitten enkele aardige actiescenes in maar te vaak worden er door de familieleden te domme beslissingen
genomen , dat begint al in het gedeelte waarin pa en zoon en moeder en dochter zich afsplitsen .
vervolgens hebben ze een pistool maar gebruiken het niet en raken het daarna wel erg makkelijk weer kwijt .
de dochter vond ik trouwens in het begin al meteen irritant en weer zo'n cliche problem tiener personage .
trouwens wat hebben de makers met kim wilde ?
Samengevat men probeert wat spannende scenes op te bouwen en enkele zijn aardig sfeervol gedaan maar het is te weinig om de film boven de middelmaat te laten uitsteken .

Na het tegenvallende The Strangers (2008) is dit het eveneens tegenvallende tweede deel. Het afscheid van de huiselijke setting en de introductie van een nieuwe setting in de vorm van een trailerpark biedt in eerste instantie hoop. Een sfeervolle lokatie met een creepy uitstraling. Dat moet gezegd. Bebost, donker, ruimtelijk, her en der verlaten caravans en stilte. Veel stilte. Creepy genoeg.
De intruders zijn dezelfde als in het eerste deel. De echte verrassing is daar dus wel vanaf. Toch hebben hun verschijningen nog steeds impact. De gemaskerde belagers die vooral in den beginne gewoon in stilte verschijnen zonder enig ander doel dan creepy zijn, werken absoluut veel ongemak op.
Al doende wordt een onbehaaglijke sfeer gecreëerd. Spanning ontstaat. De scènes waarin de stilte en de rust enkel worden doorbroken door de subtiele aanwezigheid van de gemaskerde belagers zijn de sterkste scènes. De meest beklemmende. De spanning druipt eraf. Die scènes zijn er helaas te weinig, want als eenmaal het actieve kat- en muisspel een aanvang neemt en de bruutheid het wint van het meer subtielere werk neemt de spanning al snel af. Niet eng meer.
We zien voorspelbare jumpscares, voorspelbare keuzes en veel langgerekte scènes die de creepy momenten zodanig uitbuiten of uitstellen dat spanning zelfs niet eens meer ontstaat.
De apotheose duurt in dat opzicht het allerlangst en is bepaald geen opwekkende en spannende afsluiter van de film. Soms maken slotscènes meer indruk. Soms maken slotscènes de nasmaak minder vervelend en soms hebben slotscènes zelfs een positieve invloed op het eindoordeel. Niets daarvan is hier van toepassing.

"Seriously, what's a queef?"

Deel één was al niet noemenswaardig, dus ik snap de noodzaak niet waarom men tien jaar na dato alsnog met een vervolg moet komen.

Ditmaal krijg je te maken met een gezin dat een nachtelijke tussenstop maakt bij een woonwagenkamp, om er vervolgens achter te komen dat er iets niet helemaal in de haak is. Al gauw verschijnen de drie gemaskerde vreemden om het gezin te terroriseren.

Wat volgt is een simpel kat-en-muisspel waar de drie gemaskerde psychopaten toevallig steeds op dezelfde plek zijn als de gezinsleden. Deze herhaling van zetten is weinig enerverend en kenmerkt zich vooral door de stupide acties van het gezin; willen ze de nacht eigenlijk wel overleven?! Hierin is de cast vrijwel te verwaarlozen en wat Christina Hendricks hier doet is een groot raadsel.

Met het woonwagenkamp als locatie worden er op zich nog een aantal dingen gedaan om de sfeer te bevorderen. De jaren '80 soundtrack wordt daarbij op een ironische wijze gebruikt om de toon te zetten. Jammer genoeg weet Johannes Roberts met al deze elementen slechts te imponeren met één scène waarin alles samenkomt. Het overige is namelijk een samenraapsel van allerlei clichés.

Al met al is dit vervolg zowaar een verbetering ten opzichte van het vorige deel, maar het blijft helaas aan de matige kant.

2,5 Sterren.

Onverwachte ode.

Na de onverwachte underground horror-hit The Strangers, diende zich geheel onverwachts een vervolg aan. Minder gekunsteld en in plaats van de home invasion leunt men hier vooral op het bekende jaren 80 slasherwerk, inclusief caravans en Kim Wilde. Door die laatste begint de film best aardig. Oude hitjes hebben wel iets griezeligs in zo een setting.

Ook hier is de formule zo dat we ons allemaal moeten afvragen 'waarom'? Omdat je amper een band hebt met het slachtvee boeit dat helaas weinig. Het is meer de irritatie die de zwijgende psychopaten met hun maskertjes opwekken. Als ze tegengas krijgen is het dus fijn. Toch weet je vanaf minuut één waar het schip heen zal varen en uiteindelijk strandt. De ode is wat dat betreft compleet geslaagd.

**½

Met dank aan The Searchers voor het recensie-exemplaar.

Eigenlijk in de lijn van de vorige ( al 10 jaar geleden ) en deze wist me daardoor ook niet meer te verrassen,wel nog voldoende te vermaken. Het eerste deel vond ik best degelijk en had sowieso meer sfeer. Hier krijg je een gewone vermakelijke slasher met wat leuke 80 deuntjes en recht aan toe simpele droge kills. Er zitten een paar leuke shots in zoals bij het zwembad. Het heel gedoe rond de familie zelf had men gemakkelijk achterwege kunnen laten. Vond het nogal dik aangezet. De cast stoorde niet, al had ik liever een grotere invulling gezien van Christina Hendricks. Het slot bevat zowat alle clichés wat je kunt bedenken voor dit genre. Gemiddeld. 6/10

Aardige film waarin een gezin overnacht in een verlaten trailerpark. Een prima tweede deel die het echter net niet haalt bij de eerste (vooral omdat deze wat minder naargeestig is). Gelukkig niet direct een herhaling van zetten, aangezien de personages, locatie en verhaal gewijzigd zijn. Lekker bruut en hier en daar best spannend. Net geen 3.5 sterren.

Als je deel 1 een tijdje of nog niet hebt gezien dan is het een vermakelijke en sfeervolle film, met onverwachts een lekkere synthesizer soundtrack en muziek van Kim Wilde. Wanneer je deel 1 hebt gezien en net zoals ik, voor deze film aan, dan valt de enorme creatieve armoede op. Hoe het allemaal begint is gewoon een exacte kopie van deel 1 en het is in het begin echt prijsschieten in de bingo betreft 'dit heb ik net in deel 1 ook gezien'.

De film herstelt zich daarna enigszins dankzij de bovenstaand genoemde punten, maar de schade die het armoedzaaierige en repetitieve begin tov deel 1 heeft veroorzaakt is daarmee niet volledig hersteld.

2,5*

1e film nooit gezien. Vond het een heerlijke film met veel schrik momenten en bloed. Verveelde geen minuut. En de muziek van Kim Wilde prima.

Wat heb ik hier jaren naar uitgekeken. Verondersteld dat ook het tweede deel van The Strangers, in dezelfde vervaagmolen terecht zou komen samen met de vele vervolgen op Will Smith films... Dat deel 2 zich op een trailerpark af zou spelen was al rond 2012 bekend (en ik nog dacht dat er waarschijnlijk niks mee gedaan zou worden). Leek er in 2015 eindelijk hoop te zijn en zou de regisseur van Deception het vervolg op zijn rekening nemen. Maar ook dat konden we weer vergeten. Balen natuurlijk. Want verdomme, wat was The Strangers toch, zelfs na vier kijkbeurten, een uitzonderlijk goede Amerikaanse horrorfilm.

En dan in 2018 lijkt de tijd eindelijk te zijn aangebroken. Van de week eindelijk de film gezien en... ja... hij kan er zeker wel mee door.

Wat subtiliteit, waar deel 1 nog zo goed in was, heeft het in deel 2 een beetje gas teruggenomen. Overduidelijk (en wat andere recensies al doen vermoeden) heeft de regisseur hier een ode aan de jaren 80 horror neergezet; met name de muziek. Ook weet hij wel waar hij daarmee moet stoppen. Wanneer er een cheesy soundtrack de sfeer lijkt te willen verneuken wordt de volumeknop toch snel weer naar beneden gedraaid. Gelukkig.

In deel 2 (waarschijnlijk niet waar gebeurd) verplaatst de setting zich van een groot huis naar een trailerpark. Waar een gezin zich een nachtje moet huisvesten. Het gezin bestaat uit vader, moeder, broer en zus. Een gezellig familieuitje is het echter zeker niet, want dochter Kinsey; een gehaaid tantetje moet worden afgezet op een internaat. Dus in loyaliteit zal ze niet snel meer geloven. Maar al snel lijken er hele andere dingen te komen waar zorgen om gemaakt moet worden... Want Tamara is niet thuis.

Ja, dat belooft zeker niks goeds... als je nog even terugdenkt aan deel 1.

Algauw zijn de drie gemaskerde gezinslieden weer terug van weggeweest. De langzame opbouw; met voornamelijk die shots dat je pas erg laat een van die gemaskerde freaks in het donker in de verte op de uitkijk ziet staan, tot het feit dat de familie al heel snel begint te beseffen dat er geen grapjes gemaakt worden.


En ja... dit vervolg (nouja vervolg) wist me zeker te overtreffen. De psychische spelletjes, de kat en muisspellen, ijzingwekkende momenten (die scene in die rioolbuis (eeek) of die fopdoos), de gekte en wanhoop dat snel onderdrukt moet worden door de overlevingsdrang, de vette kills... en dan ook het feit dat er met deel 2 een schepje bovenop gegooid wordt en het op den duur ontpopt tot een bad ass revenge-flick + een Texas Chainsaw Massacre achtige ontsnapping. Ja, nogmaals... Een echte knipoog naar de jaren 80. Het einde was ook wel te doen, maar kon sterker...

Ook de montage was dik in orde en bijna ook af te meten aan het eerste deel. De donkere sfeer, de vuige shots met de okergele straatverlichting. Het acteerwerk was gelukkig ook binnen de overtuigende lijnen gebleven. Ook zijn er andere acteurs in de plaats voor dat gemaskerde gezin. Je hoort bij de man ook geen schurende adem meer.

Ja nogmaals, wat mij betreft echt dik in orde dit vervolg! Alhoewel vervolg...

4,0*

Tien jaar na 'The Strangers' mogen in deze sequel; Dollface, Pin-upgirl en ‘man in the mask’ weer aan de slag. Ditmaal is het wel minder home invasion en meer slasher. Helaas is ook nu weer het vrouwelijke flink aan het snotteren. Echter met de sfeerschepping van regisseur Johannes Roberts zit het dit keer wel goed waardoor de film enkele zeer geslaagde scènes telt (bv. de zwembadscène). Helaas wisselen deze af met mindere scènes waar meer in zat (bv. de badkamerscène). Bewegende schommels, langzaam optrekkende mist en krakende vloerplanken deden de rest al zijn het clichés, werden ze toch doeltreffend gebruikt. Waarom de gemaskerde moordenaars een voorliefde hebben voor oubollige muziek uit de jaren ’80. ‘Kids in America’, ‘Cambodia’ of ‘Total Eclipse of the Heart’ geen idee? De film doet dan ook geen moeite om diepgang te creëren of antwoorden te bieden. De jacht op de slachtoffers staat centraal. De film is vermakelijker door de pulp-georiënteerde aanpak ten opzichte van de iets te serieuze voorganger.

Dit is zeker horror zoals het moet zijn. Ik heb me geweldig vermaakt met de soundtrack en de gore. De meeste beslissingen vond ik ook realistisch. De meeste acties die de personages maken zijn ook menselijk en logisch. Het was een beetje jammer dat de vader op zo'n manier omkwam. Maar de sterkste moet natuurlijk sowieso dood. Ik had er niet zoveel van verwacht door de ratings maar ik heb The Strangers uit 2008 zeker tweemaal gezien en ik herbekijk eigenlijk zelden films. Het is dus een sterk origineel werk. Deze film is een beetje anders, je krijgt niet echt dat home invasion gevoel uit de eerste film maar de spanning zit er op een andere manier zeker goed in. Dat meisje heeft met deze film ook vast goed aan haar conditie gewerkt. Goed ook dat de film niet langer is dan noodzakelijk.

Niks nieuws onder de zon, maar wel erg sterk uitgevoerd. Qua opzet een erg simpele slasher, maar de film brengt een zekere geloofwaardige hardheid met zich mee waardoor het qua toon soms meer aan een Eden Lake doet denken. De moordscenes worden erg sec gebracht zonder al teveel toeters en bellen, de killers zijn meedogenloos (en motivatieloos) en het sfeertje lekker luguber. Wat visueel leuke scenes ook, zoals de zwembadmoord.

Wel weer een paar van die typische flauwe momentjes (broer durft killer maar niet neer te schieten), maar voor de rest een slasher die gewoon doet wat het moet doen. Iets wat je gek genoeg niet al te vaak ziet. 3,5*.

Op zich was The Strangers een sfeervolle film die de tijd nam op het verhaal te vertellen. We leerden de personages kennen en plots wordt de sfeer toch spannender. Iemand die op de deur klopt, iemand die in de verte staat te kijken, … Dingen waar je je niet meteen vragen bij stelt als je het zelf zou meemaken, maar gaandeweg wordt het toch wel enger. Mooi gefilmd en de vraag is wat je met zo'n sequel kan doen. Meer van het zelfde, maar de verrassing is er dan toch wel af. Of iets anders, maar dan bestaat de kans dat het originele concept wat verloren gaat. Zeker bij horrorfilms loopt het eerder mis dan dat de sequel even goed wordt.

Omdat de verrassing er toch al af is, gaat het meteen over naar de actie. We krijgen dus een zoveelste slasherfilm te zien. Alleen is het geen bende tieners, maar een gezin. En is het niet één bijna onsterfelijke slasher, maar drie slashers. Die staan ook al mooi op de affiche van de film zodat je dat als kijker ook meteen weet voor je de film begint. De film haalt zeker niet het niveau van het eerste, maar kan zich relatief handhaven in het genre. Het is iets ruwer en het vervalt gelukkig niet te hard in clichés met weedrokende tieners, verliefd koppeltje, de gekleurde tiener van de hoop sterft als eerste, … We krijgen een goed onderhouden slasherfilm. Niet echt bijzonder en waarschijnlijk snel in de vergeethoek, maar op zich wel te genieten.

Always check your back door..

Een prima vervolg op The Strangers was dit toch wel, omdat mijn verwachtingen hiervoor erg laag waren. Kijkende naar mijn beoordeling voor het origineel eindigen ze qua beoordeling op gelijke voet. Toch frappant, omdat ik in mijn hoofd het idee had dat ik het eerste deel vrij hoog had zitten.

Nu ik mijn oude review van de voorloper van Prey at Night doorlees, zie ik terug dat ik met name te spreken was over de jumpscares en ik de opbouw zeer sterk vond. Het verschil met dit vervolg is dat het gaspedaal veel sneller flink hard word ingetrapt waardoor de spanning weliswaar wegvalt, maar een voordeel hierbij wel een lekker hoog tempo is. Het hoogtepunt vond ik de scène bij het zwembad die zowel qua cinematografie als muziek goed bij mij binnen kwam. Het einde vond ik wel een beetje een gemakkelijk open deurtje voor een eventueel vervolg waarbij ik denk dat de koek na dit deel wel echt op is, maar dit tweede deel is wel een stuk vermakelijker dan ik had verwacht.

Verwacht vooral geen nieuw soort type horror of iets wat je nog niet eerder gezien hebt, maar wel een verhaal met een prima opzetje en aardige chase van de killers waarbij de slachtoffers minder hulpeloos zijn dan ze lijken.

Ik had het niet verwacht, maar Prey at Night is precies wat ik ervan gehoopt had. In zijn geheel niet heel bijzonder, maar desalniettemin een prima weg kijker.

3,0*

Wat een schijtkinderen heeft dat koppel zeg, vooral die dochter, ik kon niet wachten tot ze worden afgeslacht. De film ziet er goed uit en de soundtrack en 80's muziek is leuk. De bloederige kills zijn ook dik in orde. Alleen zijn de acties van de slachtoffers soms erg dwaas. De zoon en dochter vragen "Is somebody there?" als ze een geluid horen. Wat had je dan verwacht als je in de trailer van iemand anders binnenstapt? Het gezin verlaat de trailer zonder hun gsm's mee te nemen. Het eerste wat ze doen bij het ontdekken van de eerste moord, is uiteen gaan. De vader laat de moeder en dochter gewoon alleen. De moeder staat met haar rug gekeerd naar het meisje met het mes, waardoor ze erg gemakkelijk gedood kan worden. De vader en zoon verbergen zich voor een man met een bijl, in plaats van weg te lopen of zich te verdedigen. Als ze een revolver vinden, geven ze de daders de kans om weg te komen door tot vijf te tellen. En zo stapelen de onzinnige acties zich maar op. Tien jaar heeft het geduurd vooraleer men met een vervolg kwam op een film die al niet te best was, en dan is dit het resultaat?

"Seriously, what's a queef?"
Dat wist ik dus ook niet en na even googlen weer iets bijgeleerd wat ik nooit in mijn leven nodig zal hebben.

Schaamteloos ondergewaardeerde horrorfilm. Zal er wel op afgerekend worden, maar ik ga deze gewoon één van de beste in het genre noemen. Fuck it. Wat een film. Genoten.

The Strangers (2008) vond ik al enorm sterk, maar deze The Strangers: Prey at Night is me een ervaring. Het heeft uiteraard de tandenknarsende spanning (kijk dit aub met alle lichten uit en het volume lekker hard) en de kat-en-muis spelletjes van het eerste deel. Dat is allemaal net als in deel 1 meer dan in orde. Maar Prey at Night levert nog veel meer. Het is overduidelijk dat hier een team achter zit dat een liefhebber is van horror. We krijgen verwijzingen naar andere horror klassiekers, een geweldige soundtrack, uitstekend camerawerk, sterk kleurgebruik en sfeerschepping, en een aantal regelrechte klassieke horror scenes (ik heb het voornamelijk over de scene in het zwembad. Wat een magistraal stukje horror).

Cast is overigens ook zeer in orde, met een fantastisch presterende Lewis Pullman. Ik kan hier zo 10 scenes tot op het bot gaan uitpluizen over wat ik er zo geniaal aan vind, maar ik raad iedereen aan dit toch zelf ervaren. Lange tijd geleden dat ik ZO voldaan naar een aftiteling zat te kijken. Op het einde word de deur opengelaten voor een derde deel. Geen idee hoe ze dat in elkaar willen breien maar als Johannes Roberts aan het roer staat dan ben ik All for It.

Zeker beter dan deel 1. Heerlijke soundtrack en spannend.

Ook herzien.

Keek op een avond gewoon de hele reeks nog een keer om de films wat beter voor de geest te halen. Waarbij het eerste deel bleef haken op dezelfde onvoldoende, werkte deze voldoende zich omhoog naar een betere voldoende. Johannes Roberts stuurt dit tweede deel een compleet andere richting op dan het eerste deel.

En dat is maar goed ook, want ik vond de eerste film maar een spanningsloos geheel. Dit deel lijkt in het begin dezelfde richting op te gaan, maar ontpopt zich na ongeveer 20 minuten tot een op en top slasher. Een slasher die net genoeg subtiele tintjes meekrijgt van regisseur Roberts, die met dit tweede deel een erg knappe balans weet te vinden tussen basisslasher en subtiel gezinsdrama, en dat ook nog in korte tijd met een flinterdun verhaal.

Het helpt ook ontzettend dat de film over een cast beschikt die genoeg acteertalent heeft. Pullman en Madison vormen twee intrigerende personages met een uitstekende chemie. Ik vond ze zelfs beter werken in vergelijking met de personages die juist iconisch moeten zijn, namelijk het trio. Echter vond ik deze net als in het vorige deel verschijningen die maar zelden eng weten te zijn.

Visueel een geslaagde verwijzing naar de 80s, maar dan in een modern jasje gehesen. De scene in het zwembad is magistraal opgenomen. Roberts bewijst zich met deze film te hebben geëvolueerd van goedkope SyFy-regisseur naar een bekwam horrorregisseur. Deze film kent ook sterke editing met het geluid en goed camerawerk, waardoor de simpele inhoud naar hoog niveau wordt getild.

Verder ontzettend leuk dat de griezels worden afgemaakt en dat de moeder ook opvallend vroeg sterft. Hoge carnage zal je binnen deze film trouwens niet vinden. Ik vond het wel jammer dat de film wat terughoudend is op het gebied van gore. Verder een stilistische slasher die leuk in elkaar is gestoken. Heerlijk geregisseerd door Roberts. Ik kijk uit naar zijn nieuwe film, al betwijfel ik of die op deze film gaat lijken.

Beter dan deel 2.

Maar wat ontzettend irritant is altijd, zijn die klote idiote onlogische handelingen.
Zoals dat wijf dat wegrent van 1 van de psychopaten en dan een huis binnenloopt. Je blijft toch gewoon op straat? Is toch veel veiliger.
En dan die gast… die niet eens schiet als hij de kans heeft.
Vervolgens slaan ze samen op de vlucht maar gaan ze wederom een huisje binnen. Waarom?
Je rent toch zo ver mogelijk en zorgt toch dat je zo ver mogelijk vandaan gaat uit dat dorpje?
En dan ook nog je pistool laten liggen.
En dan schiet je eindelijk dat kind overhoop met een shotgun, kun je met die Shotgun naar je broer rennen om hem te helpen, maar wat doe je? Je gaat in de politie auto zitten huilen.
En als klap op de vuurpijl wil je wegrijden.
Terwijl je broer nog daar binnen zit!
Echt hoe dom kunnen die handelingen zijn.
Dat zijn echt grote ergernissen aan zo’n goedkope horror, waardoor het eerder een komedie wordt. Maar ach.
Als je die ergernissen weglaat, kijkt het wel weg

Niet echt slecht.Best spannend.Alleen 1 ding vond ik stom.De vader had een balk in zijn buik en leefde nog en de killer gaf hem 1 prik met een ijspriem en hij was meteen dood.Dat stond me een beetje tegen.Wel leuk,die jaren 80 muziek.